Almighty Game Designer ใครจะออกแบบเกมได้เทพเท่าผม! - บทที่ 361 เหล่าผู้เล่นที่พังทลาย
บทที่ 361 เหล่าผู้เล่นที่พังทลาย
จ้าวซู่ฮุ่ยรู้สึกได้ว่าหัวใจของเขาเต้นแรง เขาหวาดกลัวมาก
เมื่อเห็นว่าหาตัวเอกไม่เจอ ชายอ้วนจึงลากโซ่เดินออกไป ก่อนจากไปมันมองย้อนกลับไปซึ่งทำให้จ้าวซู่ฮุ่ยที่ซ่อนอยู่ในตู้ตกใจเป็นครั้งที่สอง
แม้ว่าเขาจะรู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นไปตามโครงเรื่อง แต่จ้าวซู่ฮุ่ยยังคงรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงและสมองของเขาขาดออกซิเจนเล็กน้อย
“ทุกอย่างเป็นของปลอม ทุกอย่างเป็นของปลอมน่ะ ทุกอย่างเป็นของ…ปลอม…จริงมากจนน่ากลัวจะตายอยู่แล้ว!!”
หลังจากรออยู่นานจ้าวซู่ฮุ่ยก็ออกจากตู้
“ให้ตายเถอะ น่ากลัวมากจริงๆ! ฉันรู้สึกว่าถ้าฉันโดนเจ้าอ้วนนี่จับได้จริงๆ ฉันคงตายแน่ใช่ไหม”
“ตอนนี้ภารกิจของฉันคือการไปที่ห้องใต้ดินเพื่อรีสตาร์ทเครื่องกำเนิดไฟฟ้า ให้ตายเถอะ คุณกำลังล้อฉันเล่นใช่ไหม ฉันรู้ว่ามันจะไม่จบลงง่ายๆ!”
หลังจากมาถึงห้องใต้ดิน ในไม่ช้าจ้าวซู่ฮุ่ยก็ค้นพบข้อเท็จจริงอีกประการหนึ่งที่ทำให้เขาล้มลง
“การรีสตาร์ทเครื่องกำเนิดไฟฟ้าจำเป็นต้องเปิดปั๊มลมสองตัวและสวิตช์หลักใช่ไหม เครื่องกำเนิดไฟฟ้า ปั๊มลมสองตัว และสวิตช์หลักอยู่ในตำแหน่งที่ต่างกันสี่แห่ง”
“ล้อเล่นกันหรือเปล่า”
“ไอ้เวร!!”
“เชี่ยเอ้ย!!”
“จะทำยังไงดี ช่วยด้วย! ฉันอยากออกไป!!”
“ฉันไม่อยากไปห้องใต้ดินเพื่อหาเครื่องปั่นไฟเวรนั่น!!”
นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวซู่ฮุ่ยรู้สึกสิ้นหวังเช่นนี้ ห้องใต้ดินมืดสนิท และการมองเห็นของเขาถูกจำกัดอย่างรุนแรง และมีคนป่วยทางจิตกำลังไล่ตามเขา
แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถออกไปได้เลยเพราะถนนทุกสายถูกล็อก
วิธีเดียวคือการหลีกเลี่ยงคนโรคจิตในความมืด จากนั้นดำเนินการชุดปฏิบัติการให้เสร็จสิ้นเพื่อรีสตาร์ทเครื่องกำเนิดไฟฟ้า!
จ้าวซู่ฮุ่ยเสียใจสุดๆ ทำไมเขาต้องเล่นเกมนี้ด้วย! นี่ไม่ได้เอาปัญหามาให้กับตัวเองเหรอ
เขามีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเปิดห้องเกมทันทีและออกจากสถานที่มืดมิดนี้
เขาดูเวลาของระบบและพบว่าผ่านไปไม่ถึงยี่สิบนาทีตั้งแต่ฉันเข้าสู่เกม!
“ยังไม่ถึงยี่สิบนาทีเลย ล้อเล่นกันหรือเปล่า ฉันคิดว่ามันเกือบชั่วโมงแล้ว!!”
“ตามเวลาเล่นเกมเฉลี่ยสี่ถึงหกชั่วโมง ไม่สิ ถ้าเวลาเล่นเกมสั้นที่สุดคือสองสามชั่วโมง ฉันผ่านไปแค่หนึ่งในหกเท่านั้นเหรอ แค่ส่วนแรกยังเล่นไม่จบเลย!”
