Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 44 อย่าทิ้งฉัน...ฮีโร่ของฉัน

ชูฮันยกมุมปากขึ้นพลางพูด “ยังน้อยกว่า70อยู่ ไม่ได้เพิ่มมากเท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้เสียอะไร”
เขาเพียงแค่นยิ้มพร้อมกับตบขวานตัวเอง จากนั้นก็วิ่งออกมายังทางออกของเมืองอังเกอ

เขาฆ่าเสี่ยวหยุนเฟยและได้คะแนนมาเพิ่มอีกหลายคะแนน เขาจึงอารมณ์ดีพอตัวเดินออกมาด้วยท่าทางมีความสุข

ไฟยังคงเผาไหม้อยู่ สถานที่ส่วนใหญ่ถูกไฟเผา มันทั้งใหญ่โตและตื่นตาอย่างมาก ควันพวยพุ่งขึ้นสูงมันมีกลิ่นเหม็นไหม้ของซากเนื้อเน่าลอยในอากาศ

เหล่าซอมบี้ที่เหลือร่างอยู่เพียงครึ่งตัวพยายามคลานออกมาจากกองซากปรักหักพัง พวกมันบางตัวมีใบหน้าบิดเบี้ยว บางตัวเหลือเพียงแต่กระดูกหากก็ยังพยายามคลานออกมา

พวกมันถูกไฟเผาแต่ก็กลับไร้ความรู้สึกเจ็บปวดทรมาน ยังคงพยายามคลานออกมาเรื่อยๆจนกว่ามันจะถูกเผาไหม้กลายเป็นเถ้าถ่านหรือตายไป

ฝูงซอมบี้รีบวิ่งเข้ามาสำรวจในปั๊มน้ำมันและจากนั้นก็ถูกระเบิดทันที เป็นเรื่องที่อัศจรรย์มากสำหรับเหล่าผู้รอดชีวิตที่กำลังมองดูอยู่

คนส่วนใหญ่ที่อยู่ในเมืองเห็นสิ่งทีเกิดขึ้น พวกเขาทำได้แต่เพียงนอนลงอยู่ข้างหน้าต่างด้วยความกลัวไม่สามารถเห็นสิ่งที่เกิดได้ชัดเท่าไหร่ แต่พวกเขาเห็นระเบิดตรงปั๊มน้ำมันอย่างชัดเจน

มีคนบางคนทำเพื่อช่วยพวกเขา!

“จะมีคนมารับพวกเราไปแล้วใช่มั้ย? กวาดล้างซอมบี้ทั้งหมดก่อนแล้วค่อยรับเราไปใช่มั้ย?”

“ในที่สุดก็มีคนมาช่วยเราแล้ว! ช่วยฉันด้วย!”

“คุณเห็นสัญญาณขอความช่วยเหลือที่หน้าต่างของฉันมั้ย? ดูสิ ฉันอยู่นี้ ฉันอยู่ตรงนี้!”

“ช่วยด้วย! มีผู้สูงอายุและเด็กๆอยู่ที่นี่ ได้โปรดให้เราไปก่อน!”

ตั้งแต่เกิดการปะทุของโลกาวินาศ พวกเขาติดอยู่ที่นี้มาแล้วหลายวัน ไร้เรี่ยวแรง หรือการติดต่อสื่อสารใดๆจากใครทั้งนั้น ไม่มีอาหารอะไรให้กินเลย ไม่มีใครมาช่วยพวกเขาเลย ทุกๆอย่างกลับไปเริ่มต้นที่ศูนย์อีกครั้ง….

ย้อนกลับไปยังยุคสมัยก่อน ทุกหนแห่งเต็มไปด้วยอันตราย

แม้กระทั่งหลายๆครอบครัวที่อยู่รอบตัวก็กลายเป็นสัตว์ร้าย แม่ๆกินลูกตัวเอง ขณะที่สามีก็กินภรรยาตัวเอง โศกนาฏกรรมในทุกครอบครัวกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว

การกินเป็นสัญชาตญาณของซอมบี้ พวกมันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องหยุดกินเวลาที่อิ่มแล้ว พวกมันยังคงกินต่อไปเรื่อยๆ ซอมบี้บางตัวยัดเนื้อคนเข้าไปในร่างตัวเองเรื่อยๆจนร่างกายของมันสูงขึ้นและบวมราวกับลูกบอลลูกใหญ่ ถ้าผ่าร่างมันออกมาครึ่งหนึ่งก็จะเจอกับกองเนื้อชิ้นใหญ่ๆที่ไม่ได้เคี้ยวอยู่ในตัวพวกมัน

