Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 67 นั่นคือฉันเอง แล้วยังไง?
เสียงที่ดังขึ้นมา ทำให้ทั้งโถงของโรงอาหารเงียบสงัดทันที ผู้คนนั่งอยู่บนเก้าอี้เงียบๆมองไปที่ชามอาหารที่ว่างเปล่าของตัวเอง ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา…
“ฉันอยากรู้ว่าใครคือคนที่ฆ่าซอมบี้ด้วยขวาน?” เฉินเจอฮ่าวทำหน้าตาถมึง “พวกแกหูหนวกหรือไง?”
ผู้คนต่างก้มหัวลง ไม่กล้าที่จะมองเฉินเจอฮ่าว
“อีพวกเวร!” เฉินเจอฮ่าวด่าออกมา “พวกแกกล้าดียังไงเมินใส่ฉัน!”
เคล้ง!
เฉินเจอฮ่าวเตะเข้าที่โต๊ะอย่างโมโห ทำให้ชามและตะเกียบกระเด็นตกลงพื้น
เกร้ง เกร้ง ครืด ครืด——
เสียงชามเซรามิคที่เฉินเสี้ยนกาวเป็นคนไปหามาถูกเขวี้ยงลงบนพื้น เกิดความวุ่นวายเต็มไปหมด
“ฮืออออ——” ทันใดนั้น เด็กชายวัย 5ขวบที่ตกใจกับสิ่งที่เห็นก็แหกปากร้องไห้ออกมา พยายามซ่อนตัวอยู่ในแขนของแม่
“อย่าร้อง! ลูกอย่าร้อง! ได้โปรด!” แม่ของเด็กน้อยรีบกอดลูกน้อยในแขน เธอเหลือบตามองไปที่เฉินเจอฮ่าวอย่างตื่นตระหนก
แต่ด้วยเพราะอ้อมกอดของแม่ที่กอดอยู่ทำให้เด็กน้อยยิ่งร้องไห้ดังขึ้นไปอีก เสียงมันดังระงมไปทั่วทั้งโรงอาหารทำให้เฉินเจอฮ่าวยิ่งรู้สึกหงุดหงิดขึ้นไปอีก
“ไอ้เ*ยเอ๊ย ไอ้เด็กเวร!” เขาตะโกนขึ้น เดินเข้าไปดึงเด็กคนนั้นออกมาจากแขนของแม่เด็ก
เพี๊ย!
ตบเข้าที่หน้าเด็กชายตัวน้อยอย่างดุดัน!
ทุกคนในโรงอาหารต่างซ่อนตัวตามมุมด้วยความหวาดกลัว เฉินเจอฮ่างเคยเป็นบ้ามาก่อนแต่ไม่ค่อยกลายเป็นแบบนี้ ปกติเขาจะขี้หงุดหงิดและขี้รำคาญเวลาที่พี่ชายของเขาออกไปนอกฐาน แต่ตอนนี้เฉินเสี้ยนกาวกลับมาที่ฐานแล้ว!
เฉินเจอฮ่าวเหวี่ยงแขนอย่างแรง มันรู้สึกดีชะมัดที่ได้ตบหน้าคน!
หน้าอมชูพูของเด็กน้อยกลายเป็นบวมฉึ่ง มุมปากมีเลือดไหลออก เด็กน้อยตกอยู่ในอาการช็อค หากหลังจากนั้นได้สักพักเขาก็แหกปากร้องไห้อย่างดังขึ้นมาอีกครั้ง
เฉินเจอฮ่าวจ้องไปที่เด็กชายอย่างเย็นชา มันกล้าดียังไงถึงได้ร้องต่ออีก!
