Almighty Game Designer ใครจะออกแบบเกมได้เทพเท่าผม! - บทที่ 273 ความหมายของ Metagame
บทที่ 273 ความหมายของ Metagame
จ้าวเหล่ยเริ่มสำรวจเส้นทางต่างๆ ลองตอนจบที่แตกต่างกัน และแม้แต่จงใจเลือกเส้นทางที่ตรงกันข้ามกับคำบรรยาย
………………
ถ้าสแตนลีย์ไม่เลือกที่จะไปหาเจ้านายแต่เดินลงไปข้างล่างเรื่อยๆ เขาก็จะตกอยู่ในวังวนที่ไม่รู้จบ สแตนลีย์จะเริ่มเพ้อฝันและกลายเป็นคนบ้าในที่สุด
………………
บนโต๊ะข้างหน้าต่าง หลังจากหมอบลงสแตนลีย์สามารถออกไปนอกหน้าต่างได้ และจากนั้นก็ตกลงมาจากหน้าต่าง เข้าสู่พื้นที่สีขาวบริสุทธิ์
แต่นี่ไม่ใช่ BUG เพราะผู้บรรยายจะเตือนคุณว่านี่เป็นส่วนหนึ่งของเกมแล้วยังมีการหัวเราะเยาะอีกด้วย
“ตอนแรกสแตนลีย์คิดว่าเขาทำลายแผนที่ไปแล้ว แต่เขาไม่รู้ว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของเกมจนกระทั่งเขาได้ยินคำบรรยาย เขาชื่นชมเกมนี้สำหรับการวิจารณ์องค์ประกอบวิดีโอเกมที่ชาญฉลาดและมีไหวพริบ ตลอดจนความพยายามในการอุปมาอุปไมยสำหรับโครงสร้างการเล่าเรื่อง”
………………
หากมีคนเข้าไปในห้องทำงานของเจ้านายและออกก่อนที่ประตูจะปิด ผู้บรรยายจะถูก ‘ล็อก’ อยู่ในห้องทำงานของเจ้านาย ผู้เล่นจะไม่ได้ยินเสียงบรรยายอีกต่อไป
เมื่อผู้เล่นกลับไปที่ห้อง 427 พวกเขาพบว่าประตูข้างๆ เปิดอยู่ มีเส้นทางนำผู้เล่นไปยังแคปซูลช่วยชีวิตปรากฏขึ้น
ระหว่างทางไปยังแคปซูลช่วยชีวิต สแตนลีย์จะขึ้นไปชั้นบนต่อ และเขาจะพบว่ามีห้อง 427 ในแต่ละชั้นมีโครงสร้างเหมือนกัน ในท้ายที่สุดเขาจะเข้าไปในแคปซูลช่วยชีวิตและหลบหนีจากสถานที่นี้
………………
หากคุณเลือกประตูทางขวาและใช้ลิฟต์เพื่อไปยังพื้นที่ซ่อมบำรุง ผู้บรรยายจะสับสนไปหมดและคงไม่สามารถหาทางที่สแตนลีย์ควรจะไปด้วยซ้ำ
สแตนลีย์เดินไปบนเส้นทางที่แตกต่างจากคำบรรยายโดยสิ้นเชิง ทำให้สคริปต์ทั้งหมดเสียหาย และคำบรรยายต้องเริ่มใหม่ทั้งเกม
แต่เกมที่รีสตาร์ทนั้นวุ่นวายยิ่งกว่า และเกมจะประสบปัญหาใหม่ในการรีสตาร์ทแต่ละครั้ง
ตัวอย่างเช่นประตูหายไป
ตัวอย่างเช่น สแตนลีย์ได้เข้าสู่ฉากที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
ผู้บรรยายถึงกับต้องวาดลูกศรสีเหลืองยาวลงบนพื้น แต่ก็ยังไม่สามารถรักษาเส้นเรื่องของเกมที่สับสนได้อย่างสมบูรณ์
ในที่สุดสแตนลีย์จะมาที่ห้องที่มีคำว่า ‘จุดจบที่วุ่นวาย’ เขียนอยู่ กระบวนการทั้งหมดของตอนจบที่วุ่นวายถูกเขียนขึ้นบนหน้าจอ
แม้แต่ผู้บรรยายก็ตกใจ เขาปฏิเสธที่จะทำตามขั้นตอนบนหน้าจอเพื่อเริ่มเกมใหม่ต่อ แต่บุคคลที่ไม่รู้จักบังคับให้เริ่มเกมใหม่
……………….