หลายคนๆเลือกที่จะฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดจากที่สูง จากนั้นพวกซอมบี้ก็จะวิ่งเข้ามารุมกินร่างของพวกเขาต่อ

ความกลัวทำให้แต่ละคนไม่กล้าที่จะทำอะไรแม้กระทั่งออกไปหาอาหาร ได้แต่หลบซ่อนตัวอยู่ในบ้าน และอดกลั้นต่อความหิวโหย

ในตอนนี้มันเกิดความโกหาหลใหญ่หลวงไปทั่วอยู่ข้างนอกนั่น เหล่าผู้รอดชีวิตต่างตื่นเต้นกันอย่างมาก

บางคนถึงกับก้มกอดศีรษะของตัวพลางร้องไห้ออกมา บางคนเริ่มเก็บของให้เรียบร้อยพร้อมกับนั่งรออยู่ข้างๆหน้าต่างรอผู้กู้ภัยมาช่วย

พฤติกรรมในยุคศิวิไลซ์เดิมๆทำให้พวกเขาคิดว่าประเทศจะส่งหน่วยกู้ภัยมาช่วยและทหารจะช่วยอพยพผู้คนออกไป หากแต่ผลลัพธ์กลับไม่ใช่อย่างที่พวกเขาหวังไว้…

ตรงระเบียงของหลังคาบนอาคารที่ 7 ชายหัวล้านตกอยู่ในความตะลึงกับสิ่งที่ได้เห็น หัวล้านแวววาวของเขาในตอนนี้เต็มไปด้วยเหงื่อ ไม่ได้สนใจเบียร์ในมือที่ละลายไปแล้ว เขายังคงถือกล้องส่องทางไกลในมือส่องดูตาแทบไม่กระพริบ

ทันใดนั้น เขาก็ตะโกนดังขึ้นมาพร้อมกับกระโดดตัวขึ้น “เ*ย! ฮีโร่ของฉัน!”

“ฉลาดมาก! กองกำลังพิเศษเหรอ? เฮ้ยไม่ใช่ เขาต้องมีพลังพิเศษแน่ๆ!

การตอบโต้อย่างรวดเร็วแบบนี้ช่างน่าทึ่งชะมัด!” ชายหัวล้านพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น ใบหน้าที่เปียกโชกด้วยเหงื่อและน้ำลายที่กระเด็นออกมาจนเปียกจนเหมือนกับเขากำลังอาบน้ำอยู่

“เขาล่อซอมบี้ออกมารวมกันแล้วก็เผาพวกมันทั้งหมดทีเดียว! มันเป็นแผนที่เรียบง่ายและฉลาดมาก! ความยุติธรรมของเขาช่างน่ายกย่องนัก! ถึงแม้ฉันจะศึกออกจากศาสนามาแล้วแต่ฉันยังคงนับถือพระพุทธเจ้าอยู่ ฉันชอบคนที่มีความเป็นธรรม เขาเป็นฮีโร่ของฉันเลย!”

“ฮีโร่! ฮีโร่ อย่าทิ้งฉัน โลกนี้ช่างกว้างใหญ่หากแต่คุณก็ยังทำให้ฉันประหลาดใจได้! แม่งเอ๊ย! ฉันนี่สุดยอดจริงๆ!” ชายหัวล้านรีบเก็บของและมองส่องกล้องตามชูฮันที่ค่อยๆห่างออกไปไกลเรื่อยๆ จนชูฮันกลายเป็นเพียงจุดเล็กๆในกล้อง

มันมีเสียงดังปึงปังอยู่ภายในห้อง ชูฮันออกไปไกลแล้วในตอนที่ชายหัวล้านเข้าไปเก็บของอยู่ในภายห้อง เขาไม่ได้กังวลอะไรขณะหยิบเอาGPS ที่ทำเองออกมาจากกระเป๋า

