Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 1047 พาตัวเขาไป

　　ทุกคนช็อคจนทำอะไรไม่ถูกกับภาพที่ได้เห็นไม่มีคำอะไรในหัวที่สามารถบรรยายอารมณ์ของพวกเขาตอนนี้ได้เลย
　　มันหนักเกินไป!
　　ซอมบี้ก็ตายเกลื่อนลูกผสมทั้งหมดก็ตาย กองกำลังศัตรูก็ถูกฆ่าไม่เหลือซาก
　　สงครามสิ้นสุดลงแล้วสถานการณ์พลิกผันครั้งแล้วครั้งเล่า มีเรื่องระทึกตื่นเต้นมากมายเกิดขึ้นนับไม่ถ้วน แต่ตอนนี้ทุกอย่างได้จบลงแล้วจริงๆ พวกเขาได้ภูเขากลับมาครอบครองแล้ว สงครามครั้งนี้ได้ประกาศชัยชนะของเขี้ยวหมาป่าให้ทุกคนได้ประจักษ์แล้วว่าไม่ว่าพวกเขาจะต้องเจอกับอะไร พวกเขาก็เอาชนะมันได้เสมอ
　　เขี้ยวหมาป่าที่มีกองกำลังทหารรวมกันทั้งหมดเพียงแค่4,000 คน แต่กลับสามารถฆ่าซอมบี้หลายแสนตัว อีกทั้งกลุ่มทหารแค่ 400 คนรวมกันยังสามารถจัดการฆ่ากลุ่มลูกผสม 1,500 ตัวรวมถึงกองกำลังศัตรูที่มีมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ 500 คนได้
　　ทั้งโอกาสชนะที่ด้อยกว่ามากพลังในการต่อสู้ที่อ่อนแอกว่า แต่พวกเขากลับสร้างชัยชนะที่สนั่นโลกได้!
　　ทว่าชูฮันที่เป็นผู้บังคับบัญชาสูงสุดของพวกเขาเป็นคนนำพวกเขาสู่ชัยชนะอันเป็นที่เลื่องลือนี้กลับถูกศัตรูบีบคั้นในช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุด!
　　จนหลงเหลือเพียงแค่จิตใต้สำนึกที่มีแต่สัญชาตญาณดิบในการต่อสู้เหลืออยู่เท่านั้น!
　　ในฐานะสมาชิกของกองทัพเขี้ยวหมาป่าที่แม้จะไม่เคยประสบกับเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อนแต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะไม่สามารถเข้าใจได้ การฝึกฝนเมื่อครั้งในอดีตหัวหน้าชูฮันได้เน้นย้ำการต่อสู้ให้ฝังลึกลงไปในจิตวิญญาณของพวกเขาและให้การต่อสู้หล่อหลอมอยู่ในจิตใต้สำนึกของพวกเขา
　　เพราะถึงแม้พวกเขาอาจจะหมดสติไปแต่พวกเขาก็ยังสามารถสู้ต่อไปได้เพราะสัญชาตญาณดิบที่ซ่อนอยู่
　　และเขี้ยวหมาป่าจะไม่มีทางแพ้!
　　เห็นได้ว่าชูฮันคงต้องเผชิญหน้ากับศัตรูจำนวนมากและคงผ่านการต่อสู้มาอย่างยากลำบากแต่ชูฮันก็ยังคงยืนค้ำอยู่เหนือซากศพทั้งหลายในบริเวณได้ เพราะสมองของชูฮันรู้แค่ว่าจะหลับไม่ได้เด็ดขาด ไม่ว่ายังไงร่างกายก็ยังต้องสู้ต่อไป
　　หลายคนตาแดงก่ำกับภาพตรงหน้าที่ได้เห็นโดยเฉพาะทีมกุ้งเสือดำที่รับรู้ถึงสถานการณ์ดี หลายคนที่อยู่กับชูฮันมานานแต่ไม่เคยเห็นภาพเช่นนี้มาก่อนก็เริ่มทนไม่ไหวและร้องไห้ออกมาในที่สุด
　　ฝ่ายศัตรูที่มีจำนวนหกสิบคนซึ่งมีมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ระยะ5 ระยะ 6 และมีแม้แต่ระยะ 7 รวมกันรุมฆ่าชูฮันเพียงคนเดียว!
