Almighty Game Designer ใครจะออกแบบเกมได้เทพเท่าผม! - ตอนที่ 41 เด็กสาวหน้าตาน่ารักมาใหม่
ซูจินหยู่พยักหน้า “โอเคค่ะ ฉันตกลง”
เฉินโม่พูด “ดี เอานี่คือรายละเอียด ข้อแรกเกี่ยวกับชั่วโมงทำงาน ทุกเช้าเวลา 10 โมงถึง 2 ทุ่ม แล้วเป็นการดีที่สุดสำหรับคุณก็คือเสนอวันหยุดสุดสัปดาห์เอาเอง และในกรณีที่มีธุระคุณสามารถขอลาในวันจันทร์และวันอังคารได้”
ซูจินหยู่ “โอเคค่ะ”
“ส่วนเงินเดือน วันหยุดสุดสัปดาห์และวันหยุดถือว่าเป็นการทำงานกะพิเศษ เงินเดือนของคุณจะอยู่ที่ 8000 หยวนและจ่ายเงินทุกวันที่ 5 ของเดือน แต่ยังไงลาหยุดไม่ควรเกิน 8 วันในแต่ละเดือน” เฉินโม่เอ่ย
ซูจินหยู่พูด “อา? เยอะไปรึเปล่าค่ะ?”
พูดโดยทั่วไป บริษัทกำลังดิ้นร้นอย่างหนักเพื่อจ่ายค่าจ้างสูงให้กับเด็กฝึกงาน เงินเดือนของเด้กฝึกงานในเมืองจักรพรรดิ ต่อให้พวกเขาเป็นนักศึกษาจากมหาลัยชั้นนำ เงินเดือนก็อยู่ประมาณ 5000 หยวนไม่มากไม่น้อยไปกว่านี้
ในบางวงการที่ต้องทำงานล่วงเวลา ค่าจ้างอาจจะสูงขึ้นเล็กน้อยแต่มันก็ไม่เกิน 7000 หยวน
เมื่อเด็กฝึกงานได้บรรจุเข้าเป็นพนักงานอย่างเป็นทางการแล้วเท่านั้นถึงเป็นไปได้ที่จะได้รับเงินเดือน 8000 หยวนหรือแม้แต่ 10000 หยวน เดิมทีซูจินหยู่เดาว่าเงินเดือนของเธอน่าจะอยู่ราวๆ 5000 หยวน ตอนนี้ราคาที่เฉินโม่เสนอมาให้เธอกลับเกินความคาดเดาของเธอไปไกลโข
เฉินโม่พูด “ถ้าคุณคิดว่าเยอะไป ผมก็สามารถลดลงได้ ไม่มีปัญหา”
ซูจินหยู่หัวเราะ “ไม่เยอะเกินไปเลยค่ะ”
เฉินโม่ไม่ชอบการต่อรองอย่างกับในโลกเก่าที่ผู้สมัครงานและ HR ต่างต่อสู้ปะลองปัญญากัน ผู้สมัครงานเรียก 15000 หยวน HR ตัดเหลือ 10000 หยวนและสุดท้ายก็ตกลงกันได้ที่ 12000 หยวน ในความคิดของเฉินโม่มันเป็นเหมือนกับการต่อรองกับคุณป้าในตลาดสดไม่มีผิด มันน่าเบื่ออย่างมาก แถมเป็นการดูถูกผู้มีพรสวรรค์อีกด้วย
สำหรับเฉินโม่ไม่ต่างกับจ่ายเงิน 10000 หยวนเพื่อจับรางวัล ไม่ใช่เรื่องสำคัญนักต่อให้เขาจ่ายมากกว่านี้อีก 2000 หรือ 3000 หยวน เขาคิดว่าซูจินหยู่คู่ควรกับเงินขนาดนั้นแล้ว
เฉินโม่พูดต่อ “คำถามถัดไปก็คือเกี่ยวกับการทำงานล่วงเวลา”
ซูจินหยู่รีบเอ่ย “ฉันไม่มีปัญหากับการทำงานล่วงเวลาค่ะ ฉันยังคงอยู่ในขั้นตอนในการเรียนรู้และสั่งสมอยู่ค่ะ ถ้าจำเป็นฉันสามารถอยู่ได้ทั้งคืน…”
เฉินโม่พูด “โอ้ เธออาจจะเข้าใจผิดแล้ว ผมหมายถึงที่นี่ไม่จำเป็นต้องทำงานล่วงเวลา เวลาทำงานของทุกวันคือ 10 โมงเช้าถึง 2 ทุ่มและคุณก็ไม่ต้องทำงานล่วงเวลา”
“อะไรน่ะค่ะ?”
