Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 15 ฉันเกลียดช็อกโกแลต!

“ทำไม ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?” เหย่เทียนหลงรู้สึกประหลาดใจที่เห็นชูฮัน หรือว่าลูว่านบอกว่าเขามีอาหาร? ทำไมชูฮันถึงมายืนอยู่ที่นี้ได้?

ชูฮันไม่ได้ตอบอะไรกลับเพราะเขาไม่ได้โง่แบบเฉินช่าวเย่

“ฉันกำลังถามคุณอยู่!” เหย่เทียนหลงแสดงสีหน้าดุเดือด เขาจะฆ่าชูฮันด้วยขวานของเขาแน่ถ้าทุกอย่างไม่ใช่เรื่องแปลกแบบตอนนี้

ชูฮันเหลือบมองไปที่เขาเล็กน้อย ชูฮันรู้สึกตกใจอยู่ข้างในใจเพราะไม่ว่าตัวตนของซางจิ่วตี้จะเป็นใครก็ตาม เธอยังคงมีอารยธรรมอยู่ เธอคิดมากเกินไป ทำให้เธอพลาดเวลาที่ดีที่สุดในการฆ่า6คนนั่นไป

แต่มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขา เขาจะไม่เข้าไปข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ดี…ไปลงนรกซะ! ตามฉันมาและฆ่าพวกมันทั้งหมดซะ!” เหย่เทียนหลงบ้าคลั่งอย่างมาก ที่นี่เป็นเขตของเขา ไม่ว่าเหตุการ์ใดๆที่เกิดขึ้นเขาจะไม่ยอมทนทั้งนั้น

โลกาวินาศได้มาถึงแล้ว มีซอมบี้อยู่เต็มไปหมด ระบบสังคมที่พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง ความหยิ่งทะนง โอหังทำให้เขาตาบอดอยู่ภายในสถานีแวะพักเล็กๆนี่ ความโลภที่ฝังอยู่ในตัวเขาขยายใหญ่ขึ้นอย่างไม่จำกัด

เขาไม่คิดว่าซางจิ่วตี้จะกล้ายิงเขาด้วยซ้ำ พวกเธอน่าจะแค่กำลังหวาดกลัว ผู้หญิงที่มีขาแขนเรียวเล็กแบบนั้นจะใช้ปืนได้เหรอ?

“หยุด!” ซางจิ่วตี้ตะโกนก้อง ขณะเดียวกัน มันมีเสียงคลิ้กของปืนที่ได้รับการบรรจุกระสุนแล้วดังขึ้น

เสียงนั่นทำให้เหย่เทียนหลงและคนอื่นๆหยุดขยับพลางจ้องไปที่ปากกระบอกปืนสีดำ พวกเขารู้สึกกลัวขึ้นมาทันทีโดยไม่รู้ตัว

มันเป็นของจริงหรือเปล่า?

“เฮ้ย!” เหย่เทียนหลงยิ้มกัดฟัน เขารีบมองไปที่สิบแปด ผู้ซึ่งกำลังเล่นอยู่กับอะไรสักอย่างขณะที่เขาต้องการจะพูดบางอย่าง มันมีรอยยิ้มอันน่ารังเกียจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาขณะกำลังหมอบตัวอยู่ “เหย่ทิง เหย่ทิงทิง?”

สิบแปดเลิกเปลือกตาขึ้นโดยไม่มีคำพูดใดๆออกมา เธอทำเพียงใส่กระสุนด้วยนิ้วที่ยืดหยุนของเธอ

ชูฮันมองพลางขบคิดอยู่ในใจ เขาพบว่าตั้งแต่แรกแล้ว นิ้วมือของเธอมันยืดหยุ่นเป็นอย่างมาก ด้วยความเร็วที่มากกว่าซางจิ่วตี้ถึง 1.5 เท่า ช่างน่าทึ่งเหลือเกิน

“เหย่ทิง” เหย่เทียนหลงยิ้มและเดินไปข้างหน้า เผยให้เห็นฟังเหลืองอ่อยที่มีกลิ่นเหม็นโชยออกมา

