Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 632 การฝึกปีศาจดำเนินต่อ

หลังจากหาสาเหตุของการปรากฏของกลุ่มผู้อพยพได้แล้ว ชูฮันก็ไม่ได้อยู่ในช่วงเร่งรีบอีก เขากลับออกมาด้านนอก ชูฮันได้เจอพวกมาใหม่ทั้งหลายอีกครั้งหนึ่ง

ต้องขอบคุณพลังความคิดเห็นของสาธารณชน เหล่าทหารผ่านศึกหลายคนจากสงครามกลางภูเขาที่ผ่านการสังหารซอมบี้จำนวนมหาศาลจากการฝึก พวกเขาบอกเล่าประสบการณ์ของสงครามกลางภูเขาอันตื่นเต้นและเหลือเชื่อให้เหล่าพวกมาใหม่ทั้งหลายฟัง เหล่าพวกมาใหม่เองก็ยินดีและตื่นเต้นที่ได้ฟังไปด้วย เพราะถึงอย่างไรแล้วมีหรือใครที่จะไม่อยากรู้ถึงที่มาของความทรงพลังของกองทัพเขี้ยวหมาป่า?

คำพูดของหลายคนที่พลัดหมุนเวียนเล่ากันไปเรื่อยๆจนนำพาเหล่าทหารใหม่ทั้งหลายที่ยังไม่คุ้นเคยกับชูฮันเริ่มเปลี่ยนความรู้สึก พวกเขาถูกคำพูดเยินยอของเหล่าทหารผ่านศึกที่มีต่อชูฮันล่อลวง จนสุดท้ายทุกคนก็กลายเป็นบูชาชูฮันอย่างสมบูรณ์แบบและกลายเป็นคุ้นเคยกับชูฮันโดยไม่รู้ตัว

ชูฮันไม่ปล่อยให้ใครตาย ทุกคนมีความสำคัญเท่ากันหมด

และชูฮันปกป้องหทารของตัวเองทุกคน!

เหล่าหทารมาใหม่ที่ได้ยินกลยุทธ์การรบ การเลือกช่วยชีวิตทหารของตัวเองอย่างไม่ลังเล การเคลื่อนไหวที่เก่งกาจ และสุดท้ายคำสั่งของชูฮันที่ให้นำร่างของทหารกองทัพเขี้ยวหมาป่าที่ตายไปกลับมาทำพิธีเผาอย่างสมศักดิ์ศรี เหล่าทหารมาใหม่หลายคนที่ได้ฟังเริ่มตาแดงก่ำ

เป็นผู้บังคับบัญชาที่น่าเหลือเชื่อ น่าเคารพเหลือเกิน

สงคราม ชีวิตและความตาย ผู้พิทักษ์ ทุกอย่างสร้างความรู้สึกที่ประทับใจที่สุดท่ามกลางความเลวร้ายในยุคโลกาวินาศ ทุกอย่างสะท้อนให้เห็นถึงความเป็นชูฮัน เพราะงั้นหลังจากผ่านมาแค่ไม่กี่วันจากความไม่พอใจที่มีต่อชูฮันและการต่อต้านต่อกองทัพเขี้ยวหมาป่าอย่างรุนแรง มันกลับเปลี่ยนเป็นความเคารพและบูชาต่อชูฮันอย่างแรงกล้า

ดังนั้นในวงล้อมสนทนานี้ มันทำให้ไม่มีทหารมาใหม่สักคนไปจากกองทัพเขี้ยวหมาป่า แม้ว่ากลุ่มทหารผ่านศึกจำนวนมากจะถูกดึงตัวออกไปทำหน้าที่บางอย่าง ทว่ากลับมีคนมาใหม่ขอเข้าร่วมกองทัพเขี้ยวหมาป่าทุกๆวัน จำนวนไม่ลดลงเลยแต่กลับเพิ่มขึ้นทุกวัน และการฝึกเพื่อฆ่าฝูงซอมบี้ก็พัฒนาดีขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน

ทุกอย่างดำเนินไปในทิศทางที่ถูกต้อง และตอนนี้ชูฮันก็เดินหน้ามาถึงตำแหน่งสำหรับฝึกฆ่าซอมบี้แล้ว

การสนับสนุนของเหล่าทหารมาใหม่ก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น สายตาหลายคู่แทบจะจับจ้องมาที่ชูฮันก็หมดทันที

“เสริมสร้างการระวังตัวให้มากขึ้นไปอีก”

“ยินดีต้อนรับครับท่านพลเอก” เหลาเกาลากร่างอ้วนๆของตัวเองเดินสั่นๆเข้ามาหาชูฮัน พร้อมกับปาดเหงื่อที่ไหลย้อยบนหน้าออกไปด้วย

“คุณไม่ต้องส่งอาหารไปอีกสามวัน” ทันใดนั้นชูฮันก็ออกคำสั่งแก่เหลาเกา

“นั่นมัน…” เหลาเกาที่กำลังช็อคอยู่นึกคำพูดไม่ออก “แล้วทหารพวกนั้นจะกินอะไรกันครับ?”

