Alchemy Emperor of the Divine Dao - ตอนที่ 805

แม้แต่โมเชิ่งซินก็ต้องใบหน้ากระตุก เขารู้สึกว่ามือของอีกฝ่ายนั้นแข็งราวกับหินทองคำที่แม้แต่กรงเล็บมังกรก็ไม่สามารถทำอะไรได้

นี่เจ้าเป็นเผ่ามนุษย์จริงๆรึเปล่า ทำไมเจ้าถึงได้มีร่างกายที่เหนือวกว่าเผ่าใต้สมุทรกัน?

แต่ถึงอย่างนั้นการต่อสู้ระยะปะชิดก็ไม่ได้ตัดสินด้วยพลังกายอย่างเดียว เจ้าต้องใช้เวลาเท่าใดในการออกกระบวนท่า?

โมเชิ่งซินเค้นเสียงเย็นชาและปล่อยฝ่ามือเข้าใส่หลิงฮัน

การโจมตีของเขารวดเร็วและแม่นยำมาก

ในช่วงเวลาสั้นๆเช่นนี้ หลิงฮันจะสามารถป้องกันการโจมตีของเขาได้?

แต่ตราบใดที่เจ้าล่าถอยเว้นระห่างจากข้า กรงเล็บของข้าก็จะเป็นอิสระและจะสามารถตัดคอเจ้าได้ในทันที

รอยยิ้มเหี้ยมโหดปรากฏขึ้นที่มุมปากของโมเชิ่งซิน ด้วยการโจมตีนี้เผ่ามนุษย์ตรงหน้าจะต้องตายแน่นอน

‘หมับ!’

แต่ในทันทีเขาก็พบว่าหลิงฮันเอื้อมมือขวาออกมาคว้ากรงเล็บของเขาไว้ได้ทันอีกครั้ง

เป็นไปได้อย่างไร?

ก่อนหน้านี้เขาเป็นฝ่ายลงมือโจมตีใส่หลิงฮันก่อนด้วยความเร็วสูง แต่ถึงอย่างนั้นหลิงฮันกลับสามารถโต้ตอบได้ในช่วงเวลาเท่าๆกัน

หรือวมนุษย์ผู้นี้จะไม่ได้มีพลังกายที่ยอดเยี่ยมอย่างเดียว แต่ปฏิกิริยาตอบโต้ก็ยังรวดเร็วอีกด้วย?

หลิงฮันยิ้มเล็กน้อยและกล่าว “ตอนนี้ข้ายังพอมีความคิดที่จะเมตตาเจ้าอยู่ แต่ถ้าเจ้ายังคงแส่หาความตาย ข้าก็จะสนองให้”

“เหอะ ข้ายอมรับว่าข้าดูถูกเจ้าไปหน่อย แต่คิดจะสังหารข้านะรึ? ฝันไปเถอะ!” โมเชิ่งซินแสยะยิ้มและใช้เท้าโจมตีใส่หลิงฮัน

หลิงฮันเตะเท้าออกไป ‘ตูม ตูม ตูม’ เท้าของทั้งสองคนเข้าปะทะกันอย่างต่อเนื่อง

เผ่าใต้สมุทรมีข้อได้เปรียบด้านพลังกาย ซึ่งพลังกายของโมเชิ่งซินก็สามารถเทียบได้กับแร่เหล็กระดับเก้า แต่ว่าหลิงฮันเองก็ไม่อ่อนแอ พลังกายของเขาไม่ได้ด้อยไปกว่าอีกฝ่ายแม้จะมีพลังบ่มเพาะที่น้อยกว่าพลังกายของเขาก็สามารถต่อกรกับโมเชิ่งซินได้อย่างสูสี ด้วยพลังกายที่ทัดเทียมกันทำให้ขาของพวกเขาแต่ละคนเริ่มโค้งงอผิดรูป

เมื่อมาถึงจุดนี้ ไม่ว่าแต่ละฝ่ายจะมีอาวุธวิญญาณ ม้วนคำสั่งพวกเขาก็ไม่สามารถนำออกมาใช้ได้เนื่องจากแขนของทั้งสองคนคว้าจับกันอยู่

โมเชิ่งซินที่เป็นทายาทของตระกูลโมมีรึที่จะไม่มีสมบัติที่ทรงพลังคอยคุ้มกาย? สมบัติบางชิ้นนั้นเขาคิดว่าสามารถสังหารหลิงฮันได้อย่างแน่นอน แต่ว่าเขาไม่สามารถนำมันออกมาใช้งานได้ เช่นนั้นแล้วไม่ให้เขารู้สึกสลดใจได้อย่างไร?

หลิงฮันยิ้ม “เจ้ารู้สึกสลด?”

“เหอะ ทำไมข้าต้องสลดด้วย? เจ้าคิดว่าสภาพเจ้าดีไปกว่าข้ารึไง?” โมเชิ่งซินกล่าว

“แน่นอนว่าต้องดีกว่าเจ้าอยู่แล้ว!” หลิงฮันโคจรคัมภีร์สวรรค์นิรันดร์ ทันใดนั้นขาที่โค้งงอของเขาก็กลับสู่สภาพเดิมทันที

อะไรกัน!

