Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 72 ขยะ

ประตูถูกเปิดออก เผยให้เห็นเลาเสี่ยวเสียวและเฉินช่าวเย่

“พวกเธอนอนกันนานจัง? อ่า ใช่ ใช่! พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว เมื่อคืนพวกคุณ ‘สู้’ กันไปกี่ครั้ง?” เลาเสี่ยวเสียวพูดออกมาไม่หยุด

เย๋เฉินรีบหนีออกไปจากห้องทันที ท่าทางหนีของเขาดูตลกมาก เดินย่องหลบไปจากห้องพร้อมกับชูนิ้วโป้งให้ชูฮัน

เฉินช่าวเย่มองไปที่เย๋เฉินที่ออกไปด้วยสายตาแปลกๆ จากนั้นก็เบนสายตาหันมามองอย่างอื่นแทน หากจู่ๆ เขาก็มองไปที่ชูฮันพร้อมหัวเราะคิกคักไปด้วย “หัวหน้า! พี่นี่เยี่ยมจริงๆ!”

เลาเสี่ยวเสียวไม่ได้เดินเข้าไปในห้องนอน ทำเพียงเต้นอย่างตื่นเต้นไปรอบๆห้องพร้อมกับสำรวจไปด้วย

ซางจิ่วตี้รู้สึกงงว่าทำไมทั้ง3คนนั้นถึงทำท่าทางแบบนั้นกัน เธอก้มมองดูตัวเอง…ทุกอย่างก็ปกติดีนี่ เสื้อผ้าหรือแม้กระทั่งเข็มขัดของเธอก็ยังดีอยู่

ป่ายหวีเนอยังคงแสดงท่าทางไม่มีความรู้สึกใดๆด้วยเพราะเธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ชูฮันหลบสายตาหนีด้วยเพราะเขาแค่ไม่อยากจะมานั่งอธิบายอะไรให้2คนนั้นฟัง เผอิญว่าป่ายหวีเนอและซางจิ่วตี้ดันมีประจำเดือนกันแค่นั้นเอง เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด ดังนั้นคำอธิบายของเขาก็ไม่มีประโยชน์อะไร

ชูฮันตรวจสอบดูกระสุนที่เหลือและถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “เฉินเสี้ยนกาวออกไปค้นหาของตามปกติใช่มั้ย?”

“เช้าวันนี้พวกเขาออกไปเร็วกว่าปกติเพื่อไปหาของต่างๆที่คุณขอให้เขาหาให้ เขารวบรวมรถมากกว่า10คันเพื่อไปช่วยเขาค้นหาของ” เฉินช่าวเย่เป็นคนตอบ “เยวจึก็ออกเดินทางไปกับพวกเขา ส่วนเย๋เฉินต้องอยู่คอยจัดการกับฐานทัพ”

การกระทำของชูฮันดูเหมือนถูกอะไรบางอย่างสะกดไว้ เขาจำได้ว่าเย๋เฉินเป็นคนมีงานยุ่งวุ่นวายตลอด อาจมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นได้ ถ้าหากการจัดการดูแลของฐานทัพถูกส่งมาให้คนอื่นดูแล

——–

ช่วงเวลาพลบค่ำ รถกระบะหลายสิบคันหยุดอยู่ตรงทางเข้าออกของฐานทัพเพื่อขนสินค้า กล่องจำนวนมากที่เต็มไปด้วยวัสดุและชิ้นส่วนต่างๆถูกขนลงมาจากรถ ผู้คนที่เก็บของต่างไม่มีแม้แต่เวลาจะเช็ดหน้าเช็ดตา

เฉินเจอฮ่าวกำลังอ้อยอิ่งอยู่กับกลุ่มคนที่ขนสินค้ามาและเขาไม่มีความสุขเลย เฉินเสี้ยนกาวไม่ได้ปรากฏตัวอีกเลยเมื่อคืนนี้ และเมื่อเช้านี้เฉินเสี้ยนกาวก็ออกไปข้างนอกกับคนมากมายเพื่อหาของต่างๆ เขาคิดว่าคนพวกนั้นจะได้ของดีๆมาบ้างแต่เขาไม่ได้คิดเลยว่าของที่พวกนั้นหามาได้จะเป็นของพวกนี้จริงๆ

มีแค่พวกนี้เนี่ยนะ?

พวกนั้นบ้าหรือเปล่า?

“ไอ้พวกเลี้ยงเสียข้าวสุก!” เฉินเจอฮ่าวตะโกนด่าออกมาทันทีโดยไม่คิด ชี้นิ้วไปทางผู้คนที่กำลังขนของกันอยู่ “ใครบอกให้แกหาของพวกนี้? ของพวกนี่มันไร้ค่าในโลกาวินาศ! พวกแกได้แหกตาดูบ้างมั้ยว่าเอาอะไรมา? พระเจ้า! มีแต่ของไร้ค่าแถมยังมีรถกระบะตั้งหลายคันขนแต่ของพวกนี้มาเนี่ยนะ? พวกมันกินได้เหรอไง? พวกแกบ้ารึเปล่า? ใครอนุญาตให้พวกแกเก็บของไร้ค่าพวกนี้มา?”