ชูฮันมอบสายตาว่างเปล่ากลับไปให้เหลาเกา “ในเมือง อาหารบางอย่าง”

เมื่อได้อย่างนั้น หัวหน้าแผนกโลจิสติกส์ก็กลัวจนหน้าซีด ขนาดที่เหล่าทหารผ่านศึกตื่นตัวอย่างเข้าใจว่าหัวหน้าต้องการอะไร ในขณะที่เหล่าทหารใหม่หลายคนตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่ได้ยิน

นี่คือการฝึกในตำนานใช่มั้ย? ท่านพลเอกชูฮันต้องการจะพาพวกเขาไปสู่ระดับต่อไปของการฝึกใช่มั้ย?

ทำไมทหารของกองทัพเขี้ยวหมาป่าถึงเก่งกาจได้ขนาดนี้ ชูฮันกำลังจะเปิดเผยทุกอย่างให้ทหารมาใหม่ได้รู้ การฝึกอย่างเข้มข้นสามเดือน เกือบทุกวันที่ชีวิตของทุกคนแขวนอยู่บนความเป็นความตาย

เหล่าทหารมาใหม่ที่ได้ฟังและกำลังดื่มด่ำไปกับเรื่องราว มีเหรอใครที่จะไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพเขี้ยวหมาป่า ใครจะไม่อยากเก่งขึ้น ใครจะไม่อยากมีได้ร่วมรบกับเหล่าทหารผ่านศึกที่ผ่านสงครามโด่งดังไปทั่วทั้งจีนมาแล้ว?

การฝึกที่ชูฮันนำฝึกด้วยตัวเองนั้นเป็นสิ่งที่กองทัพเขี้ยวหมาป่าต่างตั้งหน้าตั้งตารอคอยอย่างใจจดใจจ่อ มันอยากจะที่จะบรรยายความยากลำบากที่จะต้องเจอระหว่างการฝึกแต่พวกเขาก็ยังรอคอยที่ได้จะฝึกเช่นกัน

คำสั่งของชูฮันนั้นไม่สามารถปฏิเสธได้อย่างเคย ความกังวลใจของเหลาเกาทำได้แค่เพียงกลืนลงท้องกลับลงไป จากนั้นสมาชิกของแผนกโลจิสติกส์ก็จับมือทักทาย กอดลากับสมาชิกของกองทัพเขี้ยวหมาป่าราวกับกำลังบอกลา จากนั้นก็จากไป

ในที่สุด เมื่อคนของแผนกโลจิสติกน์พ้นไปจากระยะสายตาแล้ว ขณะที่ท้องฟ้าเริ่มเข้าสู่ความมืด ปีศาจในร่างของชูฮันก็เริ่มเผยตัวออกมา การฝึกอันแสนโหดได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!

“ทั้ง 70 กลุ่ม กลุ่มที่ 1 ถึง 30 ออกมา!” ชูฮันจ้องไปที่กลุ่มทหารท่ามกลางความมืดตรงหน้า หลายคนมีใบหน้าที่ชูฮันไม่รู้จักและจดจำไม่ได้แต่ท่ามกลางความมืดนี้ นัยน์สีดำท่ามกลางลูกตาขาวของทุกคนนั้นส่องประกายเด่นชัด

“กลุ่มที่หนึ่ง กลุ่มของซูเซียงหลง เรียบร้อยแล้วครับ!”

“กลุ่มที่สอง กลุ่มของชางหวังหลิง เรียบร้อยแล้วครับ!”

“กลุ่มที่สาม…”

ทั้งสามสิบกลุ่มรายงานตัวต่อชูฮันไล่เรียงกันไปเป็นลำดับอย่างเป็นระเบียบ พวกเขายืนตัวตรงด้วยสีหน้าดุดันท่ามกลางลมหนาวของค่ำคืนที่ไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้เลย ทุกอย่างเงียบสนิทมีเพียงแค่เสียงรายงานของกัปตันกลุ่มที่ดังให้ได้ยิน ทุกคนราวกับหุ่นยนต์ที่ไม่กลัวตาย ไร้ความกลัวและการเคลื่อนไหว

สีหน้าของชูฮันเต็มไปด้วยความจริงจังหากมันยังมีรอยยิ้มอยู่ในแววตาของเขา กองทัพเขี้ยวหมาป่าจะทำให้ผู้คนทั่วทั้งจีนตะลึงในอนาคต!

