Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 81 เท่ยิ่งกว่าไอดอลของฉันอีกเหรอ

“หุบปาก!” ชูฮันสบถในใจ

“คุณต้องการปิดการแจ้งเตือนของระบบหรือไม่” เสียงที่น่าเบื่อของระบบดังขึ้นในหูชูฮัน

“ใช่! เดี่ยวนี้!” ชูฮันคำราม เสียงของเขาดุดันไปด้วยความโมโห

จากนั้นเขาก็รีบเคลียร์สมอง ชูฮันไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมานั่งตรวจดูแถบความภักดีของแต่ละคน เขากำลังพุ่งสมาธิทั้งหมดไปที่ฝูงซอมบี้นับไม่ถ้วนที่กำลังมุ่งหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จำนวนของแบตเตอรี่ลิเธียมไอออนที่พวกเขารวบรวมมาได้นั้นมีจำนวนแค่เล็กน้อย และเพราะแบบนั้นพวกเขาถึงไม่สามารถกำจัดทั้งฝูงซอมบี้ได้ ถึงแม้จำนวนของซอมบี้ที่ถูกระเบิดแบตเตอรี่เหล่านั้นฆ่าไปจะมีจำนวณมากถึง8พันตัว แต่มันก็เป็นเพราะความสามารถในการจัดการและการกะระยะเวลาในการระเบิดของชูฮันคนเดียว

แต่เขาไม่มีเวลามาดื่มด่ำกับความสำเร็จอะไรตอนนี้ ด้วยเพราะยังมีอันตรายอีกมากรออยู่!

เหลืออีกแค่2โซนเท่านั้นที่โยงเชือกไว้กับแบตเตอรี่ ทว่ามันยังมีซอมบี้มากกว่าหมื่นตัวเหลืออยู่

————

ทางด้านฝั่งตะวันตกของเมืองตง มันมีอีกค่ายหนึ่งตั้งอยู่ห่างออกมาจากค่ายเฉินเสี้ยนกาวพอสมควร มันเป็นค่ายที่มีเหล่าผู้รอดชีวิตอาศัยอยู่ และจัดตั้งโดยกลุ่มคนที่นำเหล่าผู้รอดชีวิตมา แต่ค่ายนี้แตกต่างจากค่ายเสี้ยนกาว คนในค่ายนี้จะอาศัยอยู่ในตึกสูงระฟ้าราว70ชั้น มันเป็นตึกที่สูงที่สุดในเมืองตง ซึ่งตั้งอยู่ห่างจากใจกลางเมืองพอสมควรแต่มันยังเป็นโรงแรมหรูหราอยู่ดี มันจึงเป็นจุดที่มีชื่อเสียงที่สุดในฝั่งตะวันตกของเมืองที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวจำนวนมากเป็นประจำทุกปี

อย่างไรก็ตาม คนพวกนี้ไม่ได้สนใจเกี่ยวกับพวกนักท่องเที่ยว พวกเขามีกันมากกว่า2พันคนอาศัยอยู่ในโรงแรมแห่งนี้ ผู้คนส่วนใหญ่อาศัยอยู่กับคนอื่นๆในชั้นล่างๆของโรงแรม ขณะที่พวกคนมีอำนาจหรือมีตำแหน่งจะอยู่บนชั้นสูงๆพักห้องสวีทที่สามารถมองเห็นวิวได้ทั่วเมือง

ภายในห้องสวีทที่มีราคาแพงที่สุดในโรงแรมนี้…มีคนหลายคนกำลังนั่งกันอยู่ตรงระเบียง ขวดไวน์ราคาแพงหลายคนวางอยู่บนโต๊ะ หากคนพวกนั้นกลับดื่มมันราวกับน้ำเปล่าพร้อมกับอาหารจานเนื้อราคาแพง พวกเขาดูมีความสุขกันมาก

“พวกคนที่อยู่ชั้นล่างพวกนั้นมีค่าอย่างกับเศษขยะ ฉันเสนอว่าเราควรให้พวกมันออกไปหาอาหารแทนการกินอาหารที่เราทำงานกันหนักมากกว่าจะได้มา” ชายหนุ่มที่มีหนวดเคราคนหนึ่งซึ่งน่าจะอายุ20ต้นๆพูดขึ้น

“ใช่ มีอาหารตั้งมากมายอยู่รอบๆเมือง แต่คนพวกนี้เอาแต่กลัวที่จะออกไปข้างนอก” ชายอีกคนตอบอย่างเห็นด้วย ขณะมองไปที่ชายอีกคนที่ดูเหมือนกำลังมองออกไปนอกระเบียง “คุณกำลังมองอะไรอยู่ มู๋เย๋?”

