Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 80 ใช้สมองคิด

พรมควันก่อตัวขึ้นจากระเบิด ทุกคนยังคงรู้สึกหวาดกลัวกับความรุนแรงเมื่อกี้อยู่ มันน่าจะมีซอมบี้ที่ได้รับผลกระทบจากระเบิดเมื่อสักครู่มากกว่า900ตัว บางตัวร่างกายเหวอะหวะไปแค่บางส่วน ขณะที่บางตัวโชคร้ายโดนระเบิดเละจนร่างแหลกละเอียด บางถึงเหลือหัวอยู่แต่ไม่สามารถขยับร่างกายได้แล้วด้วยเพราะแขนขาของมันถูกทำลายหรือแหว่งขาดจากระเบิด จึงไม่เหลือภัยคุกคามใดๆต่อพวกเขาอีก

หน้าของต้วนหมิงแนบติดไปกับหน้าต่างกระจก ท่าทางแสดงออกว่าไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เห็นอยู่

“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้! มันทำได้ไง? ฉันไม่เชื่อ!”

“อ้วกกกก—-”
ทันใดนั้น เขาก็อาเจียนเลือดสีดำเหนียวข้นออกมาเลอะเต็มหน้าต่างและพื้นไปหมด

“อ๊ากกก!”
ต้วนหมิงถอยหลังหนีด้วยความกลัวขณะที่เขาสะดุดลงบนพื้น พยายามที่จะถอยหลังหนีไปให้ได้ เลือดสีดำเป็นไปไม่ได้! เขาอ้วกเป็นเลือดสีดำ!

จู่ๆก็มีคำนึงลอยเข้ามาในหัวเขา…กลายร่างเป็นซอมบี้

สิ่งที่ชูฮันเคยพูดไว้แวบเข้ามาในหัวเขา…ถ้าใครกินเนื้อซอมบี้เข้าไป คนๆนั้นจะติดเชื้อและกลายร่างเป็นซอมบี้!

“ไม่! ไม่นะ!” ต้วนหมิงทุบกำปั้นลงพื้นอย่างรู้สึกแย่ เสียงร้องไห้ของเขาดังระงมไปพร้อมกับเสียงกำปั้น “ฉันแค่หิวมากเกินไป หิวมากไป! มันต้องไม่ใช่! ฉันจะติดเชื้อไม่ได้”

“อ้วกกก—–ค่อกแค่ก—–ค่อกแค่ก—–แค่กแค่ก!”

เขาก้มลงมองอีกครั้ง เห็นว่ามันมีเศษเนื้อเน่าบนกองเลือดสีแดงเข้มที่เขาอ้วกออกมา

“ไม่!!” ต้วนหมิงใจสลาย การแหกปากตะโกนเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาคิดออกเพื่อปลดปล่อยความระทมและความเสียใจของเขา

มันน่าสมเพชเพราะมันไร้ประโยชน์สิ้นดี ที่ชูฮันพูดมันเป็นความจริง ชื่อเขาเป็นชื่อที่ดีจริงๆ

คนที่เหลือที่ไม่ได้เลือกต่อสู้ยังคงรู้สึกหวาดกลัวพร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความตกใจและความไม่เชื่อ นี่ชูฮันเป็นคนทำพวกนี้ทั้งหมดเหรอ ชายหนุ่มอายุ20ปีเนี่ยนะ? เขาทำมันได้ยังไง? จากจุดที่พวกเขาอยู่ พวกเขาสามารถมองเห็นภาพทุกอย่างโดยรอบได้ชัดเจน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันราวกับปฏิหารย์

ทว่ามันแค่พึ่งเริ่มต้น

“โซนC และโซนD ระเบิดได้!” เสียงของชูฮันดังมาจากจุดบัญชาการที่เขายืนอยู่

ฟรึบบบ——
เฉินช่าวเย่จุดไฟที่เชือกที่มีป้ายตัวอักษร “C” และ”D”ทันที เพราะชูฮันสั่งให้เขาจุดไฟทั้งสองอันพร้อมกัน เขาจึงต้องจุดทั้งสองอันพร้อมกัน เขาต้องไม่ทำอะไรผิดพลาดเด็ดขาด

ตู้ม!

ตู้ม!

