Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 5 หยุดแหกปากได้แล้วถ้ายังไม่อยากตาย

ในตอนนี้ ทัศนียภาพเบื้องหน้าดูน่าหดหู่เป็นอย่างมาก รถที่จอดตายตามถนน มีควันลอยพวยพุ่งออกมาพร้อมกับศพนอนเรียงรายตามทาง พื้นถนนถูกปกคลุมเต็มไปด้วยเลือด

โชคดีที่ชูฮันเป็นคนแรกที่หลบหนีออกมาได้ ถนนในตอนนี้จึงยังโล่ง ไร้สิ่งกีดขวาง แม้ว่าจะมีหลายครั้งที่เขาถูกไล่ลาโดยกลุ่มซอมบี้ หากแต่เขาก็สามารถจัดการกับพวกมันได้โดยไม่ได้ทำให้ความเร็วของเขาลดลงเลย

ชูฮันจ้องไปที่แผงควบบคุม ขมวดคิ้วทันทีเมื่อเห็นเข็มวัดปริมาณเชื้อเพลิงชี้ว่าน้ำมันกำลังจะหมด

ปั๊มน้ำมันอยู่ตรงไหนกันนะ? ในช่วงสิบปีที่ผ่านมาเขาได้ลืมผังเมืองหมิงชิวไปหมดแล้ว เขาเลยตัดสินใจที่จะมุ่งหน้าตรงไปตามทางหลวง เพราะโดยปกติแล้ว มันมักจะมีปั๊มน้ำมันหลายปั๊มตั้งอยู่ตามทาง

ชูฮันวางเท้าลงบนคันเร่ง ความรู้สึกไม่อยากอดทนรออีกต่อไปตีขึ้นมาภายในตัวเขา เวลาไม่พอเป็นเรื่องที่เขากังวลมากที่สุด…

เขาพบปั๊มน้ำมันตั้งอยู่ห่างออกไปไม่ถึง5กิโลเมตร ชูฮันหรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อสังเกตเห็นว่าร้านค้าปิด ส่วนใหญ่ร้านค้าประเภทนี้มักเปิดให้บริการ 24 ชั่วโมง เห็นได้ชัดว่านี่คือการกระทำของคนอื่น

ตรงข้ามกับปั๊มน้ำมัน มีร้านอินเตอร์เน็ตตั้งอยู่ ซึ่งมีกลุ่มซอมบี้รวมกลุ่มกันอยู่รอบๆซากศพ

ด้วยผลจากฟันแหลมคมและกรงเล็บของซอมบี้ ร่างนั้นจึงไม่เหลือแม้แต่เค้าโครงของมนุษย์อีกต่อไป พวกมันเพลิดเพลินกับการฉีกกินร่างและอวัยวะของมนุษย์อย่างเอร็ดอร่อย บางครั้งเลือดสดสีแดงก็กระจายออกมาจากซากศพ ทำให้เหล่าซอมบี้รีบพุ่งเข้าไปล้อมรอบ ก้มลงเลียเลือดที่ไหลกระเซ็นตามพื้นถนน

เสียงยานพาหนะของชูฮันทำให้ซอมบี้ที่หิวโหยได้พบกับเป้าหมายใหม่ พวกมันมุ่งหน้ามาทางรถทันที

ความจริงแล้ว ฝูงซอมบี้อาจดูน่ากลัวมากสำหรับผู้อื่นที่พบเห็น พวกมันคำรามด้วยความตื่นเต้นขณะวิ่งมาทางเขา เศษเนื้อและเศษกระดูกที่ติดอยู่ในระหว่างเขี้ยว ชูฮันสามารถมองเห็นถึงรอยย่นบิดเบี้ยวบนใบหน้าสกปรกของพวกมันจากระยะนี้ ตาสีขาวของพวกมันเต็มไปด้วยความป่าเถื่อนขณะมุ่งตรงมา

ชูฮันยังคงไม่แสดงออกถึงความกลัวใดๆ ขณะหมุนรถกลับไปปะทะกับกลุ่มซอมบี้

พร้อมเร่งความเร็วขึ้นไปเรื่อยๆ ชนเหล่าซอมบี้จนปลิวกระเจิง!

