Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 63 คุณมาสาย...

ชูฮันไม่มีทั้งอารมณ์หรือความกลัวใดๆปรากฏให้เห็น เขาแกว่งขงานในมืออย่างไม่หยุดหย่อน ฆ่าฟันซอมบี้ที่พุ่งเข้ามาไม่ลดละ ความคมแหลมที่ปลายด้ามขวานสะท้อนส่องวาววับ การแกว่งขวานแต่ละครั้งมุ่งเป้าไปที่ศีรษะของซอมบี้อย่างดุดันและแม่นยำ มีเสียงของแตกหักให้ได้ยินตลอด ศีรษะของซอมบี้ถูกบดขยี้ราวกับแตงโม น้ำหนองและเลือดสีดำกระจายพวยพุ่งไปทั่วบริเวณ

มีซอมบี้อยู่จำนวนมาก แต่ขนาดของมันน่าจะไม่ใช่ฝูงซอมบี้ขนาดใหญ่ พวกเขาถอนหายใจอย่างโล่งอกกันทันทีที่รู้ว่าซอมบี้กลุ่มนี้ไม่ใช่กลุ่มเดียวกับที่ซูเปอร์มาร์เก็ต มันเป็นฝูงซอมบี้อีกฝูงหากจำนวนของมันน้อยกลับกว่ามาก มีเพียงแค่500กว่าตัวเท่านั้นเอง

กลุ่มของเขาประกอบด้วยสมาชิกเพียงแค่5คน และพวกเขามีปืนไรเฟิลอยู่4กระบอก ส่วนกระสุนนั้นเกือบจะไม่พอใช้แต่ชูฮันคิดว่ามันน่าจะพอสำหรับซอมบี้500ตัว เขากั้นซอมบี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของสะพานไว้ บดขยี้กระโหลกที่ผ่านเข้ามาทางช่องว่างแคบๆ การรู้ระยะในการปะทะเป็นประโยชน์อย่างมากสำหรับพวกเขา โดยเฉพาะการต่อสู้กับซอมบี้ ด้วยเพราะซอมบี้ไม่มีสติปัญญา สัญชาตญาณของมันบอกเพียงให้มันพุ่งตัวเข้ามาและเบียดอัดเข้าไปข้างหน้าเรื่อยๆ

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ และความเร็วสูงในการโจมตีของกลุ่มชูฮันทำให้จำนวนของซอมบี้ลดลงอย่างไว จำนวนลดลงฮวบฮาบจากมากว่า500เหลือเพียงแค่ไม่กี่ตัวเท่านั้นในเวลารวดเร็ว

ความกดดันของชูฮันเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ ทั้ง4คนที่มากับเขาไม่ได้มีความแข็งแกร่งเหมือนกับที่เขามี ดังนั้นเขาเลยต้องทำหน้าที่คอยกั้นไม่ให้ซอมบี้ผ่านช่องว่างนี้ไปได้ แน่นอนว่า เขารู้สึกกดดันด้วยเพราะเขาสามารถได้รับคะแนนเพิ่มขึ้นหากความปลอดภัยของเขาก็ถูกคุกคามเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม ชูฮันจ้องไปที่กองซากศพซอมบี้สูงตรงหน้าของทั้ง4คน เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ป่ายหวีเนอมีพลังมากที่สุดในจำนวนทั้ง4คน เด็กสาวอายุ17ปีคนนี้ช่างทรงพลัง หากเธอไม่มีแม้แต่ความภักดีต่อชูฮันเลย

แม่ง! เขาเสียคะแนนจำนวนมากทิ้งไปเปล่าๆ!

บรื้น บรื้น บรื้น——-
ทันใดนั้น เสียงคำรามของรถหลายคันก็ดังกระหึ่ม มีรถหลายคันวิ่งมาด้วยความเร็วเต็มพิกัด รถคันแรกที่วิ่งนำมาคือรถตู้ เฉินเสี้ยนกาวตรวจดูกระสุนปืนที่มีและหยิบวิทยุขึ้นมาประกาศ น้ำเสียงของเขาจริงจัง

“ทุกคนจงฟัง!”

“เราเกือบจะถึงจุดหมายแล้ว ตรวจสอบอาวุธและกระสุนปืนที่มีอยู่ให้พร้อม”

“ทุกคนควรลงจากรถภายในเวลาไม่ถึง1นาทีและเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้!”