ยิ่งเขาเล่นมากเท่าไหร่ จ้าวเหล่ยก็ยิ่งพบว่าเกมมีเนื้อหามากเกินกว่าที่เขาจะรู้ ไม่ว่าเขาจะเลือกทางใด ผู้บรรยายจะมีชุดคำอธิบายเสมอราวกับว่าเขาเดาได้อยู่แล้วว่าเขาจะทำอะไร
ยิ่งไปกว่านั้นมีไข่อีสเตอร์ที่น่าสนใจมากมายในเกมนี้ ทำให้การบรรยายกลายเป็นสิ่งที่น่าสนใจมาก
หากคุณป้อนรหัสผ่านผิดในที่ทำงานของเจ้านาย ผู้บรรยายจะบอกใบ้รหัสผ่านที่ถูกต้องให้คุณซ้ำแล้วซ้ำเล่าและเน้นย้ำด้วยตัวอักษรสีแดงอย่างเกรี้ยวกราด และสุดท้ายก็เปิดประตูด้วยตัวเองได้
มีบางครั้งที่ผู้บรรยายรู้สึกตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในเกม ทำให้ทั้งเกมตกอยู่ในความสับสน
การมีตัวตนในระดับสูงของผู้เล่น เสียงบรรยายและสแตนลีย์นั้นถือเป็นปริศนาอันยิ่งใหญ่ ทำให้ จ้าวเหล่ยต้องการค้นหาเบาะแสในเกมอย่างต่อเนื่องเพื่อค้นหาความจริงเบื้องหลังทั้งหมดนี้
เขาถูกเกมนี้ดึงดูดจนถอนตัวไม่ได้
………………
กว่าจะรู้ตัวก็ผ่านไปแล้วกว่าสองชั่วโมง
จ้าวเหล่ยดูเวลาและตระหนักว่าเขาอยู่ในเกมเป็นเวลานาน
เขามีความรู้สึกที่คลุมเครือว่ายังมีตอนจบอีกมากมายในเกมนี้ที่เขายังไม่ได้เล่น และยังมีไข่อีสเตอร์อีกมากมายที่เขายังไม่ได้ค้นพบ
นี่เป็นครั้งที่สองที่เฉินโม่มาตรวจสอบความคืบหน้าของเขา
“เป็นยังไงบ้าง สนุกไหม” เฉินโม่ถามด้วยรอยยิ้ม
จ้าวเหล่ยลูบคอ “ไม่ถึงกับเรียกว่าสนุกมาก แต่…มันน่าสนใจมาก เกมนี้จะออกเมื่อไหร่”
เฉินโม่พูด “น่าจะเป็นสัปดาห์หน้า”
จ้าวเหล่ยพยักหน้า “โอเค วางขายเมื่อไหร่ผมจะซื้อมาสะสมแน่นอน”
เขาหยุดชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ “นอกจากนี้ ผมรู้สึกว่าเกมนี้ดูเหมือนจะบอกเป็นนัยอะไรบางอย่าง หากมองให้ลึกลงไป ดูเหมือนว่าจะสื่อถึงความหมายที่ซ่อนอยู่มากมาย…”
เฉินโม่ยิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำ
จ้าวเหล่ยถาม “คุณช่วยอธิบายให้ผมฟังได้ไหมว่าเกมนี้มีความหมายยังไง ความหมายลึกซึ้งของมันคืออะไร”
เฉินโม่ส่ายหัว “เข้าใจได้อย่างเดียว อธิบายไม่ได้”
จ้าวเหล่ยพูดไม่ออกเล็กน้อยและลุกขึ้นยืน “สายขนาดนี้แล้ว ผมต้องกลับแล้วละ จะนอนให้เต็มอิ่ม แล้วพรุ่งนี้ต้องทำงานต่อ”
เฉินโม่พยักหน้า “อืม พักผ่อนให้เพียงพอ”
ทั้งสองเดินไปที่ประตู และจ้าวเหล่ยมองเฉินโม่ก่อนจะจากไป “ขอบคุณสำหรับเกมนี้ แม้ว่ามันจะไร้ประโยชน์ที่จะเข้าใจหลักการบางอย่าง แต่อย่างน้อยก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น”
