Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 718 ตามหาระบบล่มสลาย

ตอนที่ 718 ตามหาระบบล่มสลาย

ปายยูพูดจบพร้อมกับมองปายหวีเนอด้วยสายตาเศร้าปายหวีเนอที่ได้ยินก็มีสายตาเปลี่ยนไปทันทีมันมีความกลัวผสมอยู่

“ตระกูลปายกักกันแม่ของฉันไม่ใช่เหรอไง?” ความผิดหวังในแววตาของปายหวีเนอไม่สามารถปิดได้มิด “แม่อยากเป็นแค่คนธรรมดา เวลาหลายปีที่พ่อและแม่ได้ใช้ชีวิตด้วยกันคือช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดของพวกท่าน แต่แล้วพวกคุณก็พาตัวแม่กลับไปและส่งคนมาฆ่าพ่อของฉันนี้เหรอคือสิ่งที่ตระกูลที่กล่าวอ้างว่าสูงส่งที่สุดในโลกทํา?!”

“มันไม่ใช่อย่างนั้น พี่เองก็เสียใจ” ปายยกลัวว่าปายหวีเนอจะไม่พอใจเขา เขารีบอธิบาย “พี่ไม่รู้ว่าท่านแม่มีเธอ ไม่อย่างนั้นพี่คงไม่ปล่อยให้เธอเร่ร่อนอยู่ข้างนอกมาตั้งนานขนาดนี้ ส่วนการตายของท่านแม่ พี่เสียใจด้วย”

“แน่นอนว่าใครก็ตามที่ถูกลูกชายตัวเองคุมขังคงไม่ฆ่าตัวตาย!” มีประกายแสงจ้าในนัยน์ตาของปายหวีเนอ “ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่หลังจากท่านกลับมาที่ตระกูลปายแต่ตอนนี้ที่ฉันรู้ปายยูคุณมันน่ารังเกลียด!”

ตาของปายยูแดง… น้ําตาคลอ หายรุนแรง ตัวสั่นเทิ้ม ความโกรธพุ่งปะทุรุนแรง “ฉันไม่ได้”

ปายหวีเนอที่ยืนเผชิญหน้าไม่แยแสปฏิกิริยาของปายยูเลยสักนิด เธอเพียงแค่เหลือบมองด้วยท่าที่เมินเฉยและเอ่ยด้วยน้ําเสียงเย็นชา “ฉันเปิดโลงศพดูแล้ว คิดว่าจะเอาดอกไม้ทั้งหมดมากลบได้เหรอเวลาไม่ได้ทําให้คุณเปลี่ยนไปเลย!”

“อะไรน่ะ?” ปายยูตะโกนลันและแหกปากใส่ “ใครอนุญาติให้เธอเปิด?!”

“ทําไม? กลัวว่าฉันจะรู้ความลับที่ปกปิดมาหลายปีเหรอ?” สายตาของปายหวีเนอเปลี่ยนไปจิตสังหารพวยพุ่งออกมาอย่างไม่คิดปิดบัง “ปายยู คุณมันสกปรกได้ถึงขนาดไหนกัน?”

เพี้ยะ!

ฝ่ามือของปายยุตบเข้าที่หน้าของปายหวีเนอ ตามมาด้วยความรุนแรงของพลังผันผวนมหาศาลที่ระเบิดทะลักออกมาจากร่างของปายยู เหล่าดอกไม้สวยงามเลอค่าทั้งหลายถูกทําลายภายใต้แรงกดมหาศาล

ส่วนปายหวีเนอ เธอเพียงแค่ยิ้มให้กับมุมปากของตัวเองที่มีเลือดซึมออกมา รอยฝ่ามือแดง… ตราประทับอยู่ที่ซีกแก้มของเธอ แสดงให้เห็นถึงความรุนแรงที่ได้รับ

“ตอนนี้เธอต้องเป็นของฉัน! เธอต้องให้กําเนิดสายเลือดที่บริสุทธิ์ที่สุดของตระกูลปายให้กับฉัน!” ปายยูตกอยู่ความโกรธอย่างที่สุด เขาหน้ามืดตามัว บีบเข้าที่คางของปายหวีเนอแน่นมีดอีกข่างก็พยายามฉีกทั้งชุดบนตัวของปายหวีเนอ

และในตอนนั้นเอง

พะ!

