มืดกินมืด

อย่างที่ชูฮันคิด หลูปิงเซ่อไม่ใช่ว่าจะสามารถสื่อสารกับสัตว์ได้ทุกชนิดทุกเวลาได้หมด การสื่อสารเป็นงานที่ยากลำบาก คลื่นความถี่ในสมองของสัตว์แต่ละชนิดนั้นแตกต่างกัน พูดอีกคำก็คือ ภาษาต่างกัน ประกอบกับการล่อลวงและการทำให้พวกมันยอมจำนนก็ต้องใช้เวลาพอสมควร

นั้นจึงทำให้ชูฮันสามารถกวาดล้างพวกมันได้ภายในพริบตาอย่างง่ายดาย ตอนนี้หลูปิงเซ่อหน้าตาซีดเซียวและเหงื่อแตกพลั่ก เขาแทบอยากจะร้องไห้ออกมา!

หลูปิงเซ่อ มองไปที่ไหล่ของชูฮันด้วยรอยยิ้มลึก ขณะคิดว่าชูฮันจงใจทำแบบนี้อย่างแน่นอน

แต่ปัญหาก็คือตอนนี้งูได้ตายหมดแล้ว เขาไม่มีเวลาทำให้พวกมันได้ยอมจำนนด้วยซ้ำ แล้วเขาจะทำอย่างไรต่อดี ถนนเส้นต่อไปอันตรายมาก? พวกเขาจะยังไปที่เสาหินกันได้มั้ย? แต่เขาได้เก็บคริสตัลมาจากทุกคนแล้ว เขาเลยพูดอะไรไม่ได้นอกจากน้ำท่วมปาก!

เมื่อมองไปที่หลูปิงเซ่อที่กำลังดิ้นรนอย่างกระวนกระวาย ชูฮันก็หัวเราะเยาะอยู่ในใจ ไหนบอกว่าเป็นเจ้านายของเหล่าสัตว์ทั้งหลายไง?

วิวัฒนาการที่ต่างจ่ายคริสตัลเป็นจำนวนมากให้หลูปิงเซ่อไปไม่กล้าจะพูดอะไรออกมา หน้าตาซีดเซียวของหลูปิงเซ่อมันบอกชัดเจนแล้วว่าอะไรเป็นอะไร บรรยากาศมันเงียบสงบอย่างน่าประหลาด ทุกคนยืนสังเกตการณ์สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปอย่างเงียบๆ

สุดท้ายแล้วหลูปิงเซ่อก็ตัดสินใจพูดบางอย่างที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจออกมา “ถ้างั้น นายให้กระสุนฉันอีกอันแล้วฉันจะนำทางไปให้”

วิวัฒนาการหลายคนต่างกลืนน้ำลายอึกด้วยความตึงเครียด ทุกคนรู้ดีว่าชื่อเสียงของหลูปิงเซ่อในหมู่บ้านนั้นค่อนข้างสูง ไม่มีใครกล้าหักหน้าหลูปิงเซ่อและอารมณ์ของหลูปิงเซ่อมักจะคุ้มค่าราคาที่จ่ายไปเสมอ แต่ครั้งนี้หลูปิงเซ่อกลับยอมเสียหน้าให้กับคนมาใหม่นี้จริงๆ?

ชูฮันมีสีหน้าเย็นชา…กล้าขอให้เขาส่งกระสุนให้? ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงกระสุนเลย แม้แต่เปลือกหอยเปล่าๆเขาก็ไม่ให้!

เมื่อเห็นว่าชูฮันไม่ขยับเขยื้อนใดๆ หลูปิงเซ่อก็พยายามอีกครั้ง “ถ้างั้น ไม่มีค่าใช้จ่าย?”

ชูฮันเป็นผู้ชายที่มักชอบการเผชิญหน้าอย่างตรงๆ เขาเดินผ่านหน้าหลูปิงเซ่อไป ทว่าจู่ๆเขากลับรู้สึกหนักตรงแถวๆขาทั้งสองข้าง

“พี่ชาย! อย่าไป!” หลูปิงเซ่อกอดขากางเกงทั้งสองข้างของชูฮันไว้และอ้อนวอนอย่างน่าไม่อาย “ผมจะให้คริสตัล 2 อันกับพี่ ผมนำทางเองแต่พี่ช่วยปกป้องผมได้มั้ย?”

“ห้ะ!”

คำพูดของหลูปิงเซ่อทำให้วิวัฒนาการทั้งหมดต่างช็อค หลูปิงเซ่อพูดแบบนี้จริงๆงั้นเหรอ? เป็นไปได้มั้ยว่างูหลายสิบตัวก่อนหน้าคือความสามารถสูงสุดของหลูปิงเซ่อ? พวกเขาถูกตบตางั้นเหรอ?

ชูฮันไม่สนใจว่าปฏิกิริยาของทุกคนจะยิ่งใหญ่ขนาดไหน นอกเหนือจากสีหน้าที่พร้อมจะร้องไห้ของหลูปิงเซ่อ ชูฮันเพียงแค่หลุบตามองต่ำใส่หลูปิงเซ่อพร้อมกับหัวเราะเยาะ “นายอยากให้ฉันปกป้องนายด้วยคริสตัล 2 อัน? เรียกผีแถวนี้มาช่วยนายเองละกัน!”

วิวัฒนาการระยะ 1 ต่างมีสีหน้าย่ำแย่กันหมดและกลัวที่จะพูด คำพูดของชูฮันไม่มีเพียงแต่จะเป็นการล้อเลียนหลูปิงเซ่อ แต่ยังเป็นการพูดข่มพวกเขาด้วย

หลูปิงเซ่อรู้ว่าทุกอย่างจะจบทันทีถ้าเขาทำพังอีกครั้ง เขาส่งกระเป๋าไปที่มือของชูฮัน “คริสตัล 70 อันทั้งหมดนี้เป็นของพี่ชายหมดเลย?”

