Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 7 ฉันอยากอยู่ในรถคุณ

4 กรกฎาคม 2015 เวลา 11:00 น.

สิบเอ็ดชั่วโมงหลังจากโลกาวินาศ

ในกลางคืนเช่นนี้ ทุกหนแห่งถูกปกคลุมไปด้วยความตื่นตระหนกของผู้คน เนื่องด้วยเสียงคำรามของเหล่าซอมบี้ที่เริ่มดังชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ซอมบี้นับไม่ถ้วนพังหน้าต่างและประตูออกมาเดินตามถนน พวกมันสัมผัสได้ถึงกลิ่นมนุษ์ในอากาศและตามไปออกล่ามนุษย์เพื่อกินเป็นอาหาร

ผู้คนติดอยู่ในเมือง ถนนถูกปิดกั้น การสื่อสารเป็นง่อย

หมดหนทาง ลังเล สิ้นหวัง…

บนถนนทางหลวง ชูฮันกำลังขับG55ไปตามถนนพร้อมกับรถอีกคันที่ขับตามมาติดๆกัน ตลอดเส้นทางที่วิ่งถนนนั้นมืดทึบสนิทด้วยเพราะระบบไฟฟ้าไม่สามารถใช้งานได้ โคมไฟที่ประเทศลงทุนเงินไปมหาศาลกลายเป็นของไร้ประโยชน์ทันที

โชคดีมากที่พวกเขาออกเดินทางกันตั้งแต่เนิ่นๆ มันจึงยังมีรถเพียงไม่กี่คันจอดพังขวางอยู่ตามถนน และเมื่อใดก็ตามที่มีซอมบี้ปรากฏตัวขึ้น มันจะโดนอัดบี้ทันทีด้วยรถของชูฮัน

“พี่ชู” เจ้าอ้วนเฉินนั่งอยู่ข้างชูฮันพูดขึ้นด้วยท่าทางกระปรี้กระเปร่า “เรามีเครื่องปรับอากาศมั้ย? ลมมันเข้าจากทางหน้าต่างข้างหลัง ฉันหนาว”

ถึงแม้ว่าช่วงต้นเดือนกรกฎาคมจะเป็นช่วงฤดูร้อน หากอุณหภูมิในตอนนี้กลับลดลงอย่างมากเมื่อเข้าสู่โลกาวินาศ ตอนนี้อากาศเริ่มเย็น แต่มันก็ไม่ได้หนาวจัดเท่าช่วงฤดูหนาว

ดูจากเสื้อผ้าที่ยาวรุ่มร่ามที่เจ้าอ้วนเฉินช่าวเย่ใส่อยู่ในตอนนี้ชูฮันรู้สึกหมดคำพูด และเกิดสงสัยว่าหรือมันจะมีคนสองคนที่รูปร่างหน้าต่างเหมือนกันและมีชื่อเหมือนกันอยู่ หากไม่เช่นนั้นแล้ว ทำไมคนที่มีร่างกายอ่อนแอปวกเปียกเช่นนี้ถึงได้อยู่อันดับที่ 20 ของความสามารถในการสู้รบที่ทรงพลังที่สุดของประเทศในชาติที่แล้วได้?

มีผู้เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้มากมายเกิดขึ้นหลังจากสิบปีของโลกาวินาศ

ความสามารถในการสู้รบของชูฮันในอดีตจัดอยู่ในเพียงอันดับที่ล้าน หากความแข็งแกร่งทางกายภาพของเขาอยู่ในระดับที่น่าสะพรึงกลัว และเขาไม่กลัวที่จะเผชิญกับซอมบี้ระดับสามหรือสี่

สำหรับอันดับที่ 20 อย่างเฉินช่าวเย่ ชูฮันพบว่ามันยากที่จะจินตการว่าเขามีชีวิตแบบไหน อย่างไรก็ตามเฉินช่าวเย่ในปัจจุบันช่างอ่อนแอนัก!

บัซ บัซ บัซ

เสียงซ่าของวิทยุดังขึ้น อย่างที่คิดไว้ มีแต่เสียงกระแสไฟฟ้าสถิตย์ หากมันก็ถือเป็นข่าวดี เพราะที่เสียงวุ่นวายที่เกิดขึ้นแสดงให้เห็นว่ากำลังมีการซ่อมแซมเสาสัญญาณกระจายเสียงอยู่

เจ้าอ้วนเฉินไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีกเมื่อชูฮันเมินเฉยใส่เขา เขาจึงขดตัวลง พยายามที่จะทำตัวให้เล็กที่สุดในสายตาชูฮัน