ทันใดนั้นมันก็มีสายฟ้าระเบิดออกจากร่างของปายหวีเนอ แสงไฟฟ้าแรงสูงช็อตเข้าที่มือของปายยูทันที และในเวลาเดียวกันสร้อยที่มีจี้แก้วสีฟ้าและม่วงก็ปล่อยไฟฟ้าช็อตออกมา

“อ๊ากกกก…” เสียงกรีดร้องดังออกมาจากปากของปายยู มือของเขาไหม้ไปแล้วเรียบร้อยแถมมันยังมีกลิ่นควันไหม้ลอยในอากาศอีก

ปายยูพลันถอยหนีทันที “ดูเหมือนว่าคุณจะลืมไป ความเข้มข้นของเลือดของท่านแม่นั้นสูงที่สุดในตระกูลปาย สูงกว่าคุณ ในฐานะที่คุณเป็นลูกชาย เธอจะไม่มีวันทําร้ายคุณด้วยพลังของเธอแต่ฉันไม่เหมือนกัน สร้อยเส้นนี้เป็นตัวแทนของแม่ที่คอยปกป้องฉัน ฉันไม่เคยรู้ที่มาของแม่ ฉันไม่ได้เปิดความสามารถตรงๆ ฉันไม่เคยรู้อะไรเลย และเกินกว่าที่ความคาดหมายตระกูลปายดั้งเดิมนั้นมีความสามารถของสายฟ้าและฟ้าผ่าอยู่สินะ”

“อื้อออ! อัก!” ปายยูพยายามอดทนต่อความเจ็บปวด เขามองที่ฝ่ามือตัวเอง และจ้องไปที่ปายหวีเนออย่างไม่พอใจและโกรธ จนในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวและเดินจากไป

ปายหวีเนอที่ถูกทิ้งให้เหลืออยู่คนเดียวท่ามกลางสวนดอกไม้ในห้องรับแดดก็รู้สึกโล่งใจในที่สุดมองไปที่สร้อยคอที่มันปกป้องเธอเมื่อครู่ ความเศร้าปรากฏในนัยน์ตาของปายหวีเนอยิ่งเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เธอถูกตระกูลปายกักตัวไว้ที่นี้และหมดหนทางที่จะติดต่อกับชูฮันอย่างสิ้นเชิงและแน่นอนท่ามกลางสถานการณ์เช่นนี้ปายยูจะต้องไม่ยอมปล่อยชูฮันไปแน่ๆ

ปายยูที่เดินออกไปท่ามกลางอารมณ์โกรธ สีหน้าเดือดดาลสุดๆ นี้คือสีหน้าที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน แม้แต่ในตระกูลปายหรือคนสนิท ปายยูจะฝึกฝนตัวเองให้นิ่งและอดทนอยู่เสมอแต่วันนี้คําพูดของปายหวีเนอได้ปล่อยอสูรร้ายอกมา อสูรร้ายที่ซ่อนตัวอยู่ข้างในของปายยูมาเป็นเวลานาน

ใช่! เขาต้องการเปลี่ยนสถานะ!

ตระกูลปาย หรือตระกูลเกา หรือตระกูลลึกลับอื่นๆ ตระกูลลึกลับไหนล่ะจะไม่มีประ วัติสกปรกคาวๆซ่อนไว้?

เพื่อที่รักษาความมั่นคงและเลือดบริสุทธิ์เอาไว้ เพื่อที่จะรอให้ถึงวันที่ตระกูลลึกลับพ้นคําสาปตระกูลลึกลับนั้นรอคอยเวลานี้กันมาหลายพันปี!

พวกมนุษย์หน้าโง่พวกนั้น พวกชนชั่นต่ํา พวกมันจะเอาเข้าใจความอดทนและการเสียสละของตระกูลตลอดหลายพันปีที่ผ่านมาได้ยังไง?

ไม่มีใครเข้าใจ ยกเว้นแค่สมาชิกหลักของตระกูลที่รู้เรื่องราว ไม่มีใครรู้เหตุผลของการกระทําทั้งหมดของตระกูลลึกลับ ทุกอย่างที่พวกเขาทําไปก็เพื่อสืบสายเลือดให้คงอยู่เพื่อลบล้างคําสาปและเพื่อตามหาระบบล่มสลาย!