“ดูนั่นสิ ทำไมมีควันลอยออกมาจากตรงนั้น?” ชายหนุ่ม มู๋เย๋ ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

หลังจากได้ยินมู๋เย๋พูด ทุกคนก็หยุดกินอาหารและหันไปมองตามทันที

“ตรงนั่นไม่ใช่ที่ตั้งของค่ายเสี้ยนกาวหรอกเหรอ?” มีคนหนึ่งพูดขึ้น

“ชู่ววววว!” มู๋เย๋ขอให้ทุกคนเงียบ “ฟังสิ นั่นมันเสียงอะไรกัน?”

ตู้ม——-

หลังจากที่เขาพูดจบ ก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นมาจากตรงจุดที่พวกเขากำลังมองกันอยู่ทันที มันเกือบจะไม่สามารถได้ยินด้วยเพราะระยะที่ไกลกัน หากเมื่อทุกคนเงียบเสียงลงพวกเขาจึงได้ยินกัน

ทุกคนที่นั่งกันอยู่ตรงระเบียงต่างช็อค แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้สติก็ดันมีเสียงระเบิดอีกลูกดังตามมาติดๆ

ตู้ม!

เสียงดังราวกับฟ้าผ่าดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มันดังกว่าครั้งก่อน ฟังดูราวกับเสียงของระเบิด2ลูกถูกจุดพร้อมกัน ด้วยเพราะควันที่มองเห็นแต่ไกลมันมีขนาดใหญ่กว่าครั้งก่อน

มู๋เย๋เพ่งสายตาไปที่ค่ายเสี้ยนกาว ขณะหันหน้ากลับมาด้วยสีหน้าจริงจัง “เอากล้องส่องทางไกลมาให้ฉัน!”

มีคนยื่นกล้องส่องทางไกลให้เขาทันที ขณะเดียวกันก็มีเสียงระเบิดเกิดดังขึ้นมาอีก ฟังดูเหมือนการระเบิดของระเบิดปรมาณู มู๋เย๋มองเห็นถึงการไหลเวียนของอากาศที่ก่อตัวขึ้นจากระเบิด สนามกดอากาศที่เกิดขึ้นบีบอัดซอมบี้ตายไปจำนวนมาก!

“นั่นคืออะไร?” คนที่อยู่ข้างหลังมู๋เย๋ตาโต

“ฝูงซอมบี้!” เสียงของมู๋เย๋สั่น ซึ่งมันแทบไม่ค่อยเกิดขึ้นเลย “แต่ระเบิดนั่นฆ่าซอมบี้ไปได้จำนวนมากเลยทีเดียว!”

“ระเบิดของค่ายเฉินเสี้ยนกาว?”

“เป็นไปไม่ได้!”

“เฉินเสี้ยนกาวและพรรคพวกของเขาไม่มีอาวุธแบบนี้”

มู๋เย๋วางกล้องส่องทางไกลลงและออกคำสั่ง “ไปดูกัน”

—————–

อีกที่หนึ่งไกลออกไปจากค่ายเฉินเสี้ยนกาว ชายหัวล้านคนหนึ่งกำลังดื่มเบียร์อยู่บนหลังคาของตึกสูงระฟ้าอีกตึกหนึ่งอยู่

ตู้ม!

จู่ๆก็มีเสียงของระเบิดขนาดใหญ่ดังขึ้น!

“พุฟฟฟฟ——-” ชายคนนั้นตกใจมากจนสำลักและพ่นเบียร์ที่กำลังดื่มอยู่ออกมา พร้อมกับไอค่อกแค่ก เขาแหกปากลั่น “เ*ย! ใครมันบ้าขนาดนั้นวะ?”

ตู้ม!

เสียงระเบิดอีกลูกดังขึ้น!

“พุฟ! ค่อก—! แค่ก—-! แม่ง! เ*ยเอ๊ย!” เขาสำลักพ่นเบียร์ที่กำลังดื่มอยู่ออกมาอีกครั้ง เขาเลยโยนขวดเบียร์ทิ้งซะเลยอย่างโมโห จากนั้นก็หยิบกล้องส่องทางไกลออกมา ส่องไปทางแหล่งกำเนิดเสียงพร้อมกับพึมพำอย่างตื่นเต้น

“ใครมันจะเก่งได้ขนาดนี้วะ? เท่ยิ่งกว่าไอดอลของฉันอีกเหรอ! ฆ่าซอมบี้ได้มากขนาดนี้ภายในชั่วอึดใจ!”

