Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 23 เขาอยากจะหนีไปคนเดียว!

หลายคนหันหลังกลับเพราะไม่สามารถทนมองดูฉากสยดสยองที่กำลังจะเกิดขึ้นได้ พวกเขาจะได้ประจักษณ์พยานกันในตอนนี้เองว่าร่างของลูว่านเหลือเพียงแต่เศษโครงกระดูกได้ยังไงภายในระยะเวลาไม่กี่นาที

มันช่างโหดร้ายและสิ้นหวังนัก!

ชูฮันจะถูกฆ่าโดยพวกซอมบี้ภายในชั่วพริบตา อวัยวะภายในของเขาจะถูกลากออกมารุมทึ้งฉีกกิน ลูกตาและลำไส้จะถูกกลืนกินอย่างเอร็ดอร่อย!

จางจือหวีและกู๋เสี่ยวตงหวาดกลัวอย่างมากจนขาอ่อนเปรี้ยราวกับเยลลี่ ‘ชูฮัน…เขาบ้าไปแล้ว!’

“หัวหน้า! หัวหน้า! ฮือ ฮือ ฮือ!” เฉินช่าวเย่ทนต่อความตกใจไม่ได้จนร้องไห้อยู่ตรงหน้าต่าง

ตาของสิบแปดแดงก่ำถึงแม้ซางจิ่วตี้จะปิดตาของสิบแปดไว้ไม่ให้มองภาพข้างหน้าก็ตาม!

พลั่ก พลั่ก พลั่ก—

ร่างของชูฮันถูกห่อไว้อย่างแน่นด้วยฟูกนอนที่ชุ่มไปด้วยเลือดของเหย่เทียนหลง ปืนไรเฟิลนั้นหนักพอตัวหากมันก็ถูกผูกไว้อย่างแน่นกับตัวชูฮัน เขาอุ้มร่างของเหย่เทียนหลงไว้พลางนับถอยหลังเงียบๆในใจ

เหลืออีกเพียงไม่กี่เมตรก่อนจะถึงพื้นแล้ว…

ตอนนี้แหละ!

ทันใดนั้นอยู่ดีๆแขนของชูฮันก็มีพลังมากขึ้น ความแข็งแกร่งของความแข็งแรงระดับ1ช่างทรงพลังนักขนาดที่มนุษย์ธรรมดาไม่อาจมีได้ เขาโค้งตัวพลางโยนร่างของเหย่เทียนหลงออกไปแรงราวกับยิงปืน!

ร่างของเหย่เทียนหลงถูกโยนออกไปไกล ตกลงไปยังที่ไหนสักแห่งนอกระยะสายตาของชูฮัน หากมันยังมีเลือดสดและกลิ่นคาวกระจายตกตามลงมาอยู่

เหล่าซอมบี้เริ่มออกอาการบ้าคลั่ง พวกมันแห่กันพุ่งไปยังร่างของเหย่เทียนหลงที่ตกอยู่นั่น

พ้ะ!

ชูฮันลงจอดที่พื้นอย่างง่ายๆได้เองในตอนนั้นเองพร้อมกับกอดฟูกนอนไว้ด้วย จากนั้นเขาก็วิ่งออกไป

การเพิ่มความแข็งแกร่งของร่างกายเขานั่นไม่เหมือนกับในช่วงยุคปกติ หากมันเป็นไปตามกฏของยุคมืด เช่นเดียวกับซอมบี้ที่ได้รับการเปลี่ยนแปลงทางพันธุกรรม มนุษย์เองก็มีวิวัฒนาการใหม่ในยุคนี้เช่นกัน

ความแข็งแกร่งในระดับ1นั่นมีพลังข้ามเกินขีดจำกัดของมนุษย์ปกติด้วยซ้ำ วิวัฒนาการเหล่านี้ช่างแปลกและไม่สมเหตุสมผล หากแต่มันก็มีอยู่จริง เช่นเดียวกับซอมบี้

ทุกๆคนก็มีศักยภาพเช่นนี้เหมือนกัน หากแต่พวกเขาเหล่านั้นต้องใช้เวลาที่จะค้นพบมันด้วยตัวเอง

อย่างไรก็ตาม ชูฮันได้พัฒนาก่อนหน้ามนุษย์คนอื่นไปแล้วเพราะตัวเขามีระบบล่มสลายอยู่!

นี่คือไพ่ตายของเขา สิ่งที่เขาเชื่อมั่น!

