Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 384

“มันหายไปแล้วไม่ใช่เหรอ นายจะกลับไปทำไม?” หวังไคงงงวย

“ก็ กินแพนเค้กของคนอื่นก็ควรจะทิ้งบางอย่างให้สิ” ชูฮันไม่อยากจะพูดว่าเขารู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่าง ความเมตตาของชายชราทำให้เขารู้สึกซาบซึ้ง เขามักจะเป็นนักล่าและมีจุดมุ่งหมายชัดเจนในการทำทุกอย่าง ชายชราผู้นี้เป็นเหมือนกับกระจกที่สะท้อนความชั่วร้ายทุกอย่างที่ซ่อนอยู่ลึกภายใน

ทุกอย่างในโลกาวินาศนั้นเลวร้ายเหลือเกิน แม้แต่ลูกชายยังทำร้ายพ่อได้ ทำไมชายชราคนนั้นถึงยังเป็นคนเรียบง่ายแบบนี้อยู่ได้? เขาดีเกินไปกับคนแปลกหน้า แม้แต่ในยุคศิวิไลซ์ มันหาได้ยากและแปลกมากว่ามั้ย?

———-

หมู่บ้านเล็กๆโดนทำลายล้างจนไม่เหลือ และแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะคำนวณจำนวนของซอมบี้ที่เข้ามาบุกถล่มที่นี้ สีเดิมบนผนังกำแพงนั้นไม่มีหลงเหลือให้เห็นอีกต่อไปเพราะตอนนี้มันเต็มไปด้วยร่องรอยของสิ่งมีชีวิตที่โดนกวาดล้าง ประกอบกับหิมะตกยิ่งทำให้ตอนนี้อากาศมันหนาวเหน็บ บนพื้นถนนเต็มไปด้วยโคลนหิมะ

พัฟ!

ลูกผสมเหยียดมือมันออกไปและแทงเข้าไปในอกของคนคนหนึ่งและกระชากหัวใจออกมา ใบหน้าขาวซีดของลูกผสมอ้าปากกว้างพร้อมกับกัดหัวใจในมือกิน หลังจากเคี้ยวอยู่สองสามครั้ง มันก็กลืนอึกลงท้องไป เลือดไหลย้อยลงมาตามง้ามนิ้ว หยดลงหิมะผสมปนเปจนหิมะขาวกลายเป็นสกปรกเละเทะ

พ้ะ!

ร่างของคนที่เสียหัวใจไปร่วงตกลงไปกองที่พื้นและตายในทันที

มันมีเสียงร้องไห้ อ้อนวอน ขอความเมตตาดังระงมไปทั่วทุกที่ ท่ามกลางคนเหล่านี้ไม่มีใครแข็งแรงและกล้าพอที่จะลุกขึ้นมาต่อสู้

“อย่าฆ่าฉันเลย ให้อภัยฉันด้วย ขอร้อง!” ลูกของชายชราที่ยกแพนเค้กให้ชูฮันกินคุกเข่าอ้อนวอนขอชีวิตจากลูกผสมอยู่ที่พื้น ในขณะที่ลูกผสมตัวนั้นกลับกำลังควักสมองของผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ เขาไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าของพวกคนในชุดคลุมสีดำพวกนี้ ไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่าทำไมพวกมันถึงพูดได้แต่กลับทำตัวเช่นเดียวกับซอมบี้

และในตอนนั้นเองลูกชายวัย 40 ของชายชราก็เผยสรรพคุณของตัวเองอย่างสิ้นหวัง “ฉัน–ฉันเป็นวิวัฒนาการ ฉันเป็นวิวัฒนาการระยะ 1 ไว้ชีวิตฉันเถอะ ให้ฉันทำอะไรก็ได้ จริงๆนะ!”

