Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 20 การยิงเพียงนัดเดียว

ซางจิ่วตี้อ้าปากค้างกว้าง เธอกระพริบตาอย่างแรง สิ่งที่เธอเห็นมันไม่ใช่ความจริง หัวใจเธอแทบจะหยุดนิ่ง

สิบแปดร้องครางเบาๆอยู่บนไหล่ของชูฮัน ด้วยความที่เธอยังเด็กนักประกอบกับซอมบี้มากมายอยู่ล้อมรอบตัวเธอ เป็นเรื่องปกติที่เธอจะร้องไห้ออกมาเมื่อพึ่งรอดพ้นจากความตาย

รอยยิ้มบนปากของเหย่เทียนหลงเริ่มแข็งขึ้น มันเป็นไปได้อย่างไร? ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันไม่ได้เหน็ดเหนื่อยจากการต่อสู้มาหลายชั่วโมงหรือไง?!

เฉินช่าวเย่พึมพำอย่างดุดัน “แม่ง หัวหน้าแม่งเจ๋งชิบหาย!”

จางจือหวีและกู๋เสี่ยวตงยืนนิ่งอยู่ในมุมพยายามที่จะทำตัวไร้ตัวตนได้ตกอยู่ภาวะตกใจและสับสน ถ้าชูฮันที่พวกเขาได้พบที่หมิงชิวเมื่อ4วันก่อนถือเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อแล้ว ความแข็งแกร่งที่เขาแสดงออกมาในวันนี้ขณะต่อสู้กับซอมบี้ติดต่อกันหลายชั่วโมงทำให้พวกเขาตกตะลึงอย่างมาก จนมันรู้สึกราวกับความฝัน!

เขาคือชูฮันจริงๆเหรอ? นี่มันแปลกเกินไปแล้ว!

ชูฮันยังคงสับขวานใส่ซอมบี้อย่างไม่หยุดหย่อน ทำให้ป้อมปราการที่สร้างโดยศพซอมบี้ก่อตัวขึ้นสูงขึ้นเรื่อยๆ มันมีเสียงหัวแตกดังให้ได้ยินอยู่ตลอด

สิ่งแรกที่ซางจิ่วตี้ทำคือ เล็งปืนของเธอไปที่เหย่เทียนหลงแสดงออกถึงความรังเกียจขยะแขยงและต้องการจะฆ่าพวกมันทั้งหมด!

เฉินช่าวเย่ยืนอยู่ท่ามกลางระหว่างชูฮันและเหย่เทียนหลง

เหย่เทียนหลงตะลึงอย่างมากกับความความเร็วและการตัดสินใจของชูฮัน จนไม่สามารถตอบสนองอะไรได้ทัน ปอกรกับซางจิ่วตี้ที่เล็งปืนมาทางเขาขณะที่เขาพึ่งรู้สึกตัว ถึงแม้ปืนของสิบแปดจะอยู่ในมือเขาและปืนก็ถูกบรรจุแล้วเตรียมพร้อมที่จะยิง หากแต่มันเป็นครั้งแรกที่เขาได้จับปืน อีกทั้งเขากำลังตกอยู่ในสถานการณ์อ่อนแอเนื่องจากเขาไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้กับปืนในมือ เขากลัวที่จะขยับตัวเพราะกลัวจะถูกซางจิ่วตี้ยิงทันทีเมื่อเขาทำอะไรพลาดไป

เหย่เทียนหลงค่อยๆเล็งปืนไปที่ชูฮัน ผู้ซึ่งกำลังสับหัวซอมบี้อยู่

ซางจิ่วตี้กัดฟันแน่น นิ้วของเธอขยับช้าๆด้วยความตึงเครียด

ทั้งสองต่างจ้องหน้าเขย่าขวัญกันไปมา ปืนอาจจะลั่นไกได้ทุกขณะ

ผู้รอดชีวิตคนอื่นๆที่กระจัดกระจายอยู่ห่างๆกระซิบคุยกัน

ตาของชูฮันเงียบสงบเกินไปจนดูไม่ใช่มนุษย์ กล้ามเนื้อบนใบหน้าเขาตึงเครียดจากการเพ่งสมาธิและยังคงโบกขวานในมือไม่หยุด เขาหยุดเมื่อขั้นบันไดเต็มไปด้วยซากศพซอมบี้และซอมบี้ที่เหลืออยู่ข้างนอกไม่สามารถเข้ามาได้อีก

