Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 49 เธอถูกแม่ของตัวเองจับกิน

ภายในซูเปอร์มาเก็ตนั้นเละเทะวุ่นวายไปหมด อาหารกระจัดกระจายไปตามชั้นวาง เห็นได้ชัดว่าเป็นฝีมือของซอมบี้ อาหารถูกพวกมันเหยียบย่ำจนเละผสมกับเศษเนื้อเน่าของซอมบี้ที่หล่นอยู่ตามพื้นจนเกิดเป็นพื้นลื่นๆสกปรก

ซางจิ่วตี้ขอให้เฉินช่าวเย่ช่วยเธอทำความสะอาด ไม้ถูกพื้นหลายอันถูกหยิบขึ้นมาใช้

ชูฮันตรวจสอบดูว่ามีซอมบี้เหลืออยู่ในซูเปอร์มาเก็ตอีกมั้ย เขาเจออาหารมากมายเต็มไปหมด ยกเว้นพวกอาหารกระป๋องบางอันที่แตก ส่วนที่เหลือส่นใหญ่ยังอยู่ในสภาพดีอยู่ แม้จะมีเศษฝุ่นสกปรกที่เลอะบนถุงห่อของอาหารต่างๆแต่ก็ไม่ได้ส่งผลอะไรต่อรสชาติ

เลาเสี่ยวเสียวเดินตามชูฮันไปทุกที่ราวกับหางเล็กๆ เธอพยายามอย่างมากที่จะตามฝีเท้าเขาให้ทัน และคอยหยิบอาหารตามชั้นวางมาด้วย ถึงแม้ว่าเธอกำลังอารมณ์ดีและร่าเริงอยู่ แต่แน่นอนว่าเธอยังคงคอยระวังตัวเองอยู่ตลอดเวลาเช่นกันเห็นได้จากการถือปืนไรเฟิลในมือไว้แน่น อาวุธต้องไม่ห่างจากมือเด็ดขาด…นั่นคือสิ่งที่ชูฮันสอนเธอ

มันมีทางเข้ามาในซูเปอร์มาเก็ตอยู่2ทาง อันหนึ่งตรงประตูหน้าที่ถูกG55ชนเข้ามาและจอดขวางไว้ และอีกอันหนึ่งถูกล็อคปิดไว้อย่างแน่นหนาซึ่งมีเสียงคำรามของซอมบี้ให้ได้ยินอย่างไม่หยุดหย่อนดังมาจากข้างนอกประตูบานนี้ และเขาก็ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ามันจะต้านซอมบี้ไปได้อีกนานแค่ไหน

“ฉันจะไปตรวจดู” ชูฮันหยิบขวานขึ้นมาทันทีที่พูดจบ

เลาเสี่ยวเสียวลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินตามเขาไปพร้อมกับปืนไรเฟิลในมือ

ชูฮันไม่ได้ห้ามเธอเพราะเธอมีความสามารถในการเอาตัวรอดท่ามกลางความวุ่นวายเหล่านี้ได้ ไม่ว่าตำแหน่งทางทหารเธอจะสูงเพียงใด เขาต้องปฏิบัติต่อเธออย่างเท่าเทียมกับผู้อื่น เธอจะได้เติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ที่ดี

ชูฮันกลับไปตรวจสอบประตูที่ถูกล็อกอยู่ เขาพยายามหมุนลูกบิดหากมันกลับไม่ขยับ

แคร๊ก! แคร๊ก!

มันถูกล็อคไว้แน่นอน!
มีใครอยู่อีกฝั่งรึเปล่า? !

เสียงคำราม—–

ชูฮันคิดภายในหัวขณะที่มีเสียงกระแทกดังปังขึ้น

โชคดีที่มันเป็นเพียงแค่ซอมบี้อ่อนแรง

ฟังจากเสียง มันน่าจะมีซอมบี้อยู่แค่ตัวเดียว

ประตูนั่นถูกล็อคแน่นหนาปลอดภัยหากแต่มันก็ยังมีเสียงสั่นๆเป็นช่วงๆให้ได้ยินอยู่ตลอด ราวกับจะหักหรือพังลงมา แสดงว่าซอมบี้ตัวนั้นได้กระแทกประตูนี้มาเป็นเวลานานแล้ว น่าจะเป็นสิบๆวันแล้วได้ด้วยซ้ำ

มันช่างมีความพยายามเหลือเกิน

ชูฮันถอนหายใจอย่างไม่รู้สึกอะไรพร้อมกับยกแขนข้างขวาขึ้นมาเพื่อใช้ขวานตัดกุญแจให้เปิดออก

แคร๊ก!