“ให้ปืนของเล่นกับพี่เถอะ แล้วพี่จะให้ช็อกโกแลต เธอชอบกินช็อกโกแลตที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ช็อคโกแลต?” สิบแปดกัดปากพร้อมเผยรอยยิ้มกว้าง

“ใช่! ช็อกโกแลต ฉันจะให้ช็อกโกแลตทั้งกล่องถ้าหนูให้ของเล่นกับพี่!” เหย่เทียนหลงกระพริบตาเพื่อล่อเธอให้ติดกับ

ซางจิ่วตี้ขมวดคิ้ว เธอต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง หากเธอก็เงียบไปในที่สุด เธอมองมาที่ชูฮันพลางคิดว่าจะแก้ปัญหาในตอนนี้อย่างไรดี เธอพบว่าชูฮันเป็นคนที่ซับซ้อนหากแต่เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใครกันแน่ มันมีอันตรายอยู่ข้างนอกนั่นและความวุ่นวายอยู่ข้างในนี่ อย่างไรก็ตาม การร่วมมือกันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

“อะไรกันวะนี่ช็อกโกแลตไง! ทั้งครอบครัวของเธอชอบช็อคโกแลตหนิ!”

ทันใดนั้น มันมีเสียงคำรามตะโกนก้องขึ้นมาจากสิบแปด เธอยกปืนไรเฟิลขึ้นด้วยท่าทางที่เด็กอายุ12ปีไม่ควรจะมี เธอดูโกรธมาก “ฉันไม่ได้ชื่อเหย่ทิง! อีกอย่าง ฉันเกลียดช็อกโกแลต!”

ชูฮันไม่สามารถละสายตาไปจากเธอได้ ศิบแปดผู้ซึ่งกำลังยืนถือปืนด้วยท่าทางมาตรฐาน ให้ความรู้สึกราวกับกำลังมองนักเลงเลือดร้อนอยู่อย่างไงอย่างั้น

“เธออยากทำให้ฉันหูหนวกเหรอไง?” ซางจิ่วตี้กัดฟันพูด

ท่าทางของเหย่เทียนหลงเปลี่ยนจากกำลังดีๆเป็นร้ายทันที ความโกรธพุ่งทะลักออกมาจากอก

“ฉันจะข่มขืนพวกแก และเอาไปเป็นอาหารให้ซอมบี้รุมกิน! อีบ้า! กล้าดียังไงมาตะโกนใส่ฉัน?!”

ปัง–

ทันใดนั้น มีเสียงปืนดังขึ้น

ทั้งห้องพลันเงียบสนิท มีรูมืดของกระสุนเจาะพร้อมกับลำแสงพุ่งเข้ามาตรงหน้าเหย่เทียนหลง พวกเขาทั้งหมดตกอยู่ความมึนงง เท้าขยับไม่ได้ ราวกับถูกตอกมุดให้อยู่กับที่

“แม่ง! เสียดายกระสุนชะมัด!” ซางจิ่วตี้พึมพำ

ควันค่อยๆลอยออกมาจากปากกระบอกปืนของสิบแปด

ชูฮันส่ายศีรษะ ถึงแม้โดยรวมแล้วเธอจะดูเก่งกาจ หากความแรงของแขนเธอยังมีไม่มากพอ ทำให้เล็งเป้าไม่ตรงจุด เธอควรเล็งไปที่กลางหน้าผากของเหย่เทียนหลง หากแต่เธอกลับยิงพลาด

“อาอา —- เอ่อเอ่ออ —.” เสียงแหบพล่าดังขึ้นมาจากชายร่างผอมที่อยู่ข้างหลังเหย่เทียนหลง เขาดูหวาดกลัว

ติกต๊อก —–

ติกต๊อก —–

มีชายอีกสองคนที่กลัวจนกลั้นฉี่ไม่อยู่

ปืน! มันเป็นปืนจริง!

ชาวจีนฮั่นเข้มงวดมากในการจัดการเกี่ยวกับปืน คนทั่วไปเช่นพวกเขาจะไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็นปืนเท่าไหร่ และพวกเขาไม่เคยได้เข้าใกล้กับความตายในระยะประชิดเช่นนี้มาก่อน

ต้องมีใครสักคนตายแน่ถ้าหากเมื่อกี้มีการเบี่ยงตัวเพียงเล็กน้อย!

