Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 18 ฉันเคยฆ่าคนมาก่อน...

“ฟัง” ชูฮันพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ “เราควรรีบออกไปก่อนที่พวกมันจะขึ้นมา”

เขาไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ที่นี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเขาไม่ได้มีหน้าที่อะไรที่ต้องปกป้องพวกที่เอาแต่ซ่อนตัวอยู่ในห้อง จำนวนของซอมบี้นั่นเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ทางเดียวที่จะรอดออกไปได้ก็คือต้องหนีออกไปจากที่นี้

สิ่งสำคัญที่สุดคือ การมีชีวิตรอด!

“อะไรนะ?!” อยู่ดีๆเหย่เทียนหลงก็ตะโกนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงก้าวร้าว

“รีบวิ่งออกไป?มันมีซอมบี้นับไม่ถ้วนอยู่ข้างหน้าแล้วแกอยากให้เราวิ่งหนีออกไปเนี่ยนะ? แกมีความแข็งแรงและความสามารถ แกคิดจะทิ้งพวกเราใช่มั้ย?”

เสียงของเหย่เทียนดังมาก ราวกับเขาตะโกนออกมาสุดปอด เสียงมันดังก้องกังวานไปทั่ว

นอกจากนี้เขายังใช้ข้ออ้างทางศีลธรรม เพื่อกดดันชูฮันต่อหน้าผู้รอดชีวิตคนอื่น พยายามทำให้ทุกคนเป็นศัตรูกับชูฮัน

ใช่แล้ว! มันทำตัวยิ่งใหญ่ดีนัก แถมยังมีคนที่มีปืนอีกสองคนอยู่ข้างมันอีก มันเป็นตำรวจรึป่าว? มันถูกส่งมาปกป้องพวกเรารึป่าว? อยู่ดีๆมันจะมาทิ้งเราได้ไง?

เหล่าซอมบี้ที่กำลังรุมกัดกินร่างของลูว่านได้ยินเสียงตะโกนของเหย่เทียนหลง กลุ่มซอมบี้ที่อยู่รอบนอกยอมแพ้ที่จะพยายามเข้าไปรุมกินร่างของลูว่านและวิ่งมาทางเสียงที่เกิดขึ้นแทนพร้อมคำราม ฝูงซอมบี้ขนาดใหญ่วิ่งมาทางบันได ลูกตาที่ซีดขาวของพวกมันจ้องมายังเหล่าผู้รอดชีวิต

“แก!” เฉินช่าวเย่โกรธอย่างมาก “นี่แกจงใจทำใช่มั้ย?”

ชูฮันไม่ได้สนใจอะไรเหย่เทียนหลง หากแต่แววสังหารในตาเขามาเปล่งประกายออกมา เขาจะฆ่าเหย่เทียนหลงแน่ๆถ้าหากไม่เพราะว่าเลือดจะดึงดูดซอมบี้มา

มันมีความดุร้ายปรากฏขึ้นบนแววตาของเหย่เทียนหลงอยู่แวบหนึ่ง สิ่งที่เขาต้องการก็คือ ซอมบี้ เพื่อที่พวกคนที่น่าขยะแขยงพวกนี้จะได้ตายไปซะ! สำหรับตัวเขาเอง เขาสามารถชิงปืนมาจากสาวน้อยนั่นได้ ขณะที่ทุกคนกำลังอยู่ในภาวะตกใจ อีกอย่าง เขายังมีลูกน้องอีกหลายคนอยู่ข้างๆ ดังนั้นเขาจะมีเวลาเหลือพอที่จะหนีไปได้

ฟึบ…

ในตอนนี้ มีปืนเล็งมาที่เอวของเหย่เทียนหลง

ท่าทางของสิบแปดดูน่าสนใจ แม้ว่าเธอจะตัวเล็กหากเธอกลับมีนัยน์ตาที่ดูมืดมน “ฉันจะฆ่าแกถ้าแกแม้แต่จะอ้าปากอีก!”

หลังจากนั้น เธอก็ยิ้มแปลกๆออกมาทันที

“ฉันเคยฆ่าคนมาแล้ว”

เหงื่อไหลตกลงมาจากหน้าเหย่เทียนหลง เขาพยายามระงับความโกรธไว้ในใจพลางยิ้มแหยๆออกมา และคิดในใจว่าเขาน่าจะขมขื่นผู้หญิงสองคนนี้สักสิบรอบ!

เสียงตะโกนดังขึ้น…

ซอมบี้ตัวที่เร็วที่สุดได้มาอยู่หน้าพวกเขาแล้ว!

