Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 34 ทำตัวโง่ๆ

เหล่าคนที่ซ่อนตัวอยู่ในโรงน้ำชาต่างตกใจอย่างมาก…เขาใช่คนหรือเปล่า?

จากตรงที่พวกเขามองมาพวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้างเพราะชูฮันเคลื่อนไหวเร็วเกินไป

ชูฮันกระโดดขึ้นไปตรงๆ ถึงแม้ว่าห้องน้ำจะไม่ได้สูงมากแต่มันก็น่าจะสูงอย่างน้อย2เมตร

การกระโดดขึ้นไปตรงๆด้วยความสูงขนาดนั้นไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปจะทำได้

“มันเป็นใครกัน?!” เสี่ยวหยุนเฟยไม่สามารถระงับอารมณ์ตกใจได้พร้อมกับขยี้ผ้าม่านในไปมืออย่างไม่รู้ตัว

“เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้รึเปล่า?” ชายอีกคนโพล่งขึ้นมา

“ไอ้โง่!” เสี่ยวหยุนเฟยจ้องไปที่ชายผู้นั่น “นี่ไม่ใช่นิยายศิลปะการต่อสู้นะ!”

มันมีขาวิเศษรึไง?

ตาของเขาหันกลับไปจ้องที่ชูฮัน พวกเขารู้ว่าชูฮันแข็งแรงมากหากชูฮันกลับทำเพียงวิ่งวนไปรอบๆเพื่อล่อเหล่าซอมบี้ออกมา หลังจากนั้นเขาก็กระโดดขึ้นไปบนหลังคาของห้องน้ำสาธารณะเนี่ยนะ

มันต้องการจะทำอะไรกันแน่?

เหล่าซอมบี้ที่รวมตัวกันอยู่กลางถนนทำเหยื่อของพวกมันหายและเริ่มตกอยู่ในความมึนงง

พวกมันพยายามสังเกตตำแหน่งสุดท้ายของชูฮันไปมาและทันใดนั้นพวกมันก็รีบพุ่งเข้าไปตรงทางเข้าของห้องน้ำอย่างไว

ระยะทางมันไม่ได้ไกลอะไรมาก ทำให้ในไม่ช้าทั่วรอบๆบริเวณห้องน้ำจึงเต็มไปด้วยเหล่าซอมบี้อัดแน่นกันอยู่เต็มไปหมด พวกมันไม่รู้วิธีการปีน หากแต่พวกมันกลับบีบอัดแน่นกันเข้ามาอยู่ในห้องน้ำเรื่อยๆ

ตาจ้องไปยังเหยื่อของพวกมันด้วยลูกตาขาวซีดพร้อมกับขีดข่วนไปตามผนัง แขนของพวกมันที่ดู

หละหลวมและเน่าเปื่อยเหยียดเอื้อมขึ้นพยายามที่จะจับชูฮัน

ชูฮันไม่ได้สนใจอะไรพวกซอมบี้ เขาทำเพียงนั่งอยู่บนหลังคาของห้องน้ำ คลี่ถุงยังชีพออก มันมีรูปทรงคล้ายกับกระเป้ของเขา ภายในนั้นประกอบด้วยอาหาร ยา และของข้างในที่เหลือก็เป็นพวกอาวุธต่างๆและกระสุนปืน

มันมีปืนไรเฟิล2กระบอก ปืนพกและแน่นอน…กระสุนปืน!

หัวใจของชูฮันเต้นรัวด้วยเพราะปืนทั้งหมดนั่นมีที่เก็บเสียงติดตั้งมาให้แล้วด้วย

เสียงคือหนึ่งในกุญแจสำคัญที่ล่อซอมบี้ให้ตามมา เพราะฉะนั้นมันสามารถช่วยลดปัญหาได้เยอะเมื่อมันมีที่เก็บเสียงติดกับปืนมาให้

“โง่เอ้ย มันติดกับ!” เสี่ยวหยุนเฟยที่กำลังสังเกตชูฮันยิ้มออกมา

ปฏิกิริยาแรกของผู้คนเมื่อเจอซอมบี้ก็คือการวิ่งหนี เช่นเดียวกับเสี่ยวหยุนเฟย หากในขณะนี้เขากำลังมีความสุขอยู่ในใจ คนที่มีพลังแข็งแกร่งก็ทำอะไรไม่ได้เช่นกันเมื่อต้องเจอกับซอมบี้มากขนาดนี้แบบเดียวกันกับเขา มันเป็นช่วงเวลาแห่งความสุข!

