Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 88 ไอดอล รอฉันด้วย!

รถตู้สีขาวที่เต็มไปด้วยอาหารกำลังถูกขับเคลื่อนอยู่บนถนนโดยเฉินช่าวเย่ เลาเสี่ยวเสียวและซางจิ่วตี้นั่งอยู่ในรถตู้ ส่วนป่ายหวีเนออยู่กับชูฮันบนG55 รถทั้ง2คันเคลื่อนตัวออกจากค่ายเฉินเสี้ยนกาว ทิ้งให้คนทั้ง700ตกอยู่ในอาการมึนงง

“พวกเขาไปแล้วจริงๆ” หลายคนไม่เต็มใจที่จะแยกกับกลุ่มของชูฮัน

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะพึ่งรู้จักกันได้ไม่ถึง2วัน ขณะที่บางคนพึ่งจะได้เจอชูฮันเป็นครั้งแรกด้วยซ้ำ หากมันก็ไม่ได้ส่งผลต่อความบูชาความเคารพที่พวกเขามีต่อชูฮัน และด้วยเพราะพวกเขารู้ว่าการได้อยู่กับคนที่แข็งแรงแบบชูฮันเป็นสิ่งสำคัญต่อการอยู่รอดของพวกเขา

“เราต้องออกไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุด” เย๋เฉินพูดอย่างจริงจัง “ชูฮันบอกว่ามันมีซอมบี้อยู่เต็มไปหมด และพวกมันอีกจำนวนมากกำลังมุ่งหน้ามาที่นี้ เราจะไม่สามารถรอดได้เพราะมันไม่มีหน่วยทหารคอยปกป้องและเราไม่มีอาวุธเพียงพอที่จะต่อสู้” ไม่มีใครสงสัยในคำพูดของชูฮัน แม้การตัดสินของเขาในบางครั้งจะดูไร้สาระก็ตาม

“ไป ไม่ต้องสนใจฉัน พวกคุณต้องออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้” เฉินเสี้ยนกาวพยายามระงับอารมณ์คลั่งของเขาซ่อนไว้ในน้ำเสียง “ฉันต้องไปตามหาเจอฮ่าว”

————

ชายหัวล้านบนหลังคายังคงสังเกตสถานการณ์ผ่านทางกล้องส่องทางไกลอยู่พร้อมกับดื่มเบียร์ไปด้วย หากจู่ๆเขาก็ออกอาการลนลานทันทีเมื่อมองเห็นชูฮันจากไปแล้ว

“เ*ย! เ*ย!” ชายหัวล้านตัวกระตุกพร้อมกับที่ขวดเบียร์ในมือถูกขว้างออกไป เขาเริ่มเก็บของโยนใส่ถุงผ้าขี้ริ้ว รวมถึงกล้องส่องทางไกลที่เขาใช้อยู่ตอนนี้ลงไปด้วย

“ไอดอล! ไอดอล! ” เขาตะโกนออกมา ขณะกำลังวุ่นวายอยู่กับการเก็บของ เหงื่อไหลโชกเต็มตัว “ชูฮัน ไอดอลของฉัน! อย่าไป! แม่ง! รอฉันด้วย! รอฉันด้วย!”

ชายหัวล้านไม่มีเวลาจะตรวจสอบว่ากระเป๋าถูกปิดสนิทหรือไม่ เขารีบวิ่งลงไปชั้นล่างอย่างไว พร้อมกับตะโกนไปด้วยขณะวิ่ง “ไอดอล รอฉันด้วย ฉันบูชาคุณมากเหลือเกิน! ให้ฉันได้ไปกับคุณเถอะ! นามสกุลของฉันคือ เหอ และชื่อของฉันคือ ซาง อาชีพของฉันคือ พระ ไม่สิ…ฉันเคยเป็นพระ ฉันเป็นนักวิชาการเกี่ยวกับเทคโนโลยีด้วยไอคิว 250! ฉันสามารถผลิตกระแสไฟฟ้าและทำน้ำอุ่นให้คุณได้นะ และฉันยังรู้วิธีสร้างปืนแม่เหล็ก แถมยังสามารถปรับแต่งรถได้อีกนะ ชูฮัน! หัวหน้าชูฮัน รอฉันด้วย!”

เสียงตะโกนของเขาดังสะท้อนออกมาเหมือนกับเสียงแหกปากร้องของเด็กที่ถูกพ่อแม่ทิ้ง

———-

เฉินเจอฮ่าวกำลังขับรถอย่างดุเดือดท่าทางราวกับคนคลั่งฉายชัดบนหน้า ค่ายเสี้ยนกาวกำลังจะเลือกตั้งผู้นำคนใหม่ เขาจะได้อยู่ในค่ายต่อมั้ยถ้าชูฮันได้เป็นผู้นำ? เพราะฉะนั้นเขาเลยเลือกรถตู้ที่เต็มไปด้วยอาหารและขับออกมา เมืองตงนั้นกว้างใหญ่มาก การหาที่อยู่นั้นช่างง่ายนิดเดียว!