โมเชิ่งซินตกตะลึง นี่เจ้าเป็นเผ่ามนุษย์จริงๆรึเปล่า? เจ้าแน่ใจนะว่าแท้จริงแล้วเจ้าไม่ใช่สัตว์ประหลาด?

“ทีนี้ล่ะว่ายังไง?” หลิงฮันเตะออกไปอีกครั้ง

“อ้ากก!” โมเชิ่งซินกรีดร้อง ถึงแม้พลังของลูกเตะจะไม่ได้ทรงพลังไปกว่าเดิม แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดจากท่อนขาที่โค้งงอ

‘ปัก ปัก ปัก ปัก’ เมื่อโมเชิ่งซินเริ่มได้รับบาดเจ็บจากลูกเตะของหลิงฮัน เขาก็ไม่สามารถใช้มือของตนเองคว้าจับมือของหลิงฮันได้อีกต่อไป ‘ตูม’ ร่างของเขาถูกหลิงฮันเตะจนกระเด็น

ปากของเขากระอักโลหิตออกมา ใน๘ระที่ท้องด้านล่างปรากฏรอยเว้าลึกลงไปเพราะลูกเตะ

โมเชิ่งซินพยายามลุกขึ้นยืน เขาทำใจให้สงบและนำม้วนคำสั่งออกมา

ม้วนคำสั่งของจอมยุทธระดับทลายมิติ!

“แม้เจ้าจะแข็งแกร่ง แต่ถ้าต้องเจอกับสิ่งนี้ล่ะ!” โมเชิ่งซินแสยะยิ้ม “ต่อหน้าพลังของจอมยุทธระดับทลายมิติ เจ้าก็เป็นได้แค่มดปลวก! จงตายไปซะ!” เขาใช้งานม้วนคำสั่งทันที ภายในพริบตาแรงกดดันอันไร้ที่สิ้นสุดก็ถูกปลดปล่อยออกมา แม้แต่โม่หยวนหมิงและสามคนที่เหลือก็ยังได้รับผลกระทบจนต้องล้มลงนั่งคุกเข้า

หลิงฮันยิ้มเล็กน้อยและสะบัดมือโยนดาบสั้นหนึ่งร้อยแปดอันออกไป เมื่อรูปแบบอาคมถูกเปิดใช้งาน มังกรเหมันต์ก็ปรากฏตัวและส่งเสียงคำรามขึ้นสู่ท้องฟ้า

“ลุย!” หลิงฮันชี้นิ้วสั่งให้มังกรเหมันต์ลงมือโจมตีใส่โมเชิ่งซิน

‘ตูม’ ม้วนคำสั่งและมังกรเหมันต์เข้าปะทะกัน พลังต่อสู้ระดับทลายมิติทำให้ก้อนหินในพื้นที่โดยรอบแหลกสลายทันที

ถ้าที่นี่ไม่ใช่ถ้ำมังกรผี ดวงดาวนับไม่ถ้วนบนท้องฟ้าจะต้องพังทลายและร่วงหล่นลงมาแน่นอน

“อะไรกัน!” พวกโมเชิ่งซินห้าคนแสดงท่าทีไม่อยากจะเชื่อออกมา ม้วนคำสั่งนี้คือไพ่ลับที่ทรงพลังที่สุดของพวกเขา ในถ้ำมังกรผีที่จอมยุทธระดับทลายมิติไม่สามารถเข้ามาได้ ม้วนคำสั่งของจอมยุทธระดับทลายมิติไม่ใช่ว่าเพียงพอในการสยบทุกคนงั้นรึ?

แต่ตอนนี้ล่ะ? ม้วนคำสั่งกำลังถูกกำราบ

หลิงฮันรู้ดีว่าขีดจำกัดของพลังโจมตีที่สามารถสร้างเป็นม้วนคำสั่งได้นั้นส่วนใหญ่จะอยู่ที่ห้าดาว

สำหรับระดับทลายมิติแล้ว พลังต่อสู้ที่ห่างกันหนึ่งดาวก็เหมือนกับความต่างกันของสวรรค์และปฐพี ไม่ต้องพูดถึงมังกรเหมันต์ที่มีพลังต่อสู้มากกว่าม้วนคำสั่งถึงสองดาวเลย เมื่อการโจมตีสิ้นสุดม้วนคำสั่งก็ฉีกขาดออกเป็นชิ้นๆ

“ไม่!!” โมเชิ่งซินกรีดร้อง เขาไม่อาจหนีพ้นจากการถูกมังกรเหมันต์สังหารแน่นอน

หลิงฮันกำลังจะลงมือสังหารโมเชิ่งซินและรุ่นเยาว์อีกสี่คน แต่ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นตกตะลึง เขามองเห็นราชันเห็บกำลังบินมาจากตำแหน่งที่ห่างไกล

เมื่อเจ้าตัวใหญ่นั่นรู้สึกได้ว่าศิลาโลหิตมังกรหายไป มันจึงเป็นกังวลและรีบกลับมา!

หลิงฮันเลิกสนใจโมเชิ่งซินและรุ่นเยาว์อีกสี่คน เพราะอย่างไรเขาก็ไม่เคยเห็นพวกเขาอยู่ในสายตาอยู่แล้ว ร่างของเขายืดตรงและพุ่งตัวหายไปทันที