Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 57 การระเบิด

“เร็วสิ! เร็วๆ! อย่ามัวแต่ขี้เกียจ!”

ภายในซูเปอร์มาร์เก็ต โจวซือหลีถือปืนอยู่พร้อมกับตะโกนสั่งพวกลี้ภัยที่เขาขังไว้ เขาสั่งให้คนพวกนี้เก็บอาหารให้เรียบร้อยและทำความสะอาดซูเปอร์มาร์เก็ต ฝูงซอมบี้ที่อยู่ใกล้ๆถูกคนของเขาล่อออกไปไกลแล้ว เขาเลยคิดว่าตอนนี้มันปลอดภัยดี อีกอย่างมันมีอาหารมากมายอยู่ที่นี้เขาเลยอยากจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี้ซะเลย

สำหรับคนบนรถกระบะที่ล่อซอมบี้ออกไปไกล เขาลืมพวกมันไปแล้ว เขาไม่ได้สนใจอะไรคนพวกนั่นและมันก็ไม่มีอะไรต่างไม่ว่าพวกนั้นจะกลับมาหรือไม่ แต่เขายินดีมากกว่าถ้าพวกมันจะไม่กลับมา จะได้ไม่มีคนมากินอาหารของเขาเพิ่ม

ชายที่ถูกเขาฆ่าถูกแขวนไว้ตรงประตูทางเข้า กองเลือดเจิ่งนองล่อฝูงยุงให้บินมารุมตอม เขาแขวนศพไว้เพื่อทำให้ผู้คนกลัว จะได้ไม่มีใครมากล้าตอแยกับเขาอีก

เขาอยากจะทำให้ทุกอย่างให้กระจ่างไปเลยสำหรับคนพวกนี้…เขาพร้อมจะฆ่าพวกมันทันทีถ้ามันไม่เชื่อฟังเขา

รถG55ที่ชูฮันใช้เป็นเครื่องป้องกันไม่ให้ซอมบี้จากข้างนอกเข้ามาถูกเอาออกไปแล้ว ตัวรถถูกนำไปล้างทำความสะอาดเรียบร้อย นอกเหนือจากรอยขูดขีดต่างๆและหน้าต่างที่พัง มันดูราวกับรถใหม่เอี่ยม

รถคันนี้มีราคาแพงมากและเขาคงไม่สามารถซื้อมันได้ในยุคศิวิไลซ์ หากแต่ตอนนี้เขากลับได้มันมาง่ายๆ

โจวซือหลีคิดเกี่ยวกับชูฮันและสาปแช่งอยู่ในใจ เ*ย! ทำไมไอ้นั่นถึงมีรถหรูและผู้หญิงสวยขนาดนั้นได้?! แต่แล้วไงล่ะ? ตอนนี้ทั้งหมดนี้เป็นของเขาหมดแล้ว!

“แม่งเอ๊ย!” โจวซือหลีลูบตรงรอยขีดข่วนตามตัวรถ เขาถือว่ารถคันนี้เป็นของเขาแล้ว และรอยขีดข่วนใดๆก็ตามล้วนทำให้เขาไม่พอใจ “กล้าดียังไงมาทำรถฉันเป็นรอย?”

ถ้าเขาได้เจอมันอีกครั้ง เขาจะฆ่ามันแน่ๆ เขาจะตัดมันเป็นออกเป็นชิ้นๆและเอากับสาวสวยคนนั้นให้หนำใจ

“นั่นเสียงอะไร?!” จู่ๆก็มีเสียงของชายคนหนึ่งพูดขึ้นมาด้วยความกลัวขณะมองไปรอบๆอย่างตระหนก

เหล่าผู้ลี้ภัยกำลังเหงื่อแตกด้วยความกลัว

“ทำต่อไป! อย่าขี้เกียจ!” โจวซือหลีเตะไปที่ชายคนนั้นจากด้านหลังอย่างแรง จากนั้นก็ปัดไปที่รองเท้าเพราะเขาคิดว่าหลังของชายคนนั้นสกปรกเกินไป เขาเป็นคนเดียวที่มีอำนาจที่จะใช้น้ำและทุกคนในนี้ไม่ได้รับอนุญาตให้อาบน้ำหรือแม้แต่ซักเสื้อผ้า

“มันมีเสียงดังเต็มไปหมด! จริงๆนะ!” ชายคนนั่นยังคงไม่หยุดพูดหลังจากถูกโจวซือหลีเตะ เขาวิ่งไปรอบๆด้วยความรู้สึกหวาดกลัวต่อเสียงที่ได้ยิน

“ใช่ ใช่ ใช่!” คนอื่นๆ ก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาเหมือนกัน

“ฉันก็ได้ยิน”

“นั่นเสียงอะไร?”

