Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 56 เจอกันอีกแล้ว

“ออกไป!” เธอตะโกนออกมาอย่างมีอารมณ์ เสียงเธอดังมากแต่มันกลับดูเย็นชาเหมือนกับเสียงของเครื่องจักร

ซางจิ่วตี้หยุดการเคลื่อนไหวทันทีที่สิบสามตะโกนใส่เธอ ร่างของเธอแข็งทื่อไปทั้งร่าง ขยับตัวไม่ได้ แม้แต่เลาเสี่ยวเสียวที่ดูมีความหลังกันมายังไม่สามารถทำให้เธอกลัวแบบนั้นได้

เลาเสี่ยวเสียวพยายามสุดตัวที่จะซ่อนตัวอยู่ในความมืด ทำตัวให้ไร้ตัวตนมากที่สุดที่จะทำได้ขณะเดียวกันก็เนื้อตัวก็สั่นเทาไปด้วยความกลัว

ผู้หญิงทั้งสองคนดูกลัวกันมากๆ

เฉินช่าวเย่มองไปที่สถานการณ์เบื้องหน้าด้วยสายตาไม่เข้าใจ ในสายตาเขา…ซอมบี้สิที่น่ากลัวไม่ใช่เด็กสาวคนนี้

เด็กสาวคนนี้น่าจะรอความช่วยเหลืออยู่ เธอดูเปราะบาง ทำไมพวกเขาต้องทำท่ากลัวเธอกันแบบนี้ด้วย?

เฉินช่าวเย่วิ่งไปข้างหน้าอย่างไวจนชูฮันยื่นมาออกมาห้ามไม่ทัน มือของชูฮันยังคงค้างเติ่งในอากาศ

เฉินช่าวเย่เดินเข้าไปพลางพูดอย่างนุ่มนวลกับสิบสาม “เด็กน้อย หนูไม่ต้องกลัวนะ เราไม่ใช่ศัตรู อ๊าก อ๊ากกกกกก!!!”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงแหกปากและร้องไห้ดังไม่หยุดจากเฉินช่าวเย่ เขากลัวจนล้มลงไปกับพื้น น้ำตาและน้ำมูกไหลท่วมไปกับพื้น เขาชี้นิ้วไปข้างหลังโต๊ะอย่างสั่นเทาพลางตะโกนขึ้นมา “อ๊าก! อ๊าก! อ๊าก! อ๊าก!”

“แม่งเอ๊ย!” เลาเสี่ยวเสียวโกรธจัดพร้อมกับเอามือตะปบหน้าผากตัวเอง เจ้าอ้วนนั่นไร้ประโยชน์ชะมัด

ชูฮันรีบเดินเข้าไปพร้อมกับใบหน้าถมึงลากเฉินช่าวเย่ที่หนัก 200 กิโลกรัมกลับมาและปล่อยเขาออกไปจากห้องนี้ จากนั้นก็ปิดประตูลงทันทีอย่างรุนแรง

เฉินช่าวเย่ที่ยังคงตัวสั่นเทาด้วยความกลัวมองไปยังประตูที่ปิดสนิท เขายังคงร้องไห้อยู่แม้จะไม่มีน้ำตาและเสียง ด้วยเพราะเขากลัวว่าเสียงของเขาจะล่อซอมบี้มา มันช่างเลวร้ายเหลือเกิน! เขาจะไม่กลับเข้าไปในห้องนั่นอีก ถึงแม้ข้างนอกนี้จะดูน่ากลัวแค่ไหนก็ตาม แต่มันก็ยังปลอดภัยกว่าข้างในนั่น

เด็กสาวที่อยู่ข้างในนั่นเป็นโรคจิตหรือปีศาจกลับชาติมาเกิดหรือไงกัน?!

