Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 83 ถูกไล่ล่าอยู่ในกรง

มองเห็นฉากเบื้องหน้าผ่านกล้องส่องทางไกล ชายหัวล้านตื่นเต้นมากด้วยเพราะภาพที่เห็นนั้นราวกับหนังในยุคศิวิไลซ์อย่างไงอย่างงั้น

เขาคาดว่ามันน่าจะมีซอมบี้มากกว่า18,000ตัวในฝูงนั้น!

ด้วยจำนวนของซอมบี้ที่มากขนาดนั้น แม้แต่แผ่นเหล็กก็ไม่สามารถหยุดพวกมันได้ ทว่าตอนนี้จากซอมบี้ทั้งหมด18,000ตัว กลับเหลือเพียงแค่3,000ตัวเท่านั้น และยังไม่มีแม้แต่สักคนที่ต้องลงมือสู้กับซอมบี้ตัวต่อตัวเลย

ข้อมูลที่นำมาเปรียบเทียบนั้นแทบไม่น่าเชื่อ

ด้วยควันลอยพวยพุ่งที่ปิดบังวิสัยทัศน์ของเขา เขาจึงมองไม่เห็นชัดว่ามีคนทั้งหมดกี่คนที่ต้องต่อสู้กับซอมบี้ที่เหลือ มันเป็นกองทัพทหารหรือเป็นแค่กลุ่มของผู้รอดชีวิตทั่วไป? พวกเขาอยู่ตรงไหนกัน? แต่มีสิ่งหนึ่งที่แน่ชัด มันเป็นทีมที่มีการเตรียมการและวางแผนมาอย่างดี พวกเขาจะต่อสู้ด้วยการประสานงานและการวางแผนที่สมบูรณ์แบบ

มันเป็นความคิดของใคร?

การระเบิดอย่างต่อเนื่องไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด กุญแจสู่ความสำเร็จของการปฏิบัติการครั้งนี้ขึ้นอยู่กับการกะเวลาและการจัดวางระเบิดตามจุด

“อัจฉริยะ! อัจฉริยะ! คุณเป็นคนที่ฉันชื่มชนมากที่สุดรองลงมาจากไอดอลของฉัน! ” ชายหัวล้านตื่นเต้นอย่างมากจนแทบอยากจะบินที่ตรงนั้นเพื่อดูหน้าคนที่เป็นผู้นำสงครามครั้งนี้

————–

เปลวไฟตรงข้างหน้าเขาวงกตเริ่มเบาลงเรื่อยๆ พื้นที่ขนาดใหญ่ถูกเผาเรียบ ประกอบกับสวนที่ถูกทำลายและหนองบึงเลือด ทำให้ทั้งบริเวณดูราวกับสถานที่ปรักหักพัก มันเละเทะไปหมด

เสียงคำรามของซอมบี้เริ่มเบาลงหลังจากการระเบิดอย่างติดๆกัน เสียงที่ดังระงมไปทั่วบริเวณก่อนหน้านี้กลายเป็นเงียบสงบ มีเพียงแต่เสียงของเปลวไฟที่เผาไหม้ให้ได้ยิน

ควันแผ่กระจายไปทั่วบริเวณพร้อมกับมีกลิ่นเนื้อไหม้เกรียมกระจายตามไปด้วย มันเป็นกลิ่นเนื้อไหม้ของซอมบี้ รถต่างๆไม่เหลือสภาพให้ใช้งานอีก ด้วยเพราะมีชิ้นส่วนของซอมบี้นับไม่ถ้วนและเลือดเปรอะเปื้อนเต็มรถกันไปหมด

ซอมบี้3,000ตัวที่เหลืออยู่ ไม่ได้รับผลกระทบอะไรกับการตายของเพื่อนซอมบี้ด้วยกัน พวกมันยังคงมุ่งหน้าไปที่ใจกลางของเขาวงกตต่อไป กระทั่งเหยียบย่ำลงบนเศษชิ้นส่วนของเพื่อนพ้องที่ตายตามพื้น พวกมันปีนข้ามตัวรถเพื่อผ่านแนวป้องกันเข้ามา จากนั้นก็มึนงงหลงทางอยู่ในเขาวงกต บางตัวก็โดนไฟเผา

พวกมันเริ่มเดินหน้าเข้ามาทีละตัวๆ ไม่ใช่แห่กันมาทั้งกลุ่ม ชูฮันที่ยืนอยู่บนจุดบัญชาการหัวเราะออกมาอย่างดัง เยี่ยม! เหลือซอมบี้เพียงแค่ 3,000ตัวเท่านั้น!

