Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 545

ความยินดีต่อชัยชนะสลายไปภายในพริบตา เกิดความกลัวขึ้นในใจของทุกคน พวกเขารีบหันไปมองรอบๆตัวเองกันทันที เมื่อตอนที่เจียวเหยียนกำลังพุ่งเข้าใส่ชูฮัน แน่นอนว่ามีคนเข้ามากั้นไว้ ซึ่งมันทำให้ชูฮันได้มีเวลาตอบสนองได้ทัน แต่ราคาที่จ่ายไปนั่น…

ลูกผสมระยะ 5 นำพาไวรัสระดับสูงมาด้วย ถ้าไม่ใช่มนุษย์สายพันธุ์ใหม่ที่อยู่ในระดับเดียวกันหรือสูงกว่า ไม่มีใครสามารถต้านทานการติดเชื้อได้ และคนที่ติดเชื้อจะกลายพันธุ์เป็นซอมบี้อย่างรวดเร็ว

“แค่ก!” มีเสียงสำลักดังขึ้น

ทุกคนรีบหันไปทางเสียงที่มาอย่างทันที ตามมาด้วยกลุ่มคนที่เริ่มวิตก หลายคนตาเริ่มแดงก่ำ มือกำหมัดแน่น

คนคนนั้นคือหลี่ชวน

หลี่ชวนกำลังสำลักอยู่ท่ามกลางฝูงชน ตรงช่องท้องของเขามีเลือดไหลออกมาอย่างรุนแรงไม่หยุด ซึ่งเลือดที่ไหลออกมานั้นคือเลือดสีดำที่กระจายไปทั่ว แม้แต่ผิวของเขาก็เริ่มซีดเผือดเหมือนกับซอมบี้

ไวรัสกระจายไปทั่วร่างอย่างรวดเร็ว เมื่อเทียบกับการโดนซอมบี้กัดแล้ว นี่มันเร็วกว่าอย่างมาก หลี่ชวนไม่ใช่มนุษย์สายพันธุ์ใหม่ เขาไม่ได้เป็นแม้แต่วิวัฒนาการระยะ 1 หากเขาผ่านการฝึกฝนมาอย่างมากและหนักหน่วงและดูมีประสิทธิภาพที่จะเป็นพรสวรรค์ หลายคนต่างคาดเดากันทั้งนั้นว่าหลี่ชวนจะวิวัฒน์เป็นพรสวรรค์ด้านไหนเมื่อเขาถูกกระตุ้นขึ้นมา แม้แต่ชูฮันยังถามระบบล่มสลายถึงอัตราในการกระตุ้นพรสวรรค์ของหลี่ชวน

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้หลี่ชวนตกไวรัสจากลูกผสมระยะ  5 เข้าไปแล้ว เพื่อที่จะได้ทำการเตือนให้ชูฮันได้ระวังตัวล่วงหน้า ก่อนที่งานวิจัยของชูฮันจะยังได้ทันเริ่ม

ทุกอย่างมันสายไปแล้ว มันช้าเกินไป!

“อัก~” เลือดสีดำทะลักออกจากปากของหลี่ชวน และตอนนั้นเองร่างของหลี่ชวนก็ล้มลงพื้นเนื่องจากเข่าที่อ่อนแรง

พรึบ!

ชูฮันรีบเข้าไปรับร่างของหลี่ชวนเอาไว้ ในตอนนั้นสมองของชูฮันหยุดทำงาน เขาหยุดคิดถึงเหตุผลทุกอย่าง เขากอดหลี่ชวนไว้ในอ้อมแขน เขามองตาหลี่ชวนอย่างต้องการให้หลี่ชวนพูดออกมา พูดสิ

หลี่ชวนที่ติดตามเขามาตั้งแต่สงครามเมืองตง เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาการกลุ่มแรกของเขา ฆ่าซอมบี้มานับไม่ถ้วน มีประสบการณ์ในการฝึกฝนมามากมาย และยังรอดชีวิตท่ามกลางวิกฤตในสงครามมามากมายได้ กำลังจะตายอยู่ในอ้อมแขนของเขาตอนนี้

หลี่ชวนเป็นนักรบที่ดีที่สุดของกองทัพเขี้ยวหมาป่า เป็นนักจู่โจมที่ดีที่สุดในกลุ่มที่ 11 และกลุ่มของหลี่ชวนเป็นกลุ่มเดียวจากทั้งกลุ่มย่อยยี่สิบกลุ่มที่ไม่มีมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ในกลุ่มเลย อนาคตของหลี่ชวนนั้นไร้ขีดจำกัด!

