Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 54 สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ผิดที่ ผิดเวลาและการตัดสินที่ผิดพลาดทำให้ทั้งทีมล้มเหลว พวกเขาไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะหนี จู่ๆซอมบี้จำนวนมากก็ปรากฏตัวขึ้นและรุมฉีกทึ้งร่างคนเหล่านี้!

ไม่เหมือนชูฮันที่มาจากอนาคต พวกเขาไม่มีความสามารถที่จะคาดเดาสถานการณ์ได้ และทั้งหมดนี้ก็นำพวกเขาไปสู่ความตาย มันถูกแล้วที่ใช้คนในการล่อซอมบี้ออกมาแต่พวกเขาไม่สามารถควบคุมจำนวนของซอมบี้ที่ถูกคนล่อได้

ถ้ามีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น ฝูงซอมบี้ก็จะสร้างตัวขึ้นมา!

เมื่อวานชูฮันพยายามหนีห่างจากสถานที่ตรงนี้ ด้วยเพราะมันเป็นดั่งที่เขาพูดไว้ มันมีซอมบี้อยู่ที่นี้อย่างมหาศาล และชูฮันก็พูดถูก…มีซอมบี้จำนวนมากอยู่ที่นี้ และพวกเขาก็ล่อพวกมันออกมาจากทั่วทุกมุมได้สำเร็จ จนตอนนี้มันได้เกิดฝูงซอมบี้ขนาดใหญ่ขึ้นมา!

ฝูงซอมบี้ที่ติดเชื้อรวมตัวกันอัดแน่นอยู่เต็มถนนกลางจัตุรัสขนาดใหญ่ของเมือง หลังจากเสร็จจากการรุมกินมนุษย์พวกนั้นแล้ว พวกมันก็เคลื่อนย้ายไปหาเหยื่อใหม่ต่อ เพื่อออกล่าหาอาหารเพิ่ม…

——–

ภายในซูเปอร์มาร์เก็ต…

โจวซือหลีและคนอื่นๆจอดรถไว้ตรงทางเข้า เนื่องจากข้างนอกไม่มีซอมบี้อยู่อีกต่อไป มันทั้งเงียบสนิทและรู้สึกปลอดภัย

โจวซือหลีเริ่มรู็สึกหยิ่งผยอง มันควรจะมีซอมบี้นับร้อยอยู่ที่นี้แต่ด้วยเพราะแผนการของเขาพวกมันถึงถูกล่อออกไป ทำให้ในที่สุดพวกเขาก็สามารถเข้ามาในซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อเอาอาหารและน้ำ ทำให้เขายิ่งรู้สึกทะนงตนขึ้นไปอีก

“พี่โจว! พี่นี่ยอดเยี่ยมจริงๆ!” ผู้คนต่างรีบยกยอชมเชยเขากันทันที

โจวซือหลียืดอกขึ้นอย่างเหลิงตัวพร้อมกับถือปืนไรเฟิลขณะเดินเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ต

ภายในนั้นโล่งสะอาดปราศจากซอมบี้ ของต่างๆส่วนใหญ่นั้นกระจัดกระจายเละเทะแต่ยังอยู่ในสถาพที่ดีอยู่ มีอาหารมากมายรวมไปถึงเนื้อสัตว์! เขารีบหยิบมันขึ้นมาทันที!

เขารีบหยิบถุงเนื้อขึ้นมาฉีกเข้าปากอย่างไว ค่อยๆเคี้ยวมันอย่างช้าๆ…มันดีเหลือเกิน มันคือเนื้ออบแห้งแสนอร่อย

อึก!
โจวซือหลีไม่เคี้ยวอีกต่อ เขาเปลี่ยนเป็นกลืนเนื้อลงไปแทน พร้อมกับเปิดขวดน้ำขึ้นมาและเทลงไปในปาก

ฉึก! ฟึบ!
เสียงฉีกขาดของต่างๆดังขึ้นระงมทั่วทั้งซูเปอร์มาร์เก็ต ทั้งโจวซือหลีและคนของเขาต่างกลายเป็นบ้ากันไปหมดหลังจากได้เห็นอาหารมากมายลานตา พวกเขาไม่ได้กินอะไรมานานแล้ว