“ให้ตายเถอะ ทำไมฉันต้องเล่นเกมนี้ด้วย! ทำไม!”
“ฉันทนไม่ไหวแล้ว!”
“แม่ครับ ผมอยากกลับบ้าน!!!”
จ้าวซู่ฮุ่ยร้องไห้อย่างสิ้นหวัง
…………………
ในพื้นที่ประสบการณ์เกม VR โจวจัวออกมาจาก Coding Pod ด้วยสีหน้าซีดเซียว
“ให้ตายเถอะ นั่นน่ากลัวเกินไปแล้ว! มันน่ากลัวเกินไป! ฉันไม่อยากเล่นมันเป็นครั้งที่สอง!”
โจวจัวปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก เขารู้สึกเหมือนอยู่ในอาการงุนงง พูดได้คำเดียวว่าผลข้างเคียงของเกม ‘Outlast’ นั้นชัดเจนเกินไป เขายังคงรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรง
เมื่อกลับมาที่ล็อบบี้ชั้นหนึ่งของ Experience Store โจวจัวสั่งชานมร้อนหนึ่งแก้วและเตรียมนั่งบนโซฟาในล็อบบี้สักพักเพื่อสงบสติอารมณ์
เมื่อเขามาที่โซฟาก็เห็นร่างที่คุ้นเคย เป็นผู้ชายตัวใหญ่ที่มีกล้ามเนื้อ พอมองดูชัดๆ นั่นไม่ใช่จ้าวซู่ฮุ่ยหรอกเหรอ
อะไรกัน
โจวจัวสับสนเล็กน้อย สถานการณ์เป็นยังไง เขาคิดว่าจ้าวซู่ฮุ่ยสามารถเล่นได้นานกว่าเขา แล้วทำไมเขาถึงลงเร็วกว่าล่ะ
ตั้งแต่เข้าไปใน Coding Pod จนถึงตอนนี้เพิ่งผ่านไปยี่สิบนาทีเองไม่ใช่เหรอ
ยิ่งไปกว่านั้น ทั้งสองคนยังหน้าซีด ดูหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
จ้าวซู่ฮุ่ยก็เห็นโจวจัวเช่นกัน บรรยากาศเริ่มอึดอัดเล็กน้อย
จ้าวซู่ฮุ่ยคุยอวดไว้ว่าจะเล่นเป็นเวลานานให้ดู ผลกลับกลายเป็นว่าเขาใช้เวลาสั้นกว่าโจวจัวเสียอีก และตอนนี้มาเจอกันโดยบังเอิญ นี่มันน่าอายจริงๆ
จ้าวซู่ฮุ่ยกระแอม “อะแฮ่ม จู่ๆ ฉันก็กระหายน้ำนิดหน่อย เลยออกมาดื่มชานมสักแก้วแล้วค่อยไปเล่นต่อ”
โจวจัวพยักหน้า “ฉันเข้าใจแล้ว…คุณไปเล่นที่ไหนมาบ้าง”
จ้าวซู่ฮุ่ย “รีสตาร์ทเครื่องกำเนิดไฟฟ้า”
โจวจัว “ฉันก็เหมือนกัน…”
สถานการณ์เริ่มน่าอึดอัดใจอย่างมาก
ผู้ชายที่สวมแว่นอยู่ข้างๆ เขาพูดว่า “คุณกำลังพูดถึง ‘Outlast’ อยู่เหรอ ฉันก็เล่นจนรีสตาร์ทเครื่องกำเนิดไฟฟ้าเหมือนกัน…”
มีผู้เล่นหลายคนในล็อบบี้ที่เคยเล่น ‘Outlast’ และเริ่มพูดคุยกันทันที พวกเขาส่วนใหญ่พ่ายแพ้หลังจากรีสตาร์ทเครื่องกำเนิดไฟฟ้า และมีเพียงไม่กี่คนเสียชีวิตหลังจากถูกชายอ้วนโยนลงไปชั้นล่าง
ช่วยไม่ได้ มันน่ากลัวเกินไป ฉันทนไม่ไหว!