และเขายังเป็นคนที่เล่นมุกตลกได้ขำที่สุดสำหรับชูฮัน เป็นเพื่อนพ้องที่น่ารักสำหรับทุกคนในกองทัพเขี้ยวหมาป่า…

ทว่า ตอนนี้ร่างกายของหลี่ชวนกำลังจะเปลี่ยนไปแล้ว!

ผู้คนในสนามรบเงียบกันหมด แววตาของทุกคนอัดแน่นไปด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน หลายคนตัวสั่นเทิ้มไปด้วยความโกรธ ตาแดงก่ำ และเริ่มเครียดที่เห็นว่าผิวของหลี่ชวนกำลังเปลี่ยนไป พวกเขาไม่สามารถยอมรับสถานการณ์แบบนี้ได้

มันกระทันหันเกินไป มันหดหู่เกินไป!

“หวังไค! หวังไค!” ชูฮันที่กำลังตื่นตระหนกรีบตะโกนเรียกหวังไคในหัวเขาทันที “มีวิธีไหนที่จะช่วยเขาไว้ได้มั้ย?”

หวังไคส่ายหัวในที่ที่ชูฮันไม่สามารถมองได้เห็น “ขอโทษชูฮัน ฉันทำอะไรไม่ได้เลย”

“ชิ้นส่วนของระบบล่มสลายก็ใช้ไม่ได้เหมือนกันเหรอ? ฉันสามารถใช้มันพยุงอาการเขาไว้ได้ก่อนแล้วค่อยไปตามหาชิ้นส่วนอื่นๆมาก็ได้ ถึงแม้มันจะต้องยื้อเวลาเป็นอีกกี่ปีก็ตาม!” ชูฮันเริ่มนึกขึ้นถึงหนทางมากมายในหัว เขาเริ่มนึกถึงจุดต่างๆของเสาหินที่เขาจำได้และคิดถึงเส้นทางหรือวิธีการต่างๆ เขาเริ่มทำการคำนวนทุกอย่างในหัว แม้เขาจะหาทางได้ แต่ปัญหาเดียวที่มีในตอนนี้ก็คือเวลามันไม่พอ

หวังไคเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเสียใจ “ฉันขอโทษชูฮัน คนตายไม่สามารถย้อนคืนได้ ที่เราสามารถช่วยแม่ของนายไว้ได้เพราะเธอไม่ได้รับไวรัสและติดเชื้อโดยตรง มันมีความแตกต่างอย่างมากระหว่างทั้งคู่”

ชูฮันนิ่งงัน และเป็นเวลาครู่หนึ่งที่เหมือนโลกหยุดเคลื่อนไหว เวลาเหมือนกับหยุดนิ่ง

มันไม่มีทาง ไม่มีทางช่วยชีวิตหลี่ชวนไว้ได้…

“ท่านหัวหน้า” หลี่ชวนที่เสียงเริ่มสั่น จู่ๆก็ส่งเสียงขึ้นมา เขาพบว่าตัวเขาสูญเสียวิสัยทัศน์ไปแล้ว แต่เขาสัมผัสได้ว่าชูฮันอยู่ใกล้กับเขา

“ใช่ ฉันเอง” ชูฮันตอบกลับไปอย่างสิ้นหวัง เขาพยายามระงับอารมณ์รุนแรงที่อยากจะทำลายโลกนี้ทิ้งเอาไว้

หลี่ชวนที่ริมฝีปากแตกแห้งพยายามจะยิ้มออกมา เขาเอ่ยขึ้นน้ำเสียงสั่นๆ “ผมมีคำขอ”

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองหลี่ชวนทันที สายตาหลายร้อยคู่จับจ้องมาที่หลี่ชวนอย่างไม่ลังเล พวกเขาอยากจะได้ยินคำขอก่อนตายของหลี่ชวน ไม่ว่าความต้องการของหลี่ชวนคืออะไร แน่นอนว่าพวกเขาจะทำให้อย่างแน่นอน

หัวใจของชูฮันเริ่มเต้นรัวเร็วอีกครั้ง เขาเอ่ยถามเสียงต่ำ “ว่ามาสิ”

“อึก! ขอบคุณครับหัวหน้า” หลี่ชวนเริ่มมีเลือดกระอักออกมาจากปาก ตาแดงก่ำ หากครั้งนี้จู่ๆเขาก็กำหมัดแน่นใช้พละกำลังทั้งหมดของตัวเอง “ผมขอกระสุน!”

