Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 66 แทนที่ตำแหน่งของเขา...

ใช่ เธอเหนื่อยมามาก เธอไม่เคยได้หายใจได้เต็มปอดเลยสักครั้งตลอดการนำทางพาเหล่านักศึกษามาถึงที่นี่ จนเธอกลัวว่าตัวเธอจะวูบไปก่อนสักวันหนึ่ง คำว่า…ผู้ตรวจสอบ ตั้งอยู่บนบ่าเธอราวกับภูเขา มันทำให้เธอแทบหมดลมหายใจ

อย่างไรก็ตาม การที่ชูฮันเดินตรงมาหาเธอและพูดอย่างเบาๆว่า “คุณเหนื่อยมามากแล้ว” กับเธอ

มันตื้นตันยิ่งกว่าการได้กินอาหารมื้อใหญ่ซะอีก เขาเข้าใจถึงความเครียดและความลำบากที่เธอเผชิญมา ติงเซวรู้สึกวางใจในตัวเขา และที่สำคัญไปกว่านั่น การที่ชูฮันผู้ทรงพลังและมีตำแหน่งสูงใหญ่ไม่ได้พยายามทำตัวแปลกแยกหรือไม่แยแสเธอเหมือนที่ทำกับจีชิงหลิว

ติงเซวร้องไห้ครวญครางเสียงดังลั่น น้ำตาไหลทะลักออกมาไม่หยุด เนื้อตัวสั่นเทาของเธอ ชูฮันมึนงงไปชั่วขณะหากจากนั้นเขาก็ยิ้มออกมาและลูบหลังให้เธอ มันมีความรู้สึกอบอุ่นแปลกๆเกิดขึ้นในใจเขา เขาไม่ได้เจอกับติงเซวมานานนับ10ปี ด้วยเพราะเธอเป็นหนึ่งในกลุ่มนักเรียนที่เดินทางมาเมืองตง จึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงไม่ได้พบเธอเลยในชาติที่แล้ว คนพวกนี้ล้วนมีแต่คนที่เขารู้จักและก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเขาเอง พวกเขายังมีชีวิตอยู่

นักเรียนของมหาวิทยาลัยหมิงชิวส่วนใหญ่เริ่มตาแดงๆ พวกเขารู้สึกยิ่งเกลียดจีชิงหลิวและต้วนหมิงมากขึ้นไปอีก ทั้ง2คนทำให้พวกเขาต้องเผชิญกับปัญหามากมายและทั้ง2คนนี่ก็กินอาหารมากที่สุดกว่าคนอื่นเสมอ แถมยังไม่เคยออกแรงช่วยอะไรเลย เอาแต่หลบหนีไปทันทีที่มีอันตราย

จากนั้น เหล่านักเรียนก็พากันมองมาที่ชูฮัน ชูฮันช่างทรงพลังและแข็งแกร่งเหลือเกินขนาดที่ว่าสามารถฆ่าซอมบี้จำนวนมากขนาดนี้ได้ และเขาก็ยังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับหัวหน้าของฐานทัพอีกด้วย “เอ่อ เอ๊ะ!” เลาเสี่ยวเสียวทำเสียงแปลกๆพร้อมกับเตะที่ข้อมือของซางจิ่วตี้

“ผู้ชายของเธอกำลังถูกผู้หญิงคนอื่นกอดอยู่นะ เธอไม่โกรธเหรอไง?”

“เลาเสี่ยวเสียว!” ซางจิ่วตี้ตะโกนใส่เลาเสี่ยวเสียว เธออยากจะโยนเด็กคนนี้ใส่สะพานซะจริงๆ

จากนั้นเธอก็เหลือบสายตามองไปที่ชูฮันเงียบๆ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัดใจขึ้นมา ติงเซวกอดชูฮันมานานได้สักพักแล้ว

ติงเซวเหมือนจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง เธอจึงรีบปล่อยชูฮันออกทันที เช็ดน้ำออกอย่างไวจนทำให้หน้าเป็นรอยปื้นแดงหากเธอยังรู้สึกตื่นเต้นอยู่ พระเจ้า! เธอดีใจมากที่ได้เจอชูฮันและอดไม่ได้ที่จะวิ่งไปกอดเขา นี่เธอดูกระตือรือร้นเกินไปหรือเปล่า?

