Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 454

ความเร็วในการพูดและฆ่าอย่างรวดเร็วของชูฮันทำให้ทุกคนไม่มีจังหวพทันได้ตอบสนองอะไรจึงได้แต่ยืนนิ่งอึ้ง ชูฮันได้ทำการฟันหัวคนไปแล้ว 10 หัวแล้วเรียบร้อย ฝีมือการฟันอย่างประณีตและคมกริบ และทุกๆครั้งที่เขาฆ่านั่นเขาสามารถรายงานตำแหน่งและระยะวิวัฒนาการของคนคนนั้นได้หมดรวมถึงความผิดของแต่ละคนด้วย

มีแต่เสียงลงขวาน ตัดหัว และเลือดที่สาดกระเซ็นดังขึ้นมา ท่ามกลางความเงียบสงบที่ทั้งตกใจและหวาดกลัวของทุกคนที่ดังต่อเนื่องไม่หยุด ชูฮันยังคงไม่หยุดและทุกครั้งที่เขาเดินมาหยุดต่อหน้าแต่ละคน มันจะมาพร้อมกับพายุรุนแรงที่โหมกระหน่ำมาอย่างไม่ลังเล

ไม่นานทั้งพื้นก็เจิ่งนองไปด้วยเลือดสีแดงสดและกระโหลกที่กลิ้งหลุนๆไปมา ไม่ต่างกับโรงฆ่า

ความช็อคฉายชัดอยู่บนสีหน้าของทุกคน หลังจากชูฮันไล่พูดลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกอย่างในวันนี้จนหมด เขาก็เริ่มทำการสังหารหมู่ทันที

ภายในเวลาเพียงแค่หนึ่งนาที คนมากกว่าสิบคนตายไปแล้วเรียบร้อย  เหล่าทหารวิวัฒนาการทั้งหลายเต็มไปด้วยความกลัวที่ไม่รู้จบ บางคนเริ่มหวาดกลัวจนหลอนและบางคนก็กลัวจนตัวสั่นลงไปนั่งที่พื้น หากยังคงเต็มไปด้วยเสียงต่อว่าและคำถามที่ไล่ออกมาไม่หยุด

“ไปตายซะ! แม่แกสิ! ไอ้ชูฮัน!” “เขาเป็นบ้าไปแล้ว! นี้มันคนบ้า!” “แกไม่มีสิทธิทำแบบนี้? พวกเราไม่ใช่คนธรรมดา—-“

พัฟ!

เสียงของเลือดจากนายทหารที่กำลังพูดอยู่พุ่งกระเซ็นออกมาทั้งๆที่นายทหารคนนี้ยังพูดไม่ทันจบด้วยซ้ำ เกิดความตระหนกและวิตกกังวลครอบคลุมในหัวใจของทุกคน

ขวานซิ่วโหลถูกตวัดกลับมาตามมาด้วยเลือดที่กระเซ็นตามขวาน เสียงของชูฮันทั้งเย็นชาและไร้ความปราณี “ตาย…นี่แหละคือเหตุผล”

“ปัง!” ทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเข่ากระแทกกับพื้นอย่างแรงดังขึ้นตรงหน้าชูฮัน หน้าผากของนายทหารคนนั้นกระแทกลงกับพื้นอย่างสิ้นหวังตามมาด้วยเสียงอ้อนวอนและเลือดที่กระอักออกมาจากปาก “อึก! ท่านพลเอกคือยอดชาย ผมไม่ได้ตั้งใจครับ ผมไม่กล้าจะทำอีกแล้ว ได้โปรดให้โอกาสผมสักครั้งเถอะครับ ผม——“

พัฟ!

ฉันยกโทษให้…ตายซะ!

ทันใดนั้นก็มีเสียงของคนหนึ่งกรีดร้องขึ้นมาตรงทางออก “ไอ้เหี้ยชูฮัน! ชาติหมา! มึง! กู—–“

พัฟ!

ฆ่าอีกครั้ง!

เสียงของชูฮันราวกับปีศาจโหดเหี้ยม “ดูถูกพลเอก โทษคือตาย”

พัฟ!