ซูจินหยู่ตกตะลึง นี่ไม่เหมือนกับสิ่งที่เธอเคยจินตนาการไว้
ในโลกเก่าของเฉินโม่ การทำงานล่วงเวลาในวงการเกมนั้นหนักหน้าสาหัสมาก มันแทบคล้ายกับมื้ออาหารว่างทั้งไม่มีเงินเดือนให้กับงานล่วงเวลาด้วย ในโลกคู่ขนานแม้ว่าจะไม่มีความจำเป็นมากมายนักแต่งานล่วงเวลาก็ยังเป็นเรื่องปกติเช่นกัน
นักออกแบบเกมส่วนใหญ่ในโลกคู่ขนานเป็นพวกคนบ้างาน พวกเขาค่อนข้างเก่งในหลายด้าน ทั้งยังทำทุกด้านของเกมด้วยตัวเอง เพราะเช่นนั้นนักออกแบบเกมส่วนใหญ่จึงงานยุ่งอยู่บ่อยๆ ทุกวันทุกคืนหมดไปกับ R&D พวกเขาถึงกับอาศัยอยู่ในสตูดิโอกันเลยทีเดียว
เดิมทีซูจินหยู่คิดว่าเฉินโม่ก็เป็นเช่นเดียวกัน เธอได้เตรียมใจที่จะทำงานล่วงเวลาบ่อยๆ มาแล้ว ผลลัทธ์ก็คือเฉินโม่บอกว่าเธอไม่ต้องทำงานล่วงเวลางั้นเหรอ?
เฉินโม่พูด “บริษัทที่มักให้ทำงานล่วงเวลาก็เพราะว่ามีพนักงานไม่พอหรือพนักงานมีประสิทธิภาพต่ำ บริษัทของเราไม่ใช่”
ซูจินหยู่พยักหน้า “ค่ะ”
เธอรู้สึกว่าฟังดูเจ๋งมากแม้ว่าจะไม่แน่ใจก็ตาม
เฉินโม่พูด “คุณน่าจะเข้าใจงานทั่วไปของพนักงานต้อนรับแล้ว ความจริงเวลาส่วนมากไม่ค่อยมีลูกค้าเยอะนักหรอก คุณอยากจะทำอะไรที่เคาน์เตอร์ก็ได้น่ะ ไม่ว่าจะเล่นเกมออนไลน์หรือดู TV บางครั้งผมจะให้คุณมาทำงานเป็นผู้ช่วยและต้องให้มั่นใจว่าเสร็จตรงเวลา”
ซูจินหยูพูด “ตกลงค่ะ ไม่มีปัญหา!”
เฉินโม่พูด “งั้นคุณก็กลับไปเตรียมตัวก่อน วันพรุ่งนี้คุณจะได้เริ่มงานอย่างเป็นทางการ”
ซูจินหยูพยักหน้า “ได้ค่ะ กรุณาดูแลฉันในอนาคตด้วยนะค่ะ!”
ทั้งสองจับมือกัน จากนั้นซูจินหยูก็จากไปอย่างมีความสุข
สำหรับซูจินหยู งานนี้ทำให้เธอรู้สึกพึ่งพอใจมาก เพราะสามารถได้เรียนรู้จากนักออกแบบเกมที่ยอดเยี่ยมและเงินเดือนเองก็สูงมากกว่างานอื่น เนื้อหางานก็ไม่มากนักและไม่ต้องทำ OT ด้วย
ผลเสียเพียงอย่างเดียวก็คือผู้จัดการนั้นดูเหมือนจะมีความคิดที่แตกต่างเกี่ยวกับการออกแบบเกม แต่เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เพราะนักออกแบบที่สามารถสร้าง Plants vs Zombies ขึ้นมาได้นั้นจะทำลายชื่อเสียงของตัวเองเพื่อเงินงั้นรึ?
