Almighty Game Designer ใครจะออกแบบเกมได้เทพเท่าผม! - บทที่ 350 เดจาวูในหนังสยองขวัญในประเทศ

บทที่ 350 เดจาวูในหนังสยองขวัญในประเทศ

แน่นอนว่าประสบการณ์ที่ดื่มด่ำอย่างสมบูรณ์จะเข้มข้นและน่าตื่นเต้นยิ่งขึ้น แต่ก็อาจทำให้ผู้เล่นมีความผันผวนทางอารมณ์มากขึ้นเช่นกัน

เฉินโม่หัวเราะเบาๆ “ผู้เล่นระดับสูงอย่างผมเจออุปสรรคมามากมายแล้ว แบบนี้ก็ต้องเล่นโหมดดื่มด่ำสิ มันเป็นเพียงเกมสยองขวัญ”

เขาเลือกที่จะดื่มด่ำกับประสบการณ์นี้อย่างเต็มที่

เฉินโม่รู้สึกเบลอชั่วครู่ ราวกับอยู่ในสภาวะกึ่งรู้สึกตัวก่อนที่จะหลับไปอย่างสมบูรณ์

ในเวลาเดียวกัน เสียงของระบบที่เบามากดังขึ้นในหูของเขา “ตรวจสอบสภาพร่างกายของผู้เล่น การทำงานของหัวใจเป็นปกติ การหายใจ การเต้นของหัวใจ และสัญญาณชีพมีความคงที่ ไม่มีโรคประจำตัวหรือโรคทางพันธุกรรม สถานะสุขภาพปกติดี เตรียมเข้าถึงการดื่มด่ำเต็มรูปแบบ…”

ทันทีที่หน้าจอเปลี่ยนไป เฉินโม่ก็เข้าสู่พื้นที่เกม VR

ตอนนี้เฉินโม่กำลังมองจากมุมสูงและเลนส์กล้องควรมองลงมาจากเพดาน

ผู้ชายข้างล่างน่าจะเป็นตัวละครหลัก เขาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าลำลอง กางเกงยีนส์ เสื้อยืดและกำลังพิมพ์คีย์บอร์ด

ด้านหน้าของเขาคือแล็ปท็อปที่มีหน้าต่างแชตของซอฟต์แวร์สื่อสาร คนที่ชื่อ ‘เรดโรส’ กำลังส่งข้อความถึงเขา

มุมมองไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ และการพากย์เสียงกำลังอธิบายเนื้อเรื่องของเกมให้เฉินโม่ฟัง

“คุณเป็นนักเขียนนิยายสยองขวัญที่ขายดีที่สุด นิยายสยองขวัญหลายเล่มขายดีในประเทศ บางครั้งคุณมองหาแรงบันดาลใจบนอินเทอร์เน็ต และชาวเน็ตหญิงชื่อ ‘เรดโรส’ ดูเหมือนจะมีเรื่องผีๆ เล่าไม่รู้จบ”

ในตอนนี้ตัวเอกกำลังคุยกับ ‘เรดโรส’ นี้อย่างต่อเนื่อง

“เรดโรส : สัปดาห์หน้าคุณจะจัดงานแถลงข่าวที่ City X ไหม ฉันอาศัยอยู่ในเมือง X คุณอยากมาไหม”

ตัวเอกพิมพ์ลงไปอย่างไม่คิดอะไร “ได้”

เฉินโม่ไม่สามารถควบคุมความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะสาปแช่งได้

“เชี่ย คนโง่แบบไหนกันที่ใช้ชื่อโบราณอย่าง ‘เรดโรส’ แม้แต่คนเขียนบทละครออนไลน์ยังใช้ชื่อดีกว่านี้เลย”

ในไม่ช้า เฉินโมก็รู้สึกว่าขอบเขตการมองเห็นของเขาจมลงและกลายเป็นมุมมองบุคคลที่หนึ่งของตัวละครหลัก เขายังสามารถควบคุมร่างกายของตัวละครหลักได้อีกด้วย

ในเวลานี้ระบบจะแจ้งว่า : ปิดแล็ปท็อปแล้วเข้านอน

เฉินโม่ปิดแล็ปท็อปแล้วลุกขึ้นยืน

เขาพยายามเปิดประตู แต่พอแตะลูกบิด ตัวละครก็พึมพำกับตัวเอง “ดึกแล้ว ถึงเวลาพักผ่อนแล้ว”

