Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 86 คนที่ไม่รู้จัก

ภายในย่านที่อยู่อาศัย

คนที่เลือกจะไม่ต่อสู้ต่างก็มึนงงและตกอยู่ในอาการช็อค! พวกนั้นชนะ!

คน700คนสามารถเผชิญหน้ากับซอมบี้18,000ตัวได้จริงๆเหรอ?!

อัตราเดิมพันนั้นมันเหลือเชื่อจนทำให้พวกเขาช็อคกับผลลัพธ์ที่ออกมา! ไม่มีผู้เสียชีวิต!

จากนั้นก็หันไปจ้องชูฮันที่ยืนอยู่บนกองซากศพซอมบี้ ผู้ชายคนนั้นยังหนุ่มมากแต่ทำไมเขาถึงได้มีพรสวรรค์ที่น่าทึ่งขนาดนี้?

ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่าสิ่งที่ทรงพลังมากที่สุดของชูฮันไม่ใช่ความสามารถในการฆ่าด้วยขวานของเขา หากมันเป็นความเป็นผู้นำ ความสามารถในการรวบรวมผู้คน ความแม่นยำในการตัดสินใจในช่วงเวลาขับคัน ถึงทุกคนจะนิ่งสงบแม้จะกำลังถูกล้อมรอบไปด้วยซอมบี้ แต่ไม่ใช่ทุกคนจะสามารถควบคุมสงครามได้เหมือนกับที่ชูฮันทำ!

ใช่ มันคือการควบคุม ทุกแง่มุมของสงครามครั้งนี้ได้ถูกควบคุมไว้หมดแล้ว!

เขาเป็นเจ้านายของปาร์ตี้ครั้งนี้และถ้าเขาต้องการ เขาสามารถเปลี่ยนทุกอย่างให้กลายเป็นพังพินาศได้ทุกเมื่อ คนที่เขาต้องการให้มีชีวิตรอดจะมีชีวิตรอด และคนที่เขาต้องการให้ตายก็จะอยู่ไม่พ้นคืนเดียวด้วยซ้ำไป

ตอนนี้พวกเขาส่วนใหญ่รู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเอง พลังที่เชื่อมโยงคนทั้ง700เข้าไว้ด้วยกันนั้นเหนียวแน่นมาก ท่ามกลางคนหนึ่งร้อยคนที่เลือกไม่ต่อสู้ไปกับชูฮัน กลับไม่มีเด็กหรือคนชรา คนส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายที่โตแล้วกันและมีความสามารถในการต่อสู้กันทั้งนั้น ในอนาคต เมื่อทุกคนกลับมารวมตัวกันในฐาน พวกเขาจะถูกประจานและตราหน้าว่าเป็นพวกหนีทัพ เป็นคนทรยศ และเป็นไอ้ขี้ขลาด

นอกจากนี้ พวกเขาไม่มีทางมีโอกาสได้รับตำแหน่งอะไรในฐานนี้อีก

ภายในห้องที่ปิดประตูสนิทห้องหนึ่ง ต้วนหมิงนั่นตัวขาวซีดจัด รู้สึกอ่อนเพลีย กลิ่นเหม็นเน่าค่อยๆกระจายไปทั่วห้องพร้อมกับที่ตอนนี้ไวรัสได้กระจายไปทั่วร่างเขาอย่างสมบูรณ์แล้ว

ว๊ากกกกก!
เสียงคำรามของซอมบี้ดังออกมาจากปากของเขาขณะที่ตาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทา!

ทุกอย่างเป็นไปตามอย่างที่ชูฮันพูดไว้ ชูฮันควบคุมได้ทุกอย่างไม่มีอะไรคลาดเคลื่อนเลย และตอนนี้ต้วนหมิงก็รวมอยู่ในสิ่งที่ชูฮันคาดเดาไว้

“มันเป็นไปไม่ได้!” เฉินเจอฮ่าวที่อยู่อีกห้องหนึ่งเอามือทุบเข้ากับหน้าต่างอย่างคนคลั่ง ความไม่พอใจ ไม่เชื่อและอับอายมันเต็มชัดอยู่ในอก “ฉันไม่เชื่อ! ฉันไม่เชื่อ!”

มันจะเป็นไปได้อย่างไร? ซอมบี้มากกว่า18,000ตัวถูกฆ่าโดยคน700คนและที่มากไปกว่านั้นคือ ไม่มีใครตายเลยสักคน? เขาไม่เชื่อมันพร้อมกับรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ มันต้องปลอมแน่ๆ ปลอม!

