Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 1043 มาถึงแล้ว

　　หลังจากนั้นมันก็มีควันลอยโขมงไปทั่วสะท้อนให้เห็นถึงความรุนแรงของการต่อสู้ที่เกิดขึ้นที่นี้เลือดและกลิ่นฉุนของดินปืนฟุ้งกระจายไปทั่วจนแทบหายใจไม่ได้ เสียงรบราฆ่าฟันดังชัดขึ้นเรื่อยๆตามเส้นทาง
　　ปริมาณศพที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆทำให้พื้นที่บริเวณนี้ดูนองเลือดและเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม
　　เงามืดยังคงรักษาวิธีการลอบสังหารอย่างปราณีตและเฉียบคมเอาไว้การสังหารของเขาทั้งไม่ช้าและไม่เร็วเกินไป ทีมของเงามืดค่อยๆเดินหน้าไปเรื่อยๆสู่เส้นทางที่เต็มไปด้วยศากซพและความเงียบอันวังเวง
　　สถานการณ์ของทั้งสี่ทีมพิเศษเองก็ไม่สู้ดีนักพวกเขาถูกบีบบังคับให้จะต้องตายในที่สุดและไม่มีหนทางให้หนีได้เลย ทางเดียวที่มีคือยื้อเวลาตายเอาไว้ให้ได้นานที่สุด
　　ยิ่งภายใต้ข้อเสียเปรียบทั้งหมดไม่ว่าพวกเขาจะพยายามสุดกำลังมากแค่ไหน แต่จำนวนกำลังพลของพวกเขาก็มีเพียงแค่หนึ่งร้อยคนเท่านั้น!
　　นี้คือหายนะที่เลวร้ายที่สุดของกองทัพเขี้ยวหมาป่าพวกเขาไม่เคยพ่ายแพ้ย่อยยับขนาดนี้มาก่อนเลยตั้งแต่ที่กองทัพเขี้ยวหมาป่าก่อตั้งขึ้นมา
　　เห็นได้ชัดว่าสงครามที่เกิดขึ้นต่อเนื่องติดต่อกันสร้างความเสียหายให้กับกองทัพเขี้ยวหมาป่าได้มากแค่ไหน!
　　แขนของหลี่บี๋เฟิงในตอนนี้เหลือพละกำลังแค่ครึ่งเดียวเท่านั้นเนิ้อตัวโชกไปด้วยเลือดเต็มไปหมด แต่แล้วอยู่ดีๆเขาก็หันไปส่งยิ้มให้ซูเฟิงที่กำลังต้านการโจมตีที่ไม่มีหยุดจากฝ่ายศัตรูอยู่ รอยยิ้มของหลี่บี๋เฟิงแสดงออกชัดเจนถึงความหงุดหงิด ความโกรธแค้น เขาเอ่ยกระซิบกับซูเฟิง ด้วยน้ำเสียงกระซิบแหบเป็นครั้งแรก
　　”ซูเฟิงฉันโคตรจะหัวเสียสุดๆหัวหน้าของทีมนักฆ่าขนนกคือนายไม่ใช่ฉัน และฉันก็ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับนาย! วิธีการของทีมนักฆ่าขนนกคือโจมตีอย่างดุดัน ฉันคิดว่าฉันน่าจะเหมาะกับคุณลักษณะของทีมนักฆ่าขนนกมากกว่านายอีกนะ”
　　”เก็บแรงเอาไว้อย่าพูดจาไร้สาระ!” ซูเฟิงไม่แม้แต่จะหันกลับมามองหน้าหลี่บี๋เฟิงด้วยซ้ำ
　　”หึหึ!”หลี่บี๋เฟิงหัวเราะในลำคอด้วยน้ำเสียงที่ผิดแปลกไป มันไม่เหมือนเดิม “ฉันอยากบอกว่าฉันคิดออกแล้ว ทีมนักฆ่าขนนกจำเป็นต้องมีนายเพื่อเขี้ยวหมาป่าทั้งหมด”
　　หอกด้ามยาวสีทองกำลังร่ายระบำท่วงท่าสวยงามอยู่ด้านหน้ามันปัดกระสุนทั้งหลายหลบพ้นออกไปจากรัศมีทำให้เหล่าทหารทั้งหลายของเขี้ยวหมาป่าที่อยู่ใกล้ๆไม่เป็นอันตรายจากกระสุนจำนวนมากที่ยิงถล่มใส่
　　ในตอนที่ซูเฟิงได้ยินคำพูดของหลี่บี๋เฟิงและยังไม่ทันจะได้หันกลับไปคุยหลี่บี๋เฟิงก็ได้ก้าวออกไปข้างหน้าก่อนแล้ว
　　แน่นอนว่าความเร็วของวิวัฒนาการระยะ6 อย่างหลี่บี๋เฟิงไม่มีทางช้า เขาพุ่งตัวออกไปทันทีทันใดและภายในแค่พริบตาเดียวก็ไปปรากฏตัวอยู่ตรงกลางระหว่างทีมยิงปืนของฝ่ายศัตรูกับเขี้ยวหมาป่า!
