Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 76 คุณชื่ออะไร?

ร่างของโจวซือหลีนอนนิ่งอยู่บนพื้น เลือดสดๆที่ไหลเยิ้มยิ่งกระตุ้นอารมณ์หวาดกลัวของฝูงชน หลายคนอยากจะวิ่งหนีไปซะ หากก็ทำไม่ได้เพราะความกลัว พวกเขาตกใจจนช็อคกับเสียงปืน อีกอย่างนี่ก็เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เป็นพยานการฆาตกรรมในค่ายแห่งนี้

ชูฮันก็แย่ไม่ต่างจากซอมบี้เลยในความรู้สึกของฝูงชน

“โยนร่างมันไปไกลๆ” เสียงของชูฮันนิ่งสงบราวกับพึ่งฆ่าไก่หรือเป็ดมา ไม่ใช่คน…

เฉินช่าวเย่นำร่างของโจวซือหลีออกไปตามทางที่ชูฮันสั่งทันที เลือดไหลไปตามทางเดินที่เฉินช่าวเย่นเดินไปยิ่งทำให้ทุกคนตกใจขึ้นไปอีก ฝูงชนนับ800คนกลายเป็นเงียบสนิท ไม่มีแม้แต่เสียงหายใจแรงให้ได้ยิน

เฉินเสี้ยนกาว เย๋เฉินและเยวจึ ก็ช็อคเช่นกัน พวกเขาทั้งฆ่าซอมบี้และมีปัญหากับฐานทัพอื่นมามาก แต่พวกเขาไม่เคยฆ่าคนเป็นๆ หนึ่งเดือนที่ผ่านมาตั้งแต่โลกาวินาศปะทุขึ้น อาหารไม่ใช่เรื่องใหญ่ถ้าผู้คนมีความกล้ากัน เช่นเดียวกับที่พัก หากมันไม่เคยมีผลลัพธ์แบบนี้

เฉินเจอฮ่าวเนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว ซ่อนตัวอยู่หลังฝูงชน เขาไม่คิดว่าโจวซือหลีจะถูกฆ่าทิ้ง แล้วเขาควรทำไงดี? เขาควรจะเดินหน้าต่อกับแผนที่วางไว้มั้ย?

กลุ่มนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยหมิงชิวต่างหวาดกลัวกันหมด ติงเซวเอามือปิดปากตัวเองไว้ ท่าทางตกอกตกใจ ตาของเธอเบิ่งกว้างด้วยความกลัว การฆ่ากันไม่ใช่สิ่งที่เธอนึกถึงเลยสักนิด! ผู้ชายตรงหน้าเธอพึ่งฆ่าคนไป และเขาไม่แม้แต่จะเช็ดหน้าที่เปื้อนไปด้วยเลือดออกด้วยซ้ำ นี่เขาเป็นชูฮันจริงๆใช่มั้ย?

พ้ะ! พ้ะ!

เสียงกระทบของรองเท้าบู้ทกับพื้นเป็นจังหวะแทรกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบของฝูงชน ชูฮันเดินหลังตรง ท่าทางของเขาดูสง่างามมาก บรรยากาศการฆาตกรรมทำให้ทั้งฝูงชนช็อคกลัวจนอดไม่ได้ที่จะเดินถอยหนี

ชูฮันเดินเข้าไปทางฝั่งซ้ายของฝูงชน มองผ่านคนแปลกหน้าทั้งหลายที่มีอายุและรูปร่างต่างกันไป ทั้งผู้ชายและผู้หญิง เด็กและคนแก่ มีตั้งแต่อายุ10ไปจนถึง50

ทำให้มันวุ่นวายและยุ่งยากที่จะควบคุม

ทุกคนต่างนิ่งเงียบ ผู้คนทั้ง800คน ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้จะทำอะไรต่อไปอีก

“พวกคุณโชคดีมาก วันเวลาที่ผ่านมาดีเสมอ มีอาหารให้กินแถมยังไม่ต้องฆ่าซอมบี้เพื่อมีชีวิตรอดอีก” จู่ๆชูฮันก็พูดขึ้นน้ำเสียงดังฟังชัด ทุกคนได้ยินกันหมด พร้อมๆกับที่ชูฮันหยุดเดิน

“แต่พวกคุณไม่รู้!!”
เสียงของชูฮันเริ่มดังขึ้น เสียงของเด็กหนุ่มคนนี้ให้ความรู้สึกราวกับนายพลสงคราม ทั้งๆที่มันมาจากเด็กหนุ่มนักศึกษาอายุ20ปีเท่านั้นเอง

เขายกมือขึ้น ชี้ไปที่สะพานข้างหน้า “เมืองตง สถานที่ๆพวกคุณเกิด ไปโรงเรียน ทำงาน แต่งงาน มีลูก หรือแม้แต่ได้รับเงินบำนาญ มีกี่คนที่เคยอาศัยอยู่ที่นั่น? พวกคุณเป็นคนท้องถิ่น ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าพวกคุณแล้ว บอกฉันมาว่าเท่าไหร่?!”

