Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 11 ไม่ใช่ขยะ

ฟานเว่ยที่ถูกซอมบี้กัดไม่มีความเป็นมนุษย์ลงเหลืออีก เขาส่งเสียงคำรามออกมา การเคลื่อนไหวขณะยืนขึ้นดูราวกับซอมบี้จริงๆ

เฉินช่าวเย่ได้กลิ่นหม้อไฟและรู้สึกหิวขึ้นมาทันที เขาหยิบขวานขึ้นมาจับไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว จ้องไปที่ฟานเว่ยที่กำลังตื่นขึ้นมา

ชูฮันมองไปที่ฟานเว่ย เขาเห็นว่าลูกตาของฟานเว่ยเริ่มซีดขาว…มันจบแล้ว เขาไม่สามารถหลีกหนีชะตากรรมที่ต้องกลายร่างเป็นซอมบี้ได้

ชูฮันมองไปที่เฉินช่าวเย่ที่ท่าทางดูหลุกหลิก ตัวสั่นเทาไปมา

“ตัดหัวเขาซะ ทำสิ ทำจนกว่ามันจะตาย”

พ้ะ! พ้ะ!

เสียงของหยาดเหงื่อไหลลงจากหน้าของเฉินช่าวเย่ตกลงมากระทบพื้น ในไม่ช้าตัวเขาก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

ว๊าก —–

ทันใดนั้นฟานเว่ยก็คำรามออกมาพร้อมวิ่งเข้าใส่เฉินช่าวเย่ เขาอ้าปากกว้างจัดเผยให้เห็นเหงือกที่มีเลือดไหลออกมา ผิวหนังของเขาไม่ใช่ของคนอีกต่อไป หน้าที่ซีดขาวของฟานเวิ่ยมีรอยแตกร้าว

เฉินช่าวเย่ส่งเสียงที่ดูเหมือนกำลังร้องไห้และหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน เขาหลับตาพลางยกขวานในมือขึ้น เหวี่ยงไปข้างหน้าด้วยพละกำลังรุนแรง!

การโจมตีล้มเหลว…

เพราะท่าทางไม่มั่นคงของเขาดูโงนเงนไปมาและด้วยวิธีไหนก็ไม่รู้ ทำให้เขาหลีกเหลี่ยงการโจมตีที่เชื่องช้าของซอมบี้ได้

ช่างโชคดีแท้!

ในฐานะผู้ชม ชูฮันอดไม่ได้ที่จะก่นด่าแช่งขณะมองไปที่เฉินช่าวเย่ และคิดว่าเขาน่าจะได้พบกับผิดคน ชายผู้นี้ไม่สามารถทำอะไรได้ แม้กระทั่งกำลังเผชิญหน้ากับซอมบี้ เขาจะเป็นมือปืนที่ดีได้อย่างไรด้วยท่าทางแบบนี้?

ผ่าาาาา! ชูฮันหยิบเนื้อใส่ลงไปในหม้อ และนี่เป็นโอกาสสุดท้ายสำหรับเฉิยช่าวเย่ เขาจะไม่ช่วยเจ้าอ้วนนั่น

เนื้อแกะถูกต้มในหม้อ ส่งเสียงน้ำเดือดไปมา กลิ่นหอมที่ไม่อาจบรรยายได้ลอยไปปะทะจมูกเฉินช่าวเย่ เขากลืนน้ำลายอึกพลางมองชูฮัน เนื้อแกะสุกแล้วและชูฮันกำลังกินอยู่

“อ๊ากกกกก!” เฉินช่าวเย่ตะโกนอย่างดังเพื่อเพิ่มความกล้าให้กับตัวเอง พุ่งเข้าหาซอมบี้ด้วยสายตากระหายเลือด

เขาต้องการกินเนื้อสัตว์! เขาอยากกินหม้อไฟ! ซอมบี้ไม่มีความหมายอะไร! หม้อไฟเป็นทุกอย่าง!

พัฟ! เสียงขวานปะทะกับกกหูของซอมบี้ ถึงแม้จุดที่โดนจะไม่ใช่จุดสำคัญ แต่ก็ทำให้กระโหลกร้าวได้และซอมบี้ก็ตายคาที่

อย่างไรก็ตาม เฉินช่าวเย่ดูไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้นแต่อย่างใด เขายังคงฟันไปที่ซอมบี้อีกหลายครั้ง

“อ๊า อ๊า! อ๊า!” เฉินช่าวเย่ตะโกนขณะฟันไปที่ซอมบี้ หัวใจของเขาจมดิ่ง มุมมองที่มีต่อโลกของเขามันบิดเบี้ยวไปหมด เขารู้สึกสูญเสียทุกอย่าง

5นาทีต่อมา…

“พี่ พี่ชู” เฉินช่าวเย่หอบหายใจแรงพลางถาม “ฉันกินหม้อไฟได้ยัง?”