บรรยากาศภายในห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง เด็กสาวมองไปที่คน3คนในห้อง เธตรึงสายตาอยู่กับชูฮันขณะที่ดวงตาของเธอเปล่งไปด้วยความดุดัน ราวกับหมาป่ากระหายเลือดยามกวาดสายตามองดูหน้าผาก ลำคอ และหัวใจ…จุดตายบนร่างกายของชูฮัน

เธอรู้สึกว่าชูฮันให้ความรู้สึกเป็นภัยคุกคามต่อเธอมากที่สุด

ส่งที่ทำให้เฉินช่าวเย่กลัวจัดและทำให้ผู้หญิงอีก2คนนั่นตัวแข็งทื่ออยู่ข้างหลังโต๊ะที่เธอกำลังนั่งพิงอยู่

กองเอกสารและหนังสือสูงตั้งบังวิสัยทัศน์ของเขาและตัวเฉินช่างเย่เองก็ไม่ได้รู้อะไรเลยเกี่ยวกับสิบสามมาก่อน เขาเลยไม่ได้สังเกตบรรยากาศโดยรอบก่อนเดินเข้าไปหาสิบสาม

มีทั้งหมดกี่ร่าง 20? 50? หรือเป็นร้อย?

ไม่สามารถรู้จำนวนทั้งหมดได้แน่ชัด แต่ศพถูกวางเรียงไว้อย่างดี ทับซ้อนเป็นกองขึ้นไปราวกับปีรามิต ผสมไปด้วยทั้งคนแก่และเด็ก มันน่าจะเป็นเหล่าคนในสถานกำพร้าที่กลายร่างเป็นซอมบี้

ทุกคนในสถานกำพร้ากลายเป็นซอมบี้กันหมด!

รอยตัดของบาดแผลบนคอนั้นเป็นทรงแปลกๆ มันไม่ปกติ พวกเขาเดาว่ามันไม่น่าจะเกิดจากอาวุธแหลมคม ชูฮันมองไปที่หลังมือของเด็กสาวและพบว่าเล็บของเธอที่ควรจะเป็นสีขาวและบอบบางกลับเต็มไปด้วยเลือดสีดำและสิ่งสกปรกต่างๆ แสดงว่า…เธอนั่นแหละที่เป็นคนตัดหัวพวกเขา

มันเป็นสถานที่ที่เธอโตมา โดยมีประธานของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นคนดูแลเธอ เพื่อนๆ และเด็กน่ารักอีกหลายคนที่โตขึ้นมาด้วยกัน ทว่าเธอจำเป็นต้องฆ่าพวกเขา ตั้งแต่พวกเขากลายร่างเป็นซอมบี้

มันช่างโหดร้ายเหลือเกินที่ต้องกลายเป็นคนที่ต้องฆ่าคนที่ตัวเองรักและใกล้ชิดเองกับมือ…

ชูฮันนิ่วหน้าครุ่นคิด ตาของเขาฉายแววสับสน มันเหนือความคาดหมายของเขาที่สิบสามที่ซางจิ่วตี้และเลาเสี่ยวเสียวรู้จักคือเธอคนนี้ เขานึกภาพไม่ออกเลยว่าเธอเจออะไรมาบ้างระหว่างการปะทุของโลกาวินาศ

แต่ยังไงมันก็เป็นความจริง ตอนนี้เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทั้งซางจิ่วตี้และเลาเสี่ยวเสียวถึงมีท่าทางแปลกๆเช่นนั้นยามพูดถึงสิบสาม เธอเป็นคนพิเศษเช่นเดียวกับกับตัวตนและบุคลิกของเธอ

เธอโด่งดังและเป็นที่รู้จักดีของทุกคนในระหว่าง10ปีของโลกาวินาศในชาติที่แล้ว เธอสามารถควบคุมได้ทั้งจีน เป็นหัวหน้าของหลางหยา เธอโลภมากในอำนาจจนสามารถรวบอำนาจกองกำลังทั้ง3กองมาได้จนหมด หลังจากนั้นเธอก็ได้ฉายาว่า ‘นักฆ่า’

ชูฮันก้มตัวลงเพื่อซ่อนแววตาที่กำลังมีความสุขของเขา

สวัสดี…ป่ายหวีเนอ

เจอกันอีกแล้ว…

“สิบสาม” ซางจิ่วตี้พยายามรวบรวมความกล้าอีกครั้ง “เธอจะไปกับเรามั้ย? เธออยู่ที่นี้ต่อไปไม่ได้ เธอควรไปอยู่กับพวกเรานะ” ป่ายหวีเนอยังคงไม่ขยับตัวใดๆหากแววตาสังหารฉายเต็มในดวงตาเธอ เธอพูดขึ้นมาเหมือนเดิมอีกครั้ง

“ออกไป”

ซางจิ่วตี้และเลาเสี่ยวเสียวเหมือนจะถอยหลังหนีออกไป ทั้งสองคนดูมึนงงสับสน พวกเธอไม่รู้ว่าควรจะออกไปหรืออยู่เกลี้ยกล่อมสิบสามต่อดี

หรือว่าพวกเธอควรไปและปล่อยให้ป่ายหวีเนออยู่ที่นี้ต่อ?