เฉินโม่รู้สึกหงุดหงิด เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเพียงฉากเล็กๆ เมื่อพิจารณาจากนิสัยขี้โกงของนักออกแบบเกม เขาต้องตัดส่วนอื่นๆ ของบ้านออกเพื่อประหยัดทรัพยากร เหลือเพียงห้องนอนนี้เท่านั้น

เฉินโม่ไม่พอใจอย่างมาก เขาพยายามเปิดหน้าต่าง ทุบประตู หรือใช้สิ่งของในห้อง แต่ก็ไร้ประโยชน์ การกระทำที่คล้ายกันทั้งหมดถูกจำกัดอย่างเข้มงวด

ในท้ายที่สุด เฉินโม่ก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และเลือก ‘นอน’

แน่นอนว่าในเกม VR ของโลกนี้ ผู้เล่นไม่สามารถทำอะไรที่พวกเขาต้องการได้ เช่น การเดินทางข้ามเวลา ท้ายที่สุดแล้ว นั่นจะไม่สามารถควบคุมได้โดยสิ้นเชิงและทรัพยากรด้านการวิจัยและพัฒนาที่นักพัฒนาเกมจำเป็นต้องลงทุนก็จะเพิ่มขึ้นแบบทวีคูณเช่นกัน

เพื่อยกตัวอย่างง่ายๆ หากผู้เล่นได้รับอนุญาตให้ยิง ฆ่า และทุบรถได้ตามใจชอบในเกม พวกเขาจะต้องสร้างการกระทำ เอฟเฟ็กต์พิเศษ เอฟเฟ็กต์การแสดง และสไตล์การเล่นที่ได้รับที่สอดคล้องกัน ยิ่งเกม VR รองรับแอ็กชันและสไตล์การเล่นมากเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งต้องลงทุนทรัพยากรมากขึ้นเท่านั้น

‘Desolate Mansion’ เป็นเกมแนวสยองขวัญ เห็นได้ชัดว่าผู้ออกแบบได้สร้างฉากของห้องนี้เพียงห้องเดียวเท่านั้น ข้างนอกห้องอาจไม่มีอะไรเลย หากผู้เล่นเปิดประตูและออกไปด้วยตัวเอง ก็อาจเกิด BUG ที่ไม่รู้จักบางอย่างได้

หน้าจอกลายเป็นสีดำและในไม่ช้าก็เปลี่ยนไปเป็นฉากใหม่

ก่อนที่เฉินโม่จะมีเวลาสังเกตสภาพแวดล้อมโดยรอบ เขาก็ได้ยินเสียงของจ้าวเหล่ย “ผู้จัดการ เป็นไงบ้าง คุณไปถึงฉากหลักแล้วเหรอ”

เฉินโม่มองดูและพบว่าไม่มีตัวละครใดที่ต้องสงสัยว่าเป็นจ้าวเหล่ย เห็นได้ชัดว่า การสื่อสารนี้เหมือนกับเสียงที่มีอยู่ในเกมและจะไม่มีผลกระทบใดๆ ต่อความคืบหน้าของเกม

ข้อความแจ้งของระบบ : “คุณสามารถเลือก ‘โหมดแชตส่วนตัว’ เพื่อสื่อสารกับเพื่อนนอกเกมได้”

เฉินโม่ “อืม ผมมาถึงทางเข้าของบ้านร้างนี้แล้ว”

จ้าวเหล่ย “โอเค คุณเข้าไปได้เลย แค่ต้องผ่านโครงเรื่อง”

เฉินโม่มองดูแล้วพบว่าฉากนั้นทำได้ดีมาก เป็นบ้านในตอนเย็นที่รายล้อมไปด้วยภูเขาและป่าไม้ แต่เฉินโม่เต็มใจเดิมพันว่าตราบใดที่ตัวละครหลักเดินออกจากระยะหนึ่ง ระบบก็จะบอกให้เขาเดินกลับทันที เพราะด้านนอกเป็นเพียงฉาก ไม่ใช่ของจริง ถูกกั้นด้วยกำแพงอากาศ

เฉินโม่มาที่ประตูแล้วกดกริ่ง

‘ติ๊งต่อง’