เฉินโม่ยิ้ม “อย่าคิดมาก มันก็แค่เกม ชีวิตต้องดำเนินต่อไป จริงไหม”
………………
‘The Stanley Parable’ ไม่ใช่เกมปริศนาง่ายๆ
มันเป็นเกม META ที่คลาสสิกมากและมันมีความหมายเชิงปรัชญาที่ลึกซึ้ง ความสนุกไม่ได้อยู่ที่การไขปริศนาหรือสำรวจจุดจบต่างๆ แต่อยู่ที่การได้สัมผัสและตีความนิทานนับไม่ถ้วนที่มีอยู่ในเกมทั้งหมด
ในเกมนี้ จริงๆ แล้วมีการออกแบบที่ตรงกันข้ามกับเกมทั่วไปในทุกๆ ส่วน มันเป็นเหมือนการล้อเลียนความหมายของตัว ‘เกม’ หรือล้อเล่นความสัมพันธ์ระหว่างนักออกแบบเกมกับผู้เล่น
เกมไม่มีเป้าหมายที่ชัดเจน ไม่มีความท้าทายที่ยากและไม่มีรางวัลตามปกติ แม้ว่าผู้เล่นจะอยู่ในห้องเก็บของเป็นเวลานาน ผู้บรรยายก็จะเย้ยหยันว่า ‘โอ้พระเจ้า คุณกำลังพยายามอวดเพื่อนๆ ของคุณว่าคุณได้ห้องเก็บของในตอนจบหรือเปล่า’
นอกจากนี้ เกมยังเต็มไปด้วยการเหน็บแนมเกี่ยวกับ ‘ความสนุกของเกม’ ตัวอย่างเช่น งานของสแตนลีย์ในทุกๆ วันคือการกดแป้นพิมพ์และเขารู้สึกว่าเขามีความสุขมาก นี่ไม่ได้พาดพิงถึงเหล่าเกมเมอร์เหรอ
ผู้เล่นทำตามคำแนะนำของคำบรรยายทีละขั้นตอนเพื่อเปิดประตูลับ เปิดสวิตช์ และในที่สุดก็ถึงตอนจบที่ดูเหมือนสมบูรณ์แบบ นั่นไม่ใช่สิ่งที่เกมปกติจะขอให้ผู้เล่นทำหรอกเหรอ
เนื้อหาเหล่านี้ทำให้ผู้เล่นรับรู้อย่างคลุมเครือว่าพวกเขาดูเหมือนจะเป็นสแตนลีย์ พวกเขาดูเหมือนจะมีอิสระและมีความสุข แต่ความรู้สึกนี้เสแสร้งมาก
เบื้องหลังตอนจบทุกครั้งจะมีความคิดเชิงปรัชญา
ตัวอย่างเช่น จุดจบของการหลอกลวงคือการหลอกว่าตัวเองสูญเสียความเป็นอิสระ จุดจบของการระเบิดนิวเคลียร์เป็นการรวมตำแหน่งของผู้สร้าง จุดจบของการกลับบ้านคือความสิ้นหวังที่ไม่มีทางเลือก จุดจบของความโกลาหลคือความคิดเกี่ยวกับตอนจบ และจุดจบของดวงดาวคือการใช้สแตนลีย์ เป็นหนูทดลองสำหรับการทดลอง…
และนี่คือจุดที่มีความสำคัญที่สุดของเกมนี้
มันเป็นภาพสะท้อนของเกมและชีวิต ผู้เล่นจะสะท้อนการเผชิญหน้าในชีวิตจริงและคิดว่าพวกเขาควรเลือกอย่างไร
แน่นอนว่าเกมนี้ไม่มีพื้นหลังของเรื่องราวที่ชัดเจน มันเป็นเหมือนกระแสแห่งจิตสำนึกมากกว่า ผู้อ่านหนึ่งพันคนมีหนึ่งพันหมู่บ้าน และทุกคนจะได้สัมผัสกับประสบการณ์ที่แตกต่างเมื่อเล่นเกมนี้
อย่างไรก็ตาม ความสามารถในการนำประสบการณ์แบบนี้มาสู่ผู้เล่นคือความสำคัญสูงสุดของเกมนี้
…………………