　　เฉินช่าวเย่เลียริมฝีปากที่แห้งผากเพราะเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางไกลร่างกายอ้วนท้วมของเขาเหมือนจะขาดน้ำ เนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อทว่าในเวลานี้เฉินช่าวเย่กลับไม่รู้สึกถึงความร้อนหรือเหนื่อยล้าอะไรเลย ในใจมีแต่ความเย็นเฉียบจนขนลุก
　　”หัวหน้า…”เฉินช่าวเย่ส่งเสียงเรียกชูฮันและพยายามจะก้าวเท้าเข้าไปหา
　　”พรึบ!”
　　ชูฮันตวัดสายตาคมกริบที่เต็มไปด้วยจิตสังหารรุนแรงมองมาที่เฉินช่าวเย่ทันทีขวานยักษ์ในมือปล่อยลำแสงสีดำจางๆ กล้ามเนื้อที่แขนเต้นตึบๆสั่นสะเทือนเล็กน้อยก่อนจะเงื้อมขึ้นสูงอีกครั้ง
　　เลือดสีแดงสดไหลหยดลงหน้าผากและวิ่งไล่ลงมาตามกรอบหน้าด้านซ้ายหากชูฮันกลับไม่มีความรู้สึกใดๆ นัยน์ตาสีดำสนิทต้องเขม็งมาที่เฉินช่าวเย่อย่างไม่เป็นมิตร
　　”อันตราย!”ซูเฟิงรีบดึงเฉินช่าวเย่กลับมา ในใจของซูเฟิงขณะที่เต็มไปด้วยความกลัว
　　คนอื่นที่เหลือก็รีบถอยหลังหนีกันทันทีเมื่อเจอกับแววตาอันแสนน่ากลัวจากชูฮันในใจของทุกคนล้วนตกใจกันอย่างสุดขีดกับสึกถึงความร้อนหรือเหนื่อยล้าอะไรเลย ในใจมีแต่ความเย็นเฉียบจนขนลุก
　　”หัวหน้า…”เฉินช่าวเย่ส่งเสียงเรียกชูฮันและพยายามจะก้าวเท้าเข้าไปหา
　　”พรึบ!”
　　ชูฮันตวัดสายตาคมกริบที่เต็มไปด้วยจิตสังหารรุนแรงมองมาที่เฉินช่าวเย่ทันทีขวานยักษ์ในมือปล่อยลำแสงสีดำจางๆ กล้ามเนื้อที่แขนเต้นตึบๆสั่นสะเทือนเล็กน้อยก่อนจะเงื้อมขึ้นสูงอีกครั้ง
　　เลือดสีแดงสดไหลหยดลงหน้าผากและวิ่งไล่ลงมาตามกรอบหน้าด้านซ้ายหากชูฮันกลับไม่มีความรู้สึกใดๆ นัยน์ตาสีดำสนิทต้องเขม็งมาที่เฉินช่าวเย่อย่างไม่เป็นมิตร
　　”อันตราย!”ซูเฟิงรีบดึงเฉินช่าวเย่กลับมา ในใจของซูเฟิงขณะที่เต็มไปด้วยความกลัว
　　คนอื่นที่เหลือก็รีบถอยหลังหนีกันทันทีเมื่อเจอกับแววตาอันแสนน่ากลัวจากชูฮันในใจของทุกคนล้วนตกใจกันอย่างสุดขีดกับสถานการณ์ที่ไม่เคยเจอมาก่อน
　　หัวหน้าชูฮันในเวลานี้ไม่สามารถแยกออกได้แล้วว่าใครคือมิตรหรือศัตรูตอนนี้ทุกสิ่งมีชีวิตที่ปรากฏต่อหน้าชูฮันจะถูกหมายหัวเป็นศัตรูทั้งหมดอย่างไม่มีข้อยกเว้น ชูฮันจะสู้และโจมตีต่อไปไม่หยุดจนกว่าสิ่งมีชีวิตตรงหน้าจะตาย
　　มันคือสัญชาตญาณดิบที่รวบรวมการต่อสู้ขั้นสุดยอดทุกอย่างไว้!