“ซอมบี้เหรอ?”

“อ๊าก อ๊าก อ๊าก! ซอมบี้!”

“ฝูงซอมบี้! มันต้องเป็นเสียงของฝูงซอมบี้แน่ๆ!”

ทันใดนั้นภายในซูเปอร์มาร์เก็ตก็เต็มไปด้วยความโกลาหลทันที ผู้คนต่างหวาดกลัวและตื่นตระหนกต่างคนต่างพยายามหาทางหนี ขณะที่แต่ละคนหยิบอาหารกันจนมันกระจัดกระจายไปทั่วบนพื้นอีกครั้ง อาหารกลายเป็นสกปรกเละเทะเพราะโดนเท้าของผู้คนเหยียบย่ำ ทั้งซูเปอร์มาร์เก็ตวุ่นวายไปหมด

“หุบปาก!” โจวซือหลีตะโกนออกมาอย่างโมโห

ขณะเดียวกันก็จับปืนและยิงออกมาหลายนัด คนพวกนี้กล้าดียังไงมาทรยศเขาและพังข้าวของของเขา! เสียงปืนทำให้ทุกคนกลัวเกรงขึ้นมาและกลับมาเงียบสนิทอีกครั้ง พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงใดๆออกมา

“พวกแกอยากตายเหรอไง?” เขาโกรธจัดพลางเล็งปืนไปที่คนพวกนั้น “ฉันพูดว่า——-”

จู่ๆ เขาก็หยุดสิ่งที่กำลังจะพูด

แกร๊กแกร๊ก! แกร๊กแกร๊กแกร๊ก!
เสียงน่ากลัวที่พวกเขาคุ้นเคยกันเป็นอย่างดีเริ่มดังขึ้นจากที่ไกลๆ

มันเป็นฝูงซอมบี้!

มันเป็นเสียงของกลุ่มซอมบี้ขนาดใหญ่

“มีซอมบี้อยู่ที่นี้!” โจวซือหลีตะโกนขึ้นมาด้วยความกลัว หากเขาก็รีบปิดปากทันทีพลางคิดบางอย่างออกมาพร้อมกับเตะผู้คนที่อยู่ตรงหน้าออกไป โจวซือหลีเตะคนพวกนั้นอย่างเหี้ยมโหดและรุนแรง แม้กระทั่งตาของเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็โดนเตะไปด้วย

“เร็วสิ! โยนศพที่แขวนอยู่ตรงประตูออกไป โยนมันไปทิ้งไกลๆ!!” เขาตะโกนราวกับคนบ้า

ไม่มีใครกล้าพอที่จะออกไปข้างนอก มันมีซอมบี้มากมายอยู่ข้างนอกนั่นแต่โจวซือหลียังสั่งให้พวกเขาออกไปโยนศพอีก พวกซอมบี้มีสัมผัสไวต่อกลิ่น และพวกเขาคงไม่พ้นถูกมันกัดกินจนตายหรือที่แย่ไปกว่านั้น…กลายร่างเป็นซอมบี้!

ทุกคนมองไปที่โจวซือหลีด้วยสายตามุ่งร้าย พวกเขาไม่อยากถูกทรมานจนตายด้วยฝีมือของไอ้เวรนี้

เ*ยเอ๊ย! ทำไมพวกเขาถึงไม่มีปืนบ้าง?

“ไม่ไปเหรอ?” โจวซือหลีเริ่มมีอารมณ์ขณะมองไปที่G55 เขาเล็งปืนไปที่ยังชายคนหนึ่งที่ดูแข็งแรงกว่าคนอื่น “แก! ย้ายของทุกอย่างซะ! เร็ว! แกและแก ย้ายของให้หมด! ย้ายอาหารทั้งหมดไปไว้ในG55! ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าพวกแกทั้งหมด!”