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่เคยคิดว่าผู้หญิงที่ดูไร้เดียงสาจะมีปืนจริงไว้ในครอบครองและคนที่เป็นคนยิงคนแรกยังเป็นเพียงเด็กสาว

เธออายุแค่12เท่านั้น!

“ใจเย็น ใจเย็นๆ! ฟังฉันนะ เราควรใจเย็นและมาต่อรองกันดีกว่า คุยกันอย่างสงบ ฉันชอบช็อกโกแลตเช่นเดียวกับครอบครัวของฉัน” เหย่เทียนหลงกลัวจัดขนาดที่พูดไปมาจนไม่รู้เรื่อง เขาพูดย้ำคำพวกนี้ไปมา พร้อมกับก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว

“อ๊ากกก-”

ทันใดนั้นเอง มีเสียงกรีดร้องดังมาจากที่ไกล ตามมาด้วยเสียงโหวกเหวกตะโกนดังตามมา สภาวะตึงเครียดในตอนแรกหายวับไปทันที

ซางจิ่วตี้และสิบแปดเล็งปืนไปทางเหย่เทียนหลงทันที กระสุนหลายนัดพร้อมจะพุ่งยิงไปที่เขาถึงแม้ความแม่นของปืนจะแย่

ชูฮันรู้สึกกลัวขึ้นมานิดนึง เกิดอะไรขึ้น?

“หัวหน้า! หัวหน้า!” มีชายคนหนึ่งวิ่งมา เขาจับที่เสื้อของเหย่เทียนหลง น้ำมูกน้ำตาไหลพราก พลางแหกปาก “ซอมบี้! มีซอมบี้เต็มไปหมด”

ทุกคนในห้องรู้สึกกลัว และหันมองไปที่หน้าต่าง

ซอมบี้นับไม่ถ้วนออกมาจากทั่วทุกหนทุกแห่ง ซอมบี้นับร้อยรวมตัวกันอยู่ตรงประตู มันมีซอมบี้มากมายเหลือเกิน

“ทุกคน ฟังฉัน!” เหย่เทียนหลงหมุนตัวกลับมาพลางพูดกับลูกน้องอย่างเร่งรีบ ตาของเขาจดจ่อไปที่ซางจิ่วตี้

ถึงแม้ซางจิ่วตี้และสิบแปดจะมีปืน หากสิบแปดก็เพียงเด็กตัวเล็กๆ และความแม่นปืนก็ยังห่างไกลจากคำว่าแม่นนัก แต่ซางจิ่วตี้เป็นผู้ใหญ่ดังนั้นเหย่เทียนหลงคิดว่าเธอน่าจะเป็นภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุด สำหรับชูฮันผู้ซึ่งยืนอยู๋ในมุมมืด ทำให้เหย่เทียนหลงลืมไปว่าเขามีตัวตนอยู่ในห้องนี้ซะสนิท

“ไปตายซะ! หุบปาก แกไม่มีสิทธิพูด!”

สิบแปดตะโกนด่าเหย่เทียนหลงขณะเขายังคงพูดต่อไปกับลูกน้องตัวเอง เธอไม่พอใจอย่างมากที่เหย่เทียนหลงคิดว่าซางจิ่วตี้เป็นหัวโจก อีกอย่างมันมีซอมบี้มากมายข้างนอกนั่น และเธอถูกกักตัวไว้ที่นี้มา2วันแล้วตอนนี้เธอรู้สึกหงุดหงิดจนอยากจะฆ่าอะไรสักอย่าง หน้าผากของซางจิ่วขึ้นสีแดงด้วยอารมณ์โกรธ ถึงแม้เธอดูจะทนกับเสิบแปดไม่ไหว หากเธอก็ไม่ได้ห้ามเด็กสาว แต่กลับทำเพียงตามใจสิบแปด

ชูฮันขมวดคิ้วพลางสงสัยในอารมณ์รุนแรงของสิบแปดและการยอมตามใจของซางจิ่วตี้