ในขณะเดียวกัน เหยู่จือโปก็รีบหนีออกมาด้วยเฮลิคอปเตอร์ แม้เขาจะออกคําสั่งให้นักบินรีบบังคับเครื่องให้บินมาด้วยความเร็วสูงสุด แต่ถึงอย่างไรมือที่ขาดไปแล้วของเขาก็ไม่มีทางกลับมาเชือมต่อได้อย่างสมบูรณ์แบบเหมือนเดิม เขาได้สูญเสียสมรรถภาพในการใช้งานไปแล้ว

เหยู่จือโปเหงื่อตแกพลั่กจนหน้าซีด ก้มมองที่ข้อมือตัวเอง มันมีความเกลียดรุนแรงอัดแน่นอยู่ในใจท่ามกลางความสิ้นหวัง

มือของเขาไม่มีแล้ว!

“ท่านเหย” จ่าวฮาวฮาวที่เงียบมานานพูดขึ้น “เรามาถึงแล้วครับ”

เหยู่จือโปตัวสั่น เขาหลับตาลง และทันทีที่ประตูห้องโดยสารเปิดออก เหยู่จือโปก็ลงมาด้วยอาการคลั่ง หลังจากส่งเสียงแหกปากกับตัวเอง เขาก็ฟาดมือเข้าใส่จ่าวอ่าวฮาว

“กู! อ๊ากกกก จึงตัดมือก! กูจะเอาคืน! รอให้ถึงวันของกูเถอะ!” เหยู่จือโปแหกปากอย่า งบ้าคลั่งเตะต่อยอัดใส่จ่าวอ่าวฮาวผู้น่าสงสารไม่หยุด หลังจากโดนรองเท้าหนังกระแทกใส่หน้าอย่างรุนแรงอยู่หลายครั้ง ใบหน้าของอ่าวฮาวฮาวตอนนี้จึงเต็มไปด้วยบาดแผลและเลือด

คนที่อยู่รอบๆไม่มีใครกล้าจะเปิดปากพูดอะไรทั้งนั้น

ในที่สุดหลังจากเหยู่จือโปได้ระบายความโกรธออกมาหมดจนเหนื่อยหมดแรง เขาหอบหายใจและยอมปล่อยจ่าวฮาวฮาวที่แทบจะสลบ หน้าตาซ้ําเลือดช้ําหนองจนแทบจะมองไม่เห็นเค้าหน้าเดิม

น้ําตาแห่งความเศร้าโศกไหลย้อยออกมาจากตาของเหยู่จือโป…ความล้มเหลวต่อหน้าที่ของตัวเองแลกมากับมือที่หายไป และถ้าซูฮันยังไม่ตาย ถ้างั้นเขาก็คงเหลือเวลาอีกไม่มากที่จะมีชีวิตอยู่!

ช่วงเวลาที่เหยู่จือโปกําลังอ่อนแอ หนึ่งในลูกน้องของเขาที่ยืนรอมานานก็สบโอกาสที่จะพูดออกมา ” ท่านเหย ค่ายตวนที่ท่านเคยไปพบคราวที่แล้ว คนจากค่ายตวนติดต่อมาว่าเขามีความลับสําคัญที่อาจส่งผลกระทบโดยตรงต่อการลอบสังหารซูฮันครับ”

ความคิดฟันซ่านในหัวเหยู่จือโปพลันสลายไปอย่างรวดเร็ว ตาเบิกกว้าง เอ่ยถามอย่างรวดเร็วจนลิ้นแทบจะพันกัน “ความลับอะไร? สามารถทําให้ฆ่าชูฮันได้”

ลูกน้องคนนั้นกลืนน้ําลายอีก ท่าทางลังเลหากก็พยักหน้า “ครับ แต่พวกเขาตกลงว่าจะร่วมมือแต่การขายความลับเท่านั้นครับ แล้วราคาที่พวกเขาเรียกก็สูงมาก”

“ซื้อ ซื้อมาเดี๋ยวนี้! มันต้องการเท่าไหร่!” เหยู่จือโปตะโกนลั่นราวกับกําลังจะบ้า