เห็นได้ชัดว่ามันเป็นแค่เกม แต่เมื่อคุณเล่น มันรู้สึกเหมือนคุณกำลังเสี่ยงชีวิตจริงๆ!บราวนี่ออนไลน์
ในไม่ช้า ผู้เล่นเหล่านี้ก็เริ่มจับกลุ่มพูดคุยกัน
“ให้ตายเถอะ ฉันถูกผู้จัดการหลอกจริงๆ ฉันคิดว่าเกมนี้น่าจะอยู่ในระดับเดียวกับเกมสยองขวัญในประเทศ แต่ก็ไม่ใช่! เกมนี้น่ากลัวกว่าเกมอื่นๆ เป็นร้อยเท่า!”
“ใช่ ส่วนใหญ่เป็นเพราะฉันเดาไม่ออกว่าพลังงานสูงที่ไหน สิ่งที่อยู่ในทีวีก็ทำเอาตกใจ ศพที่ล้มก็ด้วย แล้วชายอ้วนนั่นก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก! หัวใจดวงน้อยที่เปราะบางของฉันไม่สามารถทนได้อีกต่อไป!”
“การรีสตาร์ทเครื่องกำเนิดไฟฟ้าทำให้ฉันพังทลายจริงๆ ห้องใต้ดินมืดสนิท ฉันต้องหาสถานที่สี่แห่งและหลีกเลี่ยงพวกไอ้โรคจิตที่ถือตะปูยาวนั่นด้วย! ให้ตายเถอะ ฉันตายที่นั่นสองสามครั้ง ฉันไม่อยากเล่นอีกต่อไปแล้ว!”
“บรรยากาศของเกมนี้แปลกมาก แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือมันให้ความรู้สึกเหมือนจริงมาก! มันทั้งจริงและแปลก!”
“ตอนที่ชายอ้วนจับฉัน ฉันรู้สึกว่าแขนขวาถูกข่วน ถึงรู้ว่าเป็นของปลอม แต่ฉันก็ยังกลัวตาย!”
“ฉันแทบจะกระโดดออกจาก Coding Pod ด้วยความกลัว!”
“มีใครอีกไหมที่ต้องการท้าทายต่อ”
“ไม่! ลาก่อน!”
“ฉันยังอยากลองอยู่ ถึงแม้เกมนี้จะน่ากลัวมาก แต่ก็น่าทึ่งมากที่สามารถสร้างเกมสยองขวัญได้ขนาดนี้”
“ฉันแนะนำให้นายไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วค่อยไปเล่นต่อ จะได้ไม่ฉี่ใน Coding Pod…”
ชายสวมแว่นพูดว่า “ฉันได้โพสต์ประสบการณ์ทดลองเล่นเกมของฉันลงในฟอรัม เพื่อพยายามหลอกให้คนอื่นเข้ามาเล่นมากขึ้น!”
โจวจัวดูสับสน “ให้ตายเถอะ นี่มันความเกลียดชังหรือความขุ่นเคืองแบบไหนกัน”
ชายสวมแว่นตาพูดว่า “เกมที่สนุกเช่นนี้ไม่สามารถเล่นคนเดียวได้! ทุกคนต้องได้ลองสัมผัส!”
“ก็จริง” จู่ๆ โจวจัวก็รู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นสมเหตุสมผล “โพสต์ของคุณอยู่ที่ไหน ฉันจะช่วยรีโพสต์”
ทุกคนหยิบโทรศัพท์มือถือของตนออกมา “ใช่ พวกเราต้องโปรโมตมันด้วย!”
จ้าวซู่ฮุ่ยลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนว่าไม่เพียงแต่เขาเท่านั้น แต่ทุกคนก็พ่ายแพ้แล้ว!
“จะว่าไปแล้ว ฉันเปิดปั๊มลมเล็กๆ ไว้แล้วสองอัน ถือว่ายังเล่นได้นานขึ้นไหม แน่นอนว่าในฐานะผู้เล่นเกมสยองขวัญมืออาชีพ ฉันยังคงยอดเยี่ยมอยู่”
จ้าวซู่ฮุ่ยพูด “ทุกคน มีใครอยากลองอีกครั้งไหม มาเล่นต่อกันเถอะ! ต้องบอกว่าเกมสยองขวัญนี้สนุกจริงๆ นี่คือเกมสยองขวัญตัวจริง!”
เมื่อเขาเห็นว่าคนอื่นๆ ก็กลัวเหมือนกัน จ้าวซู่ฮุ่ยก็รู้สึกดีขึ้นทันที เขาลืมไปเลยว่าก่อนหน้านี้เขาเคยกลัวแทบตายมาก่อน
…………………
