Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 36 เธอจะเป็นของฉัน!

ชูฮันเตะประตูเปิดออกอย่างไม่ลังเลพร้อมกับถือปืนไรเฟิลไว้ในมือ

รีบวิ่งเข้าไปในห้องทันที!

ภายในห้อง…

เจียชุนเจี๋ยอยากจะสานต่อความคิดชั่วๆของเขาต่อ ด้วยเพราะซางจิ่วตี้ไม่สามารถทำอะไรได้อีกนอกจากสลบไปอีกครั้ง เธอไม่มีแม้แต่แรงจะถือมีด ไม่ต้องพูดถึงการขู่เขาด้วยมีด เขาเกือบจะถึงจุดหมายที่ต้องการแล้ว!

อย่างไรก็ตาม การปรากฏตัวฉับพลันของชูฮันทำให้หัวใจของเจียชุนเจี๋ยเกือบหยุดเต้นและอยู่ดีๆซางจิ่วตี้ก็พลันกลับมามีสติทันที ทั้งคู่มองไปที่ประตูพร้อมกัน

ชูฮันกำลังยืนอยู่ที่นั่น

ถุงยังชีพลายพรางอยู่บนหลังของเขาพร้อมกับขวานที่ถูกเคลือบไปด้วยน้ำสีดำข้นหนา หากเสื้อผ้าของเขากลับดูสะอาดสะอ้าน ยกเว้นแต่มีรอยยับยู่ยี่เล็กน้อย ผมสั้นของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

เขาจับปืนไว้ด้วยมือซ้ายเล็งไปยังกลางหน้าผากของเจียชุนเจี๋ย

“อ่า!” เจียชุนเจี๋ยสละตัวออกจากเตียงทันที

เขากลัวจนแทบสติหลุด

ชูฮันดูต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ท่าทางของเขาไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไป หากแต่เจตนาสังหารในดวงตาของเขามันมากพอที่จะทำให้ผู้คนที่เห็นหวาดกลัวได้

ชูฮันกำลังโกรธจัด

เจียชุนเจี๋ยทำอะไรไม่ได้นอกจากตัวสั่นเทาไปด้วยความกลัว เขาคิดว่าความรู้สึกของมันแย่ยิ่งกว่าการถูกซอมบี้นับร้อยตัวล้อมรอบเสียอีก

มันจะเป็นไปได้อย่างไร?

ทำไมชูฮันถึงกลับมาได้เร็วขนาดนี้?

ซางจิ่วตี้เพียงมองไปที่ชูฮันพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอขยับตัวได้ตั้งแต่ที่ชูฮันปรากฏตัวขึ้น

ชูฮันมองไปที่ซางจิ่วตี้ที่ยังคงมีเสื้อผ้าครบชิ้นอยู่ เขารีบกวาดตาตรวจดูมีดทหารและมือของเธออย่างไว หลังจากเหลือบมองจนทั่วทั้งตัวเธอ จากนั้นเขาก็เบนหน้ากลับมามองเจียชุนเจี๋ยที่กำลังหวาดกลัวอยู่

“หัวหน้าชู พี่ชู พี่ใหญ่ชู!” เจียชุนเจี๋ยกลิ้งถอยหลังไปกับพื้นเพื่อขอความเมตตาพร้อมกับพยายามซ่อนร่างกายช่วงล่างที่เปลือยอยู่ด้วย

เขาถูกจับได้…

เ*ย! เขาน่าจะทำมันให้เร็วกว่านี้ ไม่น่าเสียเวลาไปลากไอ้อ้วนนั่นออกไปข้างนอกเลย! ชูฮันทำเพียงค่อยๆวางถุงลงและส่งปืนไรเฟิลให้ซางจิ่วตี้ เขานิ่งเงียบจนคนอื่นๆไม่รู้เลยว่าเขารู้สึกยังไงอยู่

