Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 543

ในขณะเดียวกัน กลุ่มลูกผสมที่เหลืออยู่ก็วิ่งไปที่ด้านหลังกันหมด เป้าหมายของพวกมันคือชูฮันนั่นเอง ส่วนคนอื่นๆพวกมันไม่มีเวลามาจัดการด้วยแล้ว ตราบใดที่พวกมันสามารถฆ่าชูฮัน พวกมันก็จะได้รับชัยชนะทันที

ชูฮันเข้าใจถึงจุดนี้และยอมฝ่าแนวป้องกันสุดท้ายเข้ามาในสมรภูมิรบ ในเมื่อเป้าหมายของพวกมันคือเขา ถ้างั้นเขาก็จะล่อพวกมันให้มาหาเขาเอง แต่ถ้าเขาวิ่งพุ่งเข้าในสนามรบด้วยตัวเองทุกอย่างมันจะแตกต่างออกไป

“ปกป้องท่านพลเอก! ปกป้องท่านพลเอก!” กูเหลียงเฉินเป็นคนแรกที่เห็นชูฮันปรากฏตัวขึ้น เขาจึงตะโกนดังลั่น “ท่านได้รับบาดเจ็บ กลุ่มแรกปล่อยมือจากพวกลูกผสมและปกป้องท่านชูฮันซะ!”

กลุ่มแรกตกใจอย่างมาก นี่ท่านพลเอกชูฮันลงมาในสนามรบอีกครั้งงั้นเหรอ?

แม่ง!

สมาชิกของกลุ่มแรกได้สติก็รีบปฏิบัติตามทันที พวกมันรีบกั้นลูกผสมรอบๆออกไปขณะพยายามเข้าไปหาชูฮันที่พวกเขาได้สาบานกับตัวเองแล้วว่าจะไม่ยอมให้ท่านชูฮันได้รับบาดเจ็บอีก

ชูฮันไม่ได้ปฏิเสธการคุ้มครองจากกลุ่มที่หนึ่งแต่ก็ไม่ได้หยุดที่จะเข้ามาในสนามรบ ขวานซิ่วโหลยักษ์ในมือเขากำลังเปล่งแสงอย่างเดือดดาล มันถูกชูฮันกำด้ามจับไว้อย่างแน่นหนา

เขาจะต้องรับมือกับลูกผสมระยะ 5!

เจียวเหยียนเองก็เห็นภาพชูฮันวิ่งเข้ามาหาเธอ แววตาของเจียวเหยียนเป็นประกายร้อนแรงและเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เธอไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรเลย ไอ้หน้าโง่นั่นวิ่งเข้ามาหาเธอ

เฉินช่าวเย่ที่อยู่ด้านหลังกำปืนไรเฟิลพิเศษในมือแน่น แขนเกร็งจนสั่นเนื่องจากมันต้องใช้พละกำลังอย่างมากในการควบคุมปืนนี้ แต่ปืนในมือเขากลับนิ่งมั่นคงไม่สั่นไหวเลยแม้แต่น้อยขณะกำลังขยับตัวเพื่อเล็งไปทางเจียวเหยียน

เขาเข้าใจชัดเจนดีว่าโอกาสนี้มีเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น!

ซูเฟิงและหลี่บี๋เฟิงที่สู้กับลูกผสมระดับสูงอยู่ข้างหน้าชูฮันหยุดชะงักทันที พวกเขาเห็นฝีเท้าของชูฮันที่ดูสบายๆและทัศนคติที่เด็ดขาดของชูฮัน พร้อมกับเสียงคำรามอย่างตื่นเต้นของลูกผสมระยะ 5 ที่ดังสนั่น

“ระวัง—–” หลี่บี๋เฟิงที่กำลังตะโกนถูกซูเฟิงห้ามเอาไว้

ปืนไรเฟิมด้ามยาวสีทองปล่อยกระสุนลอยออกไปในอากาศขวางทางลูกผสมหลายสิบตัวตรงหน้าเอาไว้ พร้อมกับเสียงของซูเฟิงที่ดังขึ้น “ท่านรู้ดีว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ นี่เป็นภารกิจของท่าน”

หลี่บี๋เฟิงรู้สึกโหวงในใจ จากนั้นก็ถอนหายใจออกมา เขาเลือกที่จะระเบิดความโกรธของเขาใส่กลุ่มลูกผสมตรงหน้าแทน “กูจะฆ่าพวกมึง!”

