Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 65 คุณเหนื่อยมามากแล้ว

จีชิงหลิวเกิดอาการมึนงงยามมองไปที่ป่ายหวีเนอและซางจิ่วตี้ เธอมองมาที่เสื้อผ้าสกปรกที่ตัวเองใส่อยู่ประกอบกับมือสองข้างที่ดูหยาบกร้านราวกับหญิงแก่ๆ จู่ๆความไม่พอใจก็ทะลักออกมา

ป่ายหวีเนอและซางจิ่วตี้ต่างถือปืนอยู่ในมือ พวกเธอดูสวยงามแถมยังใส่เสื้อผ้าสะอาดสะอ้าน เทียบกับทั้งสองคนนั้น เธอเป็นเพียงแจกันไร้ประโยชน์เอาไว้ประดับภาพ ไม่ใช่สิ…ตอนนี้เธอไม่ได้เป็นแม้แต่แจกัน หากเป็นอะไรที่ไร้ค่าราคา ใบหน้าสวยงามของเธอที่เคยภูมิใจนักหนาไม่มีอีกต่อไป

“พี่ชูฮัน!” เลาเสี่ยวเสียวไม่สนใจสายตาคนอื่นที่มองมา เธอเดินไปดึงมือชูฮัน ไม่สนใจพวกเศษเนื้อเน่าที่เปรอะเปื้อนมือเขา ความไม่พอใจฉายชัดบนใบหน้าของเธอ “เธอเป็นใคร?”

จีชิงหลิวมองไปที่ชูฮันด้วยความคาดหวังเต็มเปี่ยม ทั้งสองคนเลิกกันด้วยเรื่องของเงินแต่มันก็น่าจะมีความรักหลงเหลืออยู่บ้างใช่มั้ย? ชูฮันดูแลเธอดีมาก เขาทำงานอย่างหนักเพื่อเก็บเงินซื้อสร้อยข้อมือให้เธอ สร้อยที่โดยปกติแล้วเขาคงไม่มีปัญญาจะซื้อได้ ใช่แล้ว…สร้อยนั่นอยู่ไหนกัน? ซวยแล้ว! เธอเขวี้ยงมันทิ้งไปแล้ว!

ชูฮันยิ้มอย่างมีนัยนะ เขายกมือขึ้นเล็กน้อยเพื่อปัดมือของจีชิงหลิวออก พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งหากเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยอยู่ในตัว “ฉันไม่รู้จักเธอ”

“พี่ไม่รู้จักเธอ?” เลาเสี่ยวเสียวโกรธจัด ทันใดนั้นเธอก็หันไปตะโกนใส่จีชิงหลิว “ทำไมเธอถึงมาจับพี่ชูฮันของฉันถ้าเขาไม่รู้จักเธอ ฉันรู้ว่าพี่ชูฮันไม่ได้รู้จักเธอซะหน่อย!”

แถมเลาเสี่ยวเสียวยังชี้ไปที่ป่ายหวีเนอและซางจิ่วตี้ต่ออีก ทั้งสองคนมีสไตล์แตกต่างกันหากแต่พวกเธอสามารถทำให้ชายคนหนึ่งฝันถึงการมีพวกเธอได้ “เห็นพวกเธอมั้ย? พวกเธอจะกลายเป็นป้าของฉัน แล้วหล่อนล่ะ? แม่ง! พี่ชูฮันของฉันไม่มีทางชอบหล่อนแน่ๆ!”

เลาเสี่ยวเสียวเป็นคนตรงไปตรงมาเสมอ เธอไม่สนใจความรู้สึกของจีชิงหลิว หลังจากพูดจบเลาเสี่ยวเสียวพยักหน้าเชิดไปทางชูฮันเผยให้เห็นรอยยิ้มสวยงามของเธอ “ฉันพูดถูกมั้ย?”

ใบหน้าของซางจิ่วตี้กลายเป็นสีแดงก่ำด้วยความอายทันที พลางคิดในใจว่าทำไมเลาเสี่ยวเสียวถึงได้พูดเรื่องแบบนั้นออกมาหน้าตาเฉยได้ง่ายๆ?

ส่วนป่ายหวีเนอไม่มีท่าทีอะไรด้วยเพราะเธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ราวกับแยกตัวออกมาจากทั้งโลก

การถูกล้อเลียนจากเลาเสี่ยวเสียวต่อหน้าทุกคนทำให้จีชิงหลิวอยากจะหาหน้าผาแล้วกระโดดลงไปซะ เธอเสียใจมากกับการปฏิบัติของชูฮันที่มีต่อเธอ? เธอต้องอยู่กับชูฮันให้ได้ถ้ามีโอกาสอีกครั้งเมื่อไหร่ แล้วเธอจะได้กลายเป็นสาวสวยที่อยู่ข้างกายของชูฮัน เธอจะได้มีเสื้อผ้าสวยๆใส่ อาหารสะอาดให้กิน และไม่ต้องคอยกังวลว่าจะหิวโหยหรือถูกซอมบี้โจมตี

สายตาของผู้คนนับร้อยเต็มไปด้วยความล้อเลียนมองมาที่เธอ ซึ่งทำให้จีชิงหลิวยิ่งอับอายเข้าไปอีก เธอรู้สึกราวกับถูกมีดแทงทะลุหัวใจ แม่ง..ก่อนหน้านี้ชูฮันจะไม่มีทางพูดว่าเขาไม่รู้จักเธอ แต่ตอนนี้เขาทำให้เธออับอายมาก หรือเพราะตอนนี้เธอดูน่าเกลียด ชูฮันกำลังปฏิบัติต่อเธออย่างไร้ความปราณี!

