Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 16 นี่แกคิดจะหลอกฉันงั้นเหรอ?

ซางจิ่วตี้ทำเพียงวางท่า แสดงความเย่อหยิ่ง แต่สำหรับสิบแปด เธอดูราวกับโจรดีๆนี่เอง

ทั้งสองคนนี้อาจจะเป็นสมาชิกของกลุ่มโจรจากทางใต้

ตำแหน่งของสิบแปดน่าจะสูงกว่าซางจิ่วตี้ ดูได้จากการยิงปืนใส่เหย่เทียนหลงอย่างเย้ยหยันพร้อมกับคำพูดหยาบคายที่ออกมาจากปาก เธอน่าจะเป็นเด็กที่โดนตามใจจนเสียนิสัย พวกเขาน่าปลอมตัวมาแน่นอน ดูจากการจงใจปกปิดชื่อจริง

กลุ่มโจร? ชูฮันยิ้มอย่างโหดร้าย บางทีมันอาจเป็นปัญหาหากไปเกี่ยวข้องกับกลุ่มโจรในช่วงยุคปกติ แต่ในตอนนี้เฉพาะคนที่ไร้ความปราณีเท่านั้นที่สามารถมีชีวิตอยู่ได้กับการมาของโลกาวินาศ

ในช่วงเวลาขับคันเช่นนี้ ทหารไม่สามารถปกป้องได้มากนัก ทุกคนจำเป็นต้องสู้ด้วยปืนและกระสุนเพื่อตัวเอง

อย่างไรก็ตาม…

ชูฮันได้สำรวจใบหน้าซีดเหลืองของซางจิ่วตี้ ซึ่งมันปกปิดผิวขาวที่แท้จริงของเธอที่โผล่ออกมาจากเสื้อผ้าขณะหมอบตัวลง ถึงแม้ชุดของเธอจะทำให้ดูอ้วนท้วม หากทรวดทรงสมบูรณ์แบบของเธอไม่สามารถปกปิดได้ง่ายๆ

ไม่ว่าเธอจะทำตัวให้ดูไม่น่าสนใจขนาดไหนก็ตาม ด้วยทรวดทรงรูปร่างและบุคคลิกที่ดูน่าครอบงำของเธอ น่าเสียดายที่มันจะมีปัญหามากมายเข้ามาหาเธอ

เหย่เทียนหลงไม่ได้คิดว่าสิบแปดจะโกรธ เขาอยู่ในอารมณ์ที่ไม่คงที่อย่างมากและเขาไม่สามารถรอที่จะจัดการหญิงสาวได้อีก แต่ในขณะนี้มีปืนกำลังจ่อมาที่หน้าเขา เพราะฉะนั้นเขาเลยไม่กล้าที่จะแสดงความไม่พอใจอะไรออกไป เขาแกล้งทำเป็นยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุดที่จะทำได้

“เราถูกล้อมรอบไปด้วยซอมบี้ เราไม่ควรมีความขัดแย้งภายในกันเองเพราะพวกเราก็เป็นผู้รอดชีวิตเหมือนกัน เราควรสู้กับซอมบี้ก่อน รักษาความปลอดภัยของตัวเราเอง”

เมื่อพูดจบแล้ว เหย่เทียนหลงจ้องไปที่ปืนของซางจิ่วตี้ มันมีความโลภซ่อนอยู่ในแววตาของเขา จะไม่มีใครกล้าต่อกรกับเขาถ้าหากเขามีปืนและสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็จะไม่มีทางเกิดขึ้น!

ซางจิ่วตี้และสิบแปดมองหน้ากันและกันพลางมองมาที่ชูฮันเหมือนเคย

สิ่งที่ซางจิ่วตี้คิดไว้ก็ง่ายๆ ในความคิดเธอเขาควรมาเป็นพวกเดียวกับพวกเธอ อีกทั้งเขายังมีคุณสมบัติที่จะเป็นหัวหน้าได้ชั่วคราว ตัดสินได้จากความนิ่งสงบของเขา เธอเองก็มีทักษะอยู่บ้าง หากเธอยังขาดความเป็นผู้นำ ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่ติดอยู่ที่นี้เพราะความคิดโง่ๆของสิบแปด

สำหรับสิบแปด เธอมีความคิดที่ง่ายกว่านั้น เธอรู้สึกชื่นชอบชูฮัน

สายตาของผู้หญิงทั้งสองจ้องมาที่ชูฮันผู้ยืนนิ่งเงียบอยู่ข้างประตู ทำให้เหย่เทียหลงรู้สึกมึนงง หรือไอ้รูปหล่อนี่จะเป็นหัวหน้าของพวกมัน?

