Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 542

แน่นอนว่าเฉินจีกวงเห็นทุกอย่างจากระยะไกล หลังจากที่จู่ๆก็รู้สึกกลัวจนสั่นระริกขึ้นมา เขาก็จำเฉินช่าวเย่ได้ เขารู้ชื่อของเฉินช่าวเย่ เฉินช่าวเย่เคยอยู่ที่ค่ายซางจิงเป็นเวลาหลายเดือนก่อนจะถูกกลุ่มคนจับตัวไป

เฉินจีกวงรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องตลก เขามักคิดเสมอว่ามือปืนพระเจ้าเป็นข่าวโคมลอยที่พวกมนุษย์กุเรื่องขึ้นมาเพื่อให้กำลังใจผู้คน แต่ตอนนี้เขาเข้าใจความหมายของมือปืนพระเจ้าแล้ว

ผู้ชายคนนี้ยิงได้โดยไม่ต้องพยายามเล็งเป็นพิเศษหรือไง? และคนของเขาก็ไม่ได้ถูกระเบิดอย่างผิดๆ เรื่องแปลกๆแบบนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร!

ครั้งนี้เฉินจีกวงวิตกอย่างมาก เขาไม่เคยนึกเลยว่ามือปืนพระเจ้าอย่างเฉินช่าวเย่จะอยู่ที่นี่ นี่เขาทำงานให้ชูฮันงั้นเหรอ?

คำนวนผิดพลาด! ทุกอย่างผิดพลาดไปหมด!

หัวใจของเฉินจีกวงเต้นรัว เขามองไปที่ปลายกระบอกปืนของเฉินช่าวเย่ที่อยู่ห่างไกลออกไปและกำลังเล็งมาที่ตัวเขา ความรู้สึกของวิกฤตและกลัวผุดขึ้นมา

“ลูกผสมระดับสูง ฆ่าชูฮันซะ ฆ่าชูฮัน!” เฉินจีกวงที่ทั้งฉุนเฉียวและโกรธแค้นออกคำสั่งดังลั่น และถึงกับหันมาอลาวาดใส่เจียวเหยียนที่อยู่ข้างๆด้วย เฉินจีกวงเขี้ยงมือตบใส่หน้า “เธอก็ไปด้วย! เธอเป็นลูกผสมระยะ 5 ฆ่าชูฮันซะ”

“อะไรน่ะ? นาย!” เจียวเหยียนตกใจหากเธอก็เข้าไปในสนามรบทันที แต่แล้วเธอก็ต้องเซข้างไปเล็กน้อย

“ปัง!”

กระสุนลอยเข้ามาทันทีเจียวเหยียนก้าวเท้าเข้ามา ทำให้เธอโดนกระสุนเฉี่ยวไปนิดนึง

“อ๊ายยยย!” เจียวเหยียนร้องลั่น เธอโมโหจัดและเริ่มพุ่งตัวเข้าไปในสนามรบ

เฉินช่าวเย่โมโหตัวเอง อีกฝ่ายคือลูกผสมระยะ 5 ซึ่งแข็งแกร่งยิ่งกว่าซอมบี้ระยะ 5 แต่ตัวเขานั่นเป็นแค่พรสวรรค์ระยะ 4 เท่านั้น

แม่งเอ๊ย! เขาด้อยกว่าอีกฝ่ายก้าวหนึ่ง!

และในจังหวะที่เจียวเหยียนหลบกระสุนได้ เฉินช่าวเย่ก็ทำการยิงต่อไปใส่ลูกผสมตัวอื่นๆ ไม่มีใครเห็นเฉินจีกวงเพราะเขาไม่เคยก้าวเข้ามาในสนามรบ ไม่มีใครรู้ว่าเขาหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่

พัฟ!