“ได้” ชูฮันไม่ได้มองกลับมาแม้แต่น้อย

ซอมบี้ที่พึ่งกลายร่างจะอ่อนแอกว่าซอมบี้ทั่วไป ดังนั้นมันจึงถูกฆ่าโดยเฉินช่าวเย่อย่างง่ายๆ มันไม่ใช่เรื่องพิเศษอะไร

มองไปที่เฉินช่าวเย่ซึ่งกำลังกินไปร้องไห้ไป ทันใดนั้นชูฮันก็ตระหนักได้ว่าในอนาคตมันจะลำบากมากแน่ๆ

ชายอ้วนคนนี้อ่อนแอเกินไป!

ในตอนเช้าของวันที่สอง…ดวงอาทิตย์ไม่ฉายแสงสดใสเท่าไหร่นัก ชูฮันตบหน้าเฉินช่าวเย่เพื่อปลุก

“ตื่น! ไอ้อ้วน!”

เฉินช่าวเย่ลืมตาขึ้น มีความกลัวอยู่ในตาของเขา ไขมันบนใบหน้าเขาสั่นไปมา “เกิดอะไรขึ้น? มีซอมบี้เหรอ?”

“แกสิซอมบี้!” ชูฮันลากเฉินช่าวเย่ออกมาจากรถ “ตื่นและไปออกกำลังกาย!”

ถึงแม้ว่าเขาจะยอมรับเจ้าอ้วนนี่แล้ว แต่เขายังต้องการจะฝึกฝนเฉินช่าวเย่ มันไม่เป็นไรถ้าเขาจะจำคนผิด แต่ถ้าหากเจ้าอ้วนนี่เป็นคนที่มีศักยภาพในการยิงจริงๆล่ะ? มันจะเป็นเรื่องงี่เง่ามากหากเขาจะไม่สามารถทนรับแรงกระแทกกลับของปืนได้ถึงแม้จะมีพรสวรรค์ในการยิงก็ตาม

สำหรับตัวชูฮันเองนั้น เขาวางแผนที่จะฝึกฝนอย่างบ้าคลั่งเพื่อเพิ่มพละกำลัง เขาได้ตรวจสอบระบบล่มสลายแล้ว ความแข็งแกร่งของเขาสามารถยกระดับไประดับ1ได้ หากเขาฝึกฝนมากพอ พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาถึงจะฆ่าซอมบี้200ตัวครบ มันไม่ใช่ความคิดที่ดี ที่จะไล่ชนบดขยี้ซอมบี้ด้วยG55 เนื่องจากมันมีข้อจำกัดอยู่มากมาย สิ่งสำคัญที่สุดคือ เครดิตที่เขาจะได้ถูกตัดเหลือครึ่งเดียว ซึ่งมันไม่น้อยเลย

เห็นได้ชัดว่าเฉินช่าวเย่ไม่ได้แสดงท่าทางโต้ตอบอย่างที่ควร เขาเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ไร้ดวงอาทิตย์พร้อมพึมพำ

“นี้มันกี่โมงกัน?”

ชูฮันกำลังวิดพื้นอยู่ตอบ “ตี5”

“ตี5?” เฉินช่าวเย่กรีดร้อง “จะให้ฉันตื่นมาทำอะไรแต่เช้าขนาดนี้? ฉันได้นอนไปแค่4ชั่วโมงเองนะ!”

“นอน3ชั่วโมงต่อวันก็เพียงพอแล้ว” ชูฮันยืนขึ้นเหงื่อเต็มตัว เขาเปลี่ยนไปฝึกที่ขาแทนด้วยการยืดมันออกไปด้านข้าง ในตอนนี้ร่างกายของเขายังอ่อนแอนัก การฝึกซ้อมเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เขาเหนื่อยล้าแล้ว