เฮอะ! ผู้หญิงสองคนนี้ไม่รู้ต้องทำยังไงเมื่อต้องเผชิญหน้ากับสถานกาณ์ขับคัน!

ความมั่นใจในตัวเองของเหย่เทียนลุกโชนขึ้นอีกครั้ง เขาวางแผนที่จะฆ่าทั้งสามคนนี้เพื่อเอาปืนมา

“ตอนนี้เราควรสู้กับซอมบี้ก่อน” ชูฮันพูดออกมาเพียงประโยคเดียว เขาเดินผ่านเหย่เทียนหลงออกไป ไม่ได้สนใจคนทีเหลืออีก

เหย่เทียนหลงอยากจะทุบหัวของชูฮันด้วยขวานเมื่อชูฮันเดินผ่านไปอย่างไม่ระวังตัว เขาสามารถเจาะกะโหลกชูฮันได้เช่นเดียวกับตอนฆ่าพวกซอมบี้ แล้วค่อยมีช่วงเวลาร่าเริงกับผู้หญิงสองคนนี่ แต่เขาไม่มีความกล้าพอเพราะตกอยู่ใต้แรงกดดันของปืน2กระบอกที่จ่อมา

———-

ปัง! เสียงฝ่าเท้าฟาดลงมากลางอากาศ เฉินช่าวเย่ถูกถีบเต็มๆ!

“เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้น? แผ่นดินไหวเหรอ?” เฉินช่าวเย่สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที รูปร่างอ้วนท้วมของเขาไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความสามารถในการหนีเลย หากแต่เมื่อเขาเห็นชูฮันยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าพร้อมกับเท้าที่อยู่บนหน้าท้องนุ่มๆของเขา เขาไม่ต้องการทำอะไรนอกจากเผ่นหนีทันที

“หัวหน้า หัวหน้า?” เฉินช่าวเย่รู้สึกสับสน “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เฮ้ย นี่ฉันเผลอหลับไปเหรอ?”

“ระบบทางเดินอาหารของคุณต้องดีแน่ๆ เพราะเห็นได้ว่าคุณไม่ได้ตาย” ชูฮันแสยะยิ้มอย่างล้อเลียน

เขาโยนขวานไปทางร่างอ้วนท้วมของเฉินช่าวเย่และพูดว่า “ไปได้แล้ว”

“ไป? ตอนนี้? ที่ไหน?” เฉินช่าวเย่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ชูฮันมองเขาด้วยสายตาพร้อมสังหาร “ไปฆ่าซอมบี้”

———-

สถานีแวะพักที่กว้างขวางที่เคยเงียบสงบในตอนนี้กลับเต็มไปด้วยเหล่าซอมบี้พร้อมกับเสียงคำรามอันโหดร้ายดังลั่นไปทั่ว

ยังไม่รู้ว่าอะไรกันแน่ที่ล่อซอมบี้มาที่นี่และพวกมันมาจากไหนกัน อยู่ดีๆพวกมันก็ปรากฏตัวขึ้น รวมตัวกันอยู่นอกประตูกระจกที่ชั้นล่าง พวกมันขูดกรีดและตบหน้าต่างด้วยเล็บแหลมคมอย่างไม่หยุดหย่อน

ซอมบี้ทุกตัวต่างสวมเสื้อผ้าต่างกันไป หากเสื้อผ้าทุกตัวกลับฉีกขาดเต็มไปด้วยเลือดสีดำทั่วทั้งตัวเช่นเดียวกันหมด

ที่ชั้นสองของสถานีแวะพัก…

เหย่เทียนหลงรวบรวมทุกคนมาเพื่อช่วยกันแก้ไขสถานการณ์ แม้แต่พวกต่อต้านที่เคยถูกขังไว้ก็ถูกปล่อยตัวออกมา

ด้วยความบังเอิญมีจางจือหวีและกู๋เสี่ยวตงอยู่ในนั้นด้วย

ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาบ้าง ทั้งคู่ดูโทรมลงมากภายในเวลาเพียง2วัน โดยเฉพาะกู๋เสี่ยวตงที่อยู่ในสภาพไม่เรียบร้อย หน้าของเธอเปรอะเปื้อนดูสกปรก เธอสวมเพียงแค่ผ้าขี้ริ้ว

“ชูฮัน? ชูฮัน?…”กู๋เสี่ยวตงดีใจอย่างมากจนพุ่งเข้ามากอดขากางเกงเขาพลางร้องไห้

“ชูฮัน! นี่ฉันเอง! ฉันไง!” จางจือหวีก็ดีใจมากเช่นกันเมื่อได้เจอชูฮัน หากชูฮันกลับทำเพียงพยักหน้ารับให้พวกเขาและจ้องไปทางหน้าต่าง สถานการณ์กำลังอยู่ในช่วงกดดันและเขาไม่มีเวลามาดูแลคนอื่น