ถึงแม้จะกระโดลงมาจากชั้นสอง ชูฮันกลับไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน เขาไม่ได้รู้กลัวซอมบี้พวกนี้ด้วยซ้ำ…

มนุษย์ที่มีความแข็งแรงระดับ1จะไม่ติดเชื้อจากซอมบี้เกรด1

สิ่งเดียวที่อันตรายก็คือจำนวนที่มากเกินไปของซอมบี้ที่อาจจะทำให้เขาได้รับบาดเจ็บร้ายแรงได้เมื่อถูกรุมกัด ถึงแม้จะไม่ติดเชื้อก็ตามแต่

ร่างของเหย่เทียนหลงเป็นหมากตัวสำคัญของเขา!

กลิ่นของเลือดจะล่อซอมบี้ออกไป และเขาจะมีเวลาที่จะหนีไปได้ แม้มันจะเพียงเล็กน้อยก็ตาม

ผู้คนที่ยืนมองจากข้างบนเบิ่งตากว้างด้วยความไม่เชื่อ ชูฮันไม่ตายและเขายังหนีออกไปจากกลุ่มซอมบี้ด้วยความเร็วอย่างคาดไม่ถึงอีกด้วย ขณะที่ร่างของเหย่เทียนหลงกลับถูกล้อมรอบไปด้วยซอมบี้นับไม่ถ้วน

เลือดไหลทะลักออกมาตามบาดแผลของร่างเหย่เทียนหลง เหล่าซอมบี้ที่มีผิวหนังซีดเน่าเปื่อยตะเกียดตะกายกันเข้าไปรุมฉีกกินร่างนั่น พวกมันปล้นกินร่างทั้งร่าง แม้กระทั่งสิ่งสกปรกในลำไส้ก็ตาม ซอมบี้บางตัวไม่สามารถเบียดเข้าไปในวงได้ พวกมันจึงก้มตัวลงเลียเลือดตามพื้นแทน

ชูฮันวิ่งหนีอย่างรวดเร็วจนขนาดที่เหล่าซอมบี้ไม่สามารถตามเขาได้ทัน!

เฉินช่าวเย่จ้องไปที่ภาพเบื้องหน้าด้วยความสับสน ตกอยู่ในภวังค์จนลืมที่จะเช็ดหน้าเช็ดตา น้ำมูกและน้ำตาเปรอะเปื้อนเต็มหน้าอ้วนๆของเขา ทำให้เขาดูราวกับตัวตลก

ท่าทางของซางจิ่วตี้แสดงให้เห็นว่าเธอตะลึงมากขนาดไหน ส่วนสิบแปดทำเพียงจ้องไปยังเงาที่หายไปของชูฮัน

ผู้รอดชีวิตคนอื่นๆมีอารมณ์แตกต่างกันไป ทั้งตะลึง สงสัย หรือแม้กระทั่งผิดหวัง…

อย่างไรก็ตาม ทำไมพวกเขาถึงผิดหวัง?

ความเร็วของชูฮันนั่นรวดเร็วอย่างมากจนเกือบจะเรียกได้ว่าฟ้าผ่า ความรวดเร็วของซอมบี้ในการกัดกินร่างของเหย่เทียนหลงก็รวดเร็วเช่นกัน ซอมบี้บางตัวที่ไม่ได้ลิ้มรสของร่างเหย่เทียนหลงต่อสู้กันอย่างดุดันเพื่อที่จะได้เลียตามกระดูกที่เหลือ

ชูฮันยังคงกอดฟูกนอนที่ชุ่มไปด้วยเลือดไว้ กลิ่นเลือดสดๆได้ล่อความสนใจของซอมบี้ ซอมบี้นับไม่ถ้วนเริ่มหมุนตัวกลับและตามชูฮันไป พวกมันคำรามอย่างหมดความอดทนกับความปรารถนาที่จะลิ้มลองเนื้อและเลือดสดๆ

เสียงคำรามในตอนกลางคืนที่ดังมาตามลมเย็นๆปะทะเข้ากับใบหน้า ให้ความรู้สึกเจ็บปวด…

ชูฮันกางฟูกนอนออกเมื่อเขามาถึงถังน้ำมันที่ปั๊มน้ำมัน เขาโยนฟูกลงไปบนพื้นและถือปืนไรเฟิลในมือไว้อย่างแน่นในเวลาพร้อมๆกัน

บรรจุและเตรียมพร้อม

ปัง—

เสียงปืนดังขึ้น สมองของซอมบี้ระเบิดกระจายไปทั่ว!

