Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 75 แกไปตายได้แล้ว

ต้วนหมิงไม่คิดจะปิดบังน้ำเสียงไม่พอใจของตัวเองเลย ไม่ใช่แค่เขา หากทุกคนที่อยู่ข้างหลังต่างก็หยุดสิ่งที่ทำกันอยู่ พร้อมมองไปที่ชูฮันด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

ใช่ ทำไมเขาถึงไม่ต้องทำอะไรเลย?

“ซอมบี้จำนวนมากมาที่นี่แต่เขากลับไม่ไปช่วยฆ่าพวกมันหรือทำอะไรเลย เขาเป็นพวกกินแรงคนอื่นเหรอไง?” มีเสียงดังขึ้นมาจากกลุ่มคนที่จ้องมา

เสียงของคนๆนั้นกระตุ้นปฏิกิริยาของฝูงชนให้หยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่และหันมามองชูฮันแทน พวกเขาต่างก้มมองเสื้อผ้าสกปรกของตัวเองและเหงื่อที่ไหลโชกทั่วตัว พวกเขาไม่มีแม้แต่โอกาสจะเช็ดหน้า และคนส่วนใหญ่ก็เริ่มหิวกันแล้ว

ชูฮันใส่รองเท้าบู้ทกันน้ำ เสื้อผ้าสะอาดสะอ้าน ข้างๆกายเขามีผู้หญิงสวย2คนและเฉินช่าวเย่ พวกเขาดูเหมือนกำลังยืนชมวิวกันอยู่

ทำไม? ทุกคนเป็นคนเหมือนกันและความสำคัญอันดับหนึ่งก็คือการอยู่รอดในช่วงเวลาที่ยากลำบากเช่นนี้ ทำไมกลุ่มของชูฮันถึงไม่เห็นต้องทำอะไรกันเลยล่ะ?

“อีกอย่าง แกยังเป็นตัวปัญหาสำหรับพวกเราด้วย!” เฉินเจอฮ่าวก่นด่าใส่ชูฮัน เขาเบื่อเต็มทนกับการถูกบังคับให้ขนของพวกนี้ตั้งแต่เช้าตรู่ เขาเดินออกมาจากฝูงชนและถามชูฮัน “ฉันรู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นคำสั่งของแก ค้นหาและเรียกหาของที่ไร้ประโยชน์เหล่านี้แล้วย้ายไปใส่ในรถ ขับรถหลายคันเพื่อทำเรื่องพวกนี้เป็นอะไรที่เปลืองเวลาและน้ำมันชะมัด แกมันบ้าแต่พวกเราไม่ใช่!”

ชูฮันหยุดฝีเท้าพร้อมกับหันไปมองฝูงชนเงียบๆ

นอกเหนือจากคนแก่และเด็ก200คนที่ไม่สามารถทำงานพวกนี้ได้ ทุกคนที่เหลือต่างรวมตัวอยู่ที่นี่กันหมด พวกเขาต่างเหงื่อโซกด้วยเพราะทำงานหนัก ขนของตามคำสั่งของเฉินเสี้ยนกาว เย๋เฉินและเยวจึอย่างไม่หยุดพัก ทั้ง3คนนั้นโดนแรงกดดันจากซอมบี้ หากทว่าทุกคนกลับไม่เข้าใจพวกเขา ทุกคนจึงมุ่งเป้าความไม่พอใจมาที่ชูฮันที่เป็นคนออกคำสั่งพวกนี้แทน

คำพูดของเฉินเจอฮ่าวฟังดูเหมือนกับเชื้อเพลิงชั้นดี จุดประกายให้ฝูงชนหยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่และจ้องไปที่ชูฮัน ราวกับอยากกินเขา

“ทำไม?”

“อยู่ที่ฐานแล้วทำตัวเจ้าชู้กับสาวๆ พร้อมกับกินอิ่มหนำสำราญแถมยังต้องการให้เราทำงานให้แกอีก?”

“แกเอารถและของพวกนี้มาแสดงเพื่ออะไร?”

“ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าจะเอาโทรศัพท์และโน้ตบุ้คพวกนี้มาทำอะไร!”

“แกคิดว่าค่ายนี้เป็นสนามเด็กเล่นเหรอไง?”

“แกออกไป ไปหาที่เล่นคนเดียวเถอะ!”

ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงยิงปืนหลายนัดได้ยินมาจากที่ไกลๆพร้อมกับกองศพของซอมบี้เริ่มก่อตัวขึ้น จำนวนซอมบี้ที่โจมตีค่ายในตอนเช้านั้นมีมากกว่า300ตัว ซึ่งมันกระตุ้นผู้คนให้หวาดกลัวกันอย่างมาก

“ซอมบี้นับสิบๆตัวกำลังมาแต่แกก็ยังไม่ทำอะไร?”

“แกฆ่าซอมบี้เก่งไม่ใช่เหรอ? ออกไปฆ่าพวกมันซะสิ!”

“แกกำลังทำลายฐาน!”

เสียงสาปแช่งตามมาด้วยเสียงแหกปากก่นด่าดังออกมาไม่หยุด

“เงียบ! เงียบ!”
เยวจึใช้โทรโข่งตะโกนห้าม ขณะที่เย๋เฉินยิงปืนออกไปแล้ว2-3รอบ แต่มันก็ไร้ประโยชน์ เสียงก่นด่าโห่ร้องอย่างโกรธแค้นของผู้คนจำนวนมากได้กลบเสียงพวกเขาจนหมด ทุกคนเริ่มตีวงล้อมชูฮันกันไว้ ทิ้งสิ่งของหนักๆที่ถือไว้ลงและเริ่มด่าสาปแช่งใส่ชูฮันกันไม่หยุด ทุกคนดูราวกับอยากจะฉีกชูฮันออกไปชิ้นๆ

สถานการณ์ในตอนนี้เริ่มควบคุมไม่อยู่ ด้วยเพราะคนส่วนใหญ่รุนแรง ดุดันยิ่งกว่าซอมบี้ซะอีก โดยเฉพาะคนที่หิวโหยมากๆ การถูกขับด้วยอารมณ์ร้ายเช่นนี้ พวกเขาอาจจะทำเรื่องเลวร้ายยิ่งกว่าซอมบี้ก็เป็นได้

เฉินเจอฮ่าวตื่นเต้นมาก เพราะเขาเองก็อยากจะฉีกชูฮันออกเป็นชิ้นๆ ทว่าเขาเลือกที่จะหยุดฝีเท้าตัวเองไว้และยืนอยู่หลังฝูงชนต่อไปเหมือนเดิมแทน เขาจำตำแหน่งของเขาได้ เขาเป็นถึงเจ้านายรองของค่าย เขาจะทำแบบนั้นไม่ได้

ต้วนหมิงเป็นคนเปิดก่อน เขารอวันนี้มานานแล้ว ในที่สุดเขาก็ได้เห็นชูฮันถูกฝูงชนรุมสาปแช่ง ผู้คนนับ800คนจะสามารถรุมจัดการชูฮันได้แน่นอน

“แกมันก็เป็นแค่ไอ้คนจน แกมีสิทธิอะไรมาสั่งให้พวกเราทำงานให้แก? แกเป็นใคร?” ต้วนหมิงตะโกนออกมาพร้อมกับวิ่งเข้าใส่ชูฮันทันที ขอบสีดำในดวงตาของเขาเพิ่มความน่ากลัวที่ใบหน้าของเขามากขึ้นไปอีก

ปัง——-
เฉินช่าวเย่ยิงปืนไปที่เท้าของผู้คน

เจ้าอ้วนที่เชื่อฟังชูฮันเสมอสามารถกลายเป็นคนน่ากลัวได้ทุกเมื่อที่ชูฮันโดนคุกคาม “ฉันจะยิงแกแน่ถ้าแกยังไม่หยุดดูถูกหัวหน้าฉัน!”

ชูฮันเหลือบมองเฉินช่าวเย่เล็กน้อย พลางคิดในใจว่าความภักดีช่างเป็นเรื่องที่น่ามหัศจรรย์ยิ่งนัก เพราะเฉินช่าวเย่ไม่ได้ตอบโต้เมื่อตอนที่ตัวเองโดนเลาเสี่ยวเสียวทุบตี แต่เฉินช่าวเย่กลับแสดงให้เห็นถึงความดุเดือดเมื่อเขาถูกคุกคาม

“ยิงฉัน?!” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธดังกังวานไปทั่วฝูงชน “มีแต่พวกเลวๆแบบพวกแกเท่านั้นแหละที่เอาเปรียบพวกเราเพราะพวกเราไม่มีอาวุธ! ทุกคนอย่าไปกลัวมัน ตามฉันมา ไปฉีกร่างพวกมันออกเป็นชิ้นๆ!”