ระเบิดขนาดใหญ่2ลูกสั่นสะเทือนทั้งค่ายอีกครั้ง ทั้งควันและเปลวไฟแสดงให้เห็นถึงความรุนแรงของสงครามครั้งนี้ ซอมบี้บางตัวที่โชคร้าย ยืนอยู่ใกล้กับระเบิด ถ้าไม่ถูกระเบิดกระจุยเป็นชิ้นก็กลายเป็นง่อย บางตัวกระโหลกโดนระเบิดจนของเหลวในสมองกระจายออกมา ระเบิดยังทำให้พวกดินฝุ่นกระจายฟุ้ง เศษเนื้อเน่ากระจายไปทุกที่ ชิ้นส่วนเนื้อและเลือดสีดำทำให้สถานที่ตรงนั้นมีลักษณะคล้ายกับบึง

แรงของระเบิดทำให้เกิดสนามความกดอากาศขึ้นมา เหล่าซอมบี้ที่โชคดีพอรอดชีวิตมาจากระเบิดได้หรืออยู่ห่างไกลออกไป กลับโชคไม่ดีถูกสนามกดอากาศบีบอัดแทน เหล่าซอมบี้ที่อยู่ท่ามกลางระหว่างระเบิดทั้ง2ลูกถูกฆ่าโดยยการไหลเวียนของอากาศที่ปั่นป่วน

การระเบิดครั้งนี้มีขนาดใหญ่กว่าครั้งก่อนมาก ผู้คนที่หลบอยู่ในย่านที่พักอาศัยยังรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนคล้ายกับแผ่นดินไหว

ชูฮันยิ้มขณะที่มองไปที่ควันที่ลอยพวยพุ่งจากที่ไกล พวกโทรศัพท์และโน้ตบุ้คที่เขาต้องการให้เฉินเสี้ยนกาวหามาให้ได้แสดงให้เห็นถึงประโยชน์ของมันแล้ว

พวกมันทุกชิ้นมีแบตเตอรี่ลิเธียมไอออนอยู่ข้างใน

แบตเตอรี่ลิเธียมไอออนผลิตควันสีขาวเมื่อปลอกด้านนอกถูกทำลาย และจะระเบิดเมื่อมันถึงอุณหภูมิที่กำหนด

พลังการระเบิดของแบตเตอรี่ลิเธียมไอออนมีค่าเท่ากับระเบิดมือ คูณด้วยของนับร้อยที่รวบไว้ในที่เดียวกัน ผลที่ได้จึงเกินความคาดหมายของทุกคน มันเป็นสาเหตุหลักของการเกิดระเบิด

สรุปว่ามีซอมบี้กี่ตัวถูกฆ่าโดยการระเบิดทรงพลังของแบตเตอรี่พวกนั้น? ชูฮันมีคำตอบ…

การระเบิดของโซน C และ D ส่งผลกระทบต่อซอมบี้มากกว่า4พันตัว รวมกับสนามกดอากาศที่ฆ่าซอมบี้ไปมากกว่าหนึ่งพันตัวในแต่ละโซน มันน่าจะมีซอมบี้มากกว่า2,500ตัวที่โดนฆ่าจากสนามกดอากาศ

ชูฮันใช้สมองของเขาอย่างยอดเยี่ยม เขาไม่ใช่พวกหยิ่งยโสที่คอยแต่พึ่งพาคนอื่น เขาเป็นคนฉวยโอกาส ใช้ประโยชน์ทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย โดยการฆ่าซอมบี้ทั้งฝูงนี้ซะ พวกเขาก็จะสามารถออกไปจากเมืองนี้ได้

เมืองตงเป็นเมืองแห่งความตายจริงๆเหรอ? มันใช่เมืองที่ความหวังเลือกที่ทอดทิ้งมันไว้ ขณะที่กงล้อชะตากรรมก็ยังคงหมุนต่อ?

วันนี้ เขายืนอยู่ตรงนี้เพื่อพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าโชคชะตาเป็นแค่เรื่องไร้สาระ!

เขาต้องไปเมืองอันลู เพื่อจะได้ช่วยครอบครัวของเขา ไม่มีอะไรหยุดเขาได้ ไม่ว่าจะฝูงซอมยี้หรือแม่งแห่งความตายก็ตาม!

“โซนE โซนF โซนG ระเบิดได้!”

ตู้ม!

ตู้ม!

ตู้ม!