หากแต่ทั้ง4คนกลับต้องเบิ่งตากว้างทันทีที่เสี่ยวหยุนเฟยพูดคำสุดท้ายจบ

พวกเขารู้สึกหมดหนทางเมื่อเห็นชูฮันหยิบปืนออกมาจากกระเป๋า ชูฮันดึงสลักเพื่อตรวจดูปืนจากนั้นเขาก็ใส่กระสุนใหม่เข้าไปอย่างรวดเร็ว เขาดูคุ้นเคยกับการถือปืนเหลือเกิน ราวกับมันเป็นเรื่องปกติ

จากนั้น เขาก็หันกลับไปมองที่ซอมบี้พลางทำท่าทางข่มขู่ด้วยใบหน้านิ่งและเคร่งขรึม

ต่างจากเสี่ยวหยุนเฟย ชูฮันไม่ได้กลัวซอมบี้ไม่ว่าจะทั้งในอดีตหรือในปัจจุบัน เขาไม่เคยหนี หากแต่ในตอนนี้เหล่าซอมบี้มีค่าเป็นคะแนนในสายตาเขา พวกมันเป็นของมีค่าที่จะทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้น

ทั้ง4คนในโรงน้ำชานิ่งเงียบสนิทและจากนั้น…

“มันมีปืนไหม? แม่ง! แม่ง! ไอ้เ*ย!” เสี่ยวหยุนเฟยตะโกนขึ้น ดวงตาแดงก่ำไปด้วยความโมโห มารยาทต่างๆของเขาที่เคยมีหายไปหมดแล้วในตอนนี้

มันมีปืนอยู่ในห้องน้ำ! เขาซ่อนตัวอยู่ที่นี่มาตั้งนานแต่กลับหามันไม่เจอ!

เขาควรจะได้เดินทางอย่างราบรื่นไปแล้วถ้ามีปืนอยู่ในมือ เขาอาจจะไปถึงเมืองชือด้วยปืนในมือ และเขาคงจะไม่ต้องมาเสียเวลาและความอดทนในการพยายามชักชวนไอ้โง่ทั้ง3คนนี้อยู่ได้!

ตึง ตึง ตึง!

เสี่ยวหยุนเฟยได้แต่ทุบหน้าต่างพร้อมกับพ่นคำด่าอย่างหยาบคายออกมาไม่หยุดราวกับปืนกล ความอิจฉาริษยาได้ครอบจำจิตใจเขา

อะไรกัน?!

ปืนนั่นควรจะเป็นของเขา!

อะไรอีกที่อยู่ใต้ผ้าลายพรางนั่น? อาหาร? กระสุน?

ทั้งหมดนั่นควรเป็นของเขา! ทุกอย่างมันมีไว้เพื่อเขา!

แม่ง!

เสี่ยวหยุนเฟยมองไปที่ชูฮันอย่างฉุนเฉียวและดุเดือด เขาอยากจะแล่เนื้อมันออกมาสดๆ!

อีก3คนที่เหลือในโรงน้ำชามองไปที่เสี่ยวหยุนเฟยผู้บ้าคลั่งและหนึ่งในนั้นก็ตัดสินใจพูดขึ้นมา “เขาน่าจะเป็นทหาร ดูจากการที่เขาจับถือปืนอย่างง่ายๆ”

คำพูดของเพื่อนร่วมเดินทางคนหนึ่งทำให้เสี่ยวหยุนเฟยหลุดออกจากความคิดของตัวเอง เขาหยุดสาปแช่งและเริ่มสังเกตชูฮันแทน

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” ทันใดนั้น เสี่ยวหยุนเฟยก็หัวเราะออกมาขณะที่ทั้ง3คนกำลังมึนงงกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของเขา

“โง่! ไอ้นี่มันโง่จริงๆ!” เสี่ยวหยุนเฟยหัวเราะพลางชี้ไปที่ชูฮันราวกับกำลังเจอเรื่องตลก

ทุกคนจึงมองขึ้นไปบนชั้นบนของห้องน้ำที่มีกลิ่นเหม็นฉุนอีกครั้งและมันก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้นตามมาไม่หยุด

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า! ช่างโง่อะไรขนาดนี้!”

