Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 60 นั่นมันรถฉัน!

มันมีย่านที่อยู่อาศัยอยู่ด้านหลังของสวนสาธารณะ มีขนาดกว้างขวางและสภาพแวดล้อมที่ดี สวนของที่นี่เคยสวยงามมาก หากมันก็กลายเป็นพื้นที่รกร้างหลังจากการปะทุของโลกาวินาศ

ตอนนี้ ผู้คนที่อยู่ที่นั่นใช้ดินเพื่อหว่านเมล็ดพืชผัก มีแม่น้ำอยู่ข้างๆจึงทำให้พวกเขาทำการเกษตรได้สะดวกขึ้น เหล่าผู้รอดชีวิตจำนวนมากอพยพมายังเขตนี้พร้อมกับครอบครัว

ถึงแม้ว่าจะไม่ดีเท่ากับช่วงเวลาศิวิไลซ์ หากมันก็พอต่อความต้องการพื้นฐานที่ผู้คนจำเป็นต้องมี เจ้านายของที่นี่เป็นทหารผ่านศึก เขาและพรรคพวกเป็นคนจัดการเหล่าซอมบี้ พวกเขาจะออกไปข้างนอกคอยหาของที่จำเป็น อาหารและของต่างๆสำหรับใช้ในชีวิตประจำวันจะถูกเก็บไว้ในโกดัง ผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่จะต้องทำงานของตัวเองให้เสร็จก่อนเท่านั้น ซึ่งก็คือปลูกพืชผัก ถึงจะได้รับส่วนแบ่งอาหารไปกิน

เป้าหมายของพวกเขาคือการสร้างแผนพัฒนาระยะยาว ซึ่งผู้คนส่วนใหญ่ในทีนี่ก็ให้ความร่วมมือไปกับกระบวนการอย่างดี พวกเขามีความคาดหวังอย่างยิ่งว่าอีกในไม่ช้าพวกเขาจะได้กินผักสดๆกัน บางคนถึงกับทำรั้วกั้นเพื่อเลี้ยงปศุสัตว์ (วัว ควาย หมูและอื่นๆ)

วันแต่ละวันเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ ชีวิตเรียบง่ายหากเติมเต็มและความหวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้นเรื่อยๆอย่างที่หวัง จำนวนผู้คนเริ่มเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างช้าๆจนเกือบจะเรียกได้ว่าฐานทัพขนาดเล็ก

พวกเขาเรียกที่นี่ว่า ‘ฐานทัพเสี้ยนกาว’ ซึ่งตั้งชื่อตามเจ้านายของพวกเขา…เฉินเสี้ยนกาว ซึ่งก็มีความหมายว่า…หวังว่าสถานที่นี่จะอุดมสมบูรณ์ไปด้วยผลไม้และพืชผัก และพวกเขาเองก็อยากจะสร้างให้มันกลายเป็นบ้านของพวกเขาด้วย

มีพื้นที่จอดรถอยู่ในเขตและก็มีรถหลายคันจอดอยู่ที่นั่น มันมีรถสูงใหญ่คันหนึ่งที่มีถังพลาสติดสีแดงวางกองอยู่ข้างตัวรถ น้ำภายในถังนั่นขุ่นข้นและชายที่ยืนอยู่ใกล้ตัวรถก็มีสภาพเหงื่อไหลพราก

ชายคนนั้นก็คือโจวซือหลี ส่วนรถคันนี้คือ G55 ที่ชูฮันเคยใช้

โจวซือหลีไม่พอใจ มันเป็นเรื่องยากมากกว่าเขาจะได้อาหารพวกนั้นมา แต่เมื่อเขามาถึงเขตที่อยู่อาศัยนี่ เขากลับพบว่าอาหารของเขาได้หายไปทั้งหมด ไม่มีอะไรเหลือแม้แต่อย่างเดียว!

ตอนนี้ G55เป็นสิ่งเดียวที่เขามี ด้วยความสามารถของเจ้ารถสมบุกสมบันคันนี้เขาสามารถขับฝ่าออกจากกลุ่มซอมบี้และหนีออกมาได้ หากเขาก็ยังไม่พอใจ เขาไม่อยากทำงานที่นี่เพื่อแลกกับอาหาร ที่นี่ปกครองโดยกฎและข้อบังคับต่างๆ ไม่มีผู้หญิงที่เขาสามารถเล่นสนุกด้วยได้หรือลูกน้องที่คอยประจบเขา ช่างเป็นชีวิตที่น่าสงสารเหลือเกิน

มันเหมือนกับชีวิตในอดีตของเขา ดังนั้นการปะทุของโลกาวินาศก็ไม่มีค่าอะไรกับเขา

“พี่ชายใหญ่ของฉันกำลังจะกลับมาเร็วๆนี้ใช่มั้ย?”