…
10 โมงเช้าวันต่อมา
เฉินโม่ลงมาเปิดร้านก่อนเวลา 10 นาทีเป็นพิเศษ แต่กลายเป็นว่าซูจินหยูกำลังรอที่หน้าประตูอยู่แล้ว
“อรุณสวัสดิ์ค่ะผู้จัดการ” ซูจินหยูพูดขึ้น
เฉินโม่พูด “วันหลังเธอไม่ต้องมาก่อนอีกน่ะ เธอจะมาสายซัก 5 หรือ 10 นาทีผมไม่ว่าหรอก”
ซูจินหยูพูด “ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้ค่ะ ฉันเป็นคนชอบตรงต่อเวลา”
เขาเพิ่งลงมาเปิดร้าน ตอนนี้จึงยังไม่มีลูกค้าเข้ามา
โน๊คบุ๊คและกราฟิกส์แท็บเล็ต(เมาส์ปากกา)ที่เฉินโม่สั่งมาเมื่อวานได้มาถึงแล้ว อุปกรณ์ทั้งหมดนี้ล้วนแต่สเปคสูง สามารถเติมเต็มความต้องการนักออกแบบเกมในปัจจุบันอย่างไม่มีปัญหา
“เธอติดตั้งซอฟต์แวร์ที่ใช้กันโดยทั่วไปในคอมพิวเตอร์ได้ด้วยตัวเองเลยน่ะ และช่วงบ่ายผมจะส่งเอกสารออกแบบให้เธอแก้” เฉินโม่พูด
ซูจินหยูพยักหน้า “ได้ค่ะ”
เฉินโม่เองก็อธิบายปัญหาบางข้อก่อนจะกลับไปที่ชั้นสอง เหนือสิ่งอื่นใด ตอนนี้มีซูจินหยูประจำอยู่ที่เคาน์เตอร์แล้ว เขาไม่ต้องนั่งเฝ้าอยู่ที่ชั้นแรกอีก
ซูจินหยูเริ่มดาวน์โหลดซอฟต์แวร์ที่ใช้กันโดยทั่วไปในคอมพิวเตอร์เครื่องใหม่ ซอฟต์แวร์เหล่านี้ไม่ได้มีความจุข้อมูลขนาดเล็ก ต่อให้ร้านสัมผัสประสบการณ์มีอินเตอร์เน็ตความเร็วสูง มันก็ยังให้เวลาในการดาวน์โหลดพอสมควร
ในวันแรกของการทำงาน ซูจินหยูรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
เธอลุกขึ้นแล้วเดินวุ่นไปทั่วชั้นแรกของร้านสัมผัสประสบการณ์
งานทำความสะอาดและซ่อมบำรุงประจำวันในร้านนั้นถูกจัดการโดยเจ้าหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาทั้งหมด ภายในร้านจึงสะอาดเรียบร้อยมาก จอคอมพิวเตอร์ คีย์บอร์ด และเมาส์ถูกเช็ดจนสะอาด ทั้งเก้าอี้ก็จัดไว้เป็นระเบียบ
ห้องประชุม(ห้องรับรอง) เคาน์เตอร์ ชั้นวางขนม โซฟา…ซูจินหยูเดินวนไปทั่วทุกมุมของชั้น เธอรู้สึกว่าร้านสัมผัสประสบการณ์ของเฉินโม่แตกต่างจากร้านสัมผัสประสบการณ์ที่เธอเคยเห็น ความรู้สึกโดยรวมนั้นผ่อนคลายและสะดวกสบายมากกว่า
บางทีมันเป็นเพราะแผนผังก็ได้
ซูจินหยูนั่งข้างหลังเคาน์เตอร์
ก่อนจากนั้นไม่นานประมาณ 10.15 นาทีก็มีชายหนุ่มร่างผอมผิวค่อนข้างคล้ำเดินเข้ามาในประตูร้าน
“สวัสดีค่ะ, ยินดีต้อนรับค่ะ” ซูจินหยูพูดอย่างสุภาพ
เจี่ยเผิงตะตึงงัน กระพริบตาปริบๆ แล้วผงะถอยหลังไปสองก้าวออกจากประตูร้าน หันมองไปที่แผ่นป้ายของร้านสัมผัสประสบการณ์
ร้านสัมผัสประสบการณ์ธันเดอร์เกม ก็ถูกแล้ว
เจี่ยเผิงมองไปที่เฟอร์นิเจอร์ในร้าน เอ่อ…ทุกอย่างยังเหมือนเดิมยกเว้นแต่ผู้จัดการที่กลายเป็นเด็กสาวน่ารัก
ห๊า…ผู้จัดการกลายเป็นเด็กสาว?!