กึก กึก กึก!
เสียงโหลดกระสุนใส่รังปืนดังขึ้นอย่างต่อเนื่องภายในตัวรถ คนที่ไม่มีปืนก็หยิบอาวุธมีคมขึ้นมาเหลามันให้คมขึ้นไปอีก พร้อมกับกินอาหารภายในรถกันไปด้วย

มันเริ่มขึ้นแล้ว! พวกเขาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกันแบบนี้มาเป็นเวลานานแล้ว!

ภายในรถที่เต็มไปด้วยนักศึกษาของมหาวิทยาลัยหมิงชิว…ต้วนหมิงและจีชิงหลิวยังคงกินราวกับหมาป่า พวกเขาไม่กล้าที่ต่อสู้อย่างตื่นเต้นแบบนั้น พวกเขาจะทำเป็นแสร้งว่ากำลังสู้หลบหลังคนพวกนั้นแทน

ติงเซวจับขวานของเธออย่างแน่นหนา เมินต่อผู้คนที่เอาแต่ถามว่าควรทำยังไง เธอเองก็ไม่มีคำตอบจะให้ เธอเป็นผู้ตรวจสอบชั้นเรียนของพวกเขาก็จริง หากเธอก็เพียงหญิงสาวอายุ20ปี เธอเองก็กลัวซอมบี้และโลกาวินาศเหมือนกัน หวาดกลัวต่อความหิวโหยและความตายเหมือนกับทุกคน

เยวจึขับรถตู้นำหน้ารถคันอื่นๆไป เขาเหยียบลงบันคันเร่งอย่างแรง คุมพวงมาลัยรถให้เสถียรอย่างง่ายดาย เสียงของเขาดูเร่งรีบ “แม่ง ไอ้คนขับรถที่ไม่รู้วิธีขับรถบัสต้องยังมีชีวิตอยู่นะ!”

ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะเกลียดชังกันและกัน และพวกเขาเกือบจะวางมวยใส่กัน หากการที่กลุ่มของชูฮันกั้นพวกซอมบี้ไว้เพื่อให้พวกเขาได้หนีออกมา ทำให้พวกเขาซาบซึ้งใจกันอย่างมาก แม้กระทั่งเยวจึก็ตื้นตันมากจนเกือบจะร้องไห้ออกมา

เย๋เฉินกำนั่งกำลังใส่กระสุนอยู่ข้างๆเยวจึ แสงของดวงอาทิตย์วาบผ่านตาของเขาที่ถูกบดบังไว้ด้วยแว่นตา เขาพยายามเปิดตาขึ้นขณะที่มือของเขาก็ขยับเพื่อดันแว่นขึ้นกลับก็ชะงัก

ในขณะเดียวกัน เยวจึที่ขับรถอยู่ก็เกือบจะทำรถพลิกคว่ำข้างทางเพราะแสบตา ตัวรถกระเด้งขึ้นลงไปมา แม้กระทั่งเฉินเสี้ยนกาวที่นั่งอยู่ข้างหลังก็เกือบจะกระเด็นออกไปนอกรถ

เอี๊ยด– —-
จู่ๆรถตู้ก็จอดอย่างกระทันหันจนเกือบจะทำให้รถนับสิบๆคันที่ขับตามหลังมาชนเข้า

ปัง ปัง ปัง!
เสียงประตูถูกเปิดออก มีเสียงวุ่นวายของฝีเท้าหลายคู่ดังออกมาให้ได้ยิน เสียงของผู้คนเริ่มดังระงมไปทั่วรอบๆบริเวณ

“เจ้านายใหญ่! พวกเราพร้อมแล้ว!”

“เจ้านายเฉินเสี้ยนกาว พวกเราต้องไปที่ไหน?”

“พี่เฉินเสี้ยนกาว ไหนล่ะพวกซอมบี้?”