“พี่ชู! พี่ชู! ฉันขอโทษ มันเป็นความผิดฉันเอง ฉันขอร้องให้อภัยฉันเถอะ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่มาให้เห็นหน้าอีก ฉันรู้ว่านายเป็นคนดีอย่างที่นายเคยบอกไว้ไงว่าถ้าไม่จำเป็นนายจะไม่ฆ่าคน! ” เจียชุนเจี๋ยขอร้องชูฮันพร้อมกับโพล่งทุกอย่างที่เขาคิดว่าจะสามารถช่วยละลายความโกรธของชูฮันลงได้ เขากลัวมากจริงๆ ความเงียบของชูฮันทำให้เขารู้สึกถึงลางสังหรณ์ของพายุ

ชูฮันจ้องไปที่เจียชุนเจี๋ยตรงๆ ในมือข้างซ้ายของเขายังคงถือขวานไว้แน่น

ทันใดนั้น…

เขาเหยียดมือซ้ายออกมาและคว้าลำคอเจียชุนเจี๋ยขึ้นมา ทุกอย่างมันรวดเร็วมากจนเกินกว่าที่คนปกติจะทำได้

“อ๊ากก!!” เจียชุนเจี๋ยร้องออกมาอย่างดัง

ชูฮันทำเพียงคว้าคอเขาขึ้นมาตรงๆ ลากเดินออกประตูไปอย่างคล่องแคล่ว มันรวดเร็วราวกับลมพัดผ่านขณะที่พวกเขาไปปรากฏตัวขึ้นตรงโถงทางเดิน

ซางจิ่วตี้ที่กำลังนอนอยู่บนเตียงตกอยู่ในความมึนพลางคิด…ชูฮันจะทำอะไรกันแน่

เธอมองไปที่ปืนไรเฟิลในมือและพบว่ามันใส่กระสุนมาจนเต็มแล้วเรียบร้อย

ทันใดนั้นซางจิ่วตี้ก็กระเด้งตัวขึ้นมาทันที เธอมึนเวียนเดินเซไปมาจนเกือบจะล้มไปกองกับพื้น หากเธอไม่ได้สนใจตัวเอง พยายามจะวิ่งออกไปข้างนอก

ชูฮันลากเจียชุนเจี๋ยลงมาข้างล่างราวกับเขากำลังลากศพหมาลงมาไม่ใช่ลากคน เจียชุนเจี๋ยปล่อยให้ตัวเองถูกลากออกมาง่ายๆไม่ขัดขืนใดๆพร้อมกับอึราดตัวเองไปด้วยตรงขั้นบันไดด้วยความกลัว

ชูฮันที่กำลังเดินไปอย่างไวถูกเหล่าซอมบี้ในห้องโถงพุ่งเข้ามาหา เขาจึงรีบลากเจียชุนเจี๋ยออกมาตรงกลางถนนเพียงแค่ก้าวออกมาไม่กี่ก้าว

ปัง! เสียงของเจียชุนเจี๋ยถูกโยนออกไปตามถนน ชูฮันไม่ได้พูดอะไรนอกจากจ้องไปที่เจียชุนเจี๋ย เขาทำเพียงเดินวบรอบๆเจียชุนเจี๋ยไปเรื่อยๆเป็นจังหวะ

ต้ะ ต้ะ ต้ะ——-

ชูฮันเดินเป็นจังหวะวนรอบตัวเจียชุนเจี่ยไปเรื่อยๆ

ซอมบี้หลายตัวเริ่มเดินเข้ามารวมตัวกันตรงนี้ พวกมันดูตื่นเต้นกระตือรือร้น คำรามสุดเสียงแสดงให้เห็นถึงความกระหายต่อเนื้อสดๆ ทำให้เสียงตะโกนของเจียชุนเจี๋ยหยุดลงทันที พร้อมกับนอนลงไปกับพื้นถนน เหงื่อไหลย้อยลงมาจากหน้าผากของเขาไม่หยุด

มีเสียงคำรามของซอมบี้ดังก้องมาจากทุกทิศทางพร้อมกับเสียงเดินเป็นจังหวะของชูฮันที่ยังดังอยู่ข้างๆเขา และเสียงเลือดที่ไหลลงจากขวานหยดติ๋งๆ

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นทำให้เขารู้สึกวิตกกังวลจนเขาสามารถได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นดังชัดเจน ราวกับเสียงสะท้อนก่อนตาย

“นายกำลังทำอะไร?!” เจียชุนเจี๋ยเงยหน้าถามชูฮัน “ฉันแค่อยากเอาผู้หญิงคนนั่น มันผิดตรงไหน? นี่มันโลกาวินาศ ฉันแค่ทำสิ่งที่อยากจะทำ! ฉันเป็นผู้ชายนะ ฉันต้องบอกแกก่อนหรือไงเวลาฉันอยากจะนอนกับผู้หญิง? แกเป็นเ*ยกับเธอล่ะ?!”