เอี๊ยดดดดด——–
ทันใดนั้นก็มีเสียงเบรกอย่างแรงดังขึ้น เฉินเจอฮ่าวไม่สามารถคุมพวงมาลัยให้มั่นคงได้ รถตู้จึงเลื่อนไถลไปพุ่งชนกับร้านค้าใกล้ๆ มีเสียงดังโครมขณะที่รถตู้หยุดสนิทอยู่ภายในร้านค้า

รถที่อยู่ตรงข้ามกับรถตู้ก็ส่งเสียงครูดของการหยุดชะงักอย่างกระทันหัน ขณะที่คนที่อยู่ข้างในปล่อยรังสีสังหารออกมา จิตสังหารของมู๋เย๋ลุกวาบตั้งแต่ที่รถตู้คันนั้นเกือบจะสร้างหายนะให้พวกเขา!

ถนนสายนี้เป็นเส้นที่ปลอดภัยที่สุดและใกล้ฐานเสี้ยนกาวมากที่สุด แต่ตอนนี้พวกเขาต้องหาเส้นทางอื่นใช้แทน พวกเขาต้องใช้เวลามากขึ้นในการหาถนนเส้นใหม่ขณะที่คนจากค่ายอื่นจะสามารถไปถึงฐานเสี้ยนกาวได้เร็วกว่าพวกเขา เขารู้สึกว่ามันเป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่

ไม่ว่าจะทั้งผู้นำคนปัจจุบันของฐานเสี้ยนกาวจะเลือกยอมจำนนให้กับเขาหรือถูกเขาฆ่า มันมีแค่2ทางเลือกเท่านั้น…

สิ่งที่ควรจะเป็นของเขา เขาจะทำลายมันเพื่อที่คนอื่นจะได้ไม่ต้องได้มันไป! และเพราะแบบนั้น คนที่มาขวางทางเขาก็ต้องถูกฆ่าเหมือนกัน!

ปัง!

เสียงประตูกระแทกปิดอย่างดังพร้อมกับที่มู๋เย๋ลงมาจากรถ หันหน้าเดินไปอีกฝั่งของรถ

เฉินเจอฮ่าวยังมึนหัวอยู่จากการโดนชน ไม่สามารถตอบสนองอะไรได้

คลิ้ก!

มู๋เย๋ยืนอยู่ข้างรถตู้ที่โดนชน เล็งปืนที่หัวเฉินเจอฮ่าว ไม่พูดอะไรนอกจากเหนี่ยวไกทันที

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้น เฉินเจอฮ่าวไม่มีแม้แต่โอกาสจะแสดงอารมณ์ เลือดแดงสดไหลทะลักออกมาจากกระโหลก แม้เขาจะตายไปแล้วแต่ ตาของเขายังเบิ่งกว้างค้าง เลือดกระเซ็นเปื้อนไปทั่วทั้งรถตู้

“ไปหาถนนเส้นอื่นมา!” มู๋เย๋กลับไปที่รถพร้อมกับออกคำสั่งออกมา

“เราไม่ควรไปตรวจรถตู้ดูก่อนเหรอ?” คนขับรถมองไปที่รถตู้ ความไม่เต็มใจฉายชัดในแววตาเขา “ดูเหมือนว่ามันมีอาหารมากมายอยู่ข้างในนั่น”

“ฉันพูดว่า…” ทันใดนั้น จิตสังหารก็พวยพุ่งขึ้นมาจากตาของมู๋เย๋ “ไปเดี๋ยวนี้!”

“ครับ” คนขับรถเหยียบเท้าลงบนคันเร่งอย่างไว พร้อมกับรถที่ออกไปที่เกิดเหตุไป

————

G55และรถตู้สีขาวที่เต็มไปด้วยอาหารกำลังถูกขับอย่างรวดเร็วมุ่งหน้าไปยังทางออกของเมืองตง

ชูฮันกำลังขับG55อยู่ พลางมองแผงควบคุมของระบบล่มสลายไปด้วย ป่ายหวีเนอนั่งอยู่ข้างเขา ไม่มีคำพูดใดๆระหว่างพวกเขาทั้ง2 ก่อให้เกิดบรรยากาศอันน่าอึดอัด

ข้างหลังG55…เฉินช่าวเย่ที่