เสียงของชูฮันดังมากและมันก็ดังขึ้นเรื่อยๆ น้ำเสียงของเขาทรงพลังมาก มันมีพลังราวกับสัตว์ป่าที่พึ่งถูกปลดปล่อยจากการถูกล่ามโซ่ไว้

ไม่มีใครตอบ ทุกคนกลายเป็นมึนงงกับชูฮันที่จู่ๆก็ระเบิดอารมณ์ออกมา ทุกคนสับสนยามมองมาที่ชูฮันที่เด็กกว่าพวกเขาส่วนใหญ่ เขาเป็นเพียงแค่นักศึกษาอายุ20ปี เด็กหนุ่มคนนี้ยังไม่แม้แต่จะเข้าสู่โลกธุรกิจในสังคมเลย

แต่เขาสามารถทำให้คนกว่า800คนช็อคได้

“3ล้าน!” เสียงดังสนั่นของชูฮันดังก้องไปทั่วฝูงชน มันพุ่งทะลักราวกับภูเขาไฟ ชูฮันยืนอยู่ตรงหน้าคนพวกนี้ด้วยสาตาดำมืด “มีคน3ล้านคนอยู่ในเมือง เพราะฉะนั้นที่นั่นจะมีซอมบี้กี่ตัว?”

“พวกคุณบอกฉันสิ!” ชูฮันมองไปผู้คนเหล่านี้ น้ำเสียงของเขาเหมือนกับสิงโตคลุ้มคลั่ง “บอกฉันมา กี่คน?”

ทุกอย่างเงียบสนิท ไม่มีใครพูด ทุกคนต่างมึนงงกับชูฮัน เด็กหนุ่มอายุ20ปี พวกเขาตกใจกับน้ำเสียงดุเดือดและท่าทางที่จู่ๆก็เปลี่ยนไป มีเพียงตาซีดขาวของทุกคนที่มองมาที่ชูฮัน

“พวกคุณไม่รู้เรื่องนั้น” ความหดหู่ใจและความเศร้าดูเหมือนจะฉายชัดอยู่ในแววตาของชุูฮัน “พวกคุณไม่เคยสนใจว่าเมืองนี้มีอันตรายขนาดไหน ไม่เต็มใจที่จะออกจากฐานที่ดูเหมือนจะปลอดภัย พวกคุณไม่รู้เรื่องอะไรเลย! 80%ของประชากร3ล้านคนของเมืองตงได้กลายเป็นซอมบี้กันไปหมดแล้ว! ”

80%?! ข้อมูลอันน่ากลัวที่ชูฮันพึ่งพูดออกมาทำให้ฝูงชนเบิ่งตากว้าง ทุกคนต่างตกอยู่ในอาการมึนงงราวกับถูกมีดแทงหัวใจ

ชูฮันเดินหน้าเข้าไปอีก กวาดตามองผ่านหน้าของฝูงชน น้ำเสียงยังคงดังก้องเช่นเดิม “สิ่งที่พวกคุณสนใจคือ อาหาร ของต่างๆที่เฉินเสี้ยนกาวหามา หรือเวลาผู้หญิงห้องข้างๆอาบน้ำ และความสวยงามของตัวเอง!”

ชูฮันหยุดเดิน มองไปที่เด็กผู้หญิงอายุราว15ปี น้ำเสียงของเขาอ่อนลง “เธอชื่ออะไร?”

“ชู…ชูเซี่ย” เด็กสาวที่ใบหน้าเปื้อนโคลนและอยู่ในอาการช็อคตอบคำถาม

“ชูเซี่ย” ชูฮันยิ้มมุมปาก “ดี เธอเป็นนักเรียนระดับชั้นมัธยมปลายใช่มั้ย?”

“ใช่ ฉันเพิ่งจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น” เด็กผู้หญิงที่ชื่อ ชูเซี่ยสับสน ตอบออกมาอย่างช้าๆ

“ระดับมัธยมศึกษาตอนต้น” ชูฮันบิดปากและถามออกมาอย่างดัง “ชูเซี่ย! บอกพวกนั้นสิ! มันจะมีซอมบี้กี่ตัว ถ้า80%ของจำนวนประชากร3ล้านคนกลายเป็นซอมบี้?”

“2ล้าน4แสน” มันเป็นตัวเลขที่ง่ายต่อการคำนวณ เด็กสาวพูดออกมาอย่างชัดเจน รีบปิดปากตัวเองทันทีหลังจากที่พูดเสร็จ เธอพูดออกมาด้วยเนื้อตัวสั่นเทา “มันจะมีซอมบี้2ล้าน4แสนตัว!”

ซอมบี้2ล้าน4แสนตัว!…

“ซอมบี้2ล้าน4แสนตัว! เด็กวัยรุ่นสามารถคำนวณมันออกมาได้ง่ายๆ แต่พวกคุณกลับไม่สามารถทำได้! มันเป็นไปได้ยังไง? เป็นผู้ใหญ่กันไมใช่เหรอ?” ชูฮันหงุดหงิดอย่างมาก เขาเดินหน้าต่อไปอีก หลังยืดตรงขณะรองเท้าบู้ทที่เขาใส่อยู่ส่งเสียงก๊อกแก๊ก เขามองไปที่หน้าของผู้คนและความตกใจบนใบหน้าพวกเขา

“คุณ!” ชูฮันเดินไปหยุดตรงหน้าชายหนุ่มคนหนึ่ง “คุณชื่ออะไร?”

“มู่เทียน” ชายคนนั้นมองชูฮันและตอบไปอย่างงงๆ

“มู่เทียน” รอยยิ้มของชูฮันไม่ได้ดูเป็นมิตรเลยพร้อมกับพูด “โรงเรียนมัธยมปลาย?”

“ครับ ปี2” มู่เทียนตอบ ตาเขาเต็มไปด้วยความสับสน

“นักเรียนปี2!” ชูฮันเงยหน้าขึ้น มองไปรอบๆฝูงชน คิ้วของเขาขมวด ตะโกนพูดขึ้นเสียงดัง “มู่เทียน! บอกพวกเขาสิ มีคนทั้งหมดกี่คนในค่ายเสี้ยนกาว?”