ชูฮันปัดสิ่งสกปรกออกจากใบหน้าด้วยท่าทางดุดันพลางหายใจเข้าออกอย่างหนัก มองไปที่เหย่เทียนหลง

“ฉันคิดว่า” เหย่เทียนหลงจับปืนไรเฟิลในมือแน่น ปากกระบอกปืนเล็งไปทางชูฮัน พลางพูดว่า “ฉันคิดว่าเราไม่ควรมาเผชิญหน้ากันเอง มันมีซอมบี้อีกมากมาย”

สิบแปดอยู่เงียบๆอยู่ข้างชูฮัน

ตัวของเฉินช่าวเย่ชุ่มไปเหงื่อ เขาจ้องไปที่เหย่เทียนหลงโดยไม่กระพริบตา มองไปที่ปืนที่เล็งไปที่ชูฮันและพบปากกระบอกปืนที่มืดสนิท

“แกกำลังทำอะไร?” ชูฮันจ้องไปที่เหย่เทียนหลงพลางเอียงหัวเล็กน้อย เขาไม่สามารถรอดจากกระสุนปืนได้ถึงแม้ความแข็งแรงของเขาจะอยู่ในระดับ1

“ก็มีชีวิตรอดไง!” เหย่เทียนหลงกล่าวอย่างดุเดือด

“ขอทีเถอะวะ!” ชูฮันพูดอย่างสงบนิ่ง หากแต่มันมีความรู้สึกอันตรายประหลาดๆกระจายออกมาจากตัวเขา

ผู้คนที่กระซิบกันอยู่เงียบเสียงลง กลุ่มซอมบี้ข้างนอกที่ถูกกั้นโดยกองซากศพ ทำเสียงน่ากลัวเขย่าขวัญต่างๆ ซึ่งมันยิ่งชัดเจนมากขึ้นในที่ๆเงียบโล่งไร้เสียงใดๆเช่นนี้ มันฟังดูราวกับผิวของพวกเขากำลังถูกกัด

เฉินช่าวเย่ไม่คิดว่าชูฮันจะสบถเป็นเพราะเขานิ่งสงบมาเสมอ เขาดูเป็นคนที่เย็นชาและก็อ่อนไหวเช่นกัน การช่วยสิบแปดดูราวกับเป็นเรื่องที่คาดไว้แต่แรกแล้ว ไม่เช่นนั้น…มันเป็นไปไม่ได้ที่ชูฮันจะตอบสนองได้รวดเร็วขนาดนี้

หากแต่มันเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจนักสำหรับเฉินช่าวเย่ที่ชูฮันตะโกนออกมา มีเพียงเฉินช่าวเย่ที่รู้จักชูฮันดีที่สุด ดังนั้นไขมันบนหน้าเขาจึงสั่นระริกไปด้วยความกลัว

เหย่เทียนหลงเปิดตาที่แดงก่ำของเขาขึ้น พลางพูดออกมาด้วยท่าทางที่น่ารังเกียจ “พวกแกมีปืน เช่นเดียวกับฉัน อยู่เฉยๆ ไม่งั้นก็ตายไปด้วยกัน!”

สิ่งที่ทำให้เหย่เทียนหลงโกรธจัดคือท่าทางที่ดูสบายๆและคำพูดไม่ที่แยแสของชูฮัน เขาพูดราวกับสิ่งเหล่านี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตัวเขาเลย

พวกเขาไม่ยอมถอย และดูเหมือนจะมีประกายไฟเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งสองฝ่าย

อากาศดูราวกับหยุดนิ่งไปหลายสิบวินาที…

ทันใดนั้นเหย่เทียนหลงก็ยิ้มกว้างพลางยกแขนทั้งสองข้างขึ้น ปากกระบอกปืนเล็งไปที่เพดานเหนือศีรษะชูฮัน

“อย่างงั้นหรอกหรือ?” ชูฮันพูด

ปัง…

เสียงดังปังดังขึ้นทันที!

ชูฮันรู้สึกถึงเพียงลมพัดผ่านไปอย่างรวดเร็วและมีรูมืดปรากฏขึ้นที่ผนังด้านหลัง

เหย่เทียนหลงไร้ฝีมือในการยิงปืน เขาต้องการข่มขู่ชูฮันหากเขากลับเล็งไปผิดที่ ลูกกระสุนโดนเฉินช่าวเย่และทะลุผ่านไปในผนัง เลือดพุ่งออกมาจากแขนของเฉินช่าวเย่ ย้อมพื้นให้กลายเป็นสีแดง

“อ๊ากกก… !!”