ชูฮันที่เตรียมตัวพร้อมอยู่หน้าเฉินช่าวเย่ประมาณ 5 เมตรยกขวานขึ้น เขากำลังจะปิดงานกับพวกลูกผสม ตัวเขากับเฉินช่าวเย่มีความสามารถในการเข้าใจกันและกันโดยไม่ต้องพูด ประกอบกับกองทัพเขี้ยวหมาป่าที่ร่วมมือต่อสู้ฝึกฝนด้วยกันมามากจนรู้ใจกัน ทุกคนทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างยอดเยี่ยม

ทีมหลอกล่อที่เหลือเพียง 15 คนได้รับการปกป้องและดูแลอยู่ที่จุดซ่อนตัว เช่นเดียวกับแผนกโลจิสติกส์กำลังทำการปฐมพยาบาลให้พวกเขาอยู่

ภารกิจของทีมหลอกล่อทำให้พวกเขาสูญเสียสมาชิกในทีมไปครึ่งหนึ่ง ความเจ็บปวดนี้ไม่มีใครรับรู้ได้มากเท่าชูฮันอีกแล้ว ทีมหลอกล่อเป็นทีมที่ตัวเขาฝึกมาเองกับมือ ทุกคนทั้งหมด 300 คนเป็นคนที่เขาคัดสรรมาเองกับมืออย่างรอบคอบ เขารู้ชื่อของทั้ง 300 คนหมด ทั้งอายุ ครอบครัวหรือแม้แต่สิ่งที่แต่ละคนชอบ ระยะเวลาที่ฝึกฝนด้วยกันมาอย่างยาวนานทำให้พวกเขากลายเป็นนักรบที่สุดยอด แต่เสียดาย

พวกเขาตายแล้ว…

“ตายซะ!”

ชูฮันยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน เขาจัดการลูกผสมที่พุ่งเข้ามาจนหมด

ตอนนี้ตรงช่วงกลางของสมรภูมิรบกำลังวุ่นวาย มีกลุ่มย่อยที่มีสมาชิก 10 คนกลุ่มหนึ่งร่วมมือกันจัดการลูกผสมระยะ 3 แม้มันจะใช้เวลานานกว่าจะทำให้มันบาดเจ็บจนตายได้ และบางทีมถึงกับสูญเสียสมาชิกไปบางคนเพราะพวกเขาไม่มีวิวัฒนาการระยะสูงอยู่ในทีมด้วย แต่แน่นอนว่าความสำเร็จของกลุ่มนี้ได้เป็นแรงบันดาลใจให้คนอื่นๆปล่อยขีดความสามารถของตัวเองออกมาเพื่อจัดการกับลูกผสม

“ตายซะ! ทีมอื่นไม่มีวิวัฒนาการระยะสูงในทีมยังฆ่าพวกมันได้ เราก็ทำได้เหมือนกัน!” กลุ่มคนตะโกนเรียกกำลังใจดังลั่น

ในเวลาเดียวกัน สถานการณ์มันก็เป็นจริงสำหรับทีมอื่นๆเหมือกนัน ท่านพลเอกชูฮันพูดถูก มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดจากทุกสิ่งมีชีวิต มันไม่มีที่สิ้นสุด

พวกเขาสามารถทำได้!

“ตาย!”

กลุ่มย่อยทั้งยี่สิบกลุ่มคำรามกู่ก้องขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงอีกครั้ง พวกเขาวิ่งกรูเข้าใส่ลูกผสมที่กำลังจะวิ่งไปที่จุดซ่อนตัวด้านหลัง แต่ละกลุ่มย่อยต่างร่วมมือกัน ทั้งโจมตีและป้องกันตัว ทุกคนรู้ตำแหน่งของตัวเองเป็นอย่างดี ผลลัพธ์ที่ออกมาคือพวกเขาสามารถจัดการลูกผสมระดับสูงได้ทั้งหมด 20 ตัว

“ทำลายพวกมัน! จัดการไอ้พวกมนุษย์พวกนี้ซะ! จัดการ!” เสียงตะโกนอย่างโกรธจัดดังมากจากพวกลูกผสมที่ถูกลากไปจัดการจนในที่สุดก็ตาย

มันไม่คิดเลยว่ากลุ่มพวกสายพันธุ์อ่อนแอที่มีแค่มนุษย์สายพันธุ์ใหม่ระดับต่ำและพวกคนธรรมดาอีกเจ็ดคน จะสามารถลากลูกผสมไปจัดการจนหมดหนทางแบบนี้ได้?

และในขณะที่เหล่าลูกผสมกำลังมึนงง เหล่าสมาชิกในกลุ่มที่มีหน้าที่โจมตีจู่ๆก็ฉวยโอกาสตรงหน้าและฟาดอาวุธผ่านคอของลูกผสม ขณะที่คนอื่นๆยังคงตามจัดการลูกผสมอยู่

พัฟ!