ชูฮันยังคงวิ่งต่อไปโดยไม่หันกลับมามองหลังจากยิงไปหนึ่งนัด

เหล่าซอมบี้ที่อยู่ในสถานีแวะพักได้ยินเสียงปืนที่ดังขึ้น พวกมันเริ่มจะผลักและเบียดอัดกันออกไปข้างนอก กลุ่มซอมบี้ที่เดินอยู่ข้างหน้าเจอฟูกนอนที่เต็มไปด้วยเลือดอยู่ตรงพื้น มีกลิ่นคาวคลุ้งลอยออกมาจากฟูก

พวกมันฉีกฟูกนอนอย่างบ้าคลั่ง รอไม่ไหวที่จะใส่มันเข้าปาก พวกมันไม่มีความคิด…จึงไม่รู้ว่านี่เป็นเนื้อสดจริงหรือไม่ สิ่งที่มันรู้ก็คือฟูกนอนนั่นดึงดูดพวกมันอย่างแรง ราวกับคนติดยาที่เจอยาเสพติดเมื่ออยู่ในช่วงลงแดง เหล่าผู้รอดชีวิตในสถานีแวะพักกลั้นหายใจอย่างเพ่งสมาธิ ไร้เสียงใดๆเล็ดรอดออกมาในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ ป้อมปราการตรงบันไดหยุดสั่นแล้ว ถึงแม้มันจะเปราะบางใกล้จะพังทลายลงในอีกไม่ช้า หากซอมบี้ที่ไร้ความคิดกลับล้มเลิกความพยายาม พวกมันรีบเร่งตะกายกันออกไปข้างนอกทันทีเมื่อได้ยินเสียง

พันธุกรรมของพวกมันมีความแปลก มันมีความถี่แปลกๆในสมองสะท้อนไปมาในหัวซอมบี้แต่ละตัว พวกมันจึงรับรู้กันได้ หากเพียงแค่ไม่สามารถสื่อสารกันได้เท่านั้นเอง

มีซอมบี้จำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ ตรงพื้นล้อมรอบฟูกนอนที่ชุ่มไปด้วยเลือดอยู่ พวกมันพยายามเบียดดันกันเข้ามาอย่างแรง มีซอมบี้นอกสถานีเข้ามาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างรู้สึกชาไปทั้งตัว มองจากข้างบนลงมา ภาพข้างล่างดูราวกับน้ำวนมืดดำที่มีจุดสีขาวอยู่ตรงกลาง

ชูฮันหายตัวไปเลยหลังจากที่เขายิงปืนออกมาเพียงนัดเดียว สายตาของผู้คนที่ยังไม่ได้พัฒนาไม่สามารถเพ่งมองได้ตอนกลางคืน อีกทั้งยังมีซอมบี้มากมายขนาดนี้พวกเขาจึงมองหาชูฮันไม่เจอ

เขาตายหรือยัง? หรือเขารอดไปได้? ไม่มีใครรู้…

ซางจิ่วตี้กั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล มีเสียงสะอื้นหลุดออกมาจากรอยแย้มของริมฝีปากเบาๆ

“ลงไปข้างล่างกัน และอย่าส่งเสียงเด็ดขาด!”

เงียบสงบ… ไม่มีใครพูดอะไรออกมา…ผู้คนเดินออกไปผ่านกองซอมบี้ตรงบันไดอย่างเงียบๆ อดกลั้นความรังเกียจต่อเนื้อเน่าที่กองอยู่ด้วยความกลัวตาย

การที่พวกเขามีชีวิตอยู่คือปฏิหาริย์แล้ว

ทุกคนลงไปยังชั้นล่างด้วยความระมัดระวัง รวมตัวกันไปยังทางออก พวกเขาไม่รู้ว่าควรวิ่งไปทางไหน มีซอมบี้มากมายอยู่ข้างนอกนั่น และมันยังอันตรายมากอยู่ดีถึงแม้ซอมบี้ที่อยู่รอบๆสถานีแวะพักจะหายไปแล้วก็ตาม

บรื้น—

ทันใดนั้นมันมีเสียงคำรามของเครื่องยนต์ดังขึ้น!

รถลุยขนาดใหญ่วิ่งออกไปข้างนอกด้วยความเร็วสูง มันค่อยๆหายไปจากระยะสายตาของทุกคน

ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ…

เหล่าผู้รอดชีวิตตะโกนขึ้นด้วยความสิ้นหวัง “โกหก! เขามันคนโกหก เขาอยากจะหนีไปคนเดียว!”