“ถอยหนีโดยไม่ต่อสู้ โทษตาย” ตามมาด้วยเสียงกระโหลกที่ถูกตัดออกจากร่าง เช่นเดียวกับน้ำเสียงที่ไม่แสดงถึงความแยแสเลยสักนิดของชูฮัน พื้นเจิ่งนองไปด้วยเลือด มีกระโหลกของมนุษย์อยู่ทุกที่และร่างที่ไร้หัวเต็มไปหมด

ผู้คนมากกว่าร้อยที่อยู่ด้านหลังของกลุ่มทหารจากซางจิงเองก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวเช่นกัน ถึงแม้ชูฮันจะไม่ได้ทำอะไรพวกเขา ทว่าภาพที่เห็นตรงหน้าก็ยังสร้างความหวาดกลัวในใจของพวกเขาทุกคน โดยเฉพาะกลุ่มห้าคนของหลี่บี๋เฟิงที่ในใจเต็มไปด้วยความวิตกและดีใจผสมกัน…ถ้าพวกเขาไม่เปลี่ยนใจทันขึ้นมาละก็ งั้นหนึ่งในที่ชูฮันฆ่าก็คงจะมีพวกเขาอยู่อย่างแน่นอน

โชคยังดีที่พวกเขารู้สึกได้ถึงความผิดชอบชั่วดี แต่พวกเขาเชื่อแล้วว่าพลเอกชูฮันเป็นอย่างที่ข่าวลือว่าไว้จริงๆ…อวดดีและจองหอง แถมยังฆ่ามนุษย์กันเอง!

หลี่บี๋เฟิงและนายทหารทั้งห้าได้แต่ยืนนิ่งงันอย่างคนโง่เป็นเวลานาน เดิมจากวิวัฒนาการผู้ทรงพลังจนมาถึงพลเอกอย่างแท้จริง และในตอนนี้ก็กลายเป็นฆาตรกรสังหารหมู่ไปแล้ว พฤติกรรมและการกระทำของชูฮันที่ดำเนินไปเรื่อยๆทำให้พวกเขาทำอะไรไม่ถูก

หลิวยู่ติงกลัวจนแทบจะทำสมุดบันทึกหลุดจากมือ สายตาจ้องไปที่ชูฮันอย่างตะลึงงันขณะรู้สึกแปลกๆ…เขารู้ว่าจริงๆแล้วชูฮันเป็นคนยังไง และเขาเองก็รู้ว่าภายในของชูฮันจริงๆแล้วเป็นคนรุนแรง แต่เขาไม่รู้เลยจริงๆว่าชูฮันจะสามารถฆ่าคนตายได้อย่างง่ายๆแบบนี้

ถึงแม้ความผิดของคนพวกนี้จะมากพอสำหรับโทษตาย แต่ชูฮันตั้งใจจะฆ่ากลุ่มทหารนั่นหมดเลยเหรอไง? นี้มันคือเจ็ดสิบชีวิตของมนุษย์ ไม่ใช่ซอมบี้เจ็ดสิบตัวหรือลูกผสม!

เฉินช่าวเย่ยังไม่กระจ่าง ไม่เหมือนกับคนอื่น…เขาไม่ได้รู้สึกผิดกับการฆ่ามนุษย์ด้วยกันเพราะมันไม่เหมือนกับที่ชูฮันสอนเข้าตั้งแต่เกิดการปะทุแรกๆ…อย่าฆ่าแล้วเก็บเหยื่อไว้ใช้ในอนาคต? นั่นคือสิ่งที่หัวหน้าเขามักทำเสมอ สายตาที่ชาญฉลาดของเฉินช่าวเย่สามารถมองเห็นได้ถึงปัญหาที่แท้จริง

หากเฉินช่าวเย่ก็ยังคิดไม่ตก เพราะมันเป็นโทษและความผิดตั้งแต่แกรเริ่มจนจบ ทำไมหัวหน้าถึงรายงานความผิดของทุกคนก่อนจะฆ่า? ต้องการหาเหตุผลเพื่อปลอบใจที่จะฆ่า? ไม่…หัวหน้าไม่ใช่คนมีความคิดน่าเบื่อแบบนี้

“รีบเร็ว! วิ่ง!”  เกิดเสียงดังกึกก้องขึ้นในหมู่เหล่าทหารจากซางจิง

ทันใดนั้นกลุ่มทหารก็แตกกระจายไปทั่วทุกทิศทาง ขณะวิ่งหนีกันกระเจิงก็ยังไม่ลืมจะหันมาก่นด่าชูฮันกันอีก

“ชูฮัน รอถึงทีของกูก่อนเถอะ!” “เมื่อไหร่ที่กูไปถึงวิวัฒนาการระยะ 4 กูจะจัดการมึงไม่ให้เหลือซาก!”