　　ซูเฟิงช็อค”ไอ้บ้า กลับมาเดี๋ยวนี้!”
　　ทำไมจู่ๆหลี่บี๋เฟิงถึงพุ่งออกไปแบบนั้น?กระสุนจำนวนมากพุ่งทะลุเข้าสู่ผิวหนัง เนื้อตัวของหลี่บี๋เฟิงมีแต่รูกระสุนทะลุเต็มตัวไปหมด เลือดจำนวนมากไหลทะลักออกมาตามบาดแผล
　　ทว่าร่างของหลี่บี๋เฟิงยังคงยืนนิ่งไม่ขยับแถมยังเร่งความเร็วขึ้นเข้าประชิดตัวศัตรู จัดการคนที่อยู่ใกล้มือมากที่สุด กระฉากปืนของพวกมันมาทำลายทิ้งให้ใช้การไม่ได้
　　”ปัง!ปั่ก!”
　　ปืนของฝ่ายศัตรูถูกทำลายไปสองกระบอกอย่างรวดเร็วทีมยิงปืนรวมตัวเกาะกลุ่มเข้าหากัน พยายามรุมโจมตีหลี่บี๋เฟิงท่ามกลางความตื่นตระหนก　　ฝ่ายศัตรูได้แต่ตะลึงกับการกระทำอย่างกระทันหันของหลี่บี๋เฟิงจังหวะต่อสู้ของพวกเขาถูกขัดจนหยุดชะงัก มุนษย์สายพันธุ์ใหม่ระดับสูงหลายคนตกอยู่ในภวังค์อย่างทำตัวไม่ถูก วิวัฒนาการระยะ 6 สูงสุงอย่างหลี่บี๋เฟิงไม่ใช่คนที่จะฆ่าได้ง่ายๆ มีเพียงแค่ไม่กี่เท่านั้นที่สามารถหยุดหลี่บี๋เฟิงได้
　　”ฉันไม่เสียใจ!ที่ได้เกิดมาเป็นทหารที่จงรักภักดีของกองทัพเขี้ยวหมาป่าและได้ตายเพื่อเขี้ยวหมาป่า!”
　　แววตาของหลี่บี๋เฟิงคลอไปด้วยน้ำตา”ชื่อของฉันคือหลี่บี๋เฟิง จารึกชื่อของฉันเอาไว้ในที่ที่ทั้งโลกมองเห็น ทั้งโลกจะต้องชื่นชมฉัน คนรุ่นหลังจะต้องภาคภูมิและนับถือในตัวฉัน!”
　　นั่นคือสิ่งที่ชูฮันสัญญาเอาไว้กับเขี้ยวหมาป่าทั้งหมดทุกคนเชื่อมั่นว่าเขี้ยวหมาป่าจะคงอยู่ไปจนถึงจุดสิ้นสุดของโลกาวินาศและกลายเป็นกองทัพที่ทรงพลังและยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก พวกเขาเชื่อในคำพูดของชูฮัน เชื่อว่ามันจะเป็นจริง
　　”ฝากส่งข้อความไปให้หัวหน้าชูฮันด้วยหัวหน้ายังติดเหรียญตำแหน่งฉันอยู่เหรียญหนึ่ง บอกให้หัวหน้าเอามาให้ฉันด้วย!”
　　ขณะที่เอ่ยประโยคสุดท้ายหลี่บี๋เฟิงก็กำหมัดแน่นพุ่งเข้าต่อสู้กับฝ่ายศัตรูอย่างเต็มกำลัง มันสร้างความตกใจให้กับทั้งฝ่ายศัตรูและเขี้ยหมาป่ากันอย่างหลัง
　　หลังจากความเงียบช่วงสั้นๆผ่านไป———-
　　”ตา ย !!!!”
　　”ฆ่าพวกมันให้เรียบ!”
　　ซูเฟิงตะโกนสั่งดังลั่นวิ่งเข้าไปอุดช่องว่างที่ช่วงแขนของหลี่บี๋เฟิงเอื้อมไม่ถึงเวลานี้ไม่มีใครสนใจว่าต้องใช้กลยุทธ์อะไร จะแพ้หรือชนะ…
　　ไหนเมื่อผลสุดท้ายคือความพ่ายแพ้ถ้างั้นก็ขอสู้จนตัวตาย!