หลูปิงเซ่อใช้คำพูดเกลี้ยกล่อมให้เหล่าวิวัฒนาการยอมจ่ายคริสตัลได้อย่างเต็มใจ เพราะฉะนั้นเขาจำเป็นต้องทำภารกิจให้สำเร็จไม่เช่นนั้นกลุ่มวิวัฒนาการทั้งหมดนี้จะไม่มีทางปล่อยให้เขารอดไปอย่างแน่นอน

หวังไครู้สึกกลัวพลางถามขึ้น “นายจงใจใช่มั้ย?”

ความอับอายของหลูปิงเซ่อได้มาถึงขีดสุด เพราะไกด์อย่างเขากลับไม่สามารถทำหน้าที่ตัวเองต่อได้ หลูปิงเซ่อรู้สึกเสียใจ…เขาไม่น่าไปยั่วโมโหผู้ชายคนนี้เลยตั้งแต่แรก ตอนนี้ไม่เพียงแต่เขาจะทำมาหากินต่อไม่ได้แล้วหลังจากนี้ แต่คริสตัลที่เขาได้มาทั้งหมดก็ไม่เหลือ!

จางโบฮั่นหนึ่งในวิวัฒนาการที่อยู่ในกลุ่มก็ร่วมมือกับหลูปิงเซ่อตบตาทุกคน หลูปิงเซ่อรับหน้าที่ล่อวิวัฒนาการเข้ามาในหมู่บ้าและเป็นคนคอยนำทางไปเสาหิน ส่วนจางโบฮั่นก็มีหน้าที่พาคนมาที่ร้านสร้างเพื่อสร้างบรรยากาศทางการเงิน การโยนคริสตัลไปให้เจ้าของร้านเพื่อซื้อไวน์ก็เป็นกลเม็ดที่ดีอย่างหนึ่งเหมือนกัน ทั้ง 2 คนต่างช่วยกันเล่นละครตบตากันเพื่อผลกำไรมหาศาล

เด็กชายตัวน้อยอย่างเจิ่งเทียนอี้เองก็เป็นหนึ่งในเหยื่อล่อ การที่เจิ่งเทียนอี้หูหนวกนั้นไม่ใช่เรื่องหลอก ทว่ามันเป็นจุดประสงค์ที่แท้จริงที่จะก่อให้เกิดความตกใจ ใครก็ตามที่เห็นการสื่อสารแบบนี้ก็จะตกใจแล้วจากนั้นก็จะรู้สึกชื่นชมอยู่ในหัวใจ

แต่การจะหลอกเอาผลประโยชน์จากชูฮันนั้นมันไม่มีทางสำเร็จ

ในตอนนี้หลูปิงเซ่อไม่อยากจะพูดอะไรเลย เขาแค่หวังว่าจะผ่านช่วงเวลานี้ไปก่อนแล้วจากนั้นก็จะรีบหลบหนีไปจากหายนะนี้!

หวังไคอึ้งอย่างมากกับวิธีหาเงินของชูฮัน นี้มันอะไรกัน? มืดกว่ากินมืด?

ชูฮันยิ้มและตบไหล่หลูปิงเซ่อ “ไอ้หนุ่ม ตามให้ทันล่ะ”

หลังจากนั้นชูฮันก็หมุนตัวและเดินจากไป หลูปิงเซ่อก็รีบเดินตามไปทันที

เบื้องหลังคือกลุ่มวิวัฒนาการ พวกเขาต่างมองหน้ากันและกันไปมา

ไม่มีใครพูดอะไรแต่ในใจพวกเขาได้อัดหลูปิงเซ่อจนเละไปแล้ว

และจู่ๆชูฮันก็หยุดเดินและหมุนตัวกลับมามองกลุ่มวิวัฒนาการ “พวกนายจะทำอะไรฉัน?”

ทุกคนต่างเบิกตากว้างด้วยความตกใจขณะจ้องไปที่ชูฮันอย่างไม่อยากจะเชื่อ เขาหมายความว่ายังไงกัน?

แต่ประโยคต่อมาของชูฮันก็ช่วยไขข้องใจของทุกคนได้ “ฉันแค่บอกว่าจะปกป้องหลูปิงเซ่อ ไม่ได้บอกว่าจะปกป้องพวกนายด้วย?”

“เหอะ!” หวังไคเป็นคนแรกที่สบถออกมา ชูฮันไม่สามารถหยุดยั้งความเห็นแก่เงินของเขาได้เลยเหรอไง “นายกะจะหาคริสตัลให้ได้เท่าไหร่กัน?”

“เงียบปาก” ชูฮันไม่แม้แต่ลังเลที่จะสวนกลับหวังไค “อย่าดูถูกเงินจำนวนเล็กน้อย!”

“แล้วเฉินช่าวเย่สำหรับนายล่ะ” หวังไคปราศจากคำพูดต่อชูฮัน

“ไร้สาระ เขาเป็นคนของฉัน” เหตุผลของชูฮันดีพอสมควร “แต่คนพวกนี้ไม่ใช่คนของฉัน”

หนึ่งในวิวัฒนาการระยะ 2 อดไม่ไหวที่จะเอ่ยปากถามขึ้นมา “เราต้องจ่ายคริสตัลด้วยเหรอ?”

“แน่นอนว่าใช่” เสียงหัวเราะของชูฮันไม่ใช่การล้อเล่นเลยสักนิด