ในช่วง 10 ปีที่ผ่านมา มนุษย์ได้คิดค้นวิธีการฝึกอบรมขึ้น ทุกคนควรเพิ่มความแข็งแรงให้ตัวเองรวมถึงเด็กๆด้วย ในโลกาวินาศการมีร่างกายแข็งแรงเป็นมาตรฐานที่ผู้รอดชีวิตทุกคนต้องมี การต้องต่อสู้กับซอมบี้ไม่ใช่เรื่องเดียวที่สำคัญ หากแต่การมีร่างกายที่แข็งแรงเพื่อหลบหนีก็สำคัญเช่นกัน

ไม่มีใครรู้ว่าที่ไหนและเมื่อไหร่จะมีอันตรายเกิดขึ้น

ดวงอาทิตย์ซึ่งมีสีเลือดแปลกประหลาด ค่อยๆขึ้นมาช้าๆ

ชูฮันฝึกเฉินช่าวเย่อยู่ประมานหนึ่งชั่วโมง จากนั้นพวกเขารีบเดินทางกันต่อทันที เราไม่ควรใช้พลังงานอย่างสิ้นเปลืองเกินไปเพราะเมื่อมีอันตราย เราจะไม่สามารถหลบหนีได้ทัน อย่างไรก็ตามเฉินช่าวเย่ดูเหนื่อยมาก เขาได้กินข้าวปั้นไปหลายก้อนแล้วในรถ

ชูฮันไม่ได้หยุดการกินอย่างบ้าคลั่งนั่นของเฉินช่าวเย่ เพราะอาหารนั่นใกล้จะหมดอายุอยู่แล้ว มันจะเสียของเปล่าๆถ้าหากเขาไม่กินมัน อาหารที่เก็บไว้ได้นานได้ถูกเก็บไว้ในกะโปรงหลังรถที่ที่เฉินช่าวเย่ไม่สามารถเข้าถึงได้

G55กำลังวิ่งอยู่บนทางหลวงอย่างไม่เร็วเท่าไหร่นัก เนื่องจากมันมีรถจอดอยู่ตามถนน มีซอมบี้ไม่กี่ตัวที่ไม่ได้สนใจอะไรอยู่รอบๆรถ ปากพวกมันเปิดกว้าง เดินวนอยู่รอบๆรถไปมา ด้วยท่าเดินขโยกเขกและเชื่องช้า

ชูฮันพุ่งชนอัดเข้าใส่ซอมบี้ตัวที่G55สามารถเข้าชนได้ตรงๆ ส่วนจุดไหนที่รถไม่สามารถเข้าไปได้ เขายื่นขวานออกไป โดยใช้แรงของรถเหวี่ยงตัดหัวพวกมันแทน เขาไม่สามารถเมินเฉยต่อคะแนนที่อยู่ต่อหน้าได้ ถึงแม้เขากำลังรีบไปตามหาพ่อแม่เขาอยู่ก็ตาม จากความทรงจำของเขา เขาไม่ได้พบพ่อแม่มา10ปีแล้ว

มันยังอีกไกลกว่าจะถึงเมืองอันลูและมีซอมบี้ไม่มากนักบนถนนทางหลวง ชูฮันจำเป็นต้องรีบแล้ว เพราะอีกไม่กี่วันข้างหน้าสถานการณ์จะไม่ราบรื่นเช่นนี้อีก เขาต้องใช้เวลา1วันในการขับรถ100ไมล์ เพราะการขับรถเร็วมันอันตราย

ซอมบี้ดูจะมีความสามารถในการไล่ล่า มันจะไปทุกที่ที่มีมนุษย์

เมื่อเวลาผ่านไปจะมีผู้คนจำนวนมากที่หยุดรอคอยความตายอยู่ที่บ้าน ผู้คนจะออกเดินทางไปเป็นกลุ่ม ดังนั้นมันจะมีผู้คนและซอมบี้จำนวนมากขึ้นตามถนนทางหลวง

หน้าต่างที่พังส่งเสียงเพราะเสียงลมที่ปะทะเข้ามา พร้อมกับไขมันบนใบหน้าของเฉินช่าวเย่ที่สั่นไปมา

ถนนบนทางหลวงไม่ได้ราบเรียบหรือมีพื้นที่กว้างขวาง ดังนั้นชูฮันจึงไม่สามารถขับรถเร็วมากได้และเขาจำเป็นต้องเอาน้ำมันจากรถคันอื่นมาใช้ หลังจากผ่านไป3วัน ทั้งสองได้มาถึงจุดแวะพักและถังน้ำมันของG55 ก็หมดอีกครั้ง ชูฮันต้องหยุดเพื่อเติมน้ำมัน

เมื่อหยุดรถ ชูฮันลงไปพร้อมกับขวานของเขา มองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง