Alchemy Emperor of the Divine Dao - ตอนที่ 972

ฉึก!

ปลายดาบทิ่มแทงไปที่หน้าอกของหลิงฮันผ่านตาข่าย

ใบหน้าของชายชราตระกูลหลัวปรากฏรอยยิ้มที่ช่วยร้าย แต่ในไม่ช้าสีหน้าของเขาก็กลายเป็นตกใจอย่างกะทันหัน เพราะดาบของเขาไม่ได้ทะลุผ่านหน้าอกของหลิงฮัน

มันเป็นไปได้ยังไง!

ชายชราตระกูลหลัวแทงดาบใส่หน้าอกของหลิงฮัน แต่ก็ไร้ประโยชน์กับกายหยาบของหลิงฮัน มันจะทำให้เขาได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร? ใบหน้าของชายชราดูตกตะลึงมาก แม้อีกฝ่ายจะถูกตาข่ายผนึกสีชาดจับกุมเอาไว้ แต่เขาก็ยังไม่สามารถจัดการมดปลวกจากโลกใบเล็กได้อย่างนั้นหรือ?

“ถ้าเจ้าโจมตีใส่ข้าอีกครั้ง อย่าหาว่าข้าทำตัวไม่สุภาพ” หลิงฮันกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“หึ่ม เจ้าติดอยู่ในตาข่ายผนึกสีชาด แล้วเจ้าจะออกมาได้ยังไง?” ชายชราตระกูลหลัวพยายามสงบสติอารมณ์ แม้กระทั่งจ้าวอสูรลาวายังต้องสยบต่อตาข่ายผนึกสีชาด มันเป็นไปไม่ได้เลยที่มดปลวกจากโลกใบเล็กจะต้านทานได้

มิฉะนั้น ตระกูลหลัวของพวกเขาจะโง่ลงทุนมหาศาลไปกับตาข่ายผนึกสีชาดเพื่ออะไร?

“ลาวาใต้ดินที่นี่มีอุณหภูมิสูงมาก แม้แต่แร่เหล็กระดับศักดิ์สิทธิ์ยังต้องถูกหลอมละลาย แล้วทำไมพวกเขาไม่ลองโยนเจ้าเด็กนี่ลงไปในนั้นดูล่ะ?” หลัวเจี้ยนกล่าวเสนอ

“เป็นความคิดที่ดี!” ชายชราตระกูลหลัวปรบมือและส่งเสียงหัวเราะ

ทั้งสามคนจ้องมองไปที่หลิงฮันเพื่อสร้างแรงกดดันให้กับอีกฝ่าย

ในความเป็นจริงหากพวกเขาทำตามที่พูด หลังจากที่หลิงฮันถูกโยนลงไป แม้กระทั่งตาข่ายผนึกสีชาดก็ต้องถูกหลอมละลาย เมื่อตาข่ายผนึกสีชาดได้รับความเสียหาย หลิงฮันก็จะกลายเป็นเถ้าถ่านและจมหายไปกับลาวา

หลิงฮันยิ้มและพูดว่า “พวกเจ้ากำลังทำให้ข้ากลัว? ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าเบื่อที่จะเล่นกับพวกเจ้าแล้ว!”

เขาเข้าไปในหอคอยทมิฬและปรากฏตัวออกมาอย่างรวดเร็ว

ความเร็วดังกล่าวทำให้ทั้งสามคนไม่สามารถจับภาพได้ทัน สิ่งที่เห็นคือตาข่ายร่วงตกลงสู่พื้นดิน โดยที่ไม่มีอะไรอยู่ด้านใน

เกิดอะไรขึ้น!

ทั้งสามคนรีบหันไปมองรอบด้าน นี่เป็นเรื่องที่น่าทึ่งมาก เรื่องแบบนี้มันจะเกิดขึ้นได้อย่างไร?

ทั้งที่อีกฝ่ายอยู่ในตาข่ายผนึกสีชาด เขาจะออกมาง่ายดายขนาดนี้ได้อย่างไร?