การจัดเรียงของเขาวงกตนั้นเรียบง่ายมาก ตรงทางเข้าจะกว้างและตรงกลางจะเป็นแกนหลักของเขาวงกต กิ่งก้านที่แบ่งออกไปเกิดจากการเอารถมาวางเรียงต่อกัน มีช่องว่างเล็กๆที่คำนวณมาอย่างแม่นยำแล้วว่าจะมีเพียงแค่ซอมบี้1-2ตัวผ่านเขามาได้ในแต่ละครั้ง หากขณะเดียวกันก็มีกลุ่มคนที่มีอาวุธเตรียมพร้อมรอกำจัดอยู่ ซอมบี้กลุ่มใหญ่จะไม่สามารถเข้ามาพร้อมๆกันได้

ความแตกต่างที่ยิ่งใหญ่ที่สุดระหว่างมนุษย์และซอมบี้ก็คือ มนุษย์รู้ว่าซอมบี้ไม่มีสติปัญญาและความคิด

การกำจัดซอมบี้ก่อนหน้านี้นั้นถูกวางแผนไว้แล้วล่วงหน้าเพื่อชะลอซอมบี้ ชูฮันใช้ประโยชน์จากของทุกอย่างที่มีเพื่อกั้นการเคลื่อนไหวของซอมบี้ เขาต้องการบังคับให้พวกมันเดินไปตามทางที่เขาต้องการเท่านั้น

ซอมบี้ไม่มีสติปัญญา ดังนั้นพวกมันเลยไม่สามารถตัดสินอะไรอย่างมีเหตุผลได้ การกระทำของพวกมันขึ้นอยู่กับสัญชาตญาณขณะมุ่งหน้าเข้ามาในเขาวงกต พวกมันแค่ต้องการวิ่งผ่านทางเข้าเข้ามาและวิ่งผ่านตามช่องเล็กๆที่ชูฮันวางไว้ให้ได้ เมื่อพวกมันสามารถผ่านเข้ามาได้ในที่สุด ทีละตัวๆ ทีมเล็กๆที่ประกอบด้วยสมาชิกทั้งหมด15คนก็รอคอยจัดการมันอยู่ ซึ่งวิธีการนี้สามารถลดความกดดันและอันตรายที่ผู้คนต้องเจอได้อย่างมาก

สิ่งที่ตั้งอยู่ข้างหน้าทางเดินของซอมบี้คือเขาวงกตรูปเสี้ยววงกลมที่เกิดจากการนำรถมาวางเรียงต่อกัน ที่ซึ่งข้างหลังรถนั้นจะมีกลุ่มคนรอคอยจัดการซอมบี้ที่ผ่านเข้ามาตรงช่องว่างระหว่างรถแต่ละคันอยู่ กลุ่มคนที่รอเหมือนกับสัตว์ร้ายที่รอตะคุ่มเหยื่อ คน15คนที่มีปืนยืนอยู่ด้านบนของรถบรรทุกที่ด้านหลัง คล้ายกับนักล่าที่พร้อมจะยิงทุกเมื่อที่ได้ยินรับคำสั่ง สถานที่นี่ทำให้นึกถึงวลีบทหนึ่งที่กล่าวว่า “ตั๊กแตนคอยไล่ล่าจั๊กจั่น แต่ไม่ทันระวัง นกหลากสี”

——————–

เหล่าคนที่เลือกไม่เชื่อในตัวชูฮันถูกผู้คนที่เลือกจะต่อสู้เยาะเย้ยใส่ แต่ตอนนี้พวกเขากลับรู้สึกโชคดีอย่างมากที่เลือกแบบนี้ เฉินเจอฮ่าวนอนแนบไปกับหน้าหน้าต่าง หัวเราะออกมา “ฮ่าฮ่าฮ่า! พวกโง่! พวกมันเลือกไว้ใจชูฮัน!” ยกมือขึ้นมาปัดเหงื่อตรงหน้าผากออก และหัวเราะต่อ “ดีนะที่ฉันฉลาดพอที่จะปฏิเสธมัน ไม่อย่างนั้น ฉันคงได้กลายเป็นเหยื่อให้ซอมบี้!”

ในสายตาเขา เขาคิดว่าเขามองเห็นทะลุปรุโปร่งถึงแผนการของชูฮันหมดแล้ว ผู้คนที่อยู่ตรงนั่นสามารถต้านซอมบี้ไว้ได้แค่ระยะสั้นๆพอสำหรับคนที่ยืนอยู่บนหลังรถบรรทุกที่จะยิงพวกมันทิ้ง เขาคิดว่าชูฮันน่าจะต้องการให้คนทำให้ซอมบี้เคลื่อนไหวช้าลงเพื่อที่รถบรรทุกข้างหลังจะได้ไม่ได้โดนซอมบี้ล้มคว่ำ การยิงเป้าหมายที่เคลื่อนที่นั่นเป็นเรื่องที่ยากมาก เพราะฉะนั้นเขาเลยคิดว่าชูฮันแค่ต้องการใช้คนที่อยู่ข้างหน้าเป็นเหยื่อเพื่อป้องกันไม่ให้ซอมบี้ล้มรถบรรทุกที่มีคนที่มีปืนยืนอยู่

