Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 24 โชคดีนะ

ตาของทุกคนมองตามรถที่วิ่งออกไป

ตัวรถนั้นมีขนาดใหญ่โตและทนทาน ทำให้มันเคลื่อนที่ได้อย่างคล่องแคล่วถึงแม้ถนนจะขรุขระก็ตาม อีกทั้งภายในรถยังเต็มไปด้วยอาหารและน้ำซึ่งมันเป็นสาเหตุที่ทำให้ทุกคนโมโหแทบบ้านั่นเอง

เสียงคำรามของเครื่องยนต์ดังสนั่น ล่อซอมบี้หลายตัวให้วิ่งเข้าหาและถูกรถบดชนเละ ตัวรถที่ไม่หลงเหลือเคล้าเดิมของมัน ยิ่งสกปรกมากขึ้นไปอีกด้วยเศษเนื้อเน่าเปื่อยและเลือดสีดำของซอมบี้ที่ปกคลุมไปทั่วตัวรถ

รถG55มุ่งหน้าไปที่ทางออกอย่างไม่ลังเล

“ไอ้ทุเรศ! แกมันไม่ใช่คน!” ผู้รอดชีวิตคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา

ตามมาด้วย เสียงสาปแช่งของอีกหลายคนตะโกนไล่หลังรถG55 พร้อมกับถุยน้ำลายใส่

หัวใจของเหล่าผู้รอดชีวิตทุกคนอัดแน่นไปด้วยความโกรธ!

ชูฮันได้หนีไปแล้ว!

“ฉันต้องตาบอดแน่ๆที่เคยคิดว่าเขาจะช่วยพวกเรา!”

“ไอ้คนตอแหลนั่น! มันไม่ได้แค่หนีไปเท่านั้น แต่มันยังใช้ประโยชน์จากร่างของเหย่เทียนหลงอีก!” ความรังเกียจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเหล่าผู้รอดชีวิต

คนอื่นๆเองก็ไม่ได้ปฏิเสธเพราะพวกเขาก็คิดว่าชูฮันทำผิดเช่นกัน มันมีเพียงศพเดียวเท่านั้น มันจึงเป็นสิ่งที่มีค่ามาก หากแต่กลับถูกชูฮันเอาไปใช้เพื่อเอาตัวรอดไปคนเดียว

แล้วพวกเขาควรทำอะไรต่อไป? นอนรอความตายมาเยือน?

แม่งเอ้ย! พวกเขาควรรีบๆคิดหาวิธีหนี

จางจือหวีและกู๋เสี่ยวตงโกรธจัด การมาถึงของโลกาวินาศได้เปลี่ยนมนุษยชาติและศีลธรรมให้กลายเป็นเรื่องตลกไปแล้ว ตอนนี้ พวกเขาทั้งคู่คิดตรงกันว่าพวกเขาผิดเองตั้งแต่แรกที่ไปฝากชีวิตไว้กับเพื่อนร่วมห้อง พวกเขารู้สึกโง่เขลานัก!

“ไอ้บ้านนอกนั่น!” กู๋เสี่ยวตงสาปแช่งอย่างแรง “ไอ้คนนอกคอกนั่นไม่มีความละอายใจเลยเหรอไง!”

จางจือหวีกัดฟันพูดด้วยท่าทางมืดมน “ฉันจะแก้แค้นมันแน่ ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่และได้พบกับมันอีกครั้ง”

ซางจิ่วตี้มองไปที่สิบแปดผู้สิ้นหวัง ซึ่งพยายามที่จะระงับอารมณ์ที่เปราะบางของเธอไม่ให้พังทลายลง

เฉินช่าวเย่ยังคงเงียบอยู่ แววตาของเขาไร้ชีวิตชีวา ราวกับคนจิตหลุด ความจงรักภักดี80%ที่ได้รับการยืนยันจากระบบล่มสลายทำให้เขารู้สึกบูชาต่อชูฮัน การจากไปของชูฮันสร้างความตะลึงอย่างแรงแก่เฉินช่าวเย่ เขารู้สึกว่าถูกทอดทิ้งอย่างโหดร้าย จำนวนของซอมบี้ในกองทัพช่างมากมายนัก ฟูกนอนที่ชุ่มไปด้วยเลือดได้พังเละไปแล้ว มันถูกฉีกทึ้งกระจุยเป็นชิ้นๆและกินจนหมดโดยฝีมือของเหล่าซอมบี้

