Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 43 ชายหัวล้านท่าทางแปลกๆ

มองไปที่เสี่ยวหยุนเฟยที่กลัวจัด ตกอยู่อาการตะลึงงันจนไม่กล้าแม้กระทั่งจะส่งเสียงใดๆออกมา ชูฮันยิ้มมุมปากขึ้นด้วยท่าทางโหดร้ายขณะพูดว่าเขาจะป้อนเขาให้ซอมบี้กิน แสดงว่าชูฮันกำลังจะเอาเขาไปป้อนให้ซอมบี้กิน

ชูฮันไม่ได้โกหก!

ซอมบี้หลายตัวที่อยู่ตรงทางเข้าของอาคารทีพักอาศัยเจอชูฮัน พวกมันวิ่งพุ่งเข้าใส่เขาทันที อ้าปากกว้างเผยให้เห็นฟันแหลมคมของมันที่เปื้อนไปด้วยเศษเนื้อและเลือดเต็มปาก กลิ่นของมันสามารถทำคนที่ได้กลิ่นขาดอากาศตายได้

“อ๊าก อ๊าก อ๊าก!” เสี่ยวหยุนเฟยล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นพร้อมกับอ้อนวอนขอร้องชูฮัน “ได้โปรดปล่อยฉันไป ปล่อยฉันไปเถอะ ช่วยด้วย! ช้วยด้วย!”

ชูฮันทำเป็นหูหนวกต่อสิ่งรอบข้างไม่ได้ยินที่เสี่ยวหยุนเฟยพูด เขาจับเสี่ยวหยุนเฟยกับขวานไว้ในมือพร้อมกับวิ่งพุ่งเข้าไปในมุมด้วยความเร็วอันน่าทึ่ง เขาสำรวจดูแล้วว่ามันมีประตูอยู่2ประตูตรงหัวมุม

เสียงคำราม—–

เสียงคำราม—–

พวกซอมบี้กระโดดออกมาทีละตัว พวกมันน่าจะได้กลิ่นและได้ยินเสียงของเสี่ยวหยุนเฟยที่ร้องอยู่ เลยรีบตามชูฮันมาทันทีหากแต่ก็ไม่สามารถตามชูฮันได้ทันด้วยเพราะเขาอยู่ในความแข็งแรงระดับที่ 1

เขาสามารถควบคุมความเร็วของตัวเองได้ขณะที่วิ่งนำหน้าพวกมันไปรอบๆ

การหิ้วเสี่ยวหยุนเฟยไว้ในมือเป็นเรื่องง่ายๆราวกับกำลังถือถุงทรายในมือ ชูฮันไม่ได้สนใจว่าเสี่ยวหยุนเฟยกำลังรู้สึกอะไรขณะที่เขาก็ยังคงวิ่งต่อไปเรื่อยๆ วิ่งก้าวกระโดดไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วราวกับกำลังเล่นรถไฟเหาะอยู่

เสี่ยวหยุนเฟยรู้สึกเวียนหัวยามที่มีซอมบี้วิ่งตามมาขนาบตัวทั้งสองฝั่งพยายามที่จะเอื้อมมากัดเขาให้ได้ ฟันที่ซีดขาวของซอมบี้เข้ามาใกล้มากจนเขาคิดว่าน่าจะห่างเพียงแค่ประมาณ1มิลลิเมตรเท่านั้น

“อ๊าก อ๊าก อ๊าก! พวกมันจะกัดฉันแล้ว!”

เสี่ยวหยุนเฟยกลัวมากจนตะโกนออกมาดังลั่น

ซอมบี้ส่วนใหญ่ไม่สามารถวิ่งตามชูฮันได้ทัน หากแต่มันก็มีซอมบี้หลายตัวที่โชคดีที่วิ่งตามเขาได้ทัน พวกมันยื่นหัวออกมาพร้อมกับอ้าปากเพื่อจะกัดเสี่ยวหยุนเฟยตอนที่ชูฮันวิ่งผ่านหน้าพวกมันไป!

เสี่ยวหยุนเฟยถูกกัดตามจุดแปลกๆ พวกมันกัดเขาไปทั่วทั้งตัว อย่างเช่น…

“อ๊าก อ๊าก อ๊าก! พวกมันกัดไข่ฉัน!”