“เยี่ยม!” เฉินช่าวเย่ยิ้ม “ตอนนี้วิกฤติได้รับการแก้ไขแล้ว พวกเราควรกลับไปที่ฐานเพื่อฉลองกัน”

รถนับสิบๆคันวิ่งออกไปอย่างช้าๆ ต่างจากตอนที่พวกเขารีบเร่งและกังวลตอนที่รู้ว่ามีซอมบี้ ตอนนี้ทุกคนรู้สึกสบายใจและผ่อนคลายลง

ชูฮันนั่งอยู่ในรถตู้สีขาว มีภาพทิวทัศน์ที่ดูปลอดโปร่งที่ข้างหลัง เขามองไปยังสถานที่หลังสะพานนั่นด้วยสายตามีความหมาย เมืองตรงข้ามกับสะพานดูสวยงามและเงียบสงบ ราวกับไม่มีอะไรอยู่ที่นั่นเลย

แต่เขารู้ดีว่าฝูงซอมบี้ขนาดใหญ่กำลังมุ่งหน้ามา

———-

ฐานทัพเสี้ยนกาวเป็นย่านที่พักอาศัยที่ถูกกวาดล้างซอมบี้จนหมด มั่นใจดีแล้วว่าปลอดภัย เฉินเจอฮ่าวพักอยู่ในห้องสวีทที่ตกแต่งอย่างหรูหรา นอกเหนือจากเตียงและโซฟา มันยังมีผ้าปูเตียงและเสื้อผ้าสะอาดสะอ้านไว้ให้ใส่อีก เฉินเจอฮ่างนั่งลงบนโซฟา ประกบหน้าด้วยน้ำเย็น หน้าของเขายังเจ็บจากการถูกเฉินเสี้ยนกาวตบอยู่ เขากำลังสูบบุหรี่ไปพร้อมกับก่นด่าอยู่ในใจ

เขามีความคิดที่ชั่วร้ายอยู่ในหัว หวังให้ตอนนี้พี่เขาตายไปซะและไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก!

แต่เขาก็กลัวว่ามันจะไม่มีอาหารและของจำเป็นต่างๆอีกต่อไปถ้าหากเฉินเสี้ยนกาวตายไป เพราะเฉินเสี้ยนกาวเป็นคนออกไปหาอาหารเองทุกวัน ทั้งอาหารและของจำเป็นในชีวิตประจำวันถูกขนขึ้นรถมาทุกวัน เพราะฉะนั้นเขาถึงได้มีชีวิตดีเหมือนเดิมกับก่อนหน้าที่โลกาวินาศจะเกิดขึ้นอย่างทุกวันนี้

หรือเขาควรแทนที่เฉินเสี้ยนกาวดี?

ทุกอย่างเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อความคิดต่างๆไหลทะลักเข้ามาในหัว เฉินเจอฮ่าวรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก

ใช่แล้ว แทนที่เฉินเสี้ยนกาวซะ! เขาจะได้กลายเป็นหัวหน้าของฐานทัพนี่ ไม่เหมือนกับเฉินเสี้ยนกาวที่ออกไปข้างนอกเพื่อหาอาหารและคอยช่วยผู้คนที่ต้องการความช่วยเหลือ การมีคนจำนวนมากในฐานทัพย่อมดีกว่าเป็นไหนๆ เขาจะได้นั่งอยู่เฉยรอกินอาหารที่คนอื่นหามาให้

เขาไม่ได้คิดมากอะไรสำหรับความเป็นอยู่และการกิน สิ่งที่เขาสนใจมากกว่าคือเรื่องอำนาจและตำแหน่ง…ไม่ใช่หน้าที่ที่ต้องมาคอยรับผิดชอบชีวิตคนพวกนี้

เขาจ้องไปที่กรอบรูปในมือด้วยสายแข็งกร้าว มันเป็นรูปของเขา2พี่น้อง ในภาพเฉินเจอฮ่าวกำลังยิ้มอย่างมีความสุข

เคล้ง!

เฉินเจอฮ่าวเขวี้ยงกรอบรูปทิ้ง แม่ง! เฉินเสี้ยนกาวมักเหนือกว่าเขาทุกอย่าง

“เจ้านายรอง เจ้านายรอง!” ทันใดนั้นมีคนวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อนและพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น “เจ้านายใหญ่กำลังจะกลับมา!”

“กลับมา? เร็วจัง?” เฉินเจอฮ่าวตกใจพลางถามกลับไปทันที “มีคนตายไปกี่คน? มียอดคนตายมั้ย? พี่ชายของฉันแขนหักหรือขาหักรึเปล่า?”