“พวกโง่! พวกแกกำลังรอโดนกัดอยู่!” เฉินเจอฮ่าวยิ้มเยาะ มองไปที่ชูฮันที่ยืนอยู่บนหลังคารถ “ทำลายฝูงซอมบี้ลงขณะเดียวกันก็ลดจำนวนประชากรของฐานเพื่อให้แกสามารถมีวัสดุมากขึ้น? เ*ยชิงหมาเกิด! แถมแกยังได้แต่ผู้หญิงสวยๆ!”

ตาของเฉินเจอฮ่าวกวาดมองตรงไปทางคนที่ยืนอยู่บนรถบรรทุก มันมีซางจิ่วตี้ ป่ายหวีเนอ ติงเซว และชูเซี่ย ที่ยืนอยู่บนหลังคารถ

—————–

ชายหัวล้านที่อยู่บนหลังคาตึกเบิ่งตาโตกว้าง มองไปที่ภาพเงาของชายที่อยู่ตรงจุดบัญชาการ มือที่หยาบกร้านของเขาเผยพลังวิเศษของมัน…ปรับกล้องส่องทางไกล ทันใดนั้นน้ำเสียงเขาก็ตื่นเต้นขึ้นมา “ไอดอลของฉัน? เฮ้ย! เขาเหมือนไอดอลของฉันเลย!” เมื่อภาพในกล้องส่องทางไกลเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าของชายหัวล้านก็กลายเป็นขาวซีดทันที น้ำเสียงสั่นเทา มันไม่มีความตื่นเต้นอยู่ในนั้นอีกต่อไป มีแต่ความกลัว “ล่าในกรง?! ไอดอล ไอดอลของฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ?”

ปัง! ชายหัวล้านรู้สึกโกรธมาก กระทืบเท้าอย่างหนักลงกับพื้น “แย่มาก! คน600กว่าคนนั้นเป็นแค่เหยื่องั้นเหรอ? ฉันนี่มันตาบอดจริงๆ!”

—————–

ภายในเขาวงกต ซอมบี้เดินเข้ามาทีละตัวๆจนจำนวนของพวกมันเริ่มเพิ่มขึ้นไปเป็นร้อยจนพัน มันมีซอมบี้มากกว่า20ตัวอยู่ตรงหน้าช่องแคบ รอที่จะพุ่งเข้าไป กลิ่นหอมยั่วยวนของเนื้อมนุษย์นั้นล่อตาล่อใจพวกมันเหลือเกิน

ซอมบี้ที่เร็วกว่าตัวอื่นพุ่งมาทางรถและพยายามปีนขึ้นมา จนผู้คนเริ่มมองเห็นลูกตาที่ขาวล้วนของซอมบี้ เวลาที่พวกซอมบี้เหยียดแขนออกมา มันมีกลิ่นที่แตกต่างกัน2กลิ่นกระจายออกมาด้วย มันเป็นกลิ่นของเนื้อเหม็นเน่าและกลิ่นน้ำมัน

กริ้ก! กริ้ก! กริ้ก!
มีเสียงบรรจุกระสุนใส่ปืนดังขึ้นระงม มันไม่มีวิธีการหรือจังหวะที่ดังพร้อมเพรียงด้วยเพราะทุกคนนั้นแตกต่างกัน จากนั้นก็มีเสียงคำรามของซอมบี้ดังตามมา

ว๊าก! ว๊าก! ว๊าก!
เหล่าซอมบี้กำลังเบียดผ่านช่องว่างระหว่างรถ2คันเข้ามา บางตัวก็ติดด้วยเพราะซอมบี้2ตัวนั้นเบียดอัดเข้ามาพร้อมกัน จนติดอยู่ตรงช่องว่างขยับไปไหนไม่ได้ทั้งคู่ ขณะที่ซอมบี้ข้างหลังพวกมันก็ผลักไปข้างหน้าไม่หยุด จนผ่านไปสักพัก พวกมันก็เกือบจะผ่านเข้ามาได้ มันอ้าปากกัดอากาศจนเสียงดังระงม

กลุ่มผู้รอดชีวิต700คนต่างอดทนรอที่จะต่อสู้ ทุกคนมองไปที่ชูฮัน มันไม่มีทั้งความกลัวหรือความต้องการหนีในสายตาแต่ละคน มันมีแต่ความหวังเพียงอย่างเดียว!

“ทุกคนฟัง!” เสียงของชูฮันซึ่งถูกขยายโดยโทรโข่งดังขึ้น

“จงสู้! ฆ่าพวกมันให้หมด!”