จากนั้นเขาก็พูดต่ออีกว่า “ย้ายของให้ไว แล้วของที่เหลือจะเป็นของพวกแก พวกแกสามารถเข้าไปในรถกับฉันได้ พวกแกอยากจะหนีไปมั้ยล่ะ? เพราะฉะนั้นทำเร็วๆ!” มันเป็นความคิดที่ดี ผู้คนเริ่มทำตามที่เขาสั่งเมื่อได้ยินถึงโอกาสที่จะหนีออกไป กล่องอาหารถูกโยนเข้าไปที่หลังรถอย่างไว

บางคนก็ขนอาหารบางอย่างไปใส่ในรถคันอื่น โจวซือหลีรีบกระโดดเข้าไปตรงที่นั่งคนขับด้วยเพราะเขาอยากรีบออกไปจากที่นี้ให้ไวที่สุด!

มันมีกลุ่มซอมบี้ขนาดใหญ่มาจากทั่วทุกแห่งของถนน มุ่งหน้าไปทางซูเปอร์มาร์เก็ต พวกมันมีจำนวนมากจนแทบจะไม่สามารถเบียดกันยืนบนถนนได้ ซอมบี้บางตัวที่อยู่ริมสุดถูกบังคับให้เดินขูดไปกับกำแพง หากพวกมันไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดขณะยังคงเบียดกันเข้าไปอย่างแรงเพื่อมุ่งหน้าไปยังซูเปอร์มาร์เก็ต

จำนวนซอมบี้ที่กำลังมุ่งหน้าไปทางโจวซือหลีและคนของเขามีจำนวนมากจนไม่สามารถนับได้!

พวกมันส่งเสียงคำรามอย่างดัง จนเหมือนกับเสียงเรียกของผู้คุมความตาย ในไม่ช้าพวกมันก็ได้กลิ่นเลือดตรงทางเข้าของซูเปอร์มาร์เก็ต พวกมันคำรามอย่างตื่นเต้นพร้อมกับมุ่งหน้าไปตามกลิ่น

“เร็วอีก! เร็วขึ้น!” โจวซือหลีตะโกนสั่งออกมาพร้อมกับยิงปืนออกมาด้วย เ*ย! เขาเพียงแค่อยากขู่คนพวกนี้! คนตายกับเลือดสดๆนั้นกระตุ้นซอมบี้อย่างรุนแรง พวกมันรีบเข้ามาในซูเปอร์มาร์เก็ตอย่างไวพร้อมกับซอมบี้บางตัวที่วิ่งเข้าไปกัดร่างที่ห้อยอยู่ตรงทางเข้า

ขาถูกฉีกออก เหล่าซอมบี้ไม่ได้สนใจอะไรกับเรื่องความสะอาดหรือสุขอนามัยขณะฉีกกินนิ้วเท้าสกปรกของร่างนั่น

จากนั้น พวกมันก็ดึงอวัยวะออกมา ซึ่งมันยังมีบางอย่างในลำไส้ที่ยังคงเห็นได้ชัดอยู่ มันมีสีเหลืองเขียวและกลิ่นเหม็นหึ่ง เหล่าซอมบี้ปรารถนาอาหารเช่นนี้อย่างมากด้วยเพราะพวกมันหิวโหยเหลือเกิน

โจวซือหลีกลัวจนจะบ้าตาย เขายอมรับว่าเขากลัวซอมบี้มากเหลือเกิน

ฮึ่ม—–
เขารอที่จะปิดประตูรถไม่ไหวจึงรีบเหยียบลงบนคันเร่ง รถG55ขนาดใหญ่วิ่งพุ่งออกไปข้างนอก ชนซอมบี้ที่ขวางทางหลายตัว ตังรถวิ่งออกห่างไปจากซูเปอร์เก็ตทันทีอย่างง่ายๆ

เนื่องจากแรงกระเพื่อมของตัวรถทำให้อาหารหล่นกระจายตามพื้น พวกเขาเสียอาหารทั้งหมดไป ไม่มีอะไรเหลือเลย หากโจวซือหลีไม่สนใจพร้อมกับพยายามเร่งความเร็วของรถขึ้นไปอีก เขาขับรถด้วยความรวดเร็ว ชนแม้กระทั่งสิ่งกีดขวาวต่างๆตามถนนหนทาง เขากลัวตายจนต้องหนีออกมาและหาสถานที่ๆไม่มีซอมบี้!

คนที่เหลือก็หนีออกมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตเช่นกันด้วยรถ