“ชูฮัน ฉันไม่เห็นรถคันอื่นๆบริเวณนี้เลย ถ้างั้นเราแวะพักกันที่นี้มั้ย?” เสียงของจางจือหวีดังผ่านมาทางวิทยุสื่อสารที่ฟานเว่ยให้ไว้ ผู้ซึ่งนั่งนิ่งเงียบ สนใจแต่การขับรถ

ชูฮันมองไปรอบๆบริเวณ มันดูมืดสงบและน่าจะไม่มีอันตรายอะไร ความจริงแล้ว มันก็เหมือนๆกันหมดทุกที่ ไม่ว่าจะแวะพักที่ไหนทุกที่ก็เป็นที่ๆอันตรายได้หมด อีกอย่างพวกเขาขับรถกันมาหลายชั่วโมงแล้ว พวกเขาจำเป็นต้องพัก

“ได้ หยุดพักกันเถอะ”

ยานพาหนะสองคันจอดพักอยู่ตรงขอบถนน รถถูกดับเครื่องยนต์เพื่อประหยัดน้ำมัน อีกทั้งมันยังไม่เสี่ยงต่อการล่อซอมบี้ออกมาด้วยเสียงเครื่องยนต์

ไร้เสียงใดๆบนถนนทางหลวง ไม่มีร่องรอยของแสงสว่างใดๆให้เห็น ความกลัวก่อตัวขึ้นในก้นบึ้งหัวใจของทุกคน เฉินช่าวเย่กลืนน้ำลายพลางขดตัวอย่างตระหนกอยู่บนเบาะนั่ง เขาไม่กล้าแม้แต่จะหันหน้าไปดู ทันใดนั้นมีมือมาแตะที่ไหล่เขา

“อ๊า !!!” เฉินช่าวเย่กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

“แม่ง!” ชูฮันโกรธอย่างมาก “ทำไมแกถึงขี้กังวลและขี้กลัวขนาดนี้!”

“ไม่ ไม่ใช่ ” เฉินช่าวเย่กลัวมาก ร่างกายของเขาอ่อนปวกเปียกจนเหงื่อชุ่มตัวไปหมด “พี่ชู พี่ทำให้ฉันกลัว”

“อะไรกันวะ?!” ชูฮันสบถ “ออกมาจากรถ”

“อะไรนะ? ออกจากรถ? หมายความว่ายังไง? ฉันขออยู่ในรถพี่ได้มั้ย?” เฉินช่าวเย่ถามด้วยความกังวล

มือของชูฮันที่จับขวานไว้อยู่ชะงักพลางมองไปที่เฉินช่าวเย่ด้วยสายตาประหลาด

“ถ้าต้องการฉี่หรืออึให้ทำมันตอนนี้เลยซะ ไม่งั้นแกจะต้องกลั้นไปตลอดทาง”

ชายอ้วนกินไม่หยุดเลยตลอดทาง เขาควรขับถ่ายถึงแม้ระบบย่อยอาหารของเขาจะดีมากแค่ไหนก็ตาม

เฉินช่าวเย่ตอบกลับไปว่า “ฉัน-ฉันยังอั้นไหว”

ชูฮันรู้สึกหมดคำพูด!

“พี่ชู ฉันไม่อยากออกไป!” เฉินช่าวเย่ร้องไห้ “ฉันกลัวความมืด ฉันกลัวซอมบี้”

ใบหน้าของชูฮันกลายเป็นสีเข้ม เขาเดินไปที่ฝั่งข้างคนขับพร้อมกับขวานในมือ เปิดประตูรถและลากชายอ้วนออกมาจากรถ

“ไปอึซะ นี่อาจจะเป็นครั้งที่สุดท้ายที่จะได้ทำ”

อันตรายอยู่ในทุกหนแห่งในโลกาวินาศ การขับถ่ายอาจไม่สามารถทำได้ทันเวลามันเป็นเรื่องยากที่จะจอดรถเพื่อฉี่หรือขับถ่าย หากสำหรับในตอนนี้มันยังเป็นเพียงช่วงแรกเริ่มของโลกาวินาศเท่านั้น

เฉินช่าวเย่วางแผนที่จะอยู่ในรถต่อไป หากทันทีที่เขาเห็นขวานส่องวาวในมือชูฮัน เลือดของเขาไหลเวียนไปมา กระตุ้นเส้นประสาทในตัว โดยไม่คิดอะไรเฉินช่าวเย่พุ่งออกไปจากรถทันทีด้วยความอาย เขาวิ่งไปริมถนน ปลดเข็มขัดเพื่อฉี่ทันที…