ทันใดนั้น มีกลุ่มคนที่กำลังเดินหน้ามาทางที่โจวซือหลีอยู่ ชายหนุ่มเดินมาอย่างองอาจตรงกลางของกลุ่ม หน้าตาคล้ายคลึงกับเฉินเสี้ยนกาว เขาคือน้องชายของเฉินเสี้ยนกาวนั่นเอง…เฉินเจอฮ่าว

“ใช่ครับ! เจ้านายเสี้ยนกาวจะเอาอาหารมากมายกลับมา” คนที่เดินมาพร้อมกับเขาพึงพอใจกับชีวิตของพวกเขาในตอนนี้

“ฉันหวังว่าจะมีผู้หญิง!” ชายกล้าหาญคนหนึ่งโพล่งออกมา

“เฮ้ย! อย่าให้พี่ชายฉันได้ยินนะ!” เฉินเจอฮ่าวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ใช่! เขาเป็นคนจริงจัง!” บางคนก็พูดเสริมขึ้นมา

โจวซือหลีมองไปที่กลุ่มผู้ชายพวกนั่น พวกมันสวมเสื้อผ้าสะอาดขณะที่เขากลับสกปรกเหลือเกิน แม่ง! เขาไม่มีเสื้อผ้าดีๆเลย!

“เฮ้! คนมาใหม่ใช่มั้ย?” เฉินเจอฮ่าวเห็นโจวซือหลีด้วยเพราะมีเพียงคนที่ไม่ได้ทำงานในฟาร์มพืช หากกลับมาทำความสะอาดรถอยู่ข้างๆเขา “หยุดทำได้แล้วไม่งั้นมันจะยิ่งสกปรกไปอีก”

โจวซือหลีไม่ได้ตอบ การตกจากสวรรค์ลงมานรก…เขารู้สึกแย่มาก

การเมินเฉยของโจวซือหลีทำให้เฉินเจอฮ่าวอับอายอย่างมาก เขาขยับตัวเข้าไปเพ่งดูG55 และจับมัน “มันดูดีนะ แกไปเอามันมาจากไหน?”

“หยุดจับรถของฉัน!” โจวซือหลีตะโกนขึ้นอย่างดัง

มือของเฉินเจอฮ่าวค้างอยู่ในอากาศ ขณะที่ความโกรธพุ่งขึ้นหัวทันที พี่ชายของเขาเป็นคนสร้างฐานนี้ ดังนั้นเขาควรจะเป็นหนึ่งในคนที่น่านับถือมากที่สุดที่นี่ ในฐานะน้องชายของเฉินเสี้ยนกาว ทุกคนพยายามอย่างหนักที่จะตีสนิทกับเขาและไม่มีใครกล้าที่จะพูดกับเขาแบบนั้น ไอ้คนมาใหม่นี่ทั้งกล้าหาญและหยาบคายสิ้นดี!

เขาเก็บมือกลับมาพลางมองไปที่ถังสีแดงข้างโจวซือหลี พูดขึ้นโดยไม่มีรอยยิ้ม “น้ำเป็นสมบัติมหาศาล แกกล้าดียังไงเอามันมาใช้ทิ้งแบบนี้? คืนนี้แกจะไม่ได้อาหารกิน”

เฉินเจอฮ่าวจากไปทันทีที่พูดจบขณะที่บางคนก็มองโจวซือหลีอย่างล้อเลียนแล้วค่อยเดินจากไป

“เ*ย!” โจวซือหลีเตะไปที่ถังน้ำด้วยความโกรธ ทำไม?!

เจตนาฆ่าเต็มอยู่ในแววตาของเฉินเจอฮ่าว เขาเกลียดคนที่ไม่เชื่อฟังเขา

“เจ้านายรอง!” ทันใดนั้นก็มีรถคันหนึ่งวิ่งเข้ามาช้าๆ ภายในนั้นเป็นทีมที่ได้รับมอบหมายให้ไปหาอาหาร คนที่อยู่ในรถโบกมือให้กับเฉินเจอฮ่าว “มีคนมาใหม่”

“โอ้? ยินดีต้อนรับ!” เฉินเจอฮ่าวยิ้มขณะเดินเข้าไปหาตัวรถ ยิ่งมีคนเยอะยิ่งดี เพราะมันหมายความว่าพวกเขาจะมีแรงงานมากขึ้น ซึ่งจะช่วยให้พวกเขาผลิตอาหารได้เพิ่มขึ้น เขาไม่ได้อยากเป็นคนทำงานเอง

“พวกเขาเป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยหมิงชิว!” คนหนึ่งพูดขึ้นอย่างยิ้มๆพร้อมกับชี้ไปที่รถคันที่ขับตามมา

“นักศึกษา?” เฉินเจอฮ่าวมองไปตามทางที่ชายคนนั้นชี้ ความจริงแล้วสาเหตุที่เขาเกลียดพวกเด็กมหาวิทยาลัยเพราะเขาสอบเข้าไม่ผ่าน

มันมีรถคันใหม่เข้ามา5คัน รวมไปถึงรถกระบะ4คัน และรถเฟอรารี่458สีแดง! ขับรถสปอร์ตในโลกาวินาศ โง่สิ้นดี!