————

ภายในค่ายเฉินเสี้ยนกาว ฝูงซอมบี้เริ่มเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

ชูฮันยังคงยืนอยู่ตรงจุดบัญชาการที่เขายึดไว้เอง จ้องไปที่ฝูงซอมบี้ที่กำลังพุ่งมาทางเขาอย่างเงียบๆ เขาไม่ออกคำสั่งอะไรออกไป ทำเพียงแค่รออย่างเงียบๆ

ไม่มีใครส่งเสียงอะไรแม้จะสับสนกันมากแค่ไหน พวกเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับแผนของชูฮัน แต่พวกรู้สึกแค่ว่าต้องเชื่อใจชูฮัน

สวนตรงหน้าเขาวงกตที่พวกเขาสร้างไว้สำหรับปลูกผักได้ถูกทำลายไปแล้ว หากหนองบึงเลือดและเศษชิ้นส่วนของซอมบี้กลับขัดขวางการเคลื่อนไหวของซอมบี้ที่เหลือ มีซอมบี้หลายตัวที่เท้าติดอยู่ในบึงเลือดสีดำ บ่อเลือดและชิ้นส่วนของซอมบี้ทำหน้าที่ราวกับทรายดูด มันดูดซอมบี้ลงไปเรื่อยๆจนพวกมันตะเกียกตะกายพยายามหนีหากก็ทำอะไรไม่ได้ จนสุดท้ายต้องนอนอยู่ในบ่อนิ่งๆเพราะไม่สามารถไปไหนได้ มันเป็นดินที่เหล่าผู้รอดชีวิตเลือกมาโดยเฉพาะตามคำสั่งของชูฮัน ตัวดินนั้นมีความนุ่มหยุ่น หากหลังจากผสมกับเลือดและชิ้นส่วนร่างกายของซอมบี้ที่โดนระเบิด มันจึงยิ่งนุ่มขึ้นไปอีก

ซอมบี้ถูกขังอยู่ในบ่อเลือดมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างไรก็ตาม เหล่าซอมบี้ที่เหลือก็ยังคงมุ่งหน้าไปข้างหน้าต่อไป เบียดอัดกันผ่านร่างของซอมบี้ที่อยู่ตรงหน้า มุ่งหน้าผ่านเข้าไปทางเขาวงกต ด้วยเพราะมีสิ่งกีดขวางอยู่ข้างหน้า มันจึงมีซอมบี้มากมายที่ติดบ่อเลือดนอนเกลื่อนกลาดไปไหนไม่ได้เต็มไปทั่ว

ผู้คนที่อยู่ในเขาวงกตจับอาวุธของตัวเองกันไว้แน่น รอคอยซอมบี้ที่กำลังเข้ามาใกล้อย่างกังวล

ภายในไม่ช้า ฝูงซอมบี้ก็อยู่ห่างออกไปเพียงแค่1เมตรจากเขาวงกต ทางข้างหน้าของเขาวงกตถูกจัดเป็นรูปครึ่งวงกลมมีรูปร่างเหมือนปากที่กำลังรออาหาร เกิดจากการจัดเรียงรถเรียงกัน หากรถพวกนั้นมีขนาดเล็กกว่าพวกรถที่อยูตรงกลางของเขาวงกตมาก รถที่อยู่ข้างหน้าส่วนมากจะเป็นพวกรถที่พังแล้วและไม่ได้มีการใส่ของๆหนักไว้ในรถเพื่อไม่ให้มันเคลื่อนที่ เหล่าซอมบี้สามารถคว่ำรถพวกนั้นได้ง่ายๆเมื่อพวกมันรวมพลังกัน

แต่นี่เป็นขั้นตอนสำคัญที่สุดที่ชูฮันตั้งไว้!

เขายกโทรโข่งขึ้นมาตรงปาก มองไปที่ตรงนั้นอย่างอดทน แผนของเขานั้นมีโอกาสครั้งเดียวที่จะสำเร็จได้ เขาต้องคว้าโอกาสนั้นให้ดี ถ้าซอมบี้นับพันๆตัวมุ่งหน้าเข้ามาด้วยความเร็ว สิ่งที่เขาวางแผนไว้ทั้งหมดจะไร้ค่าทันที

ซอมบี้วิ่งเข้ามาราวกับน้ำท่วมพร้อมกับเสียงคำรามสนั่นแผ่นดิน ทีละก้าวๆพวกมันเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ชูฮันสามารถมองเห็นพวกมันได้แล้ว เขาเปิดการใช้งานความแข็งแรงระดับ1ของเขาทันที

หนึ่ง!

สอง!

สาม!

“ระเบิด”
ชูฮันสั่งออกมา…