Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 451

กริ้ง!

คริสตัลของซอมบี้ระยะ 4 ในมือของชายคนหนึ่งที่โชกไปด้วยเลือดสีดำของซอมบี้ร่วงลงกระทบพื้นจนเกิดเสียง…หลีบี๋เฟิงนั่นเอง

หลี่บี๋เฟิงที่ยืนอยู่ริมถนนเนื้อตัวโชกไปด้วยเลือดนิ่งค้างอย่างสมบูรณ์แบบ แววตาเต็มไปด้วยความตกใจขณะจ้องค้างมาที่ภาพตรงหน้า พวกเขาทั้งห้าคนใช้ความร่วมมือและพลังอย่างสุดฝีมือที่มีร่วมกันต่อสู้กับซอมบี้ระยะ 4 จนเหนื่อยล้าแทบจะไม่แรงเหลือ

เขาคิดว่าพวกเขาน่าจะเป็นพวกที่แข็งแกร่งที่สุดแล้ว หลังจากนั้นก็รีบวิ่งกลับมาที่นี้พลางคิดในใจว่าทุกคนจะต้องชื่นชมและบูชาพวกเขาอย่างแน่นอน

ทว่าเมื่อพวกเขารีบวิ่งกลับมาพร้อมกับคริสตัลของซอมบี้ระยะ 4 ล้ำค่านี้ มันกลับเกิดความช็อคจนพูดไม่ออกแก่ทั้งห้าคนและได้แต่ยืนนิ่งค้างอย่างทำอะไรไม่ถูก

ฝูงซอมบี้มหาศาลไม่มีเหลืออีกต่อไปแทนที่ด้วยภาพซากศพซอมบี้เกือบสามพันกว่าตัวปรากฏภาพต่อสายตาแทน

ซากศพพวกนี้ไม่ใช่ของปลอม คลื่นซอมบี้ที่เห็นก่อนหน้านี้มีจำนวนกว่าสามพันตัว และคนในวงล้อมส่วนใหญ่ก็คือพวกของเฉินเสี้ยนกาวซึ่งเป็นแค่คนธรรมดาเท่านั้น

มันเป็นไปได้อย่างไรกัน?

ทุกอย่างจบแล้ว ไม่ทันรอให้พวกเขาทั้งห้าได้สติกลับมาจากอาการตกใจ มันก็มีภาพที่ยิ่งกว่าเหลือเชื่อปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขาอีกครั้ง

การวาดขวานทั้งสามครั้งของชูฮันที่ใช้เวลาทั้งหมดเพียงแค่ไม่กี่วินาทีก็สามารถจัดการฆ่าซอมบี้ระยะ 4 ทั้งสองตัวได้ภายในพริบตา อีกทั้งพลังผันผวนของชูฮันที่ปล่อยออกมา และการเคลื่อนไหวราวกับปุยเมฆที่เหมือนกับฝึกซ้อมมานับๆหมื่นๆครั้งจนชำนาญ

การต่อสู้ของชูฮันปรากฏชัดต่อสายตาของหลี่บี๋เฟิงและเขามองเห็นทุกการกระทำของชูฮัน

พวกเขาทั้งหมดจับกลุ่มคนที่แข็งแกร่งที่สุดด้วยกันห้าคนเพื่อจัดการกับซอมบี้ระยะ 4 ตัวเดียวด้วยความยากลำบากจนเกือบจะไม่รอดกันและยังใช้เวลานานมาก

แม้ไม่อยากจะยอมรับและยังลังเล แถมยังไม่สามารถควบคุมอาการช็อคและความรู้สึกขมขื่นที่เกิดขึ้นในอกตัวเองได้ พวกเขาอยากจะก่นด่าลั่นด้วยความอัดอั้น——

แม่ง! นี่มันวันบ้าบออะไรวะ!

ชูฮันยืนอยู่กลางถนน เหลือบมองกลุ่มห้าคนของหลี่บี๋เฟิงด้วยหางตา พร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก ถึงแม้ทั้งห้าคนจะรู้สึกอับอายแต่พวกเขาก็ยังยืนตัวตรงต่อหน้าคนหนึ่งร้อยคนที่มองมาด้วยสายตาที่ทั้งห้าคนไม่มีวันลืม…

ภูมิใจ…ความภูมิใจที่เหนือชั้นกว่า!