“ลูก เกิดอะไรขึ้น?!” ชายชราที่ยังคงนั่งอยู่ที่พื้นพูดขัดจังหวะขึ้นมา ลูกผสมเองก็หมดความสนใจในตัวชายชราเพราะแก่เกินไป ชายชราไม่สามารถมองเห็นได้ เขาได้ยินแต่เพียงการเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาดรอบๆตัว แต่เมื่อชายชราได้ยินเสียงอ้อนวอนของลูกชายตัวนั้น ชายชราก็รีบตะโกนถามขึ้นมาทันที

ในตอนนั้นเอง การสังหารหมู่เกือบจะจบลงแล้ว ทั้งหมู่บ้านเต็มไปด้วยกลิ่นเลือดคละคลุ้งไปทั่ว มันมีเศษชิ้นเนื้อและรอยเลือดเปื้อนไปทุกที่ ผนังบ้านบางหลังเปรอะเปื้อนไปด้วยของเหนียวสีน้ำตาลเหลืองข้น มันคือซากเครื่องในที่ถูกกระชากออกมาเมื่อตอนที่พวกมันกระชากหัวใจ ลูกผสมพวกนี้เป็นพวกกินเร็ว พวกมันจะกินแค่หัวใจเท่านั้นเพราะเป็นอวัยวะที่ให้พลังงานมากที่สุด

กลิ่นคาวกระจายออกไปไกลอย่างรวดเร็ว และไม่นานมันก็จะล่อฝูงซอมบี้ขนาดใหญ่ตามมา และหลังจากผ่านการแทะกินของซอมบี้ตัวแล้วตัวเล่า ในที่สุดมันก็จะเหลือเพียงแค่กองซากกระดูก

ลูกผสมยืนอยู่ต่อหน้าลูกชายของชายชราครู่หนึ่ง มันอ้าปากกว้างเผยให้เห็นเศษชิ้นเนื้อและเลือดที่ยังค้างอยู่ในปากมัน มันจ้องไปที่ชายวัยกลางคนที่ยังคงอ้อนวอนอยู่ต่อหน้า “วิวัฒนาการระยะ 1?”

“ใช่! ระยะ1!” เสียงของชายวัยกลางคนตอบรับขึ้นมาอย่างรวดเร็วและกล้าหาญเงยหน้าขึ้นไปสบตาคนในชุดคลุมดำ

“ดี งั้นมาร่วมมือกัน?” ลูกผสมตรงหน้าเอ่ยปากชวนให้มาร่วมกัน

“นี่ไม่ใช่วิธีที่ที่จะหาตัวเขาได้ เก็บคนนี้ไว้ ให้มันไปปะปนกับพวกมนุษย์และเก็บเกี่ยวข้อมูลมา” ลูกผสมตัวหนึ่งพูดแนะนำ

“ได้ยินมั้ย?” ลูกผสมที่ยืนอยู่ตรงหน้าชายวัยกลางคนฉีกยิ้มออกมาและยื่นภาพของชูฮันไปตรงหน้าชายวัยกลางคนอีกครั้ง “ช่วยพวกเราหาตัวคนคนนี้ มันน่าจะอยู่ระหว่างทางไปซางจิง จะดีที่สุดถ้าแกพาตัวมันมาหาเราได้”

“ได้ยินครับ! ผมจะทำ!” ชายวัยกลางคนรับคำด้วยความตื่นเต้นที่จะได้มีชีวิตรอด

“ลูก ลูก ลูกไปสัญญาอะไรพวกเขา?!” ชายชราตะโกนถาม จากนั้นก็ตะโกนใส่พวกลูกผสม “นายให้ลูกฉันทำงานให้ แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน!”

“หึหึหึ” กลุ่มลูกผสมหัวเราะกันใหญ่เมื่อได้ยิน

“ไป ฆ่ามันซะ” ลูกผสมที่ยืนอยู่ต่อหน้าชายวัยกลางคนออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีใครกล้าขัด

“ครับ” ชายวัยกลางคนไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะเดินไปหาพ่อตัวเอง เขาหยิบหินก้อนใหญ่ข้างๆตัวขึ้นและทุบมันอย่างแรงใส่หัวของชายชรา!