ฝูงชนที่ถูกกระตุ้นโดยเสียงแหกปากของต้วนหมิงต่างวิ่งพุ่งเข้าไปข้างหน้าอีกครั้ง ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นเกือบจะเท่ากับฝูงซอมบี้เลยทีเดียว

ปัง——–

มีเสียงกรีดร้องในฝูงชนดังแว่วมาให้ได้ยิน เลือดสดๆไหลย้อมจนพื้นเป็นสีแดง

ฝูงชนที่โกรธจัดเหมือนพึ่งถูกน้ำเย็นจัดสาดใส่ ด้วยเพราะอยู่ดีๆทุกคนต่างนิ่งเงียบกันหมด การวิ่งพุ่งเข้าใส่ด้วยความโกรธกับการตายจริงๆนั้นมันต่างกัน ไม่มีใครอยากตาย

ชูฮันไม่ได้ยิงปืนต่อ หากกลับเดินเข้ามาทางฝูงชน มีชายคนหนึ่งนอนกองอยู่ตรงพื้น สีข้างด้านขวาของเขามีเลือดไหลออก

“ฉันเห็นแก” เสียงของชูฮันเรียบนิ่ง “แกเล็งปืนมาที่ฉัน แต่เราไม่ใช่คนรู้จักกัน?”

คนที่กำลังเลือดไหลอยู่คือโจวซือหลีนั่นเอง เขาดูราวกับคนบ้าคลั่งจ้องชูฮันด้วยสายตาโกรธแค้น “แกกล้าดียังไงพูดว่าเราไม่รู้จักกัน?”

ชูฮันนิ่วหน้ามองผู้ชายตรงหน้าที่ดูเหมือนจะเป็นบ้าคนนี้ เขามั่นใจว่าเขาไม่เคยพบกับผู้ชายคนนี้มาก่อน

“ชีวิตของฉันจะมีความสุขมากถ้าแกไม่ได้เข้ามาทำลายมัน!” จู่ๆโจวซือหลีก็แหกปากตะโกนขึ้นมา พยายามที่จะลุกขึ้นยืน “ฉันสูญเสียทุกอย่างไปก็เพราะแกไปปล้นซูเปอร์มาร์เก็ตของฉัน! ซูเปอร์มาร์เก็ตนั่นเป็นของฉัน G55ก็เหมือนกัน ทุกอย่างเป็นของฉัน! แกปล้นมันไปโดยไม่พูดอะไรเลย แกฆ่าซอมบี้แค่ครึ่งเดียวของที่นั่น ฉันเลยจำเป็นต้องล่อซอมบี้ที่เหลือออกไปโดยใช้เลือดคน แต่มันกลับกลายเป็นยิ่งล่อซอมบี้ออกมามากขึ้นไปอีก อาหารและผู้หญิงหายไปหมด! ทุกอย่างมันเป็นความผิดของแก แกกล้าดียังไงบอกว่าเราไม่รู้จักกัน?!”

ตรรกะของโจวซือหลีนั่นเละเทะไปหมด ชูฮันฟังไปและรู้สึกตกใจขึ้นมาเมื่อได้ยินคำว่า ‘ล่อซอมบี้ออกไปด้วยเลือดคน’ สถานที่ๆฝูงซอมบี้ก่อตัวขึ้นคือซูเปอร์มาร์เก็ตที่เขาเอาเสบียงอาหารมางั้นเหรอ แถมG55ยังทำให้ชูฮันคิดถึงอะไรบางอย่าง แสดงว่าไอ้ผู้ชายคนนี้เป็นคนสร้างฝูงซอมบี้ขึ้นมา!

ชูฮันย่อตัวลงไปก้มหน้าลงไปมองโจวซือหลีที่เป็นบ้า “แกกำลังบอกว่าแกเป็นคนล่อซอมบี้ออกมาด้วยเลือดคน และผลที่ได้ก็คือฝูงซอมบี้งั้นสิ?”

โจวซือหลีตะลึงงันพลางตะโกนออกมาอีกว่า “มันทำไม? ทุกอย่างเป็นความผิดของแก? ตอนนี้ฉันเลยออกจากเมืองตงไม่ได้เพราะแก!”

“เยี่ยม!” จู่ๆท่าทางของชูฮันก็เปลี่ยนเป็นน่ากลัวขึ้นมา เขาเล็งปืนไปที่ศีรษะของโจวซือหลี “แกไปตายได้แล้ว”

ปัง——
เลือดสาดกระเซ็นไปทั่วพื้น ดับอารมณ์โกรธของฝูงชนจนสนิท