อยู่ดีๆเขาก็คิดว่าชายที่อยู่ตรงหน้าเขานี้ เลวร้ายยิ่งกว่าซอมบี้เสียอีก

ถัดมาที่ข้างหลัง…จางจือหวี ฟานเว่ยและกู๋เสี่ยวตง ลงจากรถมาตามๆกัน

ในตอนนั้นชูฮันทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว เขายืนเฝ้าอยู่ข้างG55 พร้อมขวานในมือ

จางจือหวีและฟานเว่ยเดินไปทางฝั่งเฉินช่าวเย่ มันดีกว่าที่จะมีเพื่อนในช่วงเวลาที่มืดมิดเช่นนี้ อย่างน้อยก็ในทางจิตวิทยา ทุกคนคิดอย่างนั้น

กู๋เสี่ยวตงเดินเร็วมาทางชูฮันอย่างไม่มีเหตุผล เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าสีขาวละเอียดอออย่างไม่ระวังตัว

ชูฮันจับขวานในมืออย่างแน่นหนา ไม่มีความวอกแวกในดวงตาของเขา เขาเพียงพูดขึ้นมาอย่างเบาๆ “เธอมีปัญหาอะไรรึเปล่า?”

“ฉันอยากไปเข้าห้องน้ำ คุณควรมากับฉันเพื่อคอยดูแลฉัน” กู๋เสี่ยวตงกล่าวน้ำเสียงต่ำ แต่ท่าทางของเธอดูเป็นปกติ ในสายตาของเธอตอนนี้ เธอไม่สนใจพฤติกรรมหยาบคายก่อนหน้านี้ของชูฮันแล้ว เขาควรขอโทษเธอและตอบรับทุกคำขอของเธอแทน กู๋เสี่ยวตงจ้องไปที่ชูฮัน และพบว่าเขาดีกว่าจางจือหวีเยอะเพราะเขาไม่ได้กลัวเหล่าซอมบี้เลยแม้แต่น้อย หากชูฮันตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ตรงนั้นมีผู้ชายอยู่สามคน เธอไม่มีอะไรต้องกลัว”

“พวกเขาเป็นผู้ชาย!” กู๋เสี่ยวตงโกรธ “ฉันเป็นผู้หญิง ฉันจะไปกับพวกเขาได้ยังไง?” โลกาวินาศพึ่งจะเริ่มได้เพียงสิบชั่วโมง ผู้หญิงทั่วไปยังคงกังวลกับเรื่องทางเพศ อย่างไรก็ตาม อีกไม่ช้าทุกคนจะเลิกสนใจวัฒนธรรมต่างๆ ผู้หญิงส่วนใหญ่กลายเป็นโสเภณีในกลุ่มผู้รอดชีวิตเพื่อแลกกับอาหาร

“ฉันก็เป็นผู้ชาย” ชูฮันปฏิเสธอย่างตรงๆ เขาไม่มีทางทิ้งรถที่เต็มไปด้วยอาหารไปไหนแน่ๆ นอกจากนี้เขาไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น

กู๋เสี่ยวตงรู้สึกตกใจ หน้าของเธอเต็มไปด้วยความอับอาย ฝันไปเถอะ! เธอไม่ได้ขอให้ไปกับเธอ แต่ขอให้ไปเฝ้าต่างหาก

ชูฮันไม่ได้สนใจเรื่องกู๋เสียวตงเลย คิ้วของเขาเลิกขึ้นเมื่อรู้สึกถึงอากาศตอนกลางคืน อุณหภูมิที่ร้อนขึ้นอย่างรวดเร็ว

กู๋เสี่ยวตงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กลัวที่จะพูดอะไรมากเกินไป เพราะเธอรู้ว่าชูฮันไม่เคยทิ้งขวานให้ห่างกายแม้แต่เพียงวินาทีเดียว ชูฮันในปัจจุบันไม่ใช่ตัวตลกที่เธอเคยดูถูกเหมือนเมื่อก่อน หากเป็นคนที่สามารถฆ่าซอมบี้ได้ง่ายๆ แม้กระทั่งขับรถพุ่งชนซอมบี้เป็นสิบๆตัวโดยไม่แม้แต่กระพริบตา

เธอตัดสินใจที่จะเดินต่อไป ถกปกคอเสื้อขึ้น แกล้งทำเป็นว่าเธอร้อนมาก เพื่ออวดกระดูกไหปลาร้าที่ขาวละเอียดของเธอ

“ฉันเลิกกับจางจือหวีแล้ว เพราะเขาเป็นคนพึ่งพาไม่ได้ ฉันขอไปพักในรถคุณคืนนี้ได้มั้ย?”