“ปัง!”

อย่างไม่ลังเล!

แกร๊ก!

กระโหลกแตกออกทันที สมองและเลือดในกระโหลกของชายชราพุ่งกระจายออกมา ทำให้ตัวของชายวัยกลางคนเปรอะเปื้อนไปหมดหากเขาไม่ได้สนใจ เขายังคงแหกปากส่งเสียง “อย่าเสือกสิพ่อ! ไปตายซะ! ไอ้แก่เน่าสกปรก!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

“โอ้ะ!”

ลูกผสมทั้ง 20 ตัวต่างหัวเราะกันออกมาไม่หยุด พวกมันยืนดูการแสดงอยู่ข้างๆ และในขณะที่กำลังหัวเราะกันอยู่ ทันใดนั้นเองมันก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง

“ชูฮัน?” เสียงสั่นเทาของหวังไคดังขึ้น “ชายชรา?”

ชูฮันที่ยืนอยู่เบื้องหลังทุกคนกำขวานซิ่วโหลในมือแน่นจนสั่นสะท้าน เลือดตรงหน้าไม่ได้ทำให้ชูอันเกิดอารมณ์ได้ แต่ใครบอกเขาได้บ้างว่าใครเป็นคนทุบหัวชายชราคนนี้?

ชายวัยกลางคนที่ถือหินก้อนใหญ่อยู่ในมือทรุดลงอย่างสิ้นหวังและนั่งคุกเข่า นี่ใช่ชูฮันที่ดังเลื่องลือไปทั่วใช่มั้ย?

นี่มันบ้าอะไรกัน!

“ชูฮัน?” ลูกผสม 20 ตัวที่ถูกดึงดูดด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นมาอย่างฉับพลัน พวกมันหันหน้ากลับไปมองชายหนุ่มที่กำลังยืนถือขวานยักษ์สีดำอยู่ด้านหลัง

ลูกผสมก้มมองภาพวาดในมือมันอีกครั้ง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมา ตาของมันเป็นประกายพลางเลียริมฝีปากตัวมันอย่างน่าขยะแขยง “แกไม่ต้องไปหาเขาแล้ว เขาพาตัวเองมาถึงที่”

ชายวัยกลางรีบหยุดการเคลื่อนไหว ขณะยังคงนั่งคุกเข่าข้างหนึ่งไว้ ทั้งเนื้อตัว ใบหน้าและหินในมือเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของพ่อแท้ๆของเขาเอง

“แกคือชูฮัน?” ลูกผสมเดินไปที่กลางถนนและมองไปที่ชูฮัน น้ำเสียงของมันมีแววของความดูถูก “ฉันได้ยินว่าแกเป็นวิวัฒนาการระยะ 3? มู๋เย๋ค่อนข้างกังวลเรื่องแกมาก แกนี่ซ่อนตัวเก่งเหลือเกิน พวกเราหลายตัวตามหาแกมาตลอดหนึ่งเดือนเต็มๆ”

“มู๋เย๋?”

ชูฮันเงยหน้าขึ้นมา เผยให้เห็นตาของเขาที่แดงก่ำ ด้ามขวานซิ่วโหลในมือชูฮันถูกกำแน่นจนกำปั้นขึ้นเป็นข้อนิ้วขาว และทันใดนั้นเองตัวใบมีดคมของขวานก็พุ่งมาอย่างรวดเร็ว

พัฟ!

ลูกผสมที่พูดกับชูฮันอยู่ก่อนหน้านี้ จู่ๆก็ถูกผ่าครึ่งอย่างกระทันหัน ขวานยักษ์ปรากฏอยู่ด้านบนหัวของลูกผสมอย่างไม่มีการเตือนใดๆ ผ่าตัดลงมาทันที

“ผลั้วะ—“

ร่างของลูกผสมถูกผ่าแยกออกครึ่งพร้อมกับเลือดที่สาดกระเซ็น