ชูฮันเองก็ภูมิใจเช่นกัน เขาไม่เคยมีท่าทางภาคภูมิแสดงออกมาเช่นนี้มาก่อนและเช่นกันที่ไม่เคยพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอารมณ์คลั่งไคล้แบบนี้ “เก็บคริสตัลทั้งหมดและนับจำนวนสถิติเสียชีวิต!”

“ครับท่าน!” เฉินเสี้ยนกาวตอบรับคำสั่งดังลั่น จากนั้นก็หมุนตัวหันไปสั่งงานผู้คนต่อ

แม้ว่าพวกเขาจะฆ่าซอมบี้เป็นจำนวนมากและเหนื่อยล้าอย่างถึงที่สุด แต่หลังจากได้ลงมือทำงานหลังการต่อสู้จบลงพวกเขาก็รู้สึกกระตือรือร้นขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากสงครามจบลงและได้รับชัยชนะ…นี่คือสิ่งที่พวกเขาชอบที่สุด

นี่คือสถิติของพวกเขา นี่คือชื่อเสียงของพวกเขา!

เหล่าทหารจากซางจิงที่ยืนอยู่รอบนอกวงล้อมที่ไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้และกลุ่มของหลี่บี๋เฟิงต่างยืนนิ่งอยู่ที่เดิมของตัวและได้แต่มองไปที่ภาพของคนหนึ่งร้อยคนที่กำลังวุ่นวายกับหน้าที่ของตัวเองกันอยู่อย่างไม่รู้ต้องทำตัวอย่างไร

ไม่นานคริสตัลทั้งหมดก็ถูกเก็บใส่ถุงพิเศษและส่งมอบให้กับพลตรีหลิวยู่ติง ขณะที่เฉินเสี้ยนกาวก็วิ่งไปที่หน้าชูฮันด้วยสายตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นฉายชัดอยู่ในนัยน์ตา

“รายงานครับท่าน!” เสียงของเฉินเสี้ยนกาวไม่เคยตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อน “ศัตรูทั้งหมดสามพันตัวถูกฆ่าเรียบร้อยครับ ไม่เหลือรอดสักตัว และพวกเราทั้งหมด 105 คน จำนวนผู้เสียชีวิต——-“

เฉินเสี้ยนหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ตาของเขาแดงก่ำด้วยความภาคภูมิใจ พยายามดันพลังทั้งหมดที่มีเพื่อกลั่นเสียงออกมาจากอกให้ดังกุก้อง “เรามีคนทั้งหมด 105 คน! จำนวนผู้เสียชีวิตเป็นศูนย์! จำนวนผู้บาดเจ็บคือศูนย์ครับ!”

ไม่มีใครได้รับอันตราย

“รายงานเสร็จสมบูรณ์ครับ!”

พรึบ!

อีกครั้งที่เฉินเสี้ยนยืนตัวตรงทำท่าวันทยาหัตถ์แสดงความเคารพต่อชูฮัน คนอีกกว่าหนึ่งร้อยคนด้านหลังของเฉินเสี้ยนกาวต่างทำท่าวันทยาหัตถ์ต่อชูฮันอย่างพร้อมเพรียง ทุกคนยืนตรงด้วยความตื่นเต้นและตื้นตันจนน้ำตาไหล

มันคือความภาคภูมิใจและเกียรติยศ…ที่พวกเขาไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานเท่าไหร่กันแล้ว?

ตั้งแต่สงครามเมืองตง พวกเขาก็คาดหวังที่จะได้สัมผัสกับความรู้สึกแบบนี้อีกครั้งมาตลอด เมื่อครั้งแรกที่สงครามเมืองตงนั้นทุกอย่างขึ้นอยู่กับการสั่งการและการวางแผนทั้งหมดของชูฮันโดยใช้ข้อได้เปรียบทางจากภูมิศาสตร์ อีกทั้งยังโชคดีที่ตอนนั้นฝูงซอมบี้ทั้งหมดเป็นเพียงแค่ซอมบี้ระยะ 1 และจำนวนฝูงซอมบี้นั้นสูงถึงหลักหมื่น

ทว่าครั้งนี้ตัวเลขข้อมูลทั้งหมดเกิดจากการต่อสู้ของพวกเขาเอง ซอมบี้สามพันตัวต่อพวกเขาหนึ่งร้อยคน เรียกได้ว่าพวกเขาแต่ละคนฆ่าซอมบี้ 30 ตัวต่อคนโดยเฉลี่ย!

แล้วพวกเขาจะไม่ภูมิใจกับการต่อสู้ครั้งนี้ได้อย่างไร?