“มัน…มันเป็นคำสั่งของเจ้านายใหญ่” ชายคนหนึ่งที่ท่าทางดูผิดหวังอย่างเห็นได้ชัดพึมพำตอบออกมา

“พี่ชายฉันเนี่ยนะ?” หน้าของเฉินเจอฮ่าวเปลี่ยนเป็นดำมืดทันทีพร้อมกับความโกรธของเขาพุ่งพล่านออกมา “เขามันโง่! พวกแกเองก็โง่!”

เหล่าผู้คนที่กำลังขนสินค้าลงจากรถกระบะและกำลังจะออกไปต่างรู้สึกอับอายกันขึ้นมา พวกเขาไม่คิดว่าเฉินเสี้ยนกาวเป็นคนโง่ถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าเขาจะเอาของพวกนี้ไปใช้ทำอะไรกันแน่

“มีคนบอกว่าชูฮันขอให้เจ้านายเป็นคนหามาให้ พวกเราเองก็ไม่รู้ว่าจะเอาของพวกนี้ไปทำอะไรเหมือนกัน” ชายคนหนึ่งนิ่วหน้าคิดพลางตอบ หากเขาไม่ได้บอกให้คนของตัวเองหยุดงานที่กำลังทำอยู่

“ชูฮัน?” มีความดุดันฉายวาบบนแววตาของเขา…ชูฮันอีกแล้ว ผู้ชายคนนั่น!

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” จู่ๆเฉินเจอฮ่าวก็หัวเราะออกมาพร้อมกับยิ้มกว้าง “ฉันจะคอยดูมันแสดงความโง่ของตัวเองออกมา ฉันจะรอดูว่ามันจะใช้ของไร้ประโยชน์พวกนี้ยังไง!”

เสียงหัวเราะของเฉินเจอฮ่าวฟังดูราวกับคนโหดเหี้ยม เขาดูราวกับปีศาจที่คำรามเสียงดังลั่นอยู่ประตูทางออกของเขตที่ว่างเปล่า เสียงดังกึกก้องของผู้คนที่ขนของกันอยู่เบาลงทันทีโดยไม่รู้ตัว หากไม่ใช่เพราะเสียงหัวเราะของเฉินเจอฮ่าวที่ดูเหมือนจะกลบเสียงทำงานของพวกเขา ทุกคนต่างหันหน้าไปทางเดียวกันกันหมด

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” เฉินเจอฮ่าวหัวเราะดังลั่นไม่หยุดจนเสียงของเขาเป็นเพียงเสียงเดียวที่ได้ยินอยู่ตรงสถานที่นั้น จนเขาเริ่มรู้สึกตัวว่ามีบางอย่างผิดปกติไป เขามองตามสายตาของทุกคนที่กำลังมองไปทางเดียวกันหมด เฉินเจอฮ่าวรีบหันกลับไปดูอย่างไว

ตรงทางออกของเขต มันมีเงาของชายคนหนึ่งที่ถือขวานที่มีขนาดหนักมากไว้ ความใหญ่โตของขนาดของมันทำให้ทุกคนที่มองเห็นรู้สึกได้ถึงความหนัก แสงแวววาวจากความคมของปลายขวานสะท้อนกับแสงจากพระอาทิตย์ ขณะที่บางส่วนของขวานดูคลุมเครือแทบมองไม่เห็น เงาของขวานนั้นมีขนาดใหญ่มาก

ชายคนนั้นค่อยๆเดินเข้ามาทางกลุ่มคนที่ยืนอยู่ เงานั่นก็ค่อยๆเริ่มมองเห็นชัดขึ้น…มันคือชูฮันนั่นเอง เขาเดินเข้ามาทีละก้าวมาทางกองสินค้า ไม่แม้แต่จะมองหน้าผู้คนที่กำลังมองเขากันอยู่ เขาเดินเข้าไปหาของที่ถูกขนลงมาจากรถกระบะลงไปในลัง เดินด้วยฝีเท้าเป็นจังหวะ ไม่แม้แต่จะสังเกตเห็นเฉินเจอฮ่าว ชูฮันไม่สนใจคนพวกนี้… เขาแค่ต้องการของพวกนี้เพื่อเป้าหมายของเขาเองในการทำลายทางออกของเมืองที่ถูกฝูงซอมบี้ปิดไว้ แล้วเขาก็จะไปจากเมืองนี้

จุดมุ่งหมายของเขาคือไปเมืองอันลูเพื่อตามหาพ่อแม่ของเขา!