　　ฝ่ายศัตรูที่ถูกเขี้ยวหมาป่าแห่กรูเข้าใส่อย่างไม่ทันได้ตั้งตัวแถมทีมยิงปืนก็ได้รับความเสียหายไม่น้อย เมื่อมีคนไม่สนใจความเป็นตายของชีวิตตัวเอง คนคนนั้นจะสามารถทำได้ทุกอย่างแม้แต่เรื่องบ้าคลั่งที่ใครๆก็คิดไม่ถึง เช่นเดียวกับสมาชิกของคนหนึ่งของฝั่งเขี้ยวหมาป่า ซึ่งก็คือหลี่บี๋เฟิงนั่นเอง ทั้งๆที่ขาทั้งสองก็ยืนแทบไม่อยู่ ลำตัวก็เต็มไปด้วยบาดแผลจำนวนมาก แต่ก็ยังใช้แขนทั้งสองต่อสู้ไม่หยุด
　　เงามืดและคนที่เหลือซึ่งพึ่งตามมาถึงเองก็ไม่คิดว่าผลสุดท้ายฝั่งกองทัพเขี้ยวหมาป่าจะเข้าสู่โหมดต่อสู้อย่างบ้าคลั่งยอมสละชีวิตกันในช่วงวินาทีสุดท้ายแบบนี้ทุกคนเหมือนกลายเป็นบ้ากันไปหมด
　　แต่แล้วจู่ๆเงามืดก็แสยะยิ้มและสั่งการออกมา”ช่วยให้พวกมันได้ตายสมใจซะ”
　　เป็นเรื่องจริงที่จำนวนกำลังพลของฝ่ายศัตรูนั้นมีข้อได้เปรียบเหนือกว่ามากแล้วคิดว่าฝั่งกองทัพเขี้ยวหมาป่าเหลือคนเท่าไหร่กัน?
　　ตอนนี้ไม่ถึงร้อยคนด้วยซ้ำ! 　　มันเป็นแค่เรื่องของเวลาเท่านั้นแน่นอนว่ามันก็จะทำให้คนของฝั่งตัวเองต้องลดลงไปด้วยเหมือกนันแต่เงามืดไม่สนใจ เขาแค่ต้องการบรรลุเป้าหมายที่ตั้งไว้เท่านั้น
　　และขณะนี้เงามืดก็ยังคงไม่รู้ว่เสี่ยวเซียวได้ตายไปแล้วเขาไม่เคยคิดว่ามันจะมีทางเป็นไปได้ที่เขี้ยวหมาป่าจะเอาชนะฝั่งมันได้ เงามืดยิ้มเยาะกับตัวเองและรอคอยจังหวะที่จะได้ลอบสังหารสมาชิกระดับสูงของกองทัพเขี้ยวหมาป่า
　　”คู่ต่อสู้ของแกคือฉัน”ในตอนนั้นเองซูเฟิงก็เข้ามาขวางทางเงามืดเอาไว้พร้อมหอกด้ามยาวสีทองในมือ แววตาเต็มไปด้วยความต้องการจะฆ่า “ฉันปล่อยให้แกจัดการคนของฉันไปหลายคนมานานแล้ว!”
　　เงามืดเหยียดยิ้มใส่ซูเฟิง”วิวัฒนาการระยะ 7 สินะ”
　　”ตึง!”
　　การต่อสู้ระหว่างชายทั้งสองเริ่มขึ้นในทันทีและมันก็ดูเป็นไปไม่ได้ที่จะต่อสู้กันภายในพื้นที่เล็กๆแห่งนี้
　　ขณะที่ทั้งสองต่างทุ่มพละกำลังอย่างเหนือชั้นฟาดฟันเข้าใส่กันอยู่ฝั่งจำนวนพลของกองทัพเขี้ยวหมาป่าก็กำลังลดลงอย่างน่าหดหู่ แต่แล้วในตอนนั้นจู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นฟ้าตามมาด้วยเสียงระเบิดบางอย่างขัดการเคลื่อนไหวของทุกคนในพื้นที่ แม้แต่ซูเฟิงและเงามืดก็ยังชะงัก
　　เสียงมันดังกระหึ่มแรงสั่นสะเทือนรุนแรงราวกับกำลังเกิดแผ่นดินไหว
　　”นั่นมันอะไร?”เงามืดตะลึงค้าง “มันดู…ดูเหมือนคลื่น?”
　　ในช่วงเวลาที่ทุกคนกำลังตื่นตะลึงจู่ๆมันก็มีจุดสีดำหนาแน่นปรากฏขึ้นจากทางด้านหลัง…คือกลุ่มคนจำนวนมากที่กำลังมุ่งหน้าเข้ามาด้วยความเร็วสูงพร้อมเสียงแหกปากคำรามที่สร้างความตกใจให้ทั้งสองฝ่าย
　　”ตาย!!!”
　　”ใครกล้าทำเขี้ยวหมาป่า?!” 　　”ฆ่ามัน!”
　　”อย่าให้กูจับมึงได้พวกมึงไม่ตายดีแน่!”
　　”เกาชาวฮุ่ยไอ้โง่!คนละทาง!”
　　เสียงตะโกนสุดท้ายคือเสียงของเฉินช่าวเย่ที่ใช้ปืนไรเฟิลพิเศษยิงมาจากระยะไกลไม่ใช่เพื่อการฆ่าแต่เป็นการช่วยชีวิตเพื่อนทหารที่กำลังแย่
　　กลุ่มทหารมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ของเขี้ยวหมาป่าทั้งหมดห้าร้อยคนซึ่งนำโดยเฉินช่าวเย่ในที่สุดก็มาถึงสนามรบแล้ว!