ไม่มีการตอบสนองแต่ประตูก็เปิดออก

เฉินโม่ “นี่มันบ้าอะไรเนี่ย หากเจอเหตุการณ์ประหลาดแบบนี้ในความเป็นจริง คงมีแต่เด็กปัญญาอ่อนเท่านั้นที่จะเดินเข้าไปได้ใช่ไหม”

แต่เห็นได้ชัดว่าตามโครงเรื่อง เฉินโม่ต้องเดินเข้ามาในเวลานี้

เฉินโม่ไม่อยากบ่นจึงเดินเข้าไปในบ้านร้างหลังนี้

ในห้องนั่งเล่นมีโคมไฟติดผนังสลัวและการจัดวางห้องนั่งเล่นทั้งหมดดูย้อนยุคเล็กน้อย ในบรรยากาศที่มืดมิดเล็กน้อยนี้ค่อนข้างน่ากลัว

มีเสียงน้ำไหลอยู่ข้างใน ไฟห้องน้ำเปิดอยู่และดูเหมือนว่าจะมีร่างของผู้หญิงคนหนึ่ง

“การฆ่าในห้องน้ำซึ่งเป็นสิ่งที่ต้องมีสำหรับหนังสยองขวัญในประเทศเหรอ”บราวนี่ออนไลน์

เฉินโม่พูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง เขารู้สึกเหมือนกำลังดูหนังสยองขวัญจีนราคาถูก เกมนี้ไร้เหตุผลและบังคับให้สร้างบรรยากาศที่น่ากลัวขึ้นมา เฉินโม่ต้องการออกจากเกมหลังจากเล่นไปสามนาที

แต่เมื่อพิจารณาว่าเขากำลังรวบรวมข้อมูลสำหรับเกมใหม่ เฉินโม่ยังคงคำนึงถึงจรรยาบรรณในวิชาชีพของเขาและยังคงเล่นต่อไปแม้ว่า IQ ของเขาจะถูกท้าทายก็ตาม

ตัวละครมาที่ห้องน้ำแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย “สวัสดี มีคนอยู่ไหม”

กระจกฝ้าในห้องน้ำเต็มไปด้วยไอน้ำ แต่เขายังคงมองเห็นร่างของผู้หญิงได้ไม่ชัดเจน

ตัวละครขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น และในตอนนั้นเสียงกรีดร้องโหยหวนก็ดังมาจากห้องน้ำ!

มือที่เปื้อนเลือดกระแทกกระจกห้องน้ำต่อหน้าเฉินโม่ ส่งเสียงกระแทกดัง!

“ปัง!”

ภาพที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ตัวละครหลักล้มไปข้างหลังและล้มลงกับพื้น ในเวลาเดียวกัน จู่ๆ เพลงพื้นหลังก็ตึงเครียด และไฟในห้องน้ำก็ดับลงหลังจากมีเสียงแตกต่อเนื่องกัน

เฉินโม่ยืนขึ้นจากพื้นอย่างทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย ในตอนที่ล้มลง เขายังคงรู้สึกถึงผลกระทบจากการสัมผัสพื้นบนก้นของเขา แม้ว่าจะเล็กน้อยมากแต่การบังคับล้มของระบบ บวกกับลายนิ้วมือเปื้อนเลือด ไฟดับ เพลงที่น่าสะพรึงกลัว และความรู้สึกของการกระแทกยังคงค่อนข้างน่ากลัวอยู่นิดหน่อย

แต่สำหรับเฉินโม่ มันแค่กลัวนิดหน่อย ความหวาดกลัวระดับนี้ค่อนข้างเด็ก เฉินโม่ไม่สนใจที่จะใช้หน้ากากปิดบังความกลัวด้วยซ้ำ

เฉินโม่คิดอยู่พักหนึ่งแล้วเดาแผนการต่อไปได้

ตามความคิดของคนปกติ ในเวลานี้ เราควรคลานออกจากห้องน้ำทันทีแล้วเปิดประตูห้องนั่งเล่น จากนั้นค้นหาที่อื่นเพื่อไม่ให้เข้าห้องน้ำอีกอย่างแน่นอน

ดังนั้น สำหรับนักออกแบบเกมแล้ว มันจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดที่จะล็อคประตูห้องนั่งเล่นและทางออกอื่นๆ ทั้งหมด จากนั้นจึงวางกับดักสองสามจุดเพื่อทำให้ผู้เล่นหวาดกลัวและสุดท้ายการวางเบาะแสสำคัญในห้องน้ำก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

………………