ซูเซียงหลงที่อยู่ในกลุ่มคนหนึ่งร้อยคนตื้นตันจนอยากจะร้องไห้ออกมาและหัวเราะไปในเวลาเดียวกัน ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่ามันจะไม่เหมาะสมกับสถานการณ์เขาอยากจะกระโดดเต้นด้วยความดีใจที่สุมอยู่ในอกด้วยซ้ำ

พวกเขาไม่เคยสัมผัสกับความตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยได้เห็นภาพที่น่าช็อคมากขนาดนี้ และมันสุดยอดอย่างมากที่ได้ร่วมต่อสู้ไปกับท่านพลเอกชูฮัน!

หลิวยู่ติงประหลาดใจกับชูฮันคนใหม่มานานแล้วตั้งแต่การกลับมาเจอกันอีกครั้ง เด็กนี้ไปเรียนรู้การสั่งการการรบแบบนี้มาจากไหน? เขาไม่เจอกับชูฮันเพียงแค่สองปีแต่ชูฮันกลับเติบโตขึ้นด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ หลิวยู่ติงอยากจะเรียกชูฮันว่าหัวหน้าตามเฉินช่าวเย่เลยซะเดี๋ยวนี้

เมื่อกวาดภาพมองโดยรอบ ความภักดีของหลายคนได้พุ่งสูงขึ้นไปกว่า 60% ทำให้ชูฮันยิ้มลึกด้วยความดีใจ แน่นอนว่ามันไม่มีทางมีจำนวนผู้เสียชีวิต เฉินช่าวเย่มือปืนพระเจ้าคอยจ้องเฝ้าระวังอยู่ด้านข้างตลอด ถ้าหากใครเกิดอันตายหรือสุ่มเสี่ยงเฉินช่าวเย่ก็พร้อมจะจัดการซอมบี้ให้ทันที แต่ถ้ามันไม่ใช่อันตรายร้ายแรงอะไรเฉินช่าวเย่ก็จะไม่เหนี่ยวไกปืนออกมา

ซอมบี้เกือบสี่พันตัวสามารถจัดการได้โดยเขาและเฉินช่าวเย่เพียงสองคน ทว่าสิ่งที่ชูฮันต้องการคือการฝึกฝนจริงสำหรับคนหนึ่งร้อยคนนี้ ทำให้การต่อสู้ระหว่างซอมบี้สามพันตัวและคนหนึ่งร้อยคนจึงไม่มีผู้บาดเจ็บหรือผู้เสียชีวิต!

มันไม่ใช่แค่ความภักดีแต่มันยังเป็นความเชื่ออย่างแรงกล้าจากคนของเขาเอง ชูฮันจะไม่พูดสิ่งที่พวกเขาต้องการได้ยิน แต่จะวางทุกอย่างต่อหน้าและให้พวกเขาลงมือและกระจ่างมันด้วยตัวเอง

ดูซะ!

พวกคุณคือกองกำลังอาสา พวกคุณส่วนใหญ่เป็นแค่คนธรรมดา ทว่าพวกคุณกลับสามารถจัดการฆ่ากับฝูงซอมบี้สามพันตัวที่ทำให้เหล่าทหารวิวัฒนาการจากซางจิงแหกปากวิ่งหนีด้วยกลัวด้วยฝีมือตัวเอง ไม่เพียงแต่ได้รับชับชนะแต่ยังไม่มีแม้แต่จำนวนผู้บาดเจ็บเลยด้วยซ้ำ พวกคุณได้สร้างชัยชนะที่ยิ่งใหญ่

ดู!

พวกคุณทำได้!

ติดตามเขา แล้วไม่มีอะไรที่พวกคุณจะทำไม่ได้!

อีกด้านของถนน เหล่าทหารวิวัฒนาการจากซางจิงกว่าเจ็ดสิบคนไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง ฝูงซอมบี้ขนาดใหญ่นั่นถูกชูฮันและกองกำลังอาสาพวกนั้นจัดการหมดแล้วจริงๆงั้นเหรอ?

มันเป็นไปได้อย่างไร? นี้มันไม่ยุติธรรม! ถ้าคนธรรมดาพวกนี้สามารถสู้กับฝูงซอมบี้ได้ แล้ววิวัฒนาการและพรสวรรค์ล่ะ?

หลังจากจัดการวิกฤตของคลื่นซอมบี้เรียบร้อย ในที่สุดชูฮันก็หมุนตัวหันกลับไปที่กลุ่มทหารกว่าเจ็ดสิบนายที่ยืนอยู่ริมถนน