ถึงแม้ว่ามันจะชำรุดและเหลือแต่เพียงเศษเหล็ก หากยังคงดูสะดุดตาอยู่

“ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆ!” จู่ๆก็มีคนหนึ่งหัวเราะออกมา

มันจะใช้งานได้ยังไงในเมื่อมันพังขนาดนี้? มันจะสามารถทนต่อแรงกระแทกของซอมบี้ได้หรือเปล่าเถอะ? เจ้าของรถนี่ตลกชะมัด!

เอี๊ยด——
รถทั้ง5คันหยุดลง พร้อมกับกลุ่มของนักศึกษามหาวิทยาลัยกระโดดลงมาจากตัวรถ มีผู้ชาย3คนและที่เหลือเป็นผู้หญิง พวกเขาทั้งหมดเนื้อตัวสกปรก พวกเขาตัวบางแห้งและดูหิวโหย น่าจะผ่านเหตุการณ์ลำบากมาพอสมควร

คนข้างในรถสปอร์ตก็ออกมาเช่นกัน เป็นผู้ชายและผู้หญิง ดูเหมือนพวกผู้ลี้ภัย

“สวัสดี ฉันเป็นคนรับผิดชอบอันดับที่สองของฐานทัพเสี้ยนกาว” เฉินเจอฮ่าวกล่าวสวัสดีผู้คนที่มาใหม่พร้อมมองไปที่รถสปอร์ต ถึงแม้มันจะไม่เหมาะสมกับการใช้งานแต่เขาก็ยังอยากจะลองขับมันดู

“สวัสดี ฉันติงเซว” เด็กสาวคนหนึ่งก้าวเท้าออกมาข้างหน้าและยื่นแขนขวามาหน้าเฉินเจอฮ่าวเพื่อ เช็คแฮนด์

มีความประหลาดใจฉายขึ้นในแววตาของเฉินเจอฮ่าว เขาจ้องไปที่ติงเซวอยู่หลายวินาทีกว่าจะยื่นมือไปเช็คแฮนด์กับเธอ จากนั้นก็มามองที่อีก2คนที่ออกมาจากรถสปอร์ต “แล้วคนสองคนนี้ล่ะ?”

มันเป็นจุดสนใจมากสำหรับการขับรถสปอร์ตในช่วงเวลาแบบนี้ โดยเฉพาะเมื่อมันพังหมดแล้ว

ติงเซวนิ่วหน้าหงุดหงิดหากเธอยังคงตอบกลับไปอย่างสุภาพ “ต้วนหมิงและจีชิงหลิว”

“โอ๊ะ ใช่?” เฉินเจอฮ่าวยิ้มพร้อมกับมีความเย้ยหยันอยู่ในแววตาเขา

“ฐานทัพที่นี่ปลอดภัยมั้ย? พวกเราอยู่ที่นี่ได้มั้ย?” ต้วนหมิงมองยังไปสถานที่ตรงหน้าด้วยสายตารังเกียจขณะพูดกับเฉินเจอฮ่าว “คุณมีอะไรกินบ้าง? ฉันหิวมากๆ”

“คุณมีปูมั้ย? ฉันจ่ายได้นะ” จีชิงหลิวพูดพร้อมกับเลียริมฝีปากตัวเอง เธอหิวมากจริงๆด้วยเพราะชีวิตของพวกเขาในไม่กี่วันที่ผ่านมานี่มันแย่มากจริงๆ

เฉินเจอฮ่าวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา คนสองนี้อยู่ดีๆก็มาโผล่ที่นี่ สภาพราวกับผู้ลี้ภัย แต่ยังกล้ามาทำตัวเรื่องมากอีกเนี่ยนะ?

“นั่นมันรถฉันหนิ!” จู่ๆจีชิงหลิวก็ตะโกนขึ้นมาพร้อมกับชี้ไปที่G55ที่อยู่ถัดจากโจวซือหลี “นั่นมันรถของฉัน! ฉันเลือกเลขทะเบียนรถ888นั่นมาเองตอนที่ฉันได้รถคันนี้มา!”