เปลวไฟขนาดใหญ่3ลู กลอยพุ่งขึ้นฟ้าราวดุจดั่งนกฟีนิกซ์ที่กางปีกออก มันก่อตัวกันเป็นรูปสามเหลี่ยมที่พรากชีวิตซอมบี้ที่อยู่ในรัศมีทุกตัว

ถึงแม้จะเป็นที่ที่ชาวบ้านใช้ปลูกอาหาร หากชาวบ้านกลับไม่ได้รู้สึกเสียดายหรือเสียใจอะไร ความคิดเดียวที่พวกเขามีในตอนนี้คือมันเป็นระเบิดที่ดี! พวกเขาต่างรู้สึกสุขสันต์ที่ได้เห็นซอมบี้จำนวนมากถูกระเบิด!

พวกเขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่รถที่สูงที่สุดที่มีชายคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ รูปร่างของชูฮันไม่ได้สมบูรณ์แบบ เรียกได้ว่าผอมบางด้วยซ้ำ ท่าทางยืนตรงของเขาประกอบกับตาสีดำ อีกทั้งความนิ่งสงบและความแม่นยำในการคำนวณทำให้เขาเป็นผู้นำที่ทุกคนจะไม่มีทางลืม ลักษณะของเขาทำให้เขาเป็นคนที่ทุกคนต่างนับถือ เกือบทุกคนรู้สึกถูกกระตุ้นอย่างแรงกล้าที่จะทำตามชายคนนี้เพื่อมีชีวิตรอด ยืนอยู่บนจุดสูงสุดและชนะสงครามคือสิ่งที่ผู้ชายคนนี้ทำ

ความคิดเกี่ยวกับการชนะสงครามครั้งนี้เริ่มหลั่งไหลเข้ามาในจิตใจทุกคน ขณะที่ความเชื่อใจในตัวชูฮันก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ฝูงซอมบี้ที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาไม่ได้ดูน่ากลัว การฆ่าและตัดพวกมันออกเป็นชิ้นๆไม่ใช่เรื่องที่ยากอีกต่อไป

“เข้ามาเลยไอ้พวกเ*ย เราไม่กลัวแก!”

“มาให้ตัดหัวพวกแกซะ ไอ้พวกโง่เง่า!”

“พวกเราจะชนะและซอมบี้จะถูกกวาดล้างจนสิ้น!”

คำพูดสร้างกำลังใจมากมายต่างหลั่งไหลออกมา ทุกคนต่างตะโกนและรู้สึกตื่นเต้น พวกเขาส่วนใหญ่ยังไม่มีประะสบการณ์การต่อสู้กับเหล่าซอมบี้ด้วยตัวเองแต่ตอนนี้พวกเขามีแรงฮึกเหิมกันเต็มที่!

คนที่มีปืนก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน ขณะรอคอยคำสั่งต่อไปของชูฮัน

ชูฮันยังคงยืนอยู่บนหลังคารถขณะที่มองตรงไปข้างหน้า โซนทั้ง7โซนได้ระเบิดไปหมดแล้ว

การระเบิดครั้งแรกคร่าชีวิตซอมบี้ไปได้ประมาณ 700ตัว ลูกที่สองฆ่าไปได้มากกว่า900 อีกสองลูกต่อไปฆ่าไปได้มากกว่า2,500 ส่วนระเบิดที่เหลือฆ่าไปได้มากกว่า4,000ตัว

จำนวณซอมบี้ที่โดนฆ่าทั้งหมดมีจำนวณรวมประมาณ8,000ตัว ถึงแม้เขาจะไม่ได้ฆ่าพวกมันได้ทั้งหมด แต่ก็จัดการพวกมันออกไปได้ส่วนใหญ่เลยทีเดียว

เยี่ยม! มันมากกว่าที่เขาคาดไว้ซะอีก!

มันยังไม่จบ นี่มันพึ่งแค่เริ่มต้นเท่านั้น….ยังมีซอมบี้มากกว่าหมื่นตัวเหลืออยู่

ติ้ดดดด———

เสียงของระบบล่มสลายดังเตือนขึ้นไม่หยุดในหูชูฮัน

“ความจงรักภักดีของเฉินเสี้ยนกาวเพิ่มขึ้นเป็น60%”

“ความจงรักภักดีของเย๋เฉินเพิ่มขึ้นเป็น50%”

“ความจงรักภักดีเยวจึเพิ่มขึ้นเป็น50%”

“ความจงรักภักดีของชูเซี่ยเพิ่มขึ้นเป็น30%”

“ความภักดีของมู่เทียนเพิ่มขึ้นเป็น20%”

“…”