ไม่ว่าเขาจะทำอะไรเพื่อเปลี่ยนความคิดของเขาก็ตาม หากทุกอย่างก็ก็ยังเหมือนเดิม ชูฮันทำได้จริงๆ

และเขาทำมันได้อย่างสมบูรณ์แบบ!

————–

ชายหัวล้านที่นั่งอยู่บนหลังคาของตึกสูงก็ตกใจ จากซอมบี้3,000ตัวที่เข้าไปในเขาวงกต และสิ่งที่เขาคิดว่ามันเป็นการกระทำที่น่ารังเกียจมากกับการสละชีวิตคนตั้งมากเพื่อฆ่าซอมบี้ที่กระจัดกระจายตามจุดต่างๆในเขาวงกต ไปจนถึงการที่ชูฮันฆ่าซอมบี้800ตัวด้วยคนเดียว ทุกอย่างเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ

สงครามจบลงแล้วและพวกเขาสามารถเอาชนะได้!

มันควรจะเป็นวิกฤตที่นำไปสู่ความตายนับไม่ถ้วนและเขารู้สึกว่าไม่มีทางออกใดๆ ทว่ามันถูกแก้ไขโดยผู้ชายคนเดียว โดยไม่มีผู้เสียชีวืต!

“ชูฮัน!”

“ชูฮัน!”

เสียงตะโกนดังก้องมาจากที่ไกล!

“ชูฮัน? ชูฮัน!” ชายหัวล้านตื่นเต้นมากจนตาของเขาแดงก่ำ ขณะที่เนื้อตัวสั่นเทาพร้อมกับพูดขึ้น “ไอดอลของฉัน ชื่อของไอดอลฉันคือชูฮัน!”

————–

มู๋เย๋ที่นั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับรู้สึกกังวลใจอย่างมาก ถนนหนทางยากที่จะเดินทาง ทำให้การเดินทางไปค่ายเสี้ยนกาวของพวกเขาล่าช้าและลำบากยิ่งนัก

“ชูฮัน!”

“ชูฮัน!”

จู่ๆก็มีเสียงตะโกนดังมาจากที่ไกล ขณะที่เสียงทั้งหมดตะโกนออกมาเหมือนกัน

“ชูฮัน?” ตาของมู๋เย๋ฉายประกายความตื่นต้น นั่นเป็นชื่อผู้นำของพวกนั่นใช่มั้ย?

“เร็วเข้า” มู๋เย๋ออกคำสั่ง พยายามระงับความสับสนของคนในรถ เขาทั้งตกใจและกังวลอย่างมากในเวลาเดียวกัน

แสดงว่าการต่อสู้จบลงแล้ว และค่ายเสี้ยนกาวก็ชนะมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ

เร็วขนาดนี้เลย?!

————–

ภายในเขาวงกต

เสียงตะโกนเริ่มอ่อนลง ขณะที่ชูฮันเดินลงมาจากจุดที่ยืนอยู่ยืน พร้อมกับที่ฝูงชนต่างหลีกทางให้เขา

ซางจิ่วตี้ยืนอยู่ข้างๆ แก้มของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความดีใจและความอายที่เธอพึ่งรู้สึกหลังจากกอดชูฮันนานเกินไป

ติ้ดดดดด————

ทันใดนั้น มีเสียงระบบดังขึ้นในหูชูฮัน

“ความภักดีของคนที่ไม่รู้จักได้ขึ้นไปถึง60%แล้ว!”

คนที่ไม่รู้จัก?

ชูฮันยังก้าวเดินไปข้างหน้า เขาไม่ได้สนใจค่าของระบบแต่สิ่งที่เขาสนใจคือ”คนที่ไม่รู้จัก” หลังจากสงครามสิ้นสุด หลายคนได้พัฒนาความจงรักภักดีต่อเขา แม้ว่าเขาจะไม่สามารถบอกได้ว่าใครเป็นใครด้วยรูปลักษณ์ของพวกเขา แต่ทุกคนก็ยังมีชื่ออยู่

ใครคือ “คนที่ไม่รู้จัก” คนนี้กัน? ความภักดีที่คนๆนั้นมีต่อชูฮันนั้นสูงมาก

ในตอนนั้นเอง ชูฮันก็จำสถานการณ์เดียวกันที่เกิดขึ้นตอนที่อยู่เมืองอันเกอได้ ที่ระบบแจ้งเตือนว่ามี “คนที่ไม่รู้จัก”มีความจงรักภักดีต่อเขา เขาเป็นคนเดียวกันรึเปล่า? ตาทั้ง2ข้างของชูฮันยังคงจ้องไปที่คำ5คำบนหน้าจอ-คนที่ไม่รู้จัก

เขาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เขาเป็นใคร?