ท่าทางชูฮันที่ดูเมินต่อเขา ทำให้เฉินเจอฮ่าวไม่พอใจอย่างมาก เขาลืมเรื่องขวานที่เต็มไปด้วยจิตสังหารภายในโรงอาหารเมื่อวานไปแล้วด้วยเพราะความโกรธเกลียดมันเริ่มครอบงำ

“หยุด!” เฉินเจอฮ่าวตะโกนขึ้นมาอย่างดังจนอาจทำให้คนหูดับได้

ชูฮันขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด หมุนตัวกลับไปทางเฉินเจอฮ่าวที่ตะโกนออกมา เขามองเฉินเจอฮ่าวด้วยสายตางุนงง ผู้คนที่กำลังขนของกันอยู่หยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่ทันทีพร้อมกับมองไปที่ทั้ง2คนนั่น ต่างหวังว่าจะได้เห็นอะไรบางอย่างที่ไม่ได้เห็นในทุกๆวัน พวกเขาเห็นว่าเฉินเจอฮ่าวเกือบจะขี้ราดใส่ตัวเองตอนที่ชูฮันทิ้งขวานลงตรงหน้าเมื่อวานนี้ จนเฉินเจอฮ่าวหน้าซีดอับอายขายขี้หน้า เห็นได้ชัดว่า2คนนี้ต่างเกลียดกันแน่นอน และมันน่าจะมีการสู้กันเกิดขึ้นวันนี้อีกครั้งเพราะเฉินเสี้ยนกาวไม่ได้อยู่คอยห้าม2คนนี้

เฮ้ย! จะมีการแสดงอะไรดีๆให้ดูตอนนี้แล้ว!

เฉินเจอฮ่าวที่ตะโกนออกมาแล้วก็ปิดปากเงียบสนิท อย่างไรก็ตาม มันมีความโกรธไหลพล่านอยู่ภายในอกหลังจากได้เห็นท่าทางไร้อารมณ์ของชูฮัน มันเป็นสายตารังเกียจและท่าทางที่มองข้ามหัวเขา

เมื่อนึกถึงความอับอายของเขาที่โรงอาหารเมื่อวานนี้ ความโกรธของเขายิ่งทะลักเพิ่มขึ้นไปอีก หัวใจของเขาถูกแทงอย่างรุนแรงโดยอะไรบางอย่าง สายตาของผู้คนรอบๆเต็มไปด้วยความล้อเลียนอย่างเห็นได้ชัด ไอ้พวกระยำ!

“นี่ฉันอนุญาตให้แกออกมาด้วยเหรอไง?” เฉินเจอฮ่าวพยายามสุดความสามารถที่จะรื้อฟื้นอำนาจของตัวเองคืนมา “คุณเป็นคนมาใหม่ ไม่ควรลืมว่าฉันเป็นผู้บัญชาการฐานทัพอันดับสอง แล้วฉันยังถือว่าเป็นเจ้านายแกอยู่ ถึงแม้แกจะมีความสามารถยอดเยี่ยมขนาดไหนก็ตาม!”

ชูฮันเอียงหัวและพูดขึ้น “แล้วยังไง?”

ผู้บัญชาการฐานทัพอันดับสอง? มันยังไงกับการเป็นผู้บัญชาการฐานทัพอันดับสอง? ฐานทัพนี่จะถูกทำลายอยู่แล้วพรุ่งนี้

ความแตกต่างของคำว่า ‘แล้ว’ ทำให้หน้าของเฉินเจอฮ่าวเบี้ยวทันที หน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ “เพราะฉะนั้นแกต้องฟังคำสั่งของฉัน แกอยากจะเป็นคนเก็บขยะพวกนี้มั้ย? ฉันจะบอกอะไรแกบางอย่างนะ ฉันให้อภัยแกได้นะเรื่องที่แกจะมากินอาหารและอยู่ที่นี่แบบฟรีๆ แต่แกยังต้องการให้คนพวกนี้ไปเก็บขยะมาให้อีกเนี่ยนะ? แกต้องเก็บกวาดของพวกนี้ให้หมด ไม่อย่างนั้น แกจะไม่ได้อยู่ที่ฐานทัพนี้อีกถ้าพรุ่งนี้ฉันยังเห็นขยะพวกนี้อยู่ที่นี่เหมือนเดิม”

ขยะ? เก็บกวาดให้หมด?

ชูฮันมองไปที่กล่องจำนวนมากและชิ้นส่วนบางอย่างที่กระจายกันอยู่บนพื้น ของพวกนี้สามารถเรียกได้ว่าขยะในโลกาวินาศ

แต่พรุ่งนี้…จะไม่มีใครกล้าเรียกมันว่าขยะอีก