“เอ่อ?” ชายคนนั้นเกิดอาการมึนงงขึ้นมากับท่าทีของเฉินเจอฮ่าว เขาส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมพูดขึ้น “เปล่า ไม่มีใครตาย”

“ไม่มีใครตาย? เป็นไปไม่ได้!” เฉินเจอฮ่าวเงยหน้าขึ้นด้วยความช็อคอย่างสุดขีด มันไม่ใช่แค่ความประหลาดใจหากมันกลับมีความผิดหวังและความเกลียดชังอยู่ในนั่นด้วย

“ครับ เราควรไปรอรับพวกเขา!” ชายคนนั้นไม่ได้สังเกตความผิดปกติในแววตาของเฉินเจอฮ่าว พร้อมกับรีบพูดขึ้นต่อว่า “มีคนบอกว่ามีคนมาเข้าร่วมทีมเพิ่มและมันจะมีงานเลี้ยงฉลองในคืนนี้”

งานเลี้ยงฉลอง?! พวกมันไม่ได้หาอาหารมาและยังกล้าที่จะจัดงานเลี้ยงฉลองอีกเนี่ยนะ!

“ไป!” เฉิงเจอฮ่าวปิดหน้าที่เป็นรอยแดงของตัวเองไว้ เขาต้องไปดูให้รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงจะจัดงานเลี้ยงฉลองกัน

ฐานทัพเสี้ยนกาวได้ตรวจสอบที่พักอาศัยทุกชั้นในตึกหมดแล้วว่าปลอดภัย ทุกคนมารอรับอาหารที่โรงอาหาร ทั้งโรงอาหารห้อมล้อมไปด้วยคนจำนวนมาก ทุกคนนั่งและรอคอยกันอย่างตื่นเต้น ทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยถกเถียงกัน

“มีอาหารเย็นเพิ่มอีกเหรอ?”

“ใช่! มีคนบอกว่าอาหารมื้อเย็นจะเยอะมาก ฉันแอบไปดูมาแล้ว มันมีซี่โครงหมูด้วยนะ!”

“ได้ยินว่ามันสำหรับผู้ชายทรงพลัง?”

“เขามีอำนาจมากขนาดไหนกันแน่ถึงสามารถทำให้เจ้านายใหญ่เพิ่มปริมาณมื้อเย็นได้?”

“ฉันรู้ ฉันรู้!” มีคนหนึ่งกระโดดเข้ามาและพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น “ทีมของชายคนนั้นจัดการกับกลุ่มซอมบี้500ตัวได้ แล้วพวกเขายังช่วยชีวิตเจ้านายใหญ่ เย๋เฉินและเยวจึไว้ด้วย”

“ช่างทรงพลังเหลือเกิน? มีกี่คนอยู่ในทีมพวกเขา? พวกเขาเป็นหนึ่งในทีมของทหารหรือเปล่า?” ผู้คนบริเวณรอบๆต่างรุมพูดคุยกันอย่างตื่นเต้น

“ไม่ใช่! พวกเขามีทั้งหมดแค่เพียง5คน!”

“น้อยขนาดนั้นเนี่ยนะ?? เป็นไปไม่ได้! ล้อกันเล่นเหรอไง? คนแค่5คนจะฆ่าซอมบี้มากขนาดนั้นได้ยังไง?”

“ใช่แล้ว! ฉันเห็นมันเองกับตา มันไม่มีซอมบี้เหลือสักตัวตอนที่พวกเราไปช่วยพวกเขา กองซากศพของซอมบี้สูงทับกันยิ่งกว่าภูเขาอยู่บนสะพานและพวกเขาก็ยังอยู่กันที่นั่นตอนที่เราไปถึง!” ชายคนนั่นเงยหน้าขึ้น น้ำเสียงของเขาฟังดูเย่อหยิ่ง

“บอกฉันทีว่าคน5คนฆ่าซอมบี้มากขนาดนั้นได้ยังไง? พวกเขามีเครื่องยิงจรวดหรือไง?”

“ไม่ใช่ ที่จริงแล้วพวกเขามีปืน4กระบอก แต่ซอมบี้ส่วนใหญ่ถูกผู้ชายที่มีขวานในมือเป็นคนฆ่า เขาฆ่ามันโดยไม่ต้องใช้ปืน จำนวนมากกว่าร้อยตัวซะอีก!” ในตอนนั้นชายคนนั้นอดไม่ได้ที่จะแสดงท่าทางสักการะบูชาชูฮันออกมา ภาพของกองซากศพซอมบี้ข้างหลังชูฮันที่สูงยิ่งกว่าภูเขาช่างน่าตกใจอย่างมาก

“ฉันไม่เชื่อแกหรอก แกมันก็แค่โม้!” คนรอบข้างต่างไม่เชื่อเรื่องที่ชายคนนั้นเล่า

“ใครฆ่าซอมบี้ด้วยขวาน?” ทันใดนั้นเสียงของเฉินเจอฮ่าวก็ดังก้องกังวานไปทั่วบริเวณ