เสี่ยวหยุนเฟยตะโกนดังขึ้นเรื่อยๆขณะที่บาดแผลของเขาก็เริ่มมีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน ยิ่งมีเลือดไหลออกมาก็ยิ่งกระตุ้นให้ซอมบี้ตามมาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เหล่าซอมบี้ที่อยู่ตามท้องถนนที่ชูฮันวิ่งผ่านก้มตัวลงไปนอนเลียเลือดของเสี่ยวหยุนเฟยที่ไหลตกตามพื้น และพวกมันก็เริ่มวิ่งตามชูฮันมาอีก

ชูฮันไม่จำเป็นต้องเสียเวลาวิ่งทั่วไปรอบตามมุมต่างๆของเมือง เขาเพียงแค่เลือกถนนที่มีซอมบี้อยู่จำนวนมากเพื่อทิ้งเสี่ยวหยุนเฟยไว้ และก็วิ่งพุ่งออกจากประตูทางออกทันที เขาไม่สามารถทำตัวโลภขนาดนั้นได้ด้วยเพราะความแข็งแกร่งของเขาอยู่เพียงระดับที่1เท่านั้น เขายังไม่ได้แข็งแรงมากขนาดนั้น ไม่ใช่ทุกการต่อสู้จะเรียบง่ายเหมือนกับบนหลังคาห้องน้ำนั่น

การกระทำของชูฮันช่างดูไร้เหตุผลจนมันทำให้เกิดความสับสนวุ่นวายอย่างมาก เสียงคำรามลั่นของฝูงซอมบี้ดังสนั่นไปทั่วทั้งถนนและพื้นที่โดยรอบ ทำให้เหล่าผู้รอดชีวิตที่หลบซ่อนอยู่ตามจุดต่างๆของเมืองเริ่มสนใจขึ้นมา

เหล่าผู้รอดชีวิตหลายคนพยายามมองลอดหน้าต่างออกมาอย่างระวัง

“ดูสิ! มันเกิดอะไรขึ้น?”

“ฝูงซอมบี้? ไม่ใช่ ซอมบี้พวกนี้กำลังวิ่งไปทางเดียวกันหมด!”

“เกิดอะไรขึ้น?!”

เหล่าผู้รอดชีวิตทำได้แค่เพียงแอบมองตรงหน้าต่างด้วยเพราะพวกเขาไม่มีความกล้าพอที่จะเปิดหน้าต่างออกไปดูหรือแม้กระทั่งพูดคุยกันเสียงดังขณะพยายามซ่อนตัวอยู่หลังผ้าม่านแอบมองดูเหล่าซอมบี้ที่กำลังวิ่งออกไปจากที่ๆพวกเขาซ่อนอยู่ไกลขึ้นเรื่อยๆ

ในที่สุดพวกมันก็มาถึงตรงทางเข้า

มันเยี่ยมมาก พวกซอมบี้ถูกอะไรบางอย่างดึงความสนใจไปทำให้ตรงที่พวกเขาอยู่ปลอดภัยขึ้นมาชั่วขณะ พวกเขาจะได้ออกไปหาอาหารได้!

บนหลังคาของอาคารหลังที่7…มีชายอ้วนหัวล้านกำลังมองส่องดูสถานการณ์โดยใช้กล้องส่องทางไกลพร้อมกับยืนอย่างไม่เกรงกลัวอยู่ตรงระเบียง เขาแตกต่างจากผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ เขาดูไม่ได้หวาดกลัวซอมบี้เลยแม้แต่น้อย

ชายหัวล้านมีชื่อว่า…เหอซาง เขาบวชเป็นพระภิกษุสงฆ์ในวัดตั้งแต่ก่อนที่เขาจะอายุ16ปี และศึกออกมาหลังจากอายุ16ด้วยเพราะเขาสามารถผ่านการสอบเพื่อไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยเป่ยได้สำเร็จ เขาต้องเรียนให้ได้ดีแต่เขากลับลาออกจากมหาลัยหลังจากเข้าเรียนได้เพียง2ปี เขากลับมาอยู่แต่บ้านจนกระทั่งมันเกิดการปะทุของโลกาวินาศขึ้น

“แม่ง!” เขาเหยียดแขนออกมาพร้อมกับเลียริมฝีปาก “ผู้ชายคนนั้นกล้าหาญชะมัด! เขาล่อซอมบี้ออกมาได้เป็นร้อยๆตัวและเขาจะไปที่ไหนกันแน่? โอ้? ข้างนอกเหรอ? เ*ย! นั่นมันไกลเกินไป”

เหอซางรีบวิ่งเข้าไปในห้อง ภายในบ้านของเขานั่นเละเทะดูราวกับโรงงานที่ถูกทิ้งร้าง เศษชิ้นส่วนต่างๆกระจายเละเทะเต็มไปทั่วห้อง หากมันแปลกตรงที่โคมไฟในห้องเขาและพัดลมเก่าๆข้างเตียงกลับเปิดใช้งานได้ทั้งๆที่ไฟฟ้าถูกตัดไปแล้ว