เท่าที่มองดู มันมีซอมบี้จำนวนมาก น่าจะมากกว่า200ตัวได้ และดูจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆไม่หยุด

มันคือกองทัพของซอมบี้

มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาในชาติที่แล้วที่จะสู้กับกองทัพขนาดเพียงเท่านี้ หากสำหรับตอนนี้ กองทัพขนาดนี้อาจทำลายผู้รอดชีวิตทั้งหมดในสถานีแวะพักนี้จนไม่เหลือแม้แต่ร่องรอยได้

ครืดดด! เสียงกลืนน้ำลายของเหย่เทียนหลงอย่างดุดัน

เขามองไปที่ซางจิ่วตี้ที่ยืนอยู่ข้างชูฮัน “พวกคุณมีปืนและพวกคุณไม่ควรใช้กระสุนอย่างลวก ฉันแนะนำว่าพวกคุณควรลงไปชั้นล่างเพื่อไปฆ่าพวกมันจะดีกว่า”

ซางจิ่วตี้จับปืนไรเฟิลอย่างแน่นพร้อมถือตลับกระสุนปืน เธอมองไปที่เหย่เทียนหลงอย่างเย็นชา

“แกอยากให้ฉันเสิร์ฟลูกปืนให้กินมั้ย?”

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น!” เหย่เทียนหลงมองผ่านร่างที่ดูอึมครึมของซางจิ่วตี้

แม่งเอ้ย! เขาถูกหลอก เขาคิดว่าเธอเป็นเพียงผู้หญิงที่มีรูปร่างปกติ หากเมื่อเธอถอดเสื้อคลุมออก เธอกลับมีผิวขาวละเอียด ยังไม่รู้ว่าหน้าตาเธอจะเป็นยังไงเมื่อล้างทำความสะอาดแล้ว

ถ้าเขารู้ก่อนหน้านี้ เขาคงจะนอนกับผู้หญิงที่ดูทรงพลังเช่นนี้ไปแล้ว

“แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ?” จู่ๆ เหย่เทียนหลงก็มองไปที่สิบแปดพลางพูดขึ้นอีกครั้ง “สาวน้อยน่าจะไม่รู้วิธีใช้ปืนและการเผลอยิงใส่ตัวเองก็คงจะไม่ดี ดังนั้นเอาปืนมาให้ฉันแทนมั้ย?”

สิบแปดหัวเราะอย่างชั่วร้าย “แกอยากถูกยิงเหรอ?”

“เปล่า ฉันแค่ล้อเล่น อย่าเปลืองกระสุนเลย” เหย่เทียนหลงส่ายมือปฏิเสธ พลางมีความคิดมุ่งมั่นที่จะฆ่าผู้หญิงสองคนนี้ให้ได้อยู่ในใจ

“บ้าเอ๊ย! มีซอมบี้เต็มไปหมด! พวกมันมาจากไหนกัน?” เขาพึมพำอย่างดุเดือดพลันมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว เขากระชากผมของเด็กชายที่ยืนอยู่ข้างเขา “ฉันไม่ได้ส่งคนไปชั้นล่างหรอกเหรอ? ทำไมมันไม่รายงานฉัน? พวกแกจะเล่นตุกติกอะไรกับฉัน?”

“หัวหน้า! หัวหน้า!” เด็กชายอยู่ในความเจ็บปวด “มันมีวิทยุสื่อสารเพียงสองเครื่องเท่านั้น อีกเครื่องหัวหน้าเป็นคนเก็บไว้”

“วิทยุสื่อสาร?” เหย่เทียนหลงล้วงกระเป๋า ทันใดนั้นเขาก็โกรธขึ้นมา “วิทยุสื่อสารอยู่ไหน? วิทยุสื่อสารของฉันอยู่ไหน?”

“คุณลืมไว้ในห้องหรือเปล่า?” ลูว่านที่กำลังตัวสั่นเทาด้วยความกลัวเอ่ย เธอและเหย่เทียนหลงอยู่ในห้องด้วยกันก่อนที่ซอมบี้จะปรากฏตัวขึ้น หากแต่อยู่ดีๆเหย่เทียนหลงก็รีบออกไปพร้อมกางเกงหลุดลุ่ย วิทยุสื่อสารน่าจะถูกทิ้งไว้บนเตียง

“เป็นแกนั้นเอง?!” เหย่เทียนหลงพึ่งนึกขึ้นได้ หน้าของเขาเปลี่ยนดุร้ายราวกับปีศาจ ตาของเขาเปล่งประกายไปด้วยความเย็นชา เขาคว้าผมของลูว่านมากระจุกหนึ่งและกระชากขึ้นมา…