หลายคนตะโกนออกมา

“หึ!” เหย่เทียนหลงหัวเราะอย่างเย่อหยิ่ง “แรงสะท้อนกลับของปืนนี่รุนแรงชะมัด!5555!”

เฉินช่าวเย่กลัวจนเกือบตัวแข็ง ความเจ็บปวดรุนแรงที่แขนเริ่มออกอาการ เลือดจำนวนมากไหลออกมาจากบาดแผล

หน้าผากของซางจิ่วตี้เต็มไปเหงื่อ เธอกัดฟันอย่างแรง!

ปัง…

กระสุนยิงเข้าที่หัวเข่าของเหย่เทียนหลง เลือดกระจายไปทั่วบริเวณ!

“อ๊ากกก….” เหย่เทียนหลงตะโกนออกมาพลางล้มลงไปคุกเข่าอยู่ที่พื้น

เลือดไหลทะลักออกมาจากขาข้างซ้าย เลือดสีแดงที่เห็นกระตุ้นประสาทของเหย่เทียนหลงอย่างรุนแรง เข่าของเขาพัง!

“ฉันจะฆ่าพวกแกทั้งหมด!”

ในอารมณ์โกรธ ความรู้สึกต้องการฆ่าและโหดเหี้ยมได้ครอบคลุมจิตใจของเหย่เทียนหลงจนหมด

“ไปตายซะ!” เขาเล็งปืนไปที่ชูฮันและเหนี่ยวไกปืนทันทีอย่างไม่สนใจอะไร!

ปัง ปัง ปัง…

กระสุนนับไม่ถ้วนถูกยิงออกมาและความรู้สึกกลัวตายได้ปรากฏขึ้นอีกครั้งในใจของทุกคน!

“อ๊าย!”

“ช่วยด้วย!”

เหล่าผู้รอดชีวิตวิ่งหนีไปทั่วด้วยความหวาดกลัว

มีปืนกำลังยิงอยู่! มันไม่ได้ยิงใส่ซอมบี้ แต่เป็นมนุษย์!

“หมอบลง!”

ชูฮันสั่ง…โดยไม่สนต่อความเจ็บปวดร่างอ้วนของเฉินช่าวเย่กลิ้งลงกับพื้นทันที ส่วนสิบแปดนั่นปรับตัวได้ดี เธอซ่อนตัวอยู่หลังตู้!

ชูฮันไม่ได้คิดจะหลบกระสุน เขาเลือกที่กระโจนตัวเข้าใส่ซางจิ่วตี้เพื่อกดเธอหมอบลงกับพื้น ไม่ได้คิดอะไรกับการนอนทับอยู่บนตัวหญิงสาว หากกลับเอาปืนจากเธอมา

เขาแทบรอไม่ไหวที่เล็งปืนได้อย่างแม่นยำ เขาฝากความหวังไว้กับความจริงที่ว่าร่างกายเขาอาจจะจำทักษะการยิงที่เขาได้ฝึกฝนมาตลอดสิบปีได้!

ปึก!

นัดเดียว…

เสียงยิงจากปืนไรเฟิลอัตโนมัติหยุดลง

ปัง!

เสียงร่างกายขนาดใหญ่และแข็งแรงของเหย่เทียนหลงล้มลง หัวของเขากระแทกกับพื้นอย่างแรง ในไม่ช้า เลือดสีแดงก็เปรอะเปื้อนไปทั่วพื้น

เขาตายแล้ว…

เขาถูกฆ่าเพียงนัดเดียว

บนชั้นสองของสถานีแวะพักเงียบสนิทขนาดที่ว่าเพียงเข็มตกพื้นก็สามารถได้ยินได้ ทุกคนกลัวจนไม่กล้าพูดอะไรออกมา มีเพียงเสียงหายอย่างรุนแรงจากแต่ละคน

ชูฮันเป็นคนแบบไหนกัน?

เขายิงไปที่หัวของเหย่เทียนหลงในสถานการณ์อันตรายแบบนี้ได้ยังไง?

การฆ่าคนด้วยการยิงปืนเพียงนัดเดียวไม่ใช่เรื่องง่ายๆ!