มีวิทยุหลายสิบตัวตั้งอยู่บนโต๊ะฝั่งตรงข้าม พวกมันถูกรื้อกระจุยกระจาย ชิ้นส่วนบางตัวก็หายไป ดูเหมือนจะพัง แต่มันแปลกที่วิทยุนับสิบตัวยังคงส่งเสียงได้อยู่ พวกส่งเสียงออกมาหลายภาษาปนเปกันแต่ความหมายกับเป็นไปในทางเดียวกันทั้งหมด มันเป็นการออกอากาศของแต่ละประเทศที่แจ้งเตือนเพื่อปลอบประโลมประชาชน

หลังจากที่เขาวิ่งเข้ามาในห้อง ชายหัวล้านขว้างกล้องส่องทางไกลทิ้งและพุ่งเข้าไปที่มุมห้องเพื่อหากล้องส่องทางไกลอีกตัวที่อยู่ในกองอุปกรณ์ต่างๆ จากนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะวิ่งไปตรงระเบียงและยกกล้องส่องทางไกลขึ้นเพื่อสังเกตดูชายผู้นั้นอีกครั้ง

“แม่ง! เขาเป็นคนที่หล่อชะมัด!” เหอซางเฝ้าสังเกตชูฮันพร้อมกับหยิบน้ำแข็งออกมาจากตู้เย็นที่อยู่ติดกันออกมา ปามันลงไปในแก้วเบียร์ที่ยังดื่มไม่หมด “วู้ เขามีทักษะดีชะมัด เอ๋?”

จู่ๆเขาก็หยุดยิ้มพร้อมกับสีหน้าที่ครึ้มลงทันที มองไปที่ภาพเบื้องหน้าผ่านกล้องส่องทางไกล

“ผู้ชายคนนั้นจับเสี่ยวหยุนเฟยได้?” จู่ๆชายหัวล้านก็ตะโกนขึ้นมาขณะมองไปที่สถานการณ์ข้างล่างด้วยสีหน้าจริงจัง ตอนนี้ชูฮันจัดการกับความโกรธของตัวเองได้แล้ว เขาพยายามล่อซอมบี้ออกมาให้มากที่สุดจากทั่วทุกมุมของเมือง พร้อมกับเร่งความความเร็วออกมาทางด้านข้าง

“เขาจะไปไหนกันแน่?” ชายหัวล้านหมุนกล้องส่องทางไกลในมือพร้อมกับพูดบางอย่างขึ้นมาพร้อมๆกัน

“เกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวหยุนเฟย? ทำไมตัวเขาถึงเลือดโชกแบบนั้น? เกิดอะไรขึ้นกับสองคนนี้กันแน่”

ชูฮันที่ยังคงวิ่งอยู่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเขากำลังถูกใครบางคนเฝ้าดูอยู่ ขณะที่เขาหยิบเสี่ยวหยุนเฟยที่เกือบตายขึ้นมาและออกตัววิ่งไปออกไป มันมีปั๊มน้ำมันอยู่ทางซ้ายมือ เขาเลยเลือกที่จะวิ่งเข้าไปในปั๊ม เขวี้ยงเสี่ยวหยุนเฟยเข้าไปตรงกลางปั๊มน้ำมันและถอยกลับมาซ่อนตัวอยู่ตรงพุ่มไม้ข้างหลัง ตายังคงจ้องเขม็งไปข้างหน้าคอยดูสถานการณ์

ซอมบี้นับร้อยตัวถูกพาออกมานอกตัวเมืองอย่างไม่รู้ตัว พวกมันเลือกที่จะตามรอยเลือดของเสี่ยวหยุนเฟยมาด้วยเพราะเลือดข้นหนาของเสี่ยวหยุนเฟยนั่นเป็นสิ่งล่อใจของเหล่าซอมบี้

ชูฮันนับเวลาถอยหลังพร้อมกับมองไปที่ซอมบี้ที่ติดกับแผนที่เขาวางไว้…

ปัง!

ไฟแช็กถูกโยนออกไปอย่างแรงตรงใจกลางของปั๊มน้ำมันอย่างแม่นยำ! พร้อมๆกับที่ชูฮันกระโดดออกไปจากหลังพุ่มไม้และวิ่งออกไปอย่างไว

ตู้ม!—-

เปลวไฟกระจายไปทั่วอากาศ ควันหนากลบไปทั่วบริเวณรอบๆ

“แม่งเอ๊ย!” ชูฮันรีบวิ่งออกมา เขาลืมนึกถึงปริมาณของควันด้วยเพราะเขาเกือบจะโดนไฟคอกอยู่แล้ว

หากก็หัวเราะออกมาพร้อมกับรีบตรวจดูจำนวนคะแนนในระบบล่มสลายที่เขามีในตอนนี้