พวกเธอกลัวว่าป่ายหวีเนอจะฆ่าพวกเราทั้งหมดถ้าเธอพวกเรายังอยู่ที่นี้ต่อและทำให้เธอโกรธ

แปะ!
ชูฮันเดินหน้าเข้ามา การกระทำของเขาสร้างความตกใจอย่างมากต่อซางจิ่วตี้และเลาเสี่ยวเสียว แรงสังหารในตัวป่ายหวีเนอเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ

ชูฮันยิ้มและเดินเข้าไปหาเธอ ไม่สนใจท่าทางของซางจิ่วตี้และเลาเสี่ยวเสียว เขาจับมือเธอขึ้นมาขณะที่จิตสังหารของเธอระเบิดออกมา

มือชูฮันค่อยๆลูบผมของเธออย่างนุ่มนวล

การกระทำที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ดวงตาของเธอแดงก่ำขึ้นมา เธอก้มตัวขณะที่จิตสังหารของเธอเริ่มจางหายไป

ชูฮันรู้ว่าเธอทรมานจากการช็อกอย่างรุนแรงของการปะทุของโลกาวินาศ เธอดูเหมือนกับแมวขี้โมโห หากเขารู้ดีว่าการทำเช่นนี้ทำได้เพียงแค่ทำให้เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นจากใครสักคน หากมันยังไม่มากพอที่จะพาเธอออกไปจากที่นี้

ชูฮันจึงพูดขึ้นอย่างใจเย็นว่า “เธออยากกลับไปที่บ้านป่ายมั้ย?”

จู่ๆทั้งห้องก็เงียบสนิทขึ้นมาทันที และ….

เคล้ง!

เคล้ง!
เสียงปืนของซางจิ่วตี้และเลาเสี่ยวเสียวตกลงบนพื้น พวกเธอทั้งประหลาดใจและตกใจในเวลาเดียวกันเหมือนกับตอนที่พบว่าซอมบี้มีตัวตนในโลกาวินาศ

ชูฮันรู้ได้ยังไง?

ป่ายหวีเนอเงยหน้าขึ้นมา ลืมตาขึ้นพลันก็มีน้ำตาไหลลงมาจากหน้าเธอ

“คุณเป็นใคร?” นี่เป็นประโยคแรกที่เธอพูดกับเขา ตามมาด้วย “ออกไป” ถึงแม้ว่าเสียงของเธอจะแหบแห้ง หากแต่ก็ยังแฝงไปด้วยความปรารถนา

ชูฮันยิ้มเล็กน้อย เขาเข้าใจสถานการณ์ของป่ายหวีเนอดี เธอโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่เธอไม่ใช่เด็กกำพร้า “ฉันคือชูฮัน” ชูฮันตอบพร้อมกับรอยยิ้มพลางชี้ไปที่หน้าท้องของเธอ “เธอหิวเหรอ?”

เด็กสาวพึ่งอายุเพียง 17 ปี หากเธอกลับต้องเผชิญเหตุการณ์มากมายในชีวิต ชูฮันคิดว่าเขาไม่จำเป็นต้องดูแลประคบประหงมป่ายหวีเนอ หากเขาจะให้ความช่วยเหลือและความเคารพต่อเธอแทน

แน่นอนว่าสิ่งที่เขาหวังไว้มากที่สุดก็คือ การได้รับความภักดีจากป่ายหวีเนอ ด้วยเพราะเธอจะกลายเป็นคนที่ทรงพลังมากในอนาคต และไม่มีใครสามารถควบคุมเธอได้ ฉายา ‘นักฆ่าคน’ ไม่ได้เป็นแค่ฉายา…

การได้เธอมาเข้าร่วมก็เหมือนกับได้ครึ่งหนึ่งของโลกาวินาศมาไว้ในมือ