“เฮือก!”

ทุกคนช็อค สายนับร้อยๆคู่จ้องมาที่หลี่ชวนอย่างไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน ทุกคนยิ่งกำหมัดแน่นขึ้นไปอีกจนตัวสั่นเทิ้ม คำขอของหลี่ชวนคือกระสุน?

“ปัง!”

ชูฮันไม่สามารถกลั้นอารมณ์ของตัวเองต่อไปได้อีก เขากระแทกหมัดลงกับพื้นอย่างแรงจนฝุ่นลอยฟุ้งในอากาศ

ทุกคนเองก็กำอาวุธในมือตัวเองอย่างมาก กัดฟัน น้ำตาคลอเบ้า บางคนก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่จนไหลออกมา “ได้”

เขาไม่สามารถช่วยหลี่ชวนเอาไว้ได้

ทั้งสนามรบตกอยู่ในความเงียบ มีแต่เสียงหายใจรุนแรงและไม่คงที่ของทุกคนให้ได้ยิน หลายคนวิ่งหนีไปอีกมุมหนึ่งอย่างทนไม่ไหว บรรยากาศทั้งบริเวณเต็มไปด้วยความโศกเศร้าอย่างหนักหน่วง

ชูฮันยืนขึ้น มือที่ถือขวานซิ่วโหลไว้สั่นไปมา น้ำเสียงอัดแน่นไปด้วยอารมณ์ที่พยายามระงับไว้  “ชูเซี่ย”

ชูเซี่ยที่กำลังวุ่นวายอยู่ด้านหลัง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา แต่เธอรู้ว่าทำไมชูฮันถึงเรียกชื่อเธอ ครั้งหนึ่งชูฮันเคยมอบปืนพกเล็กไว้ให้เธอเพื่อป้องกันตัว ซึ่งเธอยังไม่เคยใช้มันเลยสักครั้ง

ชูเซี่ยที่ถือปืนพกไว้ในมือ เดินเข้ามาในฝูงชน เธอก้มหน้า ไหล่สั่นเทิ้ม น้ำตาไหลพราก

หลี่ชวนเองก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวรอบๆตัวเขา เขากำลังนอนอยู่ที่พื้น ตัวเริ่มสั่นสะท้าน เลือดสีดำทะลักออกจากปากหากเขายังยิ้มออกมาอย่างยินดี เขาได้ตายในอ้อมแขนของท่านพลเอก มันเป็นสิ่งที่น่าเชิดชูและเป็นเกียรติในฐานะนักรบของกองทัพเขี้ยวหมาป่า แม้เขากำลังจะกลายเป็นซอมบี้ก็ตาม

บนสนามรบที่เงียบกริบไร้เสียงใดๆ เต็มไปด้วยความโศกเศร้า เสียงของหลี่ชวน เสียงของหลี่ชวนที่พูดขึ้นอย่างตะกุกตะกัก หากทุกคนกลับได้ยินชัดเจน

“ชื่อของผมคือหลี่ชวน ตำแหน่งสิบเอก ผู้บังคับบัญชาของผมคือท่านชูฮัน ผมเป็นกัปตันของหน่วยย่อยที่ 11 ของกองทัพเขี้ยวหมาป่า! ผมเกิดจากกองทัพเขี้ยวหมาป่าและขอตายกับกองทัพเขี้ยวหมาป่า!”

ทุกคนยืนหลังตรง สายตาจับจ้องไปที่หลี่ชวนและทำท่าวันทยาหัตถ์ให้หลี่ชวนอย่างพร้อมเพรียงกันทุกคน

“ปัง!”