“กระจายตัว ปรับโครงสร้างกลุ่มใหม่” ชูฮันออกคำสั่งมาอย่างนิ่งๆ น้ำเสียงนั้นเด่นชัดให้ทุกคนในบริเวณได้ยินกันหมด

อย่างไร้ซึ่งการลังเล ทหารกลุ่มที่ 1 ถึง 30 ทำการกระจายปรับกลุ่มใหม่ทันที เหล่าทหารผ่านศึกมีประสบการณ์ในการรบมามาก ผ่านการฆ่าล้างฝูงซอมบี้มามากมาย พวกเขาเป็นทหารกลุ่มแรกของชูฮันผ่านการฝึกฝนของชูฮันมานับไม่ถ้วน พวกเขาคุ้นเคยกับการปรับเปลี่ยนกลุ่มเพื่อหมุนเวียนความสามารถไปเรื่อยๆตามคำสั่งของชูฮันแล้ว เหล่าทหารผ่านศึกกระจายตัวไปเข้ากลุ่มใหม่โดยแบ่งให้แต่ละกลุ่มมีจำนวนทหารผ่านศึกเท่าๆกันอย่างเฉลี่ยด้วยตัวเองโดยไม่ต้องพูดคุยเลย เหล่าทหารผ่านศึกรู้ว่าควรต้องทำอย่างไร

สีหน้าของชูฮันแสดงร่องรอยของความพอใจออกมา ทหารกลุ่มแรกที่เขานำมาฝึกด้วยตัวเองนั้นได้เดินตามรอยที่เขาวางไว้ พวกเขาจัดกลุ่มให้ความสามารถของแต่ละทีมเฉลี่ยๆกัน

“หลิง เหลียวหยง ก้าวออกมา” หลังจากการปรับกลุ่มเสร็จลงและความเงียบกลับมาอีกครั้ง ชูฮันก็พูดขึ้นอีก เขาเอ่ยสองชื่อขึ้นมา

สมาชิกทีมหลงยาและฮูหยาคุ้นเคยกับเหล่าทหารมาใหม่ของกองทัพเขี้ยวหมาป่าดีเพราะพวกเขาได้ทำการฝึกฝนด้วยกัน

หากสำหรับอีกฝ่ายพวกเขาไม่รู้ตัวเลยว่าที่ผ่านมาทั้ง 50  คนแฝงตัวอยู่กับพวกเขามาตลอด

หลิงและเหลียวหยงไม่ลังเลที่จะปฏิบัติตามคำสั่งเลยแม้แต่น้อย ทั้งคู่รีบเดินแทรกฝูงชนออกมาและยืนอยู่ตรงหน้าทั้งสามสิบกลุ่มเงียบๆ แม้พวกเขาจะไม่ลังเลที่จะเคลื่อนไหวตามคำสั่งอย่างรวดเร็วแต่พวกเขาก็ยังไม่เข้าใจความหมายของคำสั่งของชูฮันอยู่ดี พวกเขาไม่สามารถคาดการณ์ก้าวต่อไปของชูฮันได้เลย ไม่ต้องไปพูดถึงเรื่องรู้ว่าชูฮันคิดอะไรอยู่ในหัวเลย

“โปรแกรมการฝึกที่สอง ของใช้ในเมือง” ในขณะที่ทุกคนมึนงงอย่างสิ้นเชิง ไม่เข้าใจที่ชูฮันพูดเลยสักนิด ชูฮันก็พูดขึ้นอีกครั้ง “หลิงและเหลียวหยงแต่ละคนไปกับกองกำลัง จาก 30 กลุ่มนี้แต่ละคนเลือกมา 15 กลุ่ม คนละ 150 คนนำกองกำลังไปที่ในเมืองอันลู ไปทางใต้สุดของเมืองแต่ละคนจะต้องนำชิ้นส่วนเฟอร์นิเจอร์กลับมา เวลาจำกัด 3 วัน ห้ามให้มีใครตายเด็ดขาด จัดการปัญาเรื่องอาหารกันเอาเอง ทีมไหนที่กลับมาก่อนชนะ ส่วนอีก 150 ที่แพ้ก็ต้องรับบทลงโทษ”