Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 84 ตีตัวตุ่น

มันฟังดูคล้ายเสียงแตรสงคราม ขณะผู้คนต่างโห่ร้องกุก้องอย่างพร้อมรบ ความตื่นเต้น ความสุขและความไม่พอใจที่ถูกซอมบี้กักขังชีวิต ได้เปลี่ยนทุกคนให้กลายเป็นนักสู้ที่มีแรงใจเต็มเปี่ยม ตะโกนร้องอย่างกุก้อง

“ฆ่า!”

“ฆ่าไอ้เวรพวกนั้น!”

“มาเลยไอ้ซอมบี้ กลัวฉันมั้ยล่ะ?”

กลุ่มคนที่อยู่ในเขาวงกตต่างจับอาวุธในมือของตัวเองกันไว้แน่น ความตื่นเต้นฉายชัดไปทั่วใบหน้าของทุกคน มันเป็นอุปสรรคสุดท้ายและพวกเขาจะได้เป็นผู้ชนะเมื่อพวกเขาฆ่าซอมบี้ได้ทั้งหมด!

มองไปตามทิศทางที่ที่พวกเขาอยู่ คำนวนช่องว่างระหว่างรถ2คันที่พวกเขายืนรอจัดการซอมบี้กันอยู่ พวกซอมบี้รู้แค่วิธีเดินไปข้างหน้า ทำให้หัวของพวกมันถูกทำลายได้ง่ายมากเวลาที่พวกมันเบียดอัดกันพยายามจะพุ่งไปข้างหน้าให้ได้

อาวุธทุกชนิดถูกยกขึ้นสูงและตีเข้าไปที่หัวของซอมบี้อย่างแรง ทีละตัวๆ จำนวนของซอมบี้ก็ค่อยๆลดลงเรื่อยๆ การฆ่าพวกมันนั้นง่ายเหมือนกับการเล่นเกมตีตัวตุ่นยังไงยังงั้น เลือดสีดำและสารเหลวในสมองสาดกระเซ็นไปทั่วเขาวงกต คน700คนไม่สามารถสู้กับซอมบี้ที่พุ่งเข้าใส่มากกว่า3,000ตัวได้ แต่สถานการณ์มันต่างออกไป ซอมบี้เข้ามาทีละตัวๆและพวกมันกระจัดกระจายกันไปทั่วทั้งเขาวงกต ข้อได้เปรียบใดๆก็ตามระหว่างสงครามอาจเปลี่ยนผู้ชนะให้กลายเป็นผู้แพ้ได้ในทันที

เขาวงกตเป็นข้อได้เปรียบทางภูมิศาสตร์ที่ชูฮันมอบให้พวกเขา!

มันพึ่งแค่ตอนนั้นเองที่ทั้ง700คนเข้าใจถึงจุดประสงค์ของการสร้างเขาวงกตนี่ หนึ่งในนั้นก็คือเพื่อกระจายจำนวนของซอมบี้และเพื่อกักพวกมันไว้ในช่องว่าง ซอมบี้ไม่สามารถเบียดอัดกันผ่านเข้ามาในช่องว่างได้มากกว่าทีละ1ตัวในแต่ละครั้ง และทุกคนที่อยู่ข้างหลังช่องว่างนั้นก็ต้องทำแค่ฟาดขวานหรืออาวุธในมือลงไปที่หัวพวกมันที่โผล่ขึ้นมา ดัชนีความอันตรายนั้นเล็กน้อยมาก มันไม่ใช่การถูกล่าปิดตายในกรง แต่มันเป็นการล่าและการฆ่าในที่ปิดโล่งที่ซึ่งซอมบี้แทบไม่มีภัยคุกคามอะไรต่อทุกคนเลย!