“ได้โปรด! ฉันขอร้อง! หยุดตบเขา!” แม่ของเด็กน้อยคุกเข่าคำนับหน้าผากแตะพื้นไม่หยุดขอร้องอ้อนวอนเฉินเจอฮ่าว จนหน้าผากเธอขึ้นสีแดง เธอร้องไห้พร้อมขอร้องไปด้วยทั้งน้ำตา
เด็กชายตัวน้อยเองก็ร้องไห้ออกมาพร้อมกับเรียกแม่ตัวเองไปด้วย “แม่…”
“เ*ย! น่ารำคาญชะมัด!” เฉินเจอฮ่าวเต๊ะเข้าไปที่โต๊ะไม่หยุด มีเสียงดังวุ่นวายเกิดขึ้นระงมไปทั่วด้วยเพราะมีชามและตะเกียบตกพื้นไม่หยุด เขาอยากจะฆ่าพวกมันทั้งหมดทิ้งซะ
ไม่มีใครกล้าพูดอะไร ผู้หญิงบางคนที่มีจิตใจบอบบางพยายามที่จะปิดปากตัวเองไว้ พวกเธออยากจะช่วยแม่ของเด็กและตัวเด็กเหลือเกิน แต่พวกเธอเองก็กลัวว่าจะทำให้เฉินเจอฮ่าวโกรธ
ทุกอย่างหยุดนิ่งทันทีที่มีเสียงประตูเปิดออก——-
“เกิดอะไรขึ้น?”
เฉินเสี้ยนกาวยืนอยู่ตรงประตู มีเยวจึและเย๋เฉิน ส่วนข้างหลังพวกเขามีกลุ่มวัยรุ่นอยู่
เฉินเสี้ยนกาวเดินเข้ามาด้วยใบหน้าถมึง พร้อมกับมองไปที่แม่ของเด็กที่กำลังคุกเข่าอยู่กับพื้น เขาก้าวเท้าไปข้างหน้ายกตัวแม่ของเด็กขึ้นมา ลูบที่หัวของเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน กวาดสายตามองหน้าที่บวมฉึ่งของเด็กน้อย เขารู้สึกโมโหจัด
“เจอฮ่าว!” เฉินเสี้ยนกาวหมุนตัวกลับมา เสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ “เกิดอะไรขึ้นที่นี่?”
“เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?” เฉินเจอฮ่าวหัวเราะเยาะพร้อมกลับพูดตอบกลับอย่างไว “พวกคนแก่ คนอ่อนแอ ผู้หญิงและเด็ก คนพวกนี้ที่อยู่ฐานทัพไม่สามารถทำอะไรได้ พวกมันกลัวแม้แต่การออกไปหาของที่มีประโยชน์ แล้วเรายังจะให้คนพวกนี้อยู่ที่นี้ต่อไปอีกเนี่ยนะ”
ความผิดหวังและความตกใจฉายชัดบนแววตาของเฉินเสี้ยนกาว เขาจ้องไปที่น้องชายตัวเอง “แกรู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่?”
“แน่นอน!” เฉินเจอฮ่าวชี้ไปที่กลุ่มวัยรุ่นที่อยู่ข้างหลังพี่ชายตัวเอง “พวกคนมาใหม่เหล่านี้ไม่ได้ทำงานหรือมีส่วนร่วมอะไรที่มีประโยชน์เลย พวกมันเป็นพวกหาประโยนช์จากคนอื่นรึไง? แม่ง!”
เฉินเจอฮ่าวพูดออกมาอย่างดัง ทำให้เฉินเสี้ยนกาวโกรธจัดจนตัวสั่นเล็กน้อย ทำไมเขาถึงได้มีน้องชายแบบนี้?!
มองไปที่หน้าขาวซีดของเฉินเสี้ยนกาว เฉินเจอฮ่าวคิดว่าเขาทำสำเร็จตามเป้าหมาย ใช่! เขาสามารถกดเฉินเสี้ยนกาวได้แล้วและเขาจะได้ขึ้นเป็นเจ้านายของที่นี่แทน!
“งานเลี้ยงฉลอง?” เฉินเจอฮ่าวยังคงไม่หยุด เขามองไปทางกลุ่มวัยรุ่นที่มาใหม่ พวกนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยหมิงชิวได้อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ทำให้เฉินเจอฮ่าวจำพวกเขาไม่ได้ เขาเพียงชี้ไปที่ชายที่อยู่ตรงหน้าเขา “บอกฉันสิว่าพวกแกได้ออกไปช่วยพวกมันมั้ย? บอกพวกเราหน่อยสิว่าพวกมันทำอะไรกันบ้าง งานเลี้ยงฉลองงั้นเหรอ ตลกชะมัด!”