ดาบตัดเข้าที่คอ เลือดพุ่งกระฉูดใส่ผู้คน หากพวกเขาไม่มีใครใส่ใจ ทุกคนต่างตื่นเต้นและแหกปากกู่ร้องไม่หยุด

“เราทำได้แล้ว!”

เหล่าลูกผสมที่ถูกฆ่าร่วงลงพื้น ไม่เพียงแต่โดนลากและล้อมเอาไว้ แต่พวกเขายังฆ่าพวกลูกผสมอีก

ภาพนี้เกิดขึ้นต่อเนื่องไปเรื่อยๆไม่หยุดในสมรภูมิรบ เหล่าทหารของกองทัพเขี้ยวหมาป่าค่อยๆครอบงำการต่อสู้

ส่วนเจียวเหยียน อารมณ์ของเธอทะลุขึ้นมาแล้วเรียบร้อย ดูเหมือนว่าไอ้นักแม่นปืนนั่นจะเจาะจงมาที่เธอโดยเฉพาะ เพราะคนอื่นๆในสนามรบไม่มีใครเห็นเธอเลยด้วยซ้ำ!

“กระสุนเหลือไม่มากแล้ว” เสียงของเฉินช่าวเย่ดังขึ้นจากทางด้านหลังของชูฮัน ขณะที่ปืนไรเฟิลในมือปืนก็ยังคงยิงออกไป กระสุนพุ่งออกมาอย่างไม่ลังเล ลอยเข้าใส่เจียวเหยียน

เจียวเหยียนสามารถหลบกระสุนได้อย่างฉิวเฉียดแต่มันทำให้เธอเดือดกว่าเดิมขึ้นไปอีก ท่วงท่าของเธอสวยงามมาก เธออยู่ในสนามรบและเคลื่อนไหวผ่านทหารของกองทัพเขี้ยวหมาป่าไปมาอย่างสวยงามโดยไม่ได้ฆ่าใครเลยสักคน

ทุกครั้งที่เฉินช่าวเย่ยิงกระสุนใส่เธอ ไม่เพียงแต่จะไม่สามารถฆ่าเธอได้แล้ว ยิ่งทำให้เธอโกรธขึ้นมากกว่าเดิม ถึงแม้เธอจะไม่ฆ่าใครสักคนแต่เธอก็สร้างบาดแผลฉกรรจ์ให้แก่ทุกคนทุกครั้งที่เธอเคลื่อนไหวผ่าน

ชูฮันจัดการดึงหัวลูกผสมตัวที่คิดจะลอบเข้ามาทำร้ายเขาขาดออกจากตัว ชูฮันถอนหายใจและมองไปที่สนามรบที่มีแต่ความโศกเศร้า การต่อสู้อยู่ทั่วทุกมุมแห่ง มีคนตายอยู่ทุกมุม

กลุ่มลูกผสมประสบกับจำนวนผู้เสียชีวิตจำนวนมาก ตอนนี้พวกมันเหลือแค่ลูกผสมที่มีชีวิตเหลืออยู่ 50 ตัวเท่านั้น

แต่เช่นเดียวกันสมาชิกของกองทัพเขี้ยวหมาป่าก็เสียผู้คนไปไม่น้อยเหมือนกัน ทุกคนต่างได้รับบาดเจ็บรุนแรงกันหมด แต่ลูกผสมที่เหลืออยู่ในตอนนี้ล้วนเป็นแต่ลูกผสมระดับสูงทั้งนั้น พวกเขาจึงต้องรีบเร่งมือขึ้น

ชูฮันเตะศพของลูกผสมออกไปให้พ้นทางเขา อีกครั้งที่เขาวาดขวานซิ่วโหลไปทางขวาซึ่งมันได้กำจัดลูกผสมสองตัวตายคาที่ทันที

หลังจากฆ่าลูกผสมมากมายตายคาที่ทันที น้ำเสียงเรียบนิ่งของชูฮันก็เอ่ยขึ้น “ปืนไรเฟิลพิเศษยังใช้ได้อยู่มั้ย?”

เฉินช่าวเย่รีบหยิบปืนไรเฟิลพิเศษขึ้นมาแทนที่ปืนเดิมทันที “เพียงแค่นัดเดียวครับ”

“แค่นั้นก็พอแล้ว” ชูฮันจากไปอย่างกระทันหัน เขาพุ่งเข้าไปในสนามรบอย่างรวดเร็ว