ชูฮันถือขวานไว้แน่น แขนเขาเต็มไปด้วยพลัง มันมีแสงสว่างวาบบนปลายขวาน

ปัก! เขาบดขยี้หัวของซอมบี้จนเละ!

ปัง! เสียงร่างของซอมบี้ล้มลงกลิ้งลงไปตามบันได ชนกับเหล่าซอมบี้ที่ไม่รู้จักการหลบ

ชูฮันยังคงเดินหน้าต่อไป เขาควงขวานฟาดไปข้างหน้าอย่างแรง ซอมบี้หลายตัวล้มลงไปพร้อมๆกันในการแกว่งเพียงครั้งเดียว พวกมันไม่ได้ตาย หากมันก็ช่วยซื้อเวลาให้ชูฮันได้พัก

“พยายามอย่ายิง” ชูฮันพูดกับซางจิ่วตี้ “พวกมันรับรู้ได้ถึงเสียง”

“เข้าใจแล้ว” ซางจิ่วตี้ตอบรับ

เฉินช่าวเย่ทำตามชูฮัน เขาฟันขวานไปข้างหน้าเพื่อทำให้ซอมบี้กลัว

ปัง ปัง ปัง…

ชูฮันรีบฟันอย่างเร็วก่อนที่พวกมันจะลุกขึ้นมา เขาทุบหัวพวกมันด้วยความแรงเต็มที่

เลือดสีดำและของเหลวสีเหลืองผสมขาวในสมองไหลผสมกันเลอะเต็มไปหมด กลิ่นเหม็นเน่าฟุ้งกระจายไปทั่ว

ชูฮันไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมาและเขายังคอยเตือนเฉินช่าวเย่ขณะกำลังฆ่าซอมบี้อีกว่า

“เจ้าอ้วน แกควรใจเย็นลง พวกมันเชื่องช้าอยู่แล้วเพราะฉะนั้นมันไม่มีปัญหาสำหรับแกที่ฆ่าพวกมัน”

เฉินช่าวเย่พยักหน้ารับ พลางคิดว่าตัวเองช่างโง่นักยามมองไปที่เหย่เทียนหลงที่ดูท่าทางกำลังคิดแผนชั่วร้ายอยู่ในใจ

สาเหตุที่เขาหลับไปก่อนหน้านี้อย่างไม่ได้ตั้งใจโดยไม่มีเหตุผลมันเห็นได้ชัดว่าเป็นฝีมือของเหย่เทียนหลงแน่ๆเพราะเขาได้เห็นความโหดร้ายของเหย่เทียนหลงมาแล้ว เมื่อเทียบกับชูฮันผู้แข็งกระด้าง ถึงแม้ชูฮันจะไม่เคยพูดจาดีๆกับเขาเลย หากเขาก็ไม่เคยทิ้งเฉินช่าวเย่ให้ตกอยู่ในอันตราย ชูฮันทุ่มเทให้กับการฝึกฝนแก่เขาและคอยสอยวิธีจัดการกับซอมบี้ เขาได้รับการสอนให้มีชีวิตอยู่รอดในยุคแห่งความโกลาหลนี้

จุดจบของเขาก็คงไม่ต่างจากลูว่านถ้าไม่ใช่เพราะชูฮัน…

“หัวหน้า ฉันจะเชื่อฟังหัวหน้า!” เฉินช่าวเย่กัดริมฝีปากพลางตะโกนขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล

ชูฮันมองมาอย่างงงๆ หากเขาไม่ได้มีเวลามาสนใจอะไร ซอมบี้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ และมันจะเป็นอันตรายถ้าพวกเขายังไม่เพิ่มความเร็วขึ้น

คำราม คำราม คำราม…!

ซอมบี้กลุ่มแล้วกลุ่มเล่าเบียดตัวกันอยู่ตรงบันได กลิ่นเหม็นคลุ้งไปทั่วอากาศ ใบหน้าขาวซีดของซอมบี้อยู่เต็มตรงบันไดไปหมด ชูฮันและคนอื่นๆพบว่ามันยากที่จะขยับไปไหน ไม่ต้องพูดถึงการวิ่งหนีออกไป พวกเขาถูกล้อมรอบไปด้วยซอมบี้ทุกทาง

เหล่าซอมบี้เปิดปากและวิ่งพุ่งมาทางที่มีคนอยู่ พวกมันไม่รู้สึกถึงความเมื่อยล้าเลยแม้แต่น้อย มันแลบลิ้นที่เน่าเปื่อยออกมาพร้อมกับเผยฟันแหลมคมให้เห็น