เฉินเสี้ยนกาวที่ถูกเหวี่ยงขึ้นลงในรถอยู่หลายครั้งเปิดประตูและกระโดดออกมาจากรถตู้ด้วยความเจ็บ เขายกปืนไรเฟิลขึ้นมา เตรียมพร้อมที่จะยิงทุกขณะ จังหวะที่เขาพร้อมจะออกคำสั่งคนของเขานั่น…

ทุกอย่างกลับหยุดนิ่ง…

จู่ๆทุกคนก็พลันเงียบสงัด พวกเขาวิ่งพุ่งมาอย่างเร็วเพื่อดูสถานการณ์ข้างหน้า หากทุกคนกลับตะลึงด้วยความช็อครวมไปถึงเฉินเสี้ยนกาวเองด้วย

มันมีรถตู้สีขาวที่ติดอยู่ตรงกลางของสะพาน มีคน4คนอยู่ด้านบนของรถตู้

ทางด้านซ้ายเป็นชายอ้วนที่น่าจะมีน้ำหนักมากกว่า 200ปอนด์ เขาหันหน้ามาเผชิญหน้ากับฝูงชน โดยยืนพาดปืนไรเฟิลไว้บนบ่า

ถัดจากชายอ้วนเป็นผู้หญิง เธอมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยัน ผมสีดำยาวสลวยของเธอถูกมัดเป็นก้อนอยู่บนหลังศีรษะ เธอยกปืนไรเฟิลขึ้นมาด้วยท่าทางสบายๆ ทำสีหน้าทีท่าภาคภูมิต่อหน้าผู้คนที่รวมตัวกันอยู่

คนที่สามเป็นเด็กสาวที่น่าจะมีอายุอยู่ระหว่างวัยรุ่นและผู้ใหญ่ ผมยาวสลวยของเธอยาวจนเกือบจะถึงเอวขณะที่ผมม้าสีดำของเธอยิ่งทำให้เธอดูสวยเยือกเย็นขึ้นไปอีก เธอไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมา ทำเพียงแค่บิดริมฝีปากเล็กน้อย ปืนไรเฟิลของเธอนอนวางอยู่ตรงเท้า

คนที่สี่เป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆที่ดูอายุน้อยมากจนทำให้ทุกคนช็อค

เด็กสาวอายุ12ปี เธอถือปืนไรเฟิลไว้ใต้คาง ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่คนอายุเท่าเธอควรจะทำกัน

อีกอย่างหนึ่งก็คือ พวกเขาต่างสวมใส่เสื้อผ้าสะอาดสะอ้าน ไร้รอยเลือดสกปรกใดๆ มันมีซากศพของซอมบี้หลายร้อยตัวอยู่ข้างหลังพวกเขา กองซากศพของซอมบี้ทับถมกันเป็นกองสูง พวกมันทุกตัวโดนยิงเข้าที่กลางหัวอย่างแม่นยำ

ภาพฉากที่ทั้ง4คนบนหลังคารถตู้ล้วนดูน่าตกใจและดึงดูดให้ทุกคนมอง หากทุกคนกลับสนใจที่จะมองไปยังชายที่ยืนอยู่ระหว่างรถตู้และสะพานมากกว่า เขายืนหันหลังให้กับทุกคน เขาไม่ได้ดูเด่นเท่ากับคน4คนที่ยืนอยู่บนรถตู้ และตัวเขาเองก็เปรอะเปื้อนไปเลือดเต็มเสื้อผ้า และเขาก็ไม่มีปืนอยู่ในมือ

อย่างไรก็ตาม ทุกคนกลับบังเอิญพร้อมใจมองไปที่เขากันหมด

จำนวนของซากศพที่อยู่หน้าของชายคนนั้นมีมากกว่าของทั้ง4คนรวมกันซะอีก!

ผู้คนต่างพูดกันไม่ออกเมื่อได้เห็นภาพของซากศพซอมบี้หลายร้อยตัว ซากของมันกองเต็มเกือบครึ่งหนึ่งของสะพานและมันกองทับกันสูงมาก แม้กระทั่งสมองกลับดูเหมือนแตงโมที่โดนบดละเอียดขณะที่เลือดสีดำสาดกระเซ็นกระจายไปทั่วพื้นและสะพาน

พัฟ——–
เสียงของชูฮันที่เสร็จกับการจัดการซอมบี้ตัวสุดท้าย เขาหันหลังกลับมา ตัวเขาและขวานชุ่มเต็มไปด้วยเศษเนื้อเน่าและเลือดสดๆสีดำของซอมบี้ขณะที่ขวานของเขาวางเอนลงบนเท้า

หนองสีดำไหลย้อยตกลงมาจากแก้มเขา หากชูฮันทำเพียงแค่สะบัดศีรษะเพื่อสลัดมันออก ทุกอย่างเงียบสนิท….

“คุณมาสาย”