“เจ้าทำแบบนั้นได้ยังไงกัน?” ทั้งสามคนจ้องมองไปที่หลิงฮัน ไม่สำคัญว่าหลิงฮันจะตอบหรือไม่ แต่ที่พวกเขาเห็นมันน่าทึ่งมากจนอดที่จะถามออกมาไม่ได้

“นั่นเป็นเพราะว่า….” หลิงฮันตอบคำถามด้วยท่าทางผ่อนคลาย “ข้ามีอุปกรณ์มิติระดับศักดิ์สิทธิ์ ข้าแค่หลบเข้าไปซ่อนตัวด้านในเท่านั้น แล้วแน่นอนว่าตาข่ายผนึกสีชาดก็จะตกลงสู่พื้น แล้วข้าก็ค่อยออกมา ผลลัพธ์ก็อย่างที่พวกเจ้าเห็น”

อุปกรณ์มิติระดับศักดิ์สิทธิ์!

เมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว ทั้งสามคนแทบจะกัดลิ้นตัวเอง

สมบัติ สมบัติล้ำค่า!

แต่ในขณะนั้นเองพวกเขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ มดปลวกจากโลกใบเล็กมีสมบัติล้ำค่าแบบนั้นอยู่กับตัวได้อย่างไร? แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ สิ่งสำคัญที่สุดคือช่วงชิงมันมาให้เป็นสมบัติของตระกูลหลัว

หลิงฮันยกกำปั้นขึ้นมาและหัวเราะ “ในเมื่อพวกเจ้ารู้ความลับของข้าแล้ว พวกเจ้าคิดว่าข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้าอย่างนั้นรึ? และยังคิดที่จะแย่งชิงสมบัติของข้าอีก”

ผู้คนจากตระกูลหลัวทั้งสามคนยิ้มอย่างบิดเบี้ยว มดปลวกจากโลกใบเล็กนี่มีความแข็งแกร่งที่ไม่ธรรมดาและยังมีกายหยาบที่แข็งแกร่ง ในเขตแดนลี้ลับมหาสมุทรสวรรค์แห่งนี้ เกรงว่ามีเพียงแค่สัตว์อสูรที่แข็งแกร่งเท่านั้นถึงจะคุกคามเขาได้

“หนี!” ทั้งสามคนรีบหันหลังกลับและวิ่งหนีทันที ตราบใดที่พวกเขาออกไปจากเขตแดนลี้ลับนี้ได้ ตระกูลหลัวของพวกเขาก็จะต้องจับกุมหลิงฮันและนำอุปกรณ์มิติระดับศักดิ์มาให้ได้ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม

บางทีสมบัติดังกล่าวอาจถูกสร้างขึ้นมาจากจอมยุทธระดับสร้างสรรพสิ่งและอาจมีหนทางสู่ระดับสร้างสรรพสิ่งก็เป็นได้ – มันจะต้องเป็นแบบนั้นอย่างแน่นอน มิฉะนั้นมดปลวกจากโลกใบเล็กจะแข็งแกร่งขนาดนี้ได้อย่างไร?

หากพวกเขาได้มันมาครอบครองและปล่อยให้เวลาผ่านไปหลายสิบล้านปี จักรวรรดิราชวงศ์ทั้งหมดจะต้องจำนนต่อตระกูลหลัวของพวกเขาอย่างแน่นอน แม้กระทั่งจักรพรดินีเองก็จะกลายเป็นของเล่นของตระกูลหลัว!

หลิงฮันใช้ทักษะจิตเจ็ดสังหาร ทำให้หลัวเจี้ยนหยุดชะงักอย่างกะทันหัน แล้วพาอีกฝ่ายเข้าไปในหอคอยทมิฬ จากนั้นเขาก็ใช้ทักษะศรฆ่ามังกรทะลวงดารายิงออกไปกลายเป็นลำแสงที่พุ่งเข้าหาชายหนุ่มตระกูลหลัวอีกคนหนึ่ง ทันใดนั้นเองเขาก็ส่งเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวและล้มลงกับพื้น

จากนั้น หลิงฮันก็ไล่ฆ่าชายชราที่เหลือรอดเป็นคนสุดท้าย

ชายชราหันกลับไปมองด้านหลัง และช่วยไม่ได้ที่เขาจะรู้สึกขนหัวลุก แล้วพูดว่า “เจ้าหนู ตระกูลหลัวของข้าไม่ได้มีความขัดแย้งกับเจ้า!”

“เจ้ายังคิดที่จะชวนข้าดื่มน้ำชา?” หลิงฮันแสยะยิ้ม “ฝันไปเถอะ!”