ไม่มีใครสามารถผละออกจากตำแหน่งของตัวเองไปได้ นี่เป็นสงครามที่ไม่สามารถแพ้ได้สำหรับทุกคน พวกเขาต้องชนะ พลังผันผวนของชูฮันที่เข้ามาในสนามรบกำลังบอกพวกเขากองทัพเขี้ยวหมาป่าทุกคนว่าต้องเชื่อมั่นในตัวเองและสู้ให้หนัก!

ในตอนนั้นเจียวเหยียนค้นพบว่ากระสุนที่มักยิงมาใส่เธอได้หายไปแล้ว และสังเกตเห็นพื้นที่ขนาดใหญ่ที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นรอบๆชูฮัน เมื่อเจียวเหยียนมองไปที่ชูฮันสีหน้าของเธอก็พลันปรากฏความตื่นเต้นที่พุ่งปะทุออกมาอย่างล้นหลาม

ไม่มีกระสุน ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้หน้าโง่ อยากจะตัวต่อตัวกับฉันงั้นเหรอ

แค่แกคนเดียว?

ตายซะ! เจียวเหยียนพุ่งตัวออกไปจากจุดเดิมที่ยืนอยู่ ร่างของเธอเหมือนกับกระสุนไฟที่ถูกปาออกมา เธอพุ่งตัวเร็วจี๋พร้อมกับกรงเล็บแหลมคม

เงาของชูฮันวาบผ่าน ขวานซิ่วโหลเงื้อมขึ้นสูงและถูกวาดในอากาศเป็นเส้นลำแสงสีดำ และพลังผันผวนอันรุนแรงที่ระเบิดออกมา

ฆ่า!

ปัง!

พละกำลังทั้งสองปะทะเข้าใส่กันกลางสนามรบ เกิดพลังผันผวนอันรุนแรงระเบิดขึ้น ส่งผลให้พื้นดินสั่นสะเทือน ตามมาด้วยลมหมุนที่ก่อตัวขึ้นเป็นวงล้อมรอบเอาไว้

ในใจกลางสนามรบ ฝุ่นลอยคละคลุ้มอยู่ในอากาศปิดกั้นทัศนวิสัยของทุกคน ไม่มีใครสามารถมองเห็นได้ว่าเกิดอะไรขึ้นด้านใน ไม่มีใครรู้ว่าใครแพ้หรือชนะ มีเพียงแต่พลังงานระดับสูงที่ทุกคนสัมผัสได้

ภายในใจกลางของลมหมุน ขวานซิ่วโหลของชูฮันกำลังเปล่งพลังออกมาเต็มที่ มันกำลังกั้นกรงเล็บของเจียวเหยียนที่กำลังจะฟาดเข้าใส่ชูฮันและถูกปัดออก จากนั้นก็ฟาดเข้าใส่เจียวเหยียน หากเธอก็หลบได้อย่างหวุดหวิด

เจียวเหยียนพยายามระงับความช็อคในอกเอาไว้ เธอจ้องไปที่สีหน้าเรียบเฉยของชูฮันและขวานยักษ์ในมือที่เกือบจะผ่าเธอออกไปสองส่วน

เธอเคยได้ยินว่าชูฮันมีขวานยักษ์อยู่กับตัวและพลังของขวานนี่ก็น่ากลัวอย่างมาก แต่เจียวเหยียนไม่เคยรู้เลยว่าขวานยักษ์ดำนี่จะมีพลังคลื่นจากตัวมันเองด้วย? ลำแสงสีดำที่ปล่อยออกมาจากตัวขวานกระจายเป็นวง ยิ่งโดยเฉพาะเมื่ออยู่ในระยะใกล้แบบนี้ เธอยิ่งสามารถมองเห็นคลื่นแสงสีดำประกอบกับพลังผันผวนของชูฮันที่ไหลรวมกันเป็นวง

นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน?!