“หุบปากแกซะ!” เฉินเสี้ยนกาวอดไม่ได้ที่จะตะคอกใส่น้องชายตัวเอง ความรู้สึกแปลกๆพรวดขึ้นมาจากอก นี่คือน้องชายเขางั้นเหรอ?
“ทำไมพี่ต้องปิดปากผม?” เฉินเจอฮ่าวโต้กลับทันทีขณะมองไปที่กลุ่มวัยรุ่นที่พึ่งเข้ามา “พวกมันไม่ได้ทำอะไรเลยแต่อยากได้อาหารจากที่นี่ฟรีๆ ฆ่าซอมบี้ด้วยขวานเนี่ยนะ? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ไหนขอดูหน้าไอ้โง่ที่ฆ่าซอมบี้ด้วยขวานหน่อย!”
คำพูดของเฉินเจอฮ่าวทำให้ทุกคนโกรธขึ้นมา ทุกคนที่เป็นพยานกับความสำเร็จของชูฮันจ้องไปที่เฉินเจอฮ่าวอย่างโกรธจัด ชูฮันเป็นแบบอย่างของพวกเขาแต่มันกล้ามาล้อเลียนชูฮันแบบนี้ได้ยังไง?
“แก!” เฉินเสี้ยนกาวโกรธมากหากเขาก็พูดอะไรไม่ได้นอกจากมองไปที่น้องชายตัวเองด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป เขารู้สึกถึงความล้มเหลวอยู่ในใจ เขาทำอะไรผิดถึงทำให้น้องชายกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้?
“ผม?” เฉินเจอฮ่าวกลายเป็นคนหยิ่งยโสเพราะเขารู้ดีว่าเฉินเสี้ยนกาวรักเขา เขาเดินเข้าไปทางกลุ่มนักศึกษา สายตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ “ไม่มีปืน? ไม่มีกระสุน? แต่แกกลับฆ่าซอมบี้ด้วยขวาน? พวกแกฆ่ามันได้มั้ยล่ะ? หรือแค่ทำเป็นยกขวานขึ้น? ฉันจะหยุดล้อพวกแกก็ได้ถ้าพวกแกบอกฉันว่าใครคือคนที่ฆ่าซอมบี้ด้วยขวาน แค่บอกฉันมา”
มันจะล้ำเส้นกันเกินไปแล้ว! ใบหน้าของเหล่านักศึกษาเปลี่ยนเป็นสีแดงจัดด้วยความโมโห ก่อนที่ทุกคนจะเป็นบ้าขึ้นมา จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นมาจากอีกฝั่งของประตู…
“นั่นคือฉันเอง แล้วยังไง?”
ชูฮันยืนอยู่ตรงประตูใส่เสื้อผ้าสะอาด ขวานเหล็กอยู่ข้างตัวเขา มันมีขนาดใหญ่โต น้ำหนักของมันดูเหมือนจะทำลายพื้นอิฐได้
มีคน4คนอยู่ข้างๆเขา เฉินช่าวเย่กำลังแคะจมูก เลาเสี่ยวเสียวกำลังมองไปรอบๆโรงอาหารพร้อมกับกอดแขนของซางจิ่วตี้อยู่ ป่ายหวีเนอยังคงปล่อยรังสีสังหารออกมา ความงามของเธอถูกกลบไปด้วยความเย็นชาที่แผ่รังสีออกมา
การปรากฏตัวของชูฮันทำให้ทุกคนในโรงอาหารเงียบสนิททันที จากนั้น…..
“ชูฮัน!”
“ชูฮันมาแล้ว!”
นักศึกษาของมหาวิทยาลัยหมิงชิวนั้นกระตือรือร้นกันอย่างมาก มันมีความเคารพบูชาอยู่ในสายตาพวกเขา เหล่าคนที่หลบซ่อนอยู่ตามมุมและคนที่ได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นที่สะพานเดินเข้ามาหาชูฮันอย่างดีใจ
เฉินเจอฮ่าวตัวสั่นเทาขึ้นมาทันที ท่าทางของเขาดูแย่มาก คนพวกนี้เกลียดการปกครองแบบเผด็จการของเขา…