เหล่าซอมบี้ที่เข้าไปไม่ถึงฟูกนอนเริ่มออกเดินไปทางอื่นแทน ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใหม่ใดๆ พวกมันจึงเดินหาเป้าหมายใหม่แทน

ซอมบี้ที่อยู่ข้างนอกเจอกับสถานีแวะพักและพยายามเบียดตัวเข้ามาข้างใน พวกมันรู้สึกถึงกลิ่นจางๆของเนื้อมนุษย์! พวกมันดูราวกับกำลังปรึกษาหารือกัน ก่อนจะเดินโซเซกันกลับไปรวมตัวใหม่ที่สถานี

เหล่าผู้รอดชีวิตที่ชั้นล่างยังไม่ได้ขยับตัวไปไหน พวกเขาตามืดบอดเต็มไปด้วยความโกรธ เสียงสาปแช่งรุนแรงดังขึ้นไม่หยุด พวกเขาระบายความโกรธด้วยการขว้างปาของอะไรก็ตามที่อยู่ในมือ

แก้วจานต่างๆแตกละเอียด แสดงให้เห็นว่าพวกเขาโกรธขนาดไหน

ถ้าฉันไม่รอด…งั้นก็ไม่ต้องมีใครรอดเหมือนกัน!

เสียงของที่ขว้างปาดังขึ้นไม่หยุด ซึ่งมันได้ล่อความสนใจของซอมบี้เข้าไปอีก

พวกมันเร่งเข้ามาพร้อมส่งเสียงคำรามน่ากลัว พุ่งเข้ามาราวกับสัตว์ป่าที่หิวโหย

มองไปยังลูกตาขาวซีดพร้อมกับกลิ่นเน่าเหม็นที่เริ่มเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เฉินช่าวเย่ สิบแปด และซางจิ่วตี้เริ่มรู้สึกสิ้นหวังเข้าไปทุกขณะ

พวกเขายังมีหวังอยู่มั้ย?

ซอมบี้ตัวหนึ่งปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าพวกเขา มันเหยียดแขนเน่าเปื่อยของมันเข้ามา พยายามจะจับตัวผู้รอดชีวิตที่อยู่ใกล้ที่สุด ซึ่งก็คือชายอ้วนคนหนึ่งที่ชื่อว่า เจียชุนเจี๋ย เขาเป็นพ่อครัวที่สถานีแวะพักนี้ และในตอนนี้ตัวเขากำลังรู้สึกสิ้นหวังยิ่งนัก เขาไม่มีทางเลือกนอกจากปล่อยให้ซอมบี้กัดเขาแต่โดยดี

ตายหรือกลายร่างเป็นซอมบี้ ยังไงก็ตามเขาคงไม่ได้มีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้ว…

บางคนปิดตาไม่สามารถทนมองภาพที่กำลังจะเกิดขึ้นได้ มีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของทุกคน

ปัง—

ทันใดนั้นมีเสียงปังดังขึ้นพร้อมกับเสียงคำรามของเครื่องยนต์!

ไขมันของเฉินข่าวเย่สั่นพร้อมกับตาของเขาเปิดขึ้นทันที

ซางจิ่วตี้แสดงความประหลาดใจออกมา ตาของเธอส่องสว่างไปด้วยแสงที่มองไม่เห็น

ซอมบี้ที่กำลังจะกัดเจียชุนเจี๋ยตะลึงพลางชะงัก สมองที่ไร้ความคิดของมันกำลังตกใจ ทำให้การเคลื่อนไหวของมันช้าลง มันจึงยังไม่ได้กัดลงไปที่เจียชุนเจี๋ย

ทันใดนั้นเอง จู่ๆเจียชุนเจี๋ยก็รวบรวมสมาธิกลับมาได้ ความปรารถนาแรงกล้าที่จะมีชีวิตได้ผุดขึ้นมาในตัวเขา

“ฮ้าาาา!” เขาตะโกนพร้อมกับผลักซอมบี้ตัวนั้นออกไป หยิบท่อเหล็กขึ้นมาและแทงไปที่หน้าของซอมบี้ ฆ่ามันให้ตาย!