พัฟ!
ทันใดนั้นก็มีควันลอยออกมาจากปากกระบอกเก็บเสียงของปืนไรเฟิล

ชายคนหนึ่งล้มลมไปกับพื้นขณะที่ตรงท้องมีเลือดไหลออกมา ในมือของชายคนนั้นยังคงถือปีกเป็ดอยู่ครึ่งหนึ่ง เขาไม่ได้ตายในทันที มีความตกใจและความตระหนกฉายชัดในแววตาเขายามมองไปที่โจวซือหลีด้วยความหวาดกลัว

โจวซือหลีเดินไปข้างหน้าพร้อมกับเหยียบลงไปบนหน้าของชายคนนั้น แก้มของเขาบวมตุ่ยขณะกำลังเคี้ยวอาหารอยู่ในปาก ขณะเดียวกันก็เล็งปืนไปที่หัวของชายคนนั้น——-

ปัง!

เลือดสาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณ!

การเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันของโจวซือหลีทำให้ผู้คนในซูเปอร์มาร์เก็ตหยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่ทันที ในปากพวกเขายังคงเต็มไปด้วยอาหารคาปาก ท่าทางหวาดกลัวสามารถมองเห็นได้ชัดบนใบหน้าพวกเขา

ฆ่าคน? ทำไม?

“ฟัง” โจวซือหลีกินเนื้ออบแห้งในมืออย่างช้าๆพลางมองไปที่กลุ่มคน เขาไม่สนใจสายตามึนงงที่เกิดจากความกลัวของคนเหล่านั้น เขาชอบความรู้สึกที่ทุกคนหวาดกลัวเขา

และพูดขึ้น “ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้จับอะไรในซูเปอร์มาร์เก็ตนี้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน ทั้งหมดนี้เป็นของฉัน!”

ปัง ปัง ปัง!

ในที่สุดเขาก็ชี้ปืนขึ้นบนเพดานพร้อมกับยิงปืนออกมาหลายนัด!

ทำให้ทุกคนตกใจกลัวกันอย่างมากด้วยเพราะโจวซือหลีไม่อนุญาตให้พวกผู้ลี้ภัยพวกนี้จับของๆเขา ชูฮันปล้นมันไปบางส่วนแล้วและเขาจะไม่ยอมปล่อยให้ใครเอาของที่เหลือไปอีก

ปืนที่ยิงออกมาหลายนัดติดกันทำให้ทุกคนต่างกลัวจนคุกเข่าลงอ้อนวอนโจวซือหลีและสัญญาว่าจะไม่จับอาหารในซูเปอร์มาร์เก็ตอีกหากไม่ได้รับอนุญาตจากเขา

“ฮ่า ฮ่า!” โจวซือหลียิ้มออกมาราวกับคนบ้าพร้อมกับกินอาหารต่อไปด้วยพฤติกรรมหยาบคาย มีเศษอาหารกระจัดกระจายอยู่บนพื้นหากเขาไม่ได้สนใจอะไร เนื่องจากมันมีอาหารอีกมากมายอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ตและมันจะเน่าทิ้งเปล่าๆถ้าเขาไม่รีบกินมันซะ ตอนนี้เขาสามารถกินอะไรก็ได้ที่เขาต้องการเพราะไม่มีใครมาปล้นมันไปอีก

โจวซือหลีไม่รู้เลยว่าคนในรถกระบะจะไม่กลับมาอีกแล้ว และเขาก็ไม่รู้อีกด้วยว่ามีฝูงซอมบี้ขนาดใหญ่รวมตัวกันขึ้นมาและกำลังมุ่งหน้ามาทางเขา ฝูงซอมบี้ขนาดใหญ่วิ่งพุ่งมาทางซูเปอร์มาร์เก็ต….

———–

มันเกือบจะเย็นแล้ว หากดวงอาทิตย์กลับยังไม่ตกดิน

ชูฮันใช้เวลาหนึ่งวันไปกับการสำรวจพื้นที่ในตัวเมืองและเขาพบว่ามันมีซอมบี้มากมายอยู่รอบตัวเมือง พวกเขาเลยต้องหาเส้นทางอื่นเพื่อหลีกเลี่ยงซอมบี้ ใช้เวลาเพียงชั่วครู่เขาก็สามารถคิดแผนใหม่ขึ้นมาได้แล้ว

ไม่อย่างนั้น พวกเขาก็จะติดอยู่ในฝูงซอมบี้และที่อาจแย่ไปกว่านั้น พวกเขาอาจจะตายได้

“คุณรู้ตำแหน่งที่แน่นอนมั้ย” ชูฮันหมุนตัวกลับมาถามซางจิ่วตี้และเลาเสี่ยวเสียว “ทำไมคุณถึงมั่นใจนักว่าสิบสามจะยังอยู่ในตัวเมือง”

ซางจิ่วตี้ย้ายไปที่ด้านหลังทันทีที่เธอมีโอกาส ตอนนี้ชูฮันกำลังพูดกับพวกเธออยู่ขณะที่ซางจิ่วตี้กลับนึกถึงแต่ภาพที่เธอนั่งอยู่บนตักชูฮัน

แม่ง! ผู้ชายคนนั้นดูแมนชะมัด เธอกำลังตกหลุมรักเขา!