ครั้งนี้ พวกซอมบี้เป็นฝ่ายถูกล่าและพวกเขาเป็นผู้ล่าต่างหาก ชูฮันกระโดดจากจุดบัญชาการลงมาที่พื้น ขวานของเขากระแทกกับพื้นจนเกิดเสียงกระทบดังสนั่น เขาเป็นคนออกแบบสถานที่นี่เอง ใจกลางของเขาวงกตเป็นส่วนที่กว้างที่สุด

ซอมบี้ที่กระจัดกระจายถูกแจกจ่ายไปตามกิ่งก้านต่างๆของเขาวงกต มีเพียงแค่ส่วนนี้ส่วนเดียวของเขาวงกตที่ไม่มีอะไรปิดกั้นหรือส่วนกั้นแยกด้วยเพราะเขาคิดว่ามันไม่จำเป็นอะไร

ตอนนี้ ทุกคนไม่จำเป็นต้องมีผู้นำไว้ออกคำสั่งอีกแล้ว ทุกคนมีหน้าที่อย่างเดียวที่ต้องทำ นั่นคือ….ฆ่า! ความกลัวไม่มีหลงเหลือให้เห็นอีกต่อไป ทุกคนล้วนมีแต่ความตื่นเต้นที่จะได้ฆ่าซอมบี้ มันเป็นความตื่นเต้นของการได้ฆ่าศัตรูที่ทำลายชีวิตพวกเขา เหล่านักสู้นั้นมีความเชื่อใจในตัวชูฮันเต็มเปี่ยม จนชูฮันได้รับเปอร์เซ็นความภักดีเพิ่มเต็มไปหมด

ตรงถนนเส้นหลักในเขาวงกต ชูฮันยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับขวานเหล็กของเขา รอคอยซอมบี้ที่กำลังพุ่งหน้าเข้ามา เหล่าซอมบี้ต่างกระจัดกระจายไปทั่วไปอยู่ตามซอยต่างๆของเขาวงกต หากตรงจุดที่มีซอมบี้อยู่มากที่สุดก็คือตรงนี้ที่ชูฮันอยู่ พวกมันเดินโงนเงนมาหาชูฮัน

เลาเสี่ยวเสียวไม่ได้ตามชูฮันไป ทว่าเธอกลับขึ้นไปบนหลังคาของรถบรรทุกข้างหลังชูฮันแทน เธอได้รับหน้าที่ให้คอยจัดการกับพวกซอมบี้ที่ร่อนเร่ผ่านจากแนวป้องกันของชูฮันมาได้

คน15คนที่มีปืนก็ยืนอยู่บนหลังคารถบรรทุกเหมือนกัน พวกเขาก็มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบจัดการซฮมบี้ที่เร่ร่อนแตกกลุ่มออกมา ด้วยหน้าที่นั้นเรียบง่ายมาก มันจึงถูกส่งให้กับเหล่าผู้หญิงและเด็กๆที่แทบจะยิงปืนกันไม่เป็นรับไป รวมไปถึงกลุ่มของชูฮันและกลุ่มของเฉินเสี้ยนกาว

ในขณะนั้นเอง เฉินเสี้ยนกาวรู้สึกชื่นชมชูฮันเพิ่มขึ้นไปอีก เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เป็นพยานประจักษ์ต่อแผนการอันยิ่งใหญ่แบบนี้ เขาเองก็ไม่เคยคิดเลยว่าสงครามที่ดูเหมือนการชนะจะเป็นไปไม่ได้เลยกลับกลายชนะได้ง่ายดายราวกับเดินเล่นในสวน การต่อสู้ยังไม่จบแต่พวกเขามองเห็นถึงผลลัพธ์แล้ว!

ป่ายหวีเนอยังคงไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมาเหมือนเดิม หากตอนนี้แววตาของเธอเริ่มมีส่องประกายที่ไม่ปกติขณะมองไปที่กลุ่มคนที่เธอกำลังต่อสู้ด้วยกัน

ซางจิ่วตี้พยายามคุมจังหวะการเต้นหัวใจของตัวเองที่เต้นอย่างรัวเร็ว ท่าทางของดูมีเสน่ห์เหลือล้น และน่าเย้ายวนยิ่งนัก

ติงเซวกำลังเนื้อตัวสั่นเทาไปด้วยความตื่นเต้น ในตอนแรกนั้นเธอได้ยอมแพ้กับโชคชะตา หลบซ่อนอยู่ในเงามืดพลางคิดว่าตัวเองคงจบชีวิตลงในสงครามครั้งนี้แล้ว หากในตอนนี้เธอกลับเปล่งประกายไปด้วยความหวังที่กลายเป็นสัญญาณกระตุ้นเธอด้วยเพราะแผนการของชูฮัน

เฉินช่าวเย่ยืนอยู่ตรงนั้น รอโอกาสของเขาที่จะได้ยิงซอมบี้ หน้าที่เพียงอย่างเดียวของเขาคือการจุดไฟที่เชือก แต่เขาก็ได้มอบหมายหน้าที่ให้ตัวเองด้วยการทำหน้าที่ปกป้องและสนับสนุนชูฮัน แต่ในตอนนี้การปกป้องของเขาดูไม่จำเป็นเลยสำหรับชูฮัน

ฆ่า!

ชูฮันแกว่งขวานไปทางซอมบี้ที่กำลังพุ่งเข้ามา เขาไม่ได้แม้แต่จะกระพริบตา หรือแม้แต่ผงะ พร้อมกับที่ขวานของเขาปะทะเข้ากับหัวของซอมบี้อย่างแม่นยำ

ของเหลวในสมองระเบิดออกมา!

มีซอมบี้อีก2ตัวปรากฏตัวขึ้น มันเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนเหลือแทบไม่ถึง1เมตร เลาเสี่ยวเสียวนั้นกังวลมากจนถ้าสมมติว่าเธอนั่งอยู่ในรถ เธอคงใช้เข็มขัดนิรภัย2อันคาดตัวเธอไว้เพื่อความปลอดภัย

ตุ้บ! ตุ้บ!
เสียงระเบิดของกระโหลกของซอมบี้2ตัวที่ถูกขวานทุบดังขึ้นต่อๆกันข้างหูชูฮัน ของเหลวในสมองสาดกระเซ็นไปทั่ว พร้อมกับที่ซอมบี้2ตัวนั้นก็ล้มลงไปกองอยู่กับพื้น แม้จะมีฉากนองเลือดเกิดขึ้น หากชูฮันก็ยังคงไม่แม้แต่จะผงะเลยและยังคงมองตรงต่อไปข้างหน้าอีก จากนั้นก็โบกขวานในมืออีกเป็นครั้งที่3 ซอมบี้อีก5ตัววิ่งกระจายกันมาล้อมรอบชูฮันไว้ ยกขวานในมือขึ้นมาฟาดลงไปใส่ซอมบี้ทั้ง5ตัวภายในการเหวี่ยงขวานแค่ครั้งเดียว

เสียงระเบิดของกระโหลกดังออกมาอย่างต่อเนื่องไม่หยุด เลือดสีดำกระจายไปทั่วทุกที่!

ชูฮันยังคงไม่ได้ขยับลูกตาเลย การปะทะของชูฮันแต่ละครั้งนั้นทรงพลังมาก ถึงแม้ซอมบี้จะผ่านช่องว่างนั้นเข้ามากันไม่หยุดหย่อน หากไม่มีตัวไหนผ่านออกไปได้สักตัว พวกมันทั้งหมดถูกชูฮันฆ่า