ประตูถูกเปิดออกและสิ่งที่อยู่ด้านในก็เหมือนกับโกดังสินค้าทั่วไป

โฮกกกกกกก!

ซอมบี้ที่อยู่อีกฝั่งของประตูวิ่งพุ่งเข้าหาชูฮันอย่างบ้าคลั่งทันทีหลังจากประตูเปิดออก ถึงแม้ร่างมันจะแห้งเหลือเพียงแต่โครงกระดูก หากมันก็ยังกระตือรือร้นที่จะกินเขาให้ได้

ไม่มีเค้าโครงเดิมของมันลงเหลืออีก เนื่องจากแก้มของมันบุ๋มลงไปเป็นรู ตาทั้งสองข้างปูนขึ้นมาดูราวกับลูกปิงปองสีขาว กระโหลกเปิดอ้า ปากที่ไม่มีเนื้อเหลืออีกต่อไปเผยให้เห็นชัดถึงลิ้นทั้งหมดของมัน ฟันแหลมคมทั้งสองแถวดูราวกับสัตว์ป่า มันน่าจะเป็นผู้หญิงดูจากชุดกระโปรงที่มันใส่อยู่

มันวิ่งเข้ามาอย่างหิวโหยพยายามที่จะอ้าปากขึ้น

ปัง!

ชูฮันยกขวานขึ้นมาทุบเข้ากับกระโหลกของซอมบี้หญิงอย่างเย็นชา มันคงหิวโหยมาเป็นเวลานานดูได้จากปริมาณของเหลวในสมองของมันที่เหลือน้อยมากกว่าซอมบี้ทั่วไป

ชูฮันก้าวเท้าเดินเข้าไปดูซอมบี้ตัวนั้นขณะที่เลาเสี่ยวเสียวเองก็เดินตามหลังเขามา

หากจู่ๆชูฮันก็หยุดและหมุนตัวกลับมาใช้มือปิดตาเลาเสี่ยวเสียวไว้อย่างไว เขารู้สึกสับสนกับตัวเอง…ทำไมเขาถึงรู้สึกอยากปกป้องเด็กคนนี้ตลอดเวลา?

เขารู้สึกกระวนกระวายยามที่เห็นเธอร้องไห้หรือหวาดกลัว

เขาต้องการปกป้องเธอจริงๆนะเหรอ? !

แต่มันก็ไม่ใช่แค่กับเลาเสี่ยวเสียวเท่านั้น เขาก็มีอารมณ์เดียวกันแบบนี้ต่อทั้งซางจิ่วตี้และเฉินช่าวเย่ หรือว่ามันเป็นความภักดีแบบสองทิศทาง?

ความสงสัยของเขาฉายวาบขึ้นมาได้แค่เพียงชั่วครู่ด้วยเพราะเขารู้สึกถึงความเปียกบนฝ่ามือที่ปิดตาของเลาเสี่ยวเสียวเอาไว้

“ฉันเห็นมันแล้ว” เสียงของเธอสั่นเทา

จากนั้นเธอก็จับฝ่ามือชูฮันออกและมองไปข้างหน้าด้วยดวงตาแดงก่ำ

มันเป็นซากมนุษย์ที่เหลืออยู่ มันควรเรียกว่าซากด้วยเพราะมันเหลือเพียงแค่เศษกระดูกของเด็ก มีกระดูกหักกระจัดกระจายอยู่หลายอัน

กระดูกสันอกถูกฉีกทึ้ง ขณะที่กระดูกต้นคอแสดงให้เห็นถึงการถูกเคี้ยว ส่วนกระดูกของนิ้วมือและนิ้วเท้านั้นกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ ดูราวกับตีนไก่ที่ถูกกัดและเคี้ยวมาแล้วหลายครั้ง ตัวกระโหลกศีรษะแตกร้าว มีรอยกัดที่เห็นได้ชัด เหลือเพียงส่วนเล็กของสมองๆที่เหลืออยู่ ภาพที่เห็นทั้งดูน่าขยะแขยงและโหดร้ายเหลือเกิน

ผมยาวติดอยู่กับของเหลวเหนียวๆบนพื้น มีเศษชิ้นส่วนของชุดกระโปรงขาดกระจุยกระจายอยู่บนพื้น ดูจากชุดที่เหยื่อคนนั่นใส่ เธอน่าจะมีอายุพอๆกับเลาเสี่ยวเสียว

เธอถูกแม่ของตัวเองจับกิน

ชูฮันจำได้ชัดว่าเลาเสี่ยวเสียวเคยใส่กะโปรงฟู่ฟองสีชมพูแบบนี้เมื่อตอนที่เขาเจอกับเธอครั้งแรก มันดูเหมือนกันเป๊ะเลยกับตัวที่อยู่บนพื้น “ออกไปหาเจ้าอ้วนเฉิน” ชูฮันไม่สามารถให้เลาเสี่ยวเสียวอยู่ที่นี้ต่อไปได้อีกแม้แต่วินาทีเดียว

ทันใดนั้นอยู่ดีๆก็มีเสียงปึงปังดังมาจากข้างนอก ชูฮันเงยหน้าขึ้นและทันใดนั้นเขาก็รู้ทันทีว่านั้นเป็นเสียงของซอมบี้ที่พยายามจะพังประตูเหล็กเข้ามา มันมีซอมบี้จำนวนมากอยู่ข้างนอกนั่นที่พยายามจะพังเข้ามาแต่โชคยังดีที่พวกมันเข้ามาไม่ได้

ภายในโกดังทั้งใหญ่และมีกล่องที่เต็มไปด้วยสินค้ามากมายเรียงรายอยู่ข้างใน และมันก็มีรถตู้ที่เปรอะไปด้วยโคลนจอดอยู่ตรงกลาง

ชูฮันถอนหายใจพลางพยายามหากล่องเพื่อเอาโครงกระดูกที่เหลือของเด็กที่ตายมาใส่ลงไปหลังจากเลาเสี่ยวเสียวเดินออกไปแล้ว จากนั้นก็อุ้มมันออกมาพร้อมกับซากศพของซอมบี้ตัวนั้นด้วย เขาทำความสะอาดโกดังที่ยังไม่ได้รับความเสียหายอะไรมากนัก ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจว่าเขาจะมาเสียเวลาทำมันทำไมก็ตาม เขาก็แค่ไม่อยากให้เลาเสี่ยวเสียวมีความทรงจำที่โหดร้าย..

————

มีอาคารพักอาศัยอยู่ใกล้ๆกับซูเปอร์มาเก็ต…กลุ่มชายที่เปลือยกายกำลังนั่งเล่นไพ่กันอยู่ พร้อมกับมีก้นบุหรี่วางซ้อนกันเป็นกองอยู่ตามมุม มีเหล่าผู้หญิงที่ทั้งสกปรกและมีกลิ่นเหม็นสาปนั่งอยู่ข้างผู้ชายพวกนั้น

พวกผู้หญิงทั้งดูสกปรกและน่าเกลียด อาจจะเพราะภาวะขาดแคลนน้ำทำให้พวกเธอไม่สามารถอาบน้ำได้เหมือนเมื่อก่อน มันมีแม้กระทั่งพวกแมลงบินวนรอบตัวพวกเธอ เล็บพวกเธอก็สกปรกเช่นกัน พวกเธอล้วนเปลือยกายกันหมดเช่นเดียวกันขณะที่มันมีกลิ่นเหม็นสาปลอยออกมาจากหว่างขาของพวกเธอที่กำลังหัวเราะต่อกระซิกอยู่กับพวกผู้ชาย

โจวซือหลีอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนพวกนี้ เขามีใบหน้าอ้วนตัน ดูแล้วเขาน่าจะมีตำแหน่งสูงอยู่ ดูได้จากการที่เขามีอาหารและบุหรี่มากกว่าคนอื่น แม้กระทั่งผู้หญิงของเขายังดูสะอาดสะอ้านและสวยกว่าคนอื่น หากก็ยังทั้งสกปรกและเหม็นอยู่ดี

ผู้คนทั่วไปที่ได้เห็นภาพนี้คงจะอาเจียนออกมาทันที….