“มันป็นคนโง่หรือปัญญาอ่อนกันแน่?”

“ไอ้ควาย”

ชูฮันยืนอยู่บนด้านบนของห้องน้ำ เขาไม่ได้ใช้ปืนหากแต่จับมันไว้ในมือข้างซ้ายอย่างลวกๆ ส่วนมือข้างขวาจับขวานไว้อย่างแน่น

มันเลือกใช้ขวานเพื่อตัดฟันซอมบี้!

พัฟ พัฟ พัฟ!

พลังทำลายล้างขนาดใหญ่ทำลายหัวของซอมบี้หลายตัวในเวลาเดียวกันด้วยเพราะเขาอยู่ที่สูงมันจึงเป็นจุดที่ดีในการทำลายหัวของซอมบี้ ชูฮันจึงสามารถฆ่าพวกมันได้อย่างง่ายๆราวกับเล่นเกมส์ทุบหัวตัวตุ่น

ขวานนี้ถูกสั่งทำขึ้นพิเศษ มันมีขนาดยาวกว่า ใหญ่กว่าและหนักกว่าขวานทั่วไป!

“โง่จริงๆ! ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” เสี่ยวหยุนเฟยหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งพร้อมเยาะเย้ยอยู่ในแววตา “เขาล่อซอมบี้มามากขนาดนี้แล้วก็หนีไป แถมตอนนี้ยังใช้ขวานอีกเนี่ยนะ? แทนที่จะใช้ปืน ฮ่า ฮ่า ฮ่า เขาช่างโง่เกินจะทน!”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” คนอื่นอีกสามคนก็หัวเราะเยาะพลางล้อเลียนชูฮันเช่นกัน

เสี่ยวหยุนเฟยมองไปที่ชูฮันด้วยสายตาชั่วร้ายพร้อมกับคิดในหัวว่าจะขโมยปืนมาเมื่อชูฮันตายแล้ว เขาจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ทิ้งไป มันมีความเพ้อฝันไม่สิ้นสุดอยู่ในหัวเขา

ทว่าเสียงหัวเราะของทั้ง4คนค่อยๆซาลงและเงียบลงไปในที่สุด โรงน้ำชาทั้งหลังเงียบสนิทแม้กระเสียงเข็มที่ตกกระทบพื้นก็อาจได้ยินได้

พัฟ พัฟ พัฟ!

เสียงของการฆ่าเหล่าซอมบี้ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เหล่าซอมบี้ที่มนุษย์กลัวกันนักหนาร่วงหล่นตายลงไปเรื่อยๆราวกับมดต่อหน้าชูฮัน พวกมันหลายตัวได้ถูกฆ่าไปแล้วเรียบร้อยด้วยขวานในมือของชูฮัน

การเหวี่ยงขวานแต่ละครั้งของชูฮันสามารถทำลายกะโหลกของซอมบี้ได้อย่างน้อย5กะโหลก

ชูฮันไม่ได้ใช้เวลามากมายอะไรในการฆ่าซอมบี้มากกว่าร้อยตัวนอกจากเพียงสะบัดขวานแค่20ครั้งเท่านั้น!

เขาใช้พลังไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเนื่องจากเขามีความแข็งแรงอยู่ที่ระดับ1 การเหวี่ยงขวานด้วยมือเพียงข้างเดียวถือเป็นเรื่องง่ายมากๆสำหรับเขา และเขาต้องเป็นคนโง่แน่ๆถ้าจะเสียกระสุนปืนไปกับเรื่องง่ายๆแค่นี้

เลือดสีแดงเข้มประกอบกับของเหลวในสมอง เศษเนื้อเน่าและเศษกะโหลกที่แตกกระจัดระจายไปทั่วบริเวณห้องน้ำจนไม่สามารถบรรยายได้ว่าฉากเบื้องหน้าในตอนนี้ช่างน่าสยดสยองเพียงใด