ต้วนหมิงไม่พอใจสุดๆ ความอิจฉาและความไม่เต็มใจทำให้ใบหน้าสกปรกของเขายิ่งดูบิดเบี้ยวขึ้นไปอีก แววตาโลภมากของเขากวาดมองทั่วตัวซางจิ่วตี้และป่ายหวีเนอ

เ*ย! ทำไม? ทำไมไอ้เด็กจนๆอย่างชูฮันถึงได้เจอกับผู้หญิงระดับนี้? มันจนมาก จนเกินกว่าจะมีปัญญาซื้อสร้อยข้อมือราคา5พันหยวนได้ด้วยซ้ำ!

แล้วทำไมชูฮันถึงได้กลายเป็นคนที่มีชีวิตที่ดีกับสาวสวย? ในขณะที่เขา…ต้วนหมิง ผู้ชายรวยอย่างเขากลับตกอยู่ในสภาพแบบนี้ แม้แต่จีชิวหลิวเองก็ยังอยากจะกลับไปหาชูฮัน

ความเงียบงันเกิดขึ้นท่ามกลางผู้คนจำนวนมากรวมไปถึงเหล่านักศึกษารอบๆตัวชูฮันเองต่างก็ตกใจอยู่ในความกังวล พวกเขาทั้งหมดรู้ดีเกี่ยวกับเรื่องระหว่างชูฮัน ต้วนหมิงและจีชิงหลิว การเปลี่ยนไปอย่างกระทันหันของชูฮันนั้นมากเกินกว่าที่ทุกคนคาดไว้ ชูฮันจะช่วยพวกเขามั้ย? หรือก็จะเมินพวกเขาเหมือนกับที่พึ่งทำใส่จีชิงหลิว?

ติงเซวยืนอยู่ข้างหลังกลุ่มนักศึกษา เธอกำลังมีชีวิตที่แย่ก็จริง แต่เธอจะไม่ยอมเปลี่ยนเป็นผู้หญิงสารเลวเพียงเพื่ออาหารเหมือนกับจีชิงหลิว เธอเป็นผู้หญิงที่มีหัวใจที่ยิ่งใหญ่ เธอเองก็ยังคงตกใจกับภาพนองเลือดที่ได้เห็น และก็ไม่กล้าพอที่จะเดินเข้าไปคุยกับชูฮัน

ชูฮันเป็นนักเรียนไม่ดี เขาสอบตกในทุกวิชาและก็ขาดสอบเสมอ ทว่าตอนนี้เขากลับทรงพลังอย่างมาก ทุกคนต่างรุมให้ความสนใจเขา มีสาวสวยสองคนอยู่ข้างกายเขา แถมยังมีคนมากมายนับถือและภักดีต่อเขา เธอไม่กล้าที่จะออกไปพูดว่าตัวเองเป็นผู้ตรวจสอบชั้นเรียนต่อหน้าชูฮันด้วยเพราะตอนนี้เธอไม่มีอะไรเหลือแล้ว

ทันใดนั้น ชูฮันรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เขาเงยหน้าขึ้นจ้องไปที่ติงเซวที่อยู่ข้างหลังของกลุ่มคน

เขาเดินไปข้างหน้าขณะที่ทุกคนเองก็พร้อมใจกันหลีกทางให้เขา ชูฮันเดินเข้าไปหาติงเซวอย่างช้าๆ มองไปที่เธอและยิ้มออกมา เผยให้เห็นฟันขาวสะอาด “ผู้ตรวจสอบ คุณเหนื่อยมามากแล้ว”

เพียงแค่ประโยคเดียวกลับทำให้ตาของติงเซวแดงก่ำขึ้นมาทันที น้ำตาของเธอไหลลงมาแม้เธอจะพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะกลั้นมันไว้

ติงเซวเดินเข้าไปกอดเอวของชูฮันแน่น เธอไม่ได้คิดจะหลบหนีเศษเนื้อเน่าและเลือดสีดำที่เปื้อนบนเสื้อผ้าชูฮัน ไม่เหมือนกับจีชิงหลิว….เธอไม่ได้สนใจมัน ฝังหน้าลงกับอกชูฮันและร้องไห้ออกมาราวกับเด็ก ไม่สนใจสายตาตกใจของทุกคนที่มองมา