มองไปที่ซางติ่วจี้ที่นิ่งเงียบ ชูฮันไม่คิดอะไรมาก จากนั้นก็มองไปที่เลาเสี่ยวเสียว

เลาเสี่ยวเสียวนิ่วหน้าคิ้วขมวดดูไม่เต็มใจที่จะพูดถึงผู้หญิงคนนั้น เธฮชี้ไปที่แผนที่ในมือชูฮันและพูดขึ้น “เธอน่าจะอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่นี้”

บ้านเด็กกำพร้า?

ชูฮันรู้สึกแปลกใจอีกครั้ง ทำไมเธอถึงอยู่ในบ้านเด็กกำพร้า? ใครคือสิบสาม?

“เจ้าอ้วนเฉิน เลี้ยวซ้าย” ชูฮันสั่งทันทีอย่างไม่ถามอะไรเพิ่มเติมอีก ผู้หญิงทั้งสองคนดูเหมือนจะไม่อยากพูดเรื่องนี้ มันไร้ประโยชน์ที่จะถามต่อไปถึงแม้เขาจะเริ่มสงสัยเกี่ยวกับเรื่องของสิบสามมากขึ้นก็ตามที

รถตู้เคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างช้าๆขณะที่ทิวทัศน์เบื้องหน้าก็เริ่มดูน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ ของต่างๆมากมายกระจัดกระจายไปตามสองข้างถนน หนังสือพิมพ์และกระดาษหนังสือที่ฉีกขาดปลิวว่อนไปในอากาศ ยุงและหนูวิ่งว่อนไปทั่ว และแน่นอนว่าซอมบี้ทีนี่ดุร้ายยิ่งกว่า เพราะแม้กระทั่งกระดูกพวกมันกฌยังไม่ยอมแบ่งกัน สิ่งที่เหลืออย่างเดียวที่ดูเหมือนจะเป็นมนุษย์ก็คือเศษกระดูก ที่ถูกแทะกินจนหมด และมันยิ่งดูน่ากลัวขึ้นไปอีกยามที่เห็นเส้นผมกระจายปลิวไปทั่วนั่น

เวลา3ชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในตอนนี้มันมืดสนิท เฉินช่าวเย่ขับรถอย่างระมัดระวัง ถึงแม้พวกเขาจะเหนื่อยล้ากันมากขนาดไหน แต่พวกเขาก็ยังคงพยายามทำให้ตัวเองตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา

“มันมืดแล้ว” มีแสงที่ไม่รู้จักฉายแวบผ่านตาชูฮันไป บ้านเด็กกำพร้าน่าจะอยู่ประมาณตรงนี้แต่มันยากที่หาเจอในตอนกลางคืนเช่นนี้

“นั่นไง!” เลาเสี่ยวเสียวชี้ไปที่บ้านหลังหนึ่งใกล้ๆซึ่งมีป้ายชื่อที่โดนโค่น แม้ว่าจะถูกทำลายไปแล้ว แต่คำว่า “สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า” ก็ยังสามารถมองเห็นได้ชัดอยู่

สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั้นมีขนาดเล็กมากๆและไม่ได้ดูสวยอะไร ตัวตึกก็ถูกทำลายจนเละเทะ มันยากที่จะคิดว่าสิบสามผู้ซึ่งมีพละกำลังมหาศาลจะมาอาศัยอยู่ในที่แบบนี้

“ไม่มีซอมบี้เหรอ? มีคนอยู่ที่แบบนี้ได้ด้วย?” ชูฮันรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจะไม่มีซอมบี้ได้อย่างไร? มันดูไม่เข้าท่าเท่าไหร่ “เข้าไปข้างในกันเถอะ”

ซางจิ่วตี้ลงจากรถคนแรก เดินเข้าไปในอาคารพร้อมกับจับปืนไรเฟิลไว้แน่นด้วยท่าทางกังวล