“มึงเป็นบ้าอะไร? มึงรอเจอพวกกูที่ซางจิงก่อนเถอะ กูจะไปเรียกคนมาจัดการกับมึง!”

“วิวัฒนาการจากซางจิงถูกสังหารหมู่ ชูฮัน แกตายแน่ รอคอยโทษประหารได้เลย!”

สถานการณ์เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นความโกลาหล เหล่าคนที่อยู่ด้านหลังอย่างหลิวยู่ติง เฉินเสี้ยนกาวและหลี่บี๋เฟิงต่างยืนค้างกันหมด ตั้งแต่การประกาศคุณงามความดีและมอบรางวัลให้ไปสู่การฆาตรกรรม จากนั้นก็มีกลุ่มคนหลบหนีแตกกระเจิง ทุกอย่างมันเกินกว่าจะคาดได้ถึง

ส่วนคนที่ลงมือสังหารอย่างชูฮันกลับมีสีหน้าทื่อๆ ขณะที่ขวานซิ่วโหลเปล่งลำแสงสีดำและทิ้งร่องรอยไว้ในอากาศตามจุดที่มันฟาดฟัน

“เฉินช่าวเย่ จัดการ!” ด้วยเสียงคำสั่งของชูฮัน

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงรัวกระสุนดังขึ้นทันทีที่เสียงคำสั่งของชูฮันเอ่ยออกมา ร่างของเหล่าทหารวิวัฒนาการที่กำลังวิ่งหนีอยู่ ค่อยๆร่วงไปกับพื้นทีละคนๆ

เฉินช่าวเย่ยิงจนกระสุนหมดแม็ก จากนั้นก็วางปืนลงเพื่อเปลี่ยนแม็กกระสุนขณะยังคงอยู่บนหลังคารถ ติงเซวหันมาดูเฉินช่าวเย่ คำสั่งจากชูฮันนั้นไม่อาจคาดการณ์ได้ แต่ความเร็วในการยิงของเฉินช่าวเย่นั้นรวดเร็วยิ่งกว่า

และเมื่อมองไปข้างหน้าอีกครั้ง นอกเหนือจากชูฮัน ทุกคนหายไปไหนกันหมด?

ทุกคนตายหมดแล้ว! อึก! อึก!

เสียงน้ำลายกลืนอึกอย่างเบาๆดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ มากกว่าร้อยคนที่ยืนอยู่กลัวเกินกว่าจะกล้าขยับตัว แม้พวกเขาจะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าปัญหานั้นจบลงไปแล้ว และรู้ว่าชูฮันจะไม่ฆ่าพวกเขา ทว่าพวกเขาก็ยังคงไม่กล้าจะขยับตัวอยู่ดี

วันนี้ชูฮันได้มอบการฆ่าที่แท้จริงให้แก่พวกเขาและยังมอบบทเรียนอันตื่นเต้นให้ …คนแบบไหนถึงจะได้คุณงามความดีและรางวัล และคนแบบไหนที่ควรจะโดนโทษประหาร

ไม่มีใครในที่นี้สับสนและไม่เข้าใจอีก!

ในขณะที่ถนนทั้งเส้นกำลังเงียบสงัดและทุกคนพยายามอย่างมากที่จะระวังเสียงลมหายใจของตัวเอง เสียงเยือกเย็นของชูฮันก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

“แยกตัวออกไปจากกองทหารของตัวเองโดยไม่ได้รับอนุญาต…โทษประหารชีวิต”

“เฮือก!”

จังหวะการเต้นหัวใจของทุกคนพลันหยุดชะงักทันที พลางเหลือบมองไปที่ชูฮัน ถึงแม้จะมองเห็นเพียงแค่แผ่นหลัง ทว่าพวกเขากลับสัมผัสได้ถึงพลังกดดันสูงแล้ว

การตัดสินแห่งความเป็นความตาย!

ณ ตอนนี้พลังอำนาจและความแข็งแกร่งของชูฮันเองก็ไต่มาถึงระดับสูงสุดเช่นกัน เขาแสดงให้ทุกคนเห็นถึงกฏระเบียบของกองทัพและกฏระเบียบส่วนตัวของเขา เฉินช่าวเย่ที่เก็บปืนลงไปในถุง พร้อมกับมีความสงสัยอยู่ข้างในใจลึกๆ หากมันเป็นเพียงแค่ชั่วแวบเดียวเท่านั้น อย่างไรก็ตาม…หัวหน้าทำทุกอย่างอย่างมีเหตุผลเสมอ เขาไม่จำเป็นต้องคิดอะไรมาก