ชูฮันทำเพียงแค่เหวี่ยงขวานออกไปและระยะในการปะทะของเขาก็เล็กๆ มันดูธรรมดาราวกับการเหวี่ยงขวานปกติหากแต่มันกลับปะทะเข้ากับหัวของซอมบี้อย่างแม่นยำและทรงพลัง จนเกิดภาพหัวของซอมบี้ถูกทุบราวกับลูกแตงโมที่โดนรถเหยียบ ถ้าหากไม่ใช่มีเสียงดังของลมพัดดังแทรกเข้ามาพอดี คงไม่มีใครเชื่อแน่ว่าคลื่นพลังขวานของชูฮันนั้นทรงพลังขนาดไหน

————-

ภายในเขตที่อยู่อาศัยของค่ายเฉินเสี้ยนกาว

ผู้คนที่ซ่อนตัวอยู่ตามห้องต่างช็อคด้วยความตกใจขณะมองไปตามทางของเขาวงกต ผู้ล่ากลายเป็นถูกล่า เป็นความจริงที่พวกเขาแทบไม่อยากจะยอมรับ ทุกจุดของเขาวงกตมีภาพฉากเดียวกันเกิดขึ้นเหมือนกันหมด พวกซอมบี้ที่ทุกคนกลัวกันนักหนานั้นถูกฆ่าอย่างง่ายๆ วงกลมที่ถูกจัดโดยการวางรถเรียงกันนั้นไม่ใช่กรงขัง และผู้คน700คนนั้นก็ไม่ได้ถูกชูฮันหลอกใช้เป็นเหยื่อล่อ

มันเป็นการแสวงหาข้อได้เปรียบ

สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าก็คือ…ชูฮัน เขาคนเดียวเผชิญหน้ากับซอมบี้5ตัว ตรงถนนเส้นหลักของเขาวงกตที่เขาทำหน้าที่คอยคุ้มกันอยู่ ถึงแม้พวกซอมบี้ทั้งหมดจะไม่สามารถวิ่งผ่านเข้ามาได้ทีเดียว ด้วยเพราะพวกมันถูกบังคับให้เบียดกันเข้ามาแค่กลุ่มเล็กๆ หากความอันตรายก็ยังสูงอยู่ดี คนธรรมดาทั่วไปคงจะมึนไปแล้วหลังจากการออกแรงเหวี่ยงขวานหลายครั้งแบบนั้น แต่ชูฮันกลับไม่แม้แต่จะรู้สึกเหนื่อย การเหวี่ยงขวานแต่ละครั้งของเขานั้นสามารถฆ่าซอมบี้ได้อย่างน้อย3ตัว และเขาเองก็ไม่ได้มีข้อได้เปรียบทางภูมิศาสตร์ด้วยเพราะตอนนี้เขากำลังยืนอยู่บนพื้นเรียบ

เขาเป็นสัตว์ประหลาดหรือเปล่า?

นี่พวกเขาตัดสินผิดกันรึเปล่า? จนถึงตอนนี้ แม้แต่พวกเขาเองก็ยังรู้ผลลัพธ์ของสงครามครั้งนี้เลย

“ตาย! ตาย! ก็แค่ตายซะ!” ต้วนหมิงได้กลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว หากเขายังพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะพยายามดึงสติสุดท้ายของตัวเองไว้ สิ่งที่ทำให้เขาไม่เต็มใจยิ่งกว่าความตายก็คือภาพเบื้องหน้าที่เขากำลังดูอยู่ “ขอให้ฉันได้เป็นพยานเห็นความตายของชูฮัน มันต้องตาย!”

ช่างน่าสมเพช…เพราะการตะโกนสาปแช่งของเขานั้นไม่ได้ผล ทีละตัวๆ….ซอมบี้ล้มลงไปกองอยู่กับพื้น เพราะการโจมตีแต่ละครั้งของชูฮันจะคร่าชีวิตของซอมบี้ได้เสมอ จำนวนที่มากล้นของซอมบี้ไม่ได้ก่อภัยคุกคามอะไรแก่ชูฮันเลย มันดูราวกับฝูงมดตัวเล็กๆตรงหน้าเขา