　　หลายคนอดไม่ได้ที่จะเกิดข้อสงสัยและความกังวลขึ้นถ้างั้นหัวหน้าจะไม่สงบลงจนกว่าจะตัวเองจะ…
　　ตายใช่มั้ย?
　　ขณะเดียวกันทุกคนก็สามารถมองเห็นได้ชัดเจนว่าเวลานี้บนเนื้อตัวชูฮันมีอาการบาดเจ็บรุนแรงอยู่หลายจุดและตอนนี้ชูฮันจำเป็นต้องได้รับการรักษาอย่างเร่งด่วนและต้องพักผ่อนเพื่อฟื้นฟูพลัง แต่แทนที่จะเป็นอย่างนั้นชูฮันกลับยังคงสู้ต่อไปท่ามกลางสติที่หลุดหาย　　มันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าสถานการณ์ยังดำเนินต่อไปแบบนี้?พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะคิด!
　　”หัวหน้า!หยุดได้แล้ว!” หลูปิวเซ่อทนมองภาพตรงหน้าไม่ไหวอีกต่อไป เขาตัดสินใจตะโกนออกมาพร้อมน้ำตา “ทุกอย่างจบแล้ว เราชนะ! ”
　　เขาต้องการจะลองปลุกหัวหน้าให้ตื่นขึ้นมา…ไม่ว่ามันจะสำเร็จหรือไม่ก็ตาม
　　”หัวหน้ามันจบแล้วเราชนะ”
　　”หัวหน้าลืมตาสิ ดูพวกเรา”
　　”หัวหน้าชูฮัน…”
　　”หัวหน้า!มองมาที่พวกเราสิ!”
　　จากเสียงเรียกของหลูปิงเซ่อแรกเริ่มหลังจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงเรียกของอีกหลายๆคนดังไล่ตามกันมาไม่หยุด ณ เวลานี้ไม่มีใครกังวลเรื่องความปลอดภัยของตัวเองแล้ว พวกเขาไม่คิดเลยว่าจุดจบของการต่อสู้อันหฤโหดจะกลายเป็นการตกอยู่ในห้วงอารมณ์บีบคั้นหัวใจมากขนาดนี้ มันมีแต่ความโศกเศร้าลอยปกคลุมแน่นทั่วอากาศในบริเวณ
　　ทว่าชูฮันกลับไม่ได้ยินอะไรเลย…
　　ชูฮันกัดฟันกรอดก้าวเท้าเดินเหยียบย่ำศพทั้งหลายตามทางโดยไม่คิดเหลียวแล ขวานยักษ์ถูกยกขึ้นและพยายามจะฟาดฟันเข้าใส่คนที่อยู่ใกล้มือที่สุดให้ตายในนัดเดียว!
　　”เร็วเข้า!หนีเร็ว!” ซูเฟิงตะโกนเตือนด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว
　　แต่มันสายไปแล้วทหารที่ถูกชูฮันเล็งเป้าด้วยสายตานั้นไม่กล้าขยับตัว ขณะที่ชูฮันก็เริ่มเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ
　　ทุกคนมองภาพตรงหน้าตาค้างอารมณ์สับสนมากมายตีกันจนท้วมท้นไปหมด
　　และในจังหวะที่ชูฮันใช้มือยกขวานยักษ์เงื้อมขึ้นสูงและกำลังจะโจมตีลงใส่——
　　”ปั่ก!”
　　จู่ๆก็มีร่างของคนคนหนึ่งพุ่งลงมาจากฟ้าพร้อมกับโจมตีอัดใส่ชูฮันจากทางข้างหลัง!