เหล่าซอมบี้ที่ใจร้อนคำรามอย่างดุดันด้วยความตื่นเต้น พวกมันบางตัวถึงกับอ้าปากเคี้ยวลม คนที่ยืนอยู่ใกล้ๆพวกมันแต่พวกมันไม่สามารถเข้ามาถึงตัวได้ พวกมันจึงทำได้แต่ทำท่าเคี้ยวจนเหงือกพวกมันกระทบกันไปมาก่อให้เกิดเสียงไอคล้ายกับอาเจียนอันน่าขนลุกขึ้น

ชูฮันโบกขวานลงไปอย่างแรงจนตัว มือและหน้า แม้กระปากและจมูก เปรอะเปื้อนไปด้วยเศษเนื้อเน่าเปื่อยและเลือดสีดำของเหล่าซอมบี้

เฉินช่าวเย่โบกขวานของเขาอย่างบ้าคลั่งเช่นกัน จนมันมีที่ว่างตรงหน้าเฉินช่าวเย่เพราะการโจมตีอย่างรุนแรงและรวดเร็วของเขา ด้วยเพราะความอ้วนของเขา แรงในการเหวี่ยงขวานจึงมีมากไปด้วย

เขาคิดว่าที่เขาเต็มไปด้วยพละกำลังเช่นนี้เป็นเพราะว่าเมื่ออยู่กับหัวหน้า เขาได้กินเนื้อสัตว์นั่นเอง!

ติ้ด…

ทันใดนั้น มีเสียงกลจากระบบล่มสลายดังขึ้น

“ความจงรักภักดีของเฉินช่าวเย่เพิ่มขึ้นเป็น 80% และระบบเครดิตกลับคืน ได้เริ่มทำงาน!”

“เจ้านายจะได้รับ 0.2 คะแนน ถ้าเฉินช่าวเย่ฆ่าซอมบี้1ตัว”

ชูฮันกระพริบตาอย่างแปลกใจเล็กน้อย เพราะเขาสามารถสะสมคะแนนกับคู่หูที่มีความจงรักภักดีได้ 80% ถึงแม้จำนวน 0.2 จะเล็กน้อย แต่มันก็ดีกว่าไม่ได้อะไร!

เขาเหลือบไปมองเฉินช่าวเย่ผู้ซึ่งมีความปรารถนาจะมีชีวิตรอด ในตอนนี้ที่ดูจะฮึกเฮิมเหลือเกิน ซอมบี้หลายตัวปรากฏอยู่เบื้องหน้าเฉินช่าวเย่ เลือดสีดำข้นเหนียวเปรอะไปทั่วขาของเจ้าอ้วน ภาพเบื้องหน้าเต็มไปด้วยเลือดและความรุนแรง

ชูฮันย่นปากพลางคิด เจ้าอ้วนนั่นถึงจะขี้ขลาดแต่ก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์!

จางจือหวีและกู๋เสี่ยวตงทำเพียงขดตัวและซ่อนอยู่ข้างหลังคนอื่น เนื้อตัวสั่นเทาไปด้วยความกลัว กลัวแม้กระทั่งจะเปิดตาขึ้น ไม่ต้องพูดถึงการจะยกอาวุธขึ้นมาสู้ด้วยซ้ำ หากแต่พวกเขายังอยากมีชีวิตรอด ทั้งคู่จึงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่ชูฮัน

สิบแปดเริ่มตัวซีด เหงื่อซึมออกมาตามหน้าผาก เธอกลัวมากและเธอไม่มีความรู้อะไรเกี่ยวกับซอมบี้เลย ไม่รู้ว่าทำไมโลกถึงเปลี่ยนไป หากแต่เธอจำที่ชูฮันพูดไว้ได้ เธอจึงจับปืนในมือแน่นพลางเล็งไปที่เหย่เทียนหลง สำหรับเด็กสาวอายุ12ขวบ ถือว่าเธอมีจิตที่แข็งและนิ่งเหนือความคาดหมายนัก

เวลายังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ หลายชั่วโมงผ่านไป…

การเคลื่อนไหวของชูฮันและคนอื่นๆเริ่มช้าลง จำนวนคนที่ติดเชื้อเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ พุ่งเข้ามาอย่างกับน้ำทะลัก

จำนวนมันเริ่มมากกว่า 200 และมันมากกว่า 300 อย่างแน่นอน!

มองไปที่บันไดซึ่งมีซอมบี้นับไม่ถ้วน

ความสิ้นหวัง…

ได้เริ่มก่อตัวขึ้นในใจของแต่ละคน!