ความกลัวเริ่มแผ่กระจายไปทั่วหัวใจของเจียวเหยียน นี่มันเหนือกว่าความเข้าใจของเธอและมันทำให้ตอนนี้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมา มันมีอะไรในโลกนี้น่ากลัวยิ่งกว่าลูกผสมและซอมบี้อีกเหรอ?

มันมีสิ่งที่เห็นได้ชัดว่าไม่ได้เกิดจากมนุษย์เกิดขึ้นมาได้ยังไง?!

จู่ๆเจียวเหียนก็นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมานานพอสมควรขึ้นได้ หวังยู่ตู้ที่ถูกตัดแขนขาและถูกอัดจนไม่เหลือสภาพที่ส่งกลับมาที่เมืองหยิน ตอนนั้นเธอแทบจะหัวเราะจนฟันร่วงเมื่อได้ยินเรื่องที่มันเล่า แต่ตอนนี้เธอกลับมองไปที่ชูฮันอย่างกลัวจัด นี่เขาเป็นผีหรือเปล่า?

ตอนนี้ความกลัวไหลทะลักออกมาจากอกเจียวเหยียน ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจว่าทำไมหวังยู่ตู้ถึงมีท่าทีหวาดกลัวจนประสาทหลอนแบบนั้น มันคือเรื่องจริง เธอสัมผัสได้ถึงความสามารถในการฆ่าและจิตสังหารที่อัดแน่นของชูฮันและขวานยักษ์

แม้แต่เมื่อจังหวะที่กรงเล็บของเธอปะทะเข้ากับตัวขวาน เธอก็รู้สึกได้ถึงพลังที่ระเบิดออกและไหลวนอย่างพลุ่งพล่าน เหมือนกับมันมาจากนรก

นี่มันไม่ใช่ขวาน มันมีคือปีศาจที่ซ่อนอยู่ข้างใน!

“อ๊าก——-” เจียวเหยียนร้องพลันรีบปล่อยกรงเล็บของเธอที่ปะทะกับขวานอยู่ออกด้วยความวิตก เธอรีบถอยหลังหนี

ชูฮันยิ้มมุมปากเล็กน้อย จากนั้นก็พูดขึ้น “ในระหว่างวัน แกทำให้ผู้คนหวาดกลัว”

“พรึบ!”

ขวานซิ่วโหลปล่อยลำแสงออกมาพร้อมเสียงหวีดร้องจากตัวขวาน

ชูฮันบิดข้อมืออีกครั้ง ขวานซิ่วโหลฟาดลงในอากาศ จนเกิดพลังคลื่นพร้อมกับร่างของชูฮันที่พุ่งปะทุไปข้างหน้า

อยากจะหนีเหรอ? ไม่มีทาง!    

ทุกคนที่อยู่ในภายนอกได้แต่กังวลในอกกันไม่หยุด ขณะเดียวกันก็ยังพยายามจัดการกับลูกผสมที่หลงเหลืออยู่ไปด้วย พวกเขาต่างพุ่งความสนใจไปที่การเคลื่อนไหวที่ใจกลางสนามรบ หลังจากมันเกิดการระเบิดครั้งใหญ่ มันก็นิ่งเงียบไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก

เกิดอะไรขึ้น?

ในขณะที่ทุกคนกำลังเป็นกังวล จ่ๆมันก็มีเสียงกรีดร้องดังออกมา ตามมาด้วยร่างของเจียวเหยียนและชูฮันที่พุ่งฝ่าวงล้อมฝุ่นหนาออกมา