“คุณ…คุณคือ…” เจี่ยเผิงถามขึ้น
ซูจินหยูเอ่ย “ฉันชื่อ ซูจินหยู เป็นพนักงานต้อนรับที่เพิ่งเข้ามาวันนี้ค่ะ”
“โอ้!” เจี่ยเผิงพลันตระหนักได้ “สวัสดี สวัสดีครับ ผู้จัดการอยู่ไหนเหรอครับ?”
ซูจินหยูพูด “ผู้จัดการอยู่บนชั้นสองค่ะ คุณต้องการให้ฉันเรียกเขาไหมค่ะ?”
เจี่ยเผิงส่ายมืออย่างรวดเร็ว “ไม่ๆ ไม่ต้องครับ คือว่าผมก็แค่เข้ามาเพื่อเล่นซักแป๊บน่ะครับ ไม่ต้องก็ได้ครับ”
เจี่ยเผิงรูด ID การ์ดของตัวเองแล้วหาคอมพิวเตอร์นั่ง
ขณะก็แอบมองซูจินหยูพลางๆ
เจี่ยเผิงพึมพำในใจ “จิ๊ ฉันไม่ได้มาแค่สองวัน ผู้จัดการก็จ้างพนักงานต้อนรับหน้าตาน่ารักขนาดนี้มาแล้ว นี่เป็นข่าวใหญ่”
เจี่ยเผิงหยิบมือถือขึ้นมาแล้วส่งข้อความไปที่กลุ่มชมรมประชาสัมพันธ์
“นี่คือเหตุการณ์ใหญ่! ผู้จัดการได้จ้างเด็กสาวหน้าตาน่ารักมาเป็นพนักงานต้อนรับ!”
“ว่าไงน่ะ? จริงหรือหลอก เมื่อวานฉันไม่ได้ไปที่นั่น!”
“ดูเหมือนว่าผู้จัดการจะรับสมัครคนเมื่อเร็วๆ นี้ เขาถึงกับจัดสัมภาษณ์ตั้งหลายครั้ง”
“ผู้จัดการจ้างเธองั้นเหรอ? เป็นสาวหน้าตาน่ารักจริงดิ๊? น่ารักแค่ไหน?”
“ฉันไม่เชื่อเด็ดขาด! แสดงรูปมาไม่งั้นฉันจะไม่เชื่อว่าจริง!”
“ใช่ รีบๆ ส่งรูปมา!”
“เธอน่ารักเท่าซิ่วหยาไหม?”
เจี่ยเผิงถึงกับพูดไม่ออก “มาเห็นเธอด้วยตัวเองเถอะ!”
เหวินหลิงเหว่ย “อย่าให้เด็กสาวหน้าตาน่ารักคนนั้นไปไหน เดี๋ยวฉันจะไปที่นั่น!”
เกิดความมีชีวิตชีวาขึ้นในกลุ่ม ผู้จัดการไม่คิดที่จะสร้างเกมดีๆ แต่กลับคิดที่จะเบี่ยงเบนด้วยวิธีพวกนี้งั้นเหรอ? เมื่อรู้ว่าพวกเราไม่ไปร้านสัมผัสประสบการณ์นาน ก็ถึงกับจ้างเด็กสาวหน้าตาน่ารักมาล่อพวกเรา!
นี่มันจะเกินไปแล้ว!
พฤติกรรมอย่างนี้เรียกว่าอะไร? ความอัปยศ!
แต่…เก่งกาจมาก!!