ไม่มีใครรู้ว่าใครทำอะไรกับGPSไปบ้างเพื่อให้มันใช้งานได้

เขาส่งเสียงดังวุ่นวายมากและมีคำพูดพ่นออกมาไม่หยุดจากปากเขา การกระทำที่โง่ๆแบบนี้อาจล่อให้ซอมบี้เข้ามาหาได้ ถึงแม้ชูฮันได้จัดการกับพวกมันไปแล้วจำนวนมากแต่มันก็ยังมีพวกมันอีกหลายตัวที่ยังหลงเหลือคงอยู่ข้างนอก

เสียงคำราม——

ทันใดนั้น มีซอมบี้ตัวหนึ่งวิ่งพุ่งเข้ามาจากทางข้างหลังด้วยเพราะมันถูกล่อด้วยเสียงปึงปังที่ชายหัวล้านวุ่นวายกับการเก็บของ มันจะใช้ปากกัดชายหัวล้านนี้ให้ได้!

ชายหัวล้านที่มัวแต่วุ่นวายอยู่กับGPSในมือไม่ได้แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาดูสถานการณ์ตรงหน้า หากเขากลับเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบบางอย่างที่ดูคล้ายกับปืนขึ้นมา หากแต่มันไม่ใช่ปืน เขาตีมันลงบนหัวซอมบี้ที่เข้ามาใกล้เขา

ซึสสสสสสส——

กระแสไฟฟ้าไหลพล่านไปทั่วร่างซอมบี้จนมันเหมือนจะช็อค จากนั้นทั้งร่างของมันก็เปลี่ยนเป็นสีดำ สมองของมันไหม้ ร่างของมันเหี่ยวลงและล้มไปกองอยู่ที่พื้น

ชายหัวล้านยังไม่ได้หยุดวุ่นวายกับGPSในมือขณะเดินไปรอบๆห้อง

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นดูราวกับเขารู้อยู่แล้วมันจะมีซอมบี้เข้ามา และตอนนี้เขากำลังอารมณ์ดีเหลือเกิน เขาก้าวเท้ากว้างเดินออกไป

เขาเดินพร้อมกับตะโกนขึ้นมาอย่างดัง

“ฐานทัพทหารที่อยู่ใกล้เมืองอันเกอที่สุดอยู่ในเมืองชือ และฮีโร่ของฉันต้องได้ฟังการออกอากาศของวิทยุแน่ๆ เขาต้องกำลังไปเมืองชือแน่เลย! เฮ้! ฮีโร่ รอฉันก่อน ฉันกำลังไปแล้ว!”

คนอื่นๆที่อยู่ในเขตนี้ไม่ได้อารมร์ดีดังเช่นชายหัวล้านคนนี้

พวกเขาซ่อนตัวอยู่หลังผ้าม่าน ยึดผ้าในมือแน่น พยายามแนบหน้าชิดกับหน้าต่างเพื่อคอยสอดส่องดูสถานการณ์ข้างล่าง

เวลาไม่เคยรอใคร…ไฟที่กำลังเผาไหม้อยู่ห่างออกไปเริ่มเบาลงเรื่อยๆทุกขณะ ไม่มีใครปรากฏกายขึ้น ไม่มีการออกอากาศอย่างพวกเขาหวังกันไว้ ไม่มีแม้แต่รถสักคน

ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นแค่ความฝันอันว่างเปล่า

———-

ตรงทางออกของเมืองอันเกอ…

ชูฮันกระโดดขึ้นไปบนG55ขณะที่เฉินช่าวเย่ก็ออกรถทันที ชูฮันเป็นผู้นำของทีม เพราะฉะนั้นเขาต้องเหนื่อยมากแน่ๆถ้าต้องทำทุกอย่างเอง

อีกอย่าง คุณเคยเห็นหัวหน้าต้องขับรถเองมั้ย?

“คุณจะไปด้วยกันใช่มั้ย?” ซางจิ่วตี้พยายามปิดใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความเขินของเธอ เธอทำท่าราวกอยากจะพูดอะไรบางอย่าง

“ใช่!” ชูฮันเพียงพยักหน้ายิ้มรับ

ขณะที่ตาของเขาประกายวาบขึ้นด้วยเพราะระบบล่มสลายพึ่งพูดเรื่องที่น่าตกใจออกมา

“ติ้ดดด——–”

“ความภักดีของคนที่ไม่รู้จักขึ้นมา30%”

คนที่ไม่รู้จัก?

เกิดอะไรขึ้น?