“เยี่ยมมาก!” เฉินเสี้ยนกาวพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นจัด ขัดจังหวะความคิดของชูฮันขึ้นมา “ซอมบี้จำนวนมากได้ถูกจัดการ! ค่ายเสี้ยนกาวทำได้แล้ว!”

“ใช่! เจ้านายชูฮัน!” มีคนพึ่งเรียกชูฮันว่า”เจ้านาย”ขึ้นมา

อย่างไม่ลังเล เฉินเสี้ยนกาวพูดขึ้นมา “มาเป็นผู้นำของค่ายมั้ย? มีใครคัดค้านอะไรมั้ย?

“ไม่!”

“มันเยี่ยมมาก!”

“เราพร้อมทำตามเจ้านาย!”

ทุกคนเห็นพ้องกันและส่งเสียงเชียร์

ชูฮันตกอยู่ในอาการงุนงง ผู้นำของฐาน?

หากเมื่อมองไปเห็นรอยยิ้มที่จริงใจของผู้คนที่เขาได้สร้างสัมพันธ์ไว้ด้วยความจงรักภักดีที่ดี ทันใดนั้นเองชูฮันก็ได้ความคิดดีๆขึ้นมาอันหนึ่ง

มันจะเป็นไปได้มั้ยที่เขาจะสร้างกองทัพส่วนตัวของตัวเองขึ้นมาด้วยจำนวนคนที่ภักดีต่อเขาที่เขามีอยู่ในมือตอนนี้?

ใช่แล้ว! มันน่าจะเป็นไปได้

ความจงรักภักดีของผู้ใต้บังคับบัญชาที่มีต่อผู้นำคือองค์ประกอบสำคัญที่สุดสำหรับกลุ่มที่ประสบความสำเร็จ ความจงรักภักดีหมายถึงการเชื่อฟังอย่างแท้จริง ผู้คนมักจะปฏิบัติตามคำสั่งจากคนที่พวกเขาไว้วางใจมากกว่าคนที่ถูกบังคับให้เชื่อ

ถ้าทุกคนในทีมของเขามีความภักดีมากกว่า 90% เขาจะมีกองทัพคนที่จะไม่มีวันทรยศเขาและพร้อมจะเสียสละชีวิตของตัวเองเพื่อเขาอีกด้วยซ้ำ

ด้วยข้อมูลมหาศาลที่เขามีของทั้งมนุษย์และซอมบี้จากชาติก่อนหน้านี้ ควบคู่ไปกับการฝึกอบรมบุคลากรที่จงรักภักดีต่อเขา เขาจะมีกองทัพที่ทรงพลังอย่างมากอยู่ในมือ

มีผู้ใต้บังคับบัญชาที่ซื่อสัตย์ที่สุด มีระบอบการปกครองการฝึกอบรมที่ครอบคลุมมากที่สุด รวมไปถึงมีกลยุทธ์ที่ได้รับการวางแผนอย่างรอบคอบและพิถีพิถันมากที่สุด

มันจะเป็นกองทัพที่พร้อมไปด้วยความสามารถอันโดดเด่น พร้อมเผชิญและพิชิตความยากลำบากทุกรูปแบบ!

ชูฮันตกอยู่ในภวังค์ จินตนาการถึงอนาคตของกองทัพ เนื้อตัวสั่นเทาอย่างไม่รู้ตัวขณะที่ดวงตาก็เปล่งประกายจ้า หลังจากกลับมาจากอนาคต สิ่งที่เขาได้มันไม่ใช่แค่โอกาสครั้งที่สอง เขายังได้ความสามารถที่น่าสะพรึงมาด้วย นั่นก็คือการรับรู้สิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตโดยไม่ต้องปรึกษาเทพพยากรณ์เลย!

ในตอนนั้นเอง ใบหน้าของคนสองคนก็ฉายวายเข้ามาในหัวเขา ความตื่นเต้นของเขาหายวับไปทันที ซ่อนความสับสนของอารมณ์ไว้ในดวงตา ชูฮันค่อยๆหันหน้าไปเผชิญกับฝูงชนอย่างเงียบๆ….