หลิงฮันใช้ทักษะศรฆ่ามังกรทะลวงดาราอีกครั้งและยิงไปที่ชายชรา

นี่ไม่ใช่การโจมตีที่ทรงพลังที่สุด แต่จุดแข็งของเขาในปัจจุบันยังคงเป็นความเร็ว

ชายชราตระกูลหลัวรีบหลบหลีกไปมา ภายในถ้ำมีเสาหินจำนวนมาก เขาจึงใช้ประโยชน์จากภูมิประเทศเพื่อหลบซ่อนตัว

“เจ้าคิดว่าสามารถหลบได้?” หลิงฮันยังคงยิงออกไปด้วยทักษะศรฆ่ามังกรทะลวงดาราออกไปไม่หยุด เมื่อลูกศรของเขากระทบกับเสาหินทำให้เกิดประกายไฟสว่างไปทั่ว แต่น่าเสียดายที่เสาหินพวกนั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก มิฉะนั้นลูกศรของเขาคงจะทะลวงผ่านมันไปได้อย่างง่ายดาย

ชายชราตระกูลหลัวไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย ทั้งที่เขาเป็นอัจฉริยะระดับสี่และเป็นจอมยุทธระดับภูผาวารีขั้นต้นชั้นสูงสุด ในทางทฤษฎีเขาสมควรที่จะเป็นตัวตนไร้พ่ายของที่นี่

แต่ตอนนี้เขาไม่มีคุณสมบัติที่จะต่อกรกับหลิงฮัน

เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?

หลิงฮันก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมกับดาบในมือและพูดว่า “สุนัขเฒ่า ออกมาสู้กันข้า”

เมื่อชายชราตระกูลหลัวเห็นว่าหลิงฮันไม่โจมตีด้วยลูกศรอีกต่อไป เขาจึงเลิกซ่อนและรีบวิ่งหลบหนีอีกครั้ง แต่ทันใดนั้นเอง หลิงฮันก็ใช้ทักษะจิตเจ็ดสังหาร ทำให้อีกฝ่ายหยุดชะงักอย่างกะทันหัน

หลิงฮันกระโจนเข้าหาและแกว่งดาบของเขาไปมา

นี่เป็นอาวุธระดับศักดิ์สิทธิ์ขั้นหนึ่งเหมือนกัน หลังจากที่กระตุ้นใช้งาน อักขระบนดาบก็แสดงพลังอันยิ่งใหญ่ออกมา

ชายชราตระกูลหลัวหมดสภาพในการต่อสู้ ตอนนี้เขามีเพียงแค่ความคิดเดียวเท่านั้น นั่นคือออกจากเขตแดนลี้ลับและบอกความลับของหลิงฮันให้ตระกูลหลัวทราบ

หลังจากนั้น หลิงฮันก็เหยียดมือออกไปและใช้พลังแรงโน้มถ่วง ทำให้ร่างของชายชราทรุดลงกับพื้นทันที

ภายใต้ความเร็วของหลิงฮันและการเปลี่ยนแปลงของแรงโน้มถ่วงอย่างกะทันหัน ชายชราไม่อาจตอบโต้ได้เลยแม้แต่น้อย

หลิงฮันจึงใช้โอกาสนี้ไล่ล่าอีกฝ่ายและโจมตีออกไปด้วยดาบ

ดาบลึกลับสามพันเล่ม!

ชายชราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันหลังกลับและตอบโต้ด้วยดาบของเขา

ตู้ม!

“เจ้าใช้ผลึกภูผาวารีในการทะลวงผ่านระดับภูผาวารี เจ้ายังไม่เข้าใจพลังแห่งกฎเกณฑ์แล้วคิดว่าชายชราอย่างข้าจะกลัวเจ้าหรอกรึ!” ชายชราคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวและโจมตีออกไปด้วยดาบอย่างดุเดือด

หลิงฮันยิ้มและพูดว่า “พลังแห่งกฎเกณฑ์เป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของพลังต่อสู้ ดังนั้นพลังต่อสู้จึงเป็นมากกว่าพลังแห่งกฎเกณฑ์” เขายังคงใช้งานพลังแรงโน้มถ่วงอยู่ตลอดเวลา ทำให้ร่างของชายชราถูกกดทับต่อเนื่อง