　　ชูฮันหยุดชะงักการเคลื่อนไหวทันทีจากนั้นจู่ๆก็เหมือนกับสูญเสียพลังงานทั้งหมด ตาของชูฮันค่อยๆปิดลงและก็ล้มลงไปนอนนิ่งที่พื้นทันที
　　ทหารที่เกือบจะถูกชูฮันฆ่ายืนขาตาแข็งค้างและทุกคนก็ได้เห็นว่าคนที่อยู่ด้านหลังชูฮันและเป็นคนจัดการชูฮันก็คือ…เกาช้าวฮุ่ยนั้นเอง
　　”เขาต้องได้รับการรักษาเดี๋ยวนี้ไม่อย่างนั้นเขาจะตาย” เกาช้าวฮุ่ยพูดจบก็รีบพาร่างของชูฮันแบกขึ้นหลังและเร่งฝีเท้าหายตัวไปอย่างรวดเร็ว
　　ครั้งนี้ไม่มีใครคิดห้ามปรามเกาช้าวฮุ่ยแถมยังถอนหายใจด้วยความโล่งอกกันหมดเพราะต่างรู้ดีว่าเกาช้าวฮุ่ยคือคนที่รวดเร็วที่สุดแล้ว และก็เป็นคนที่เหมาะสมที่สุดในเวลานี้ที่จะพาชูฮันไปรักษาตัว
　　ณเวลานี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความปลอดภัยของชูฮันแล้ว! 　　ซูเฟิงพยายามสะกัดกั้นอารมณ์เศร้าหมองในใจและกัดฟันออกคำสั่งตามหน้าที่”รีบเก็บกวาดสนามรบซะ นับจำนวนศัตรู รักษาแผลให้คนที่บาดเจ็บและจับตัวพวกมันมาไว้สอบสวน ห้ามให้ตายเด็ดขาด”
　　กลุ่มทหารรีบแบ่งทีมและหน้าที่กระจายกันไปทำตามความรับผิดชอบทันที
　　เสี่ยวเคินหลุบตามองยังพื้นที่ที่ถูกทำลายจนไม่เหลือซากและใช้เท้าขุดชิ้นกระดูกที่ฝังอยู่ในดินขึ้นมาซ้ำๆอยู่แบบนั้นราวกับกำลังสนุกสนาน
　　”นายทำอะไร?ถึงจะเป็นกัปตันทีม แต่ก็ไม่ใช่จะมาทำตัวเรื่อยเปื่อยแบบนี้ได้” หลูปิงเซ่อที่อยู่ด้านหลังเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เวลานี้ทุกคนมีแต่ความไม่พอใจและความเครียดสุมแน่นอยู่ในอก
　　หลายคนเริ่มคิดหนักว่าถ้ามันมีอะไรเกิดขึ้นกับหัวหน้าชูฮันละก็คาดว่าเขี้ยวหมาป่าคงแตกกระเจิงเป็นแน่ กัปตันของแต่ละทีมเป็นตัวอย่างอันดับแรก ดูเหมือนแต่ละคนจะไม่ยอมกันเลย
　　เสี่ยวเคินและหลูปิงเซ่อดูเหมือนจะไมชอบหน้ากันยิ่งโดยเฉพาะท่ามกลางสถานการณ์อ่อนไหวเช่นนี้
　　เสี่ยวเคินหันไปจ้องหลูปิงเซ่อด้วยสายตาเย็นยะเยือก”ฉันกำลังดูว่ามีกระโหลกเหลือมั้ย”
　　”จะเอาพวกมันไปใช้ทำอะไร?”หลูปิงเซ่อถามอย่างไม่สบอารมณ์
　　”จะเอาไปปักทิ้งไว้ตรงทางแยกให้คนได้เห็น” เสี่ยวเคินพูดเสียงแผ่วและเดินจากไปทันที เหลือทิ้งไว้แต่ความโหดเหี้ยมในอากาศ
　　ไม่ว่าอย่างไรการบุกมาลอบโจมตีตลบหลังกองทัพเขี้ยวหมาป่าที่กำลังอ่อนแอหลังจากพึ่งทำสงครามจากซอมบี้และลูกผสมเสร็จโดยกองกำลังศัตรูห้าร้อยคน มันได้สร้างความโกรธแค้นอย่างมหาศาลให้กับเขี้ยวหมาป่าทุกคนเป็นอย่างมาก และตอนนี้พวกเขาต้องการจะปลดปล่อยความเกลียดแค้นที่อัดแน่นอยู่ในอกออกมา