เจียชุนเจี๋ยแสดงความไม่พอใจและความโกรธที่มีต่อชูฮันผู้เผด็จการ มันเป็นโลกาวินาศ กฏหมายไม่มีอยู่อีกต่อไป!

ชูฮันยังคงนิ่งเงียบขณะที่เขาหยุดเดินพลางจ้องตาไม่กระพริบไปที่เจียชุนเจี๋ย

เจียชุนเจี๋ยมองไปที่ชูฮันที่หยุดเดินและตะโกนพูดขึ้นมาต่ออีก “แต่ตอนนี้มันเป็นเรื่องถูกกฏหมาย! แกเป็นใครแล้วมาเสือกอะไรกับเรื่องของฉัน? ฉัน— ”

ฟึบ!

เสียงตะโกนของเจียชุนเจี๋ยถูกตัดลงกลางคัน

ชูฮันเกือบจะสับคอของเจียชุนเจี๋ย การกระทำหยาบกร้านเมื่อสักครูช่างต่างจากชูฮันที่หนักแน่นและนิ่งเฉยมาตลอด มือของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ เห็นได้ชัดว่าฝ่ามือที่หยาบกร้านของเขาดูมีพลังมหาศาล

ตาของเจียชุนเจี๋ยจับจ้องที่ชูฮัน อารมณ์ที่ชูฮันแสดงออกมามันมากเกินกว่าที่มนุษย์ทั่วไปจะมีได้ มันเป็นประสบการณ์จากการต่อสู้และปีนป่ายออกมาจากซากศพซอมบี้นับไม่ถ้วน

“แกไม่ควรคิดไม่ดีกับซางจิ่วตี้” ชูฮันกล่าวออกมาทีละคำอย่างเน้นเสียง มันเต็มไปด้วยความเด็ดขาดและความทะเยอทะยาน “สักวันเธอจะเป็นของฉัน”

พัฟ—-

วินาทีต่อมา ขวานหนาก็ตัดเข้าที่ลำคอของเจียชุนเจี๋ยอย่างรวดเร็วและแม่นยำ เขาไม่ให้โอกาสเจียชุนเจี๋ยได้ตอบกลับมา…เขาเพียงแค่ฆ่าเจียชุนเจี๋ยโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าใดๆเลย

(เสียงของกลิ้ง)!

หัวของเจียชุนเจี๋ยที่ขาดกลิ้งหล่นไปตามพื้นถนน ตาของเขายังอ้าค้างอยู่ตอนที่ถูกตัดหัวแยกออกจากร่าง

การกระทำของชูฮันเป็นไปอย่างว่องไวด้วยเพราะเขาจะไม่ยอมเสียเวลาไปกับคนตาย

ซางจิ่วตี้ที่วิ่งออกมาอย่างกะโผลกกะเผลกไม่ทันได้เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น หากแต่เธอทันได้ยินคำพูดของชูฮันที่ว่า

“สักวันเธอจะเป็นของฉัน” หัวใจเธอเต้นรัวอย่างรุนแรงยามมองไปที่ร่างท่วมเลือดที่นอนอยู่บนพื้นข้างกำแพง

เลือดสดๆไหลทะลักออกมาจากร่างคนตายที่นอนอยู่ตรงกลางถนน ทำให้ซอมบี้ที่อยู่โดยรอบต่างตื่นเต้นกันอย่างมาก

ชูฮันขมวดคิ้วด้วยเพราะเขาไม่ได้สนใจหัวที่สกปรกของเจียชุนเจี๋ย เขารีบวิ่งออกไปราวกับกำลังบินด้วยเพราะมันไม่ดีเท่าไหร่ที่ดึงดูดซอมบี้มามากขนาดนี้