ในตอนนั้นเอง…

ปัง ปัง ปัง!

เสียงยิงปืนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง G55ปรากฏขึ้นพร้อมกับกระสุนปืนที่ยิงออกมาจากทางหน้าต่าง ทำให้เกิดเสียงดังขึ้นซึ่งได้ล่อความสนใจซอมบี้มาที่มัน

เหล่าผู้รอดชีวิตเริ่มตื่นเต้น พวกเขาเริ่มหยิบอาวุธขึ้นมาฆ่าซอมบี้ที่ยังเหลืออยู่ในสถานีแวะพัก พวกเขาดูราวกับได้พบแสงสว่างในนรกแห่งความสิ้นหวัง ความหวังที่จะมีชีวิตรอดพุ่งขึ้นมาในใจของทุกคน

ชูฮันกลับมา!

“เราต้องสู้! เราไม่ควรทำให้ความพยายามของชูฮันเสียเปล่า” ซางจิ่วตี้ตะโกนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

จำนวนของซอมบี้เยอะอย่างไม่น่าเชื่อ พวกมันพุ่งมาอย่างล้นหลามเข้าใส่ชูฮัน เขาอาจจะถึงตายได้!

“พี่ชู! เรามองพี่ผิดไป พี่คนดีที่สุด!”

“โชคดีนะ! พี่ชู!”

เหล่าผู้รอดชีวิตเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงความขอบคุณและความจริงใจอย่างสุดขีด ความจริงที่ว่าพวกเขาสาปแช่งไปจนถึงบรรพบุรุษของชูฮันเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วนั้นได้ถูกลืมไปแล้วเรียบร้อย

ชูฮันขับG55วนเป็นวงกลมซ้ำๆไปมา ซอมบี้จำนวนไม่มากยังคงรวมตัวกันอยู่ตรงฟูกนอน พวกมันไม่ยอมไปไหน หากยังคงก้มเลียเลือดที่พื้นซ้ำไปมาไม่ให้เหลือแม้แต่หยดเดียว

ปืนไรเฟิลถูกยกขึ้นมา…เหลือกระสุนอีกเพียงไม่กี่นัด

หากชูฮันยังคงทำหน้านิ่งสงบ ภายใต้สถานการณ์ที่รถสั่นไปมาและตกหลุมเป็นบางครั้ง เขาพยายามจ้องไปที่ตำแหน่ง2จุดนั่น…ยิงไปที่กองถังน้ำมัน

พัฟ พัฟ พัฟ!

น้ำมันไหลทะลักออกมาและพ่นกระจายไปทั่วซอมบี้ที่อยู่รอบๆ พื้นดินนองเต็มไปด้วยน้ำมัน

มีแสงเรืองจางๆในแววตาของชูฮัน เขาคว้าพวงมาลัยพร้อมกับเร่งความเร็วขึ้น

ในขณะเดียวกัน…

พัฟ!

Zippo(ไฟแช็ก) ถูกจุดขึ้นและโยนออกมาทางหน้าต่าง ตกลงมาบนเท้าของซอมบี้

ภายในสถานีแวะพัก หลายคนๆกำลังพยายามช่วยกันระงับอารมณ์ของเฉินช่าวเย่ ผู้ซึ่งเสียสติไปแล้วตั้งแต่แหกปากตะโกน ต้องการจะพุ่งตัวออกไปข้างนอกเพื่อช่วยชูฮัน

“แกอยากตายเหรอไง? ถึงแกจะออกไป แล้วแกจะทำอะไรได้?”

“ไอ้อ้วน! อยากตายก็เรื่องของแก แต่อย่าลากพวกเราไปเกี่ยวด้วย!”

“ฉันจะฆ่าแกแน่ถ้าแกยังตะโกนไม่หยุด…”

ปัง!

เสียงคนสุดท้ายที่พูดหยุดชะงักทันทีที่มีระเบิดดังขึ้น…