*ปัง! ปัง ปัง!*

มีผู้รอดชีวิต4คนหลบอยู่ในร้าน และทุกคนกลัวเกินกว่าจะพยายามมองหาแหล่งที่มาของเสียงที่เกิดขึ้น

ออฟโรดพันธุ์ลุยขนาดใหญ่วิ่งทับเหล่าซอมบี้ ทำให้เศษเนื้อสีดำเปรอะเปื้อนเต็มตัวรถ

ซอมบี้ตัวแล้วตัวเล่าถูกบดขยี้เพิ่มขึ้นๆ จนเหลือเพียงซอมบี้ผิวขาวซีดตัวเดียวบนถนน มันไม่รู้สึกถึงความกลัวหรือเจ็บปวดใดๆ ถึงแม้พวกมันหลายตัวจะได้รับบาดเจ็บรุนแรง หากมันยังคงพยายามที่จะวิ่งเข้าหาตัวรถ บางตัวที่แขนหักยังคงลากตัวมันเดินคลานมาทางG55 ก่อให้เกิดรอยเลือดเป็นทางตามทางเดิน

พอจะเข้าใจได้ว่า4คนนั้นที่หลบอยู่ในปั๊มน้ำมันคงจะตกใจอยู่ไม่น้อยกับภาพที่เห็น เพราะใครเล่าจะมีความกล้าที่จะสู้กับกลุ่มซอมบี้ด้วยรถ ในเมื่อโลกาวินาศพึ่งจะเกิดขึ้นเพียงเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วนี้เอง?

โชคดีที่G55เป็นรถที่มีคุณภาพสูง ซอมบี้ส่วนใหญ่จึงมีสถาพบู้บี้ แหลกเหลว อันเป็นผลมาจากการกระแทกกับตัวรถ

“นั่นใคร?” เสียงพึมพำจากชายวัยกลางคนที่มีหัวล้าน เขาคือ ฟานเว่ยพนักงานของปั๊มน้ำมันแห่งนี้

อีกสองคนเป็นคู่รักวัยรุ่นอายุราว20ปีชื่อว่า จางจือหวีและเด็กสาวที่แต่งหน้าจัดราวกับวัยรุ่นตอนปลายชื่อว่ากู๋เสี่ยวตง

คนสุดท้ายเป็นเด็กผู้ชายตัวอ้วนที่หนักประมาณ80กิโลกรัม เด็กอ้วนกำลังกุมศีรษะของเขาพร้อมกับหมอบลงกับพื้น เนื้อตัวสั่นเทาพลางร้องไห้ออกมาทุกครั้งที่ได้ยินเสียงคำรามของซอมบี้

“แม่งเอ้ย!” จางจือหวีสบถด้วยความโกรธ

เมื่อวานนี้ ขณะเขากำลังเที่ยวเล่นอยู่กับกู๋เสี่ยงตงในร้านคาเฟ่ฝั่งตรงข้าม ช่วงเวลาประมาณ 5 โมงเย็น พวกเขาเดินข้ามฝั่งมายังปั๊มน้ำมันแห่งนี้เพื่อมาหาอาหารกิน แต่พวกเขาก็ได้สลบไปขณะกำลังกินอาหารกันอยู่ หลังจากนั้นเขาก็ตื่นขึ้นมาสู่โลกที่เปลี่ยนไปพร้อมกับติดอยู่ที่นี้กับคนอื่นอีกสามคน

ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรอความช่วยเหลือจากหน่วยกู้ภัย เนื่องจากมนุษย์ทั้งหลายได้กลายร่างเป็นปีศาจไปแล้ว จางจือหวีเริ่มรู้สึกถึงความหวังเมื่อเขาได้เห็นG55 วิ่งเข้ามาพุ่งชนเหล่าซอมบี้กระจัดกระจายราวคล้ายกับลูกพินโบว์ลิ่ง

คนคนนั้นต้องมีความดุร้ายและทักษะในการขับรถอย่างดี เขาอาจจะเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจที่สามารถพาพวกเขาออกไปจากที่นี้ได้!

เขาหันกลับไปหาฟานเว่ยพลางถาม “คุณมีรถมั้ย? ฉันคิดว่านี่น่าจะเป็นโอกาสที่ดี ผู้ชายคนนี้ดูบ้าคลั่งและกล้าหาญ ทำไมเราไม่หนีไปกับเขาละ?”

หญิงสาวที่แต่งหน้าจัดส่ายหัวปฏิเสธ “ไม่ ฉันจะไม่ออกไปจากที่ที่มีอาหารและน้ำ!”

“เธอสามารถอยู่ที่นี่ได้ถ้าเธอต้องการ ฉันจะไม่บังคับให้เธอไป!” จางจือหวีกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว ความปรารถนาที่จะออกไปจากที่นี้ของเขาเพิ่มขึ้นเมื่อตระหนักได้ว่ามีผู้นำที่แข็งแกร่งที่เขาสามารถเดินรอยตามได้อยู่

มันเป็นจุดสิ้นสุดของโลก! โลกทั้งโลกตกอยู่ในความวุ่นวาย โทรศัพท์และอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ส่วนใหญ่มีค่าไม่ต่างจากเศษโลหะ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ไม่มีทหารรักษาการณ์ในเมืองหมิงชิว และเขาเองก็ไม่มีความคิดที่จะอยู่ในที่ที่อันตรายเช่นนี้ต่อไป

“ทำไมคุณคิดจะทิ้งฉันไปง่ายๆแบบนี้?” กู๋เสี่ยวตงถามตาละห้อย “คุณไม่รักฉันเหรอ?”

ดวงตาของจางจือหวีเปล่งประกาย “เรากำลังอยู่ท่ามกลางโลกาวินาศ ความรักไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น” เขากล่าวพลางโบกมือ “ทุกคนต้องปกป้องตัวเอง!” จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่เด็กผู้ชายอ้วนซึ่งกำลังร้องไห้อยู่ในมุม “เธอควรอยู่ที่นี่กับไอ้ขยะนี้!”

“เก็บไว้พูดที่หลังเถอะ” ฟานเว่ยขัด วางมือลงบนไหล่ของจางจือหวี

“ฉันมีรถและผู้ชายคนนั้นน่าจะมาที่นี้เพราะต้องการเติมน้ำมัน เราค่อยถามเขาเมื่อเขามาถึงแล้วกัน”

“ได้” จางจือหวียอมผ่อนปรนลง หันหน้าหนีแฟนของเขา “ไปกันเถอะ คุณไปเคลื่อนย้ายอาหารส่วนฉันจะไปคุยกับผู้ชายคนนั้นเอง”

ชูฮันพยายามบังคับให้รถวิ่งไปตามถนนพร้อมกับชนเหล่าซอมบี้ที่อยู่ตรงหน้าร้านอินเตอร์เน็ต เขาขับรถไปจนถึงปั๊มน้ำมันที่ซึ่งไม่มีซอมบี้เหลืออยู่อีก จอดรถข้างถังน้ำมัน เขายังคงถือขวานไว้ในมือขณะลงมาจากG55 กวาดสายตามองอย่างเฝ้าระวังขณะเติมน้ำมัน

จางจือหวีเปิดประตูร้านขายของออกเมื่อไม่มีซอมบี้เหลืออยู่ภายนอกแล้วรีบวิ่งไปหาชูฮัน

“สวัสดี ฉันชื่อจางจือหวี คุณกำลังจะไปที่ไหนเหรอ? เรามาสร้างทีมกันมั้ย? มันน่าจะปลอดภัยกว่า เรามีรถของเราเองนะ” จางจือหวีพูดอย่างรัวเร็ว มันเร็วมากจนเขาพูดจบพร้อมๆกับที่วิ่งมาถึงตัวชูฮัน

จางจือหวี? เขาเงยหน้าขึ้นพลางคิดว่าชื่อนี้ฟังดูคุ้นๆ

ชูฮันรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่ามีคนกำลังวิ่งมาทางเขา แต่เขาไม่ได้สนใจเพราะเสียงฝีเท้านั้นสะเปะสะปะและอ่อนแอไม่ได้มีจุดประสงค์ที่จะโจมตีเขาหรืออะไร ความคิดของเขายังคงเป็นของคนที่อาศัยอยู่กับโลกาวินาศตลอดสิบปีที่ผ่านมา เขาจึงไม่เชื่ออะไรใครง่ายๆ มีคนมากมายหลายคนที่ผลักคนรักของพวกเขาออกมาเผชิญหน้ากับซอมบี้แทน เพื่อเอาตัวรอด ผู้คนจะขาดซึ่งเหตุผลและจริยธรรมทันทีเมื่อปรารถจะมีชีวิตรอด

ตอนที่ชูฮันเงยหน้าขึ้นมาและใบหน้านั้นได้เข้าสู่ระยะสายตาของจางจือหวี จางจือหวีตะลึงงันพลางชะงัก “ชู ชู ชู ชูฮัน?!” ชูฮันมองมาและเติมน้ำมันต่อไป เมื่อมั่นใจแล้วว่าชายผู้นี้ไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อเขา

จางจือหวียังคงช็อคและมองมาที่ชูฮันอย่างตกใจ เขาจ้องไปที่ขวานในมือชูฮันและเห็นเลือดข้นดำติดอยู่

“เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”

เขาไม่คิดเลยว่า คนที่เขาคิดว่าอาจจะเป็นตำรวจหรือกองกำลังพิเศษ แท้จริงแล้วกลับกลายเป็นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยของเขาเอง

นี่เป็นไปได้อย่างไร?!

“ชูฮัน?” ทันใดนั้นกู๋เสี่ยวตงก็วิ่งออกมาพลางตะโกน “ชูฮัน! ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?!”

“หุบปาก!” ชูฮันตวาดลั่นด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างรุนแรง จ้องไปทางกู๋เสี่ยวตงอย่างเกรี้ยวกราด

ซอมบี้มีความสามารถในการได้ยินสูง เธอกล้าตะโกนออกมาดังแบบนี้ได้ยังไง!

หลังจากถูกตวาดใส่พร้อมกับแววตาโหมเหี้ยมของชูฮัน กู๋เสี่ยวตงยืนนิ่งงันไร้คำพูด

“ชูฮัน! กล้าดียังไงพูดกับฉันแบบนี้! ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเหรอ!” กู๋เสี่ยวตงตะโกนคลั่งอย่างเสียงดัง เนื่องจากเธอไม่เคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้มาก่อน

เสียงของกู๋เสี่ยวตงดังมาก เธอตะโกนกรีดร้องอย่างสุดเสียง เหมือนว่าเธอพยายามระบายความโกรธด้วยวิธีนี้

ทันใดนั้นชูฮันเงยหน้าขึ้น ความบ้าคลั่งและจิตสังหารพวยพุ่งอย่างถึงขีดสุดในดวงตาของเขา เขาได้ฆ่าเหล่าซอมบี้และเติมน้ำมันด้วยความระมัดระวัง แต่ผู้หญิงคนนี้กลับตะโกนไปมาด้วยเสียงดังแบบนี้ เธอต้องการที่จะล่อซอมบี้มาที่นี่หรือไงกัน?!

ขณะที่หญิงสาวยังคงแสดงความโกรธของเธอต่อไป พยายามให้ชูฮันรู้สึกถึงอารมณ์ของเธอ ทันใดนั้นอยู่ดีๆท่าทางของเธอก็เปลี่ยนไป ใบหน้าพลันกลายเป็นขาวซีด

“อ๊ายยย ——–”

เสียงกรีดร้องของเธอดังสนั่นไปทั่ว เสียงนั้นแหลมคมจนเหมือนจะสามารถทำให้แก้วแตกได้!

เสียงคำราม!

ซอมบี้สองตัวอยู่ห่างออกไปสิบเมตร ลากเท้าแข็งทื่อของพวกมันเดินมา พร้อมคำรามอย่างตื่นเต้น มือสีดำที่เต็มไปด้วยเลือดโบกไปมาในอากาศ พวกมันมาหลังจากได้ยินเสียงของหญิงสาว พวกมันเริ่มเร่งความเร็วขึ้นมุ่งตรงมาทางพวกเขา

“ซอมบี้! ซอมบี้!” จางจือหวีกลัวจนตัวแข็งและล้มลงไปกองอยู่กับพื้น

“อ๊ายยย ———” เสียงกรีดร้องของเด็กสาวยังคงดังขึ้นไม่หยุด

จิตสังหารในดวงตาของชูฮันเพิ่มขึ้นถึงขีดสุดในขณะนั้น เขาหมุนตัวกลับมาอย่างรวดเร็วและเตะกู๋เสี่ยวตงโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น กู๋เสี่ยวตงโดนเตะกระเด็นออกไปไกล!

จากนั้นชูฮันหันมาพูดกับจางจือหวี “ดูแลเธอและปิดปากเธอไว้! ฆ่าเธอได้เลยหากเธอยังตะโกนไม่หยุด!”

การคนฆ่าเป็นเรื่องปกติสำหรับชูฮัน เขาไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ผิด เพราะมันจะมีซอมบี้อีกมากมายตามมาถ้าหากเธอยังไม่หยุดแหกปาก

ชูฮันหยิบขวานขึ้นมาไม่สนใจจางจือหวีและกู๋เสี่ยวตงอีก เขาจัดการซอมบี้สองตัวแรกที่เข้ามาใกล้ ในมือข้างซ้ายของเขายังคงถือหัวจ่ายน้ำมันอยู่

ซอมบี้สองตัวนั้นเขยิบเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนกระทั่งห่างออกไปไม่ถึง2เมตร มีกลิ่นเหม็นเน่าลอยออกมาจากตัวพวกมัน พวกมันเปิดปากขึ้น ทำให้เห็นชิ้นเนื้อสดๆของคนคาอยู่ในปากพวกมัน

จางจือหวีกลัวจนขี้หดตดหาย มือของเขาสั่นเทาไปด้วยความกลัวพร้อมกับพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นๆ “ซอมบี้ มีซอมบี้อยู่ที่นี้!”

จางจือหวีคิดว่าชูฮันต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ เขายังคงยืนเติมน้ำมันต่อไปทั้งๆที่มีซอมบี้ยืนห่างออกไปไม่กี่เมตรได้อย่างไร!

ในที่สุดกู๋เสี่ยวตงก็รู้สึกขึ้นตัวหลังจากที่โดนเตะ เธอเริ่มกรีดร้องขึ้นอีกครั้งขณะวิ่งไปยังร้านค้าและปิดล็อคประตู จางจือหวีรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้จับกู๋เสี่ยวตงไว้ดีๆ เพราะเพียงแค่เขาหันหน้าไปอีกทาง เธอก็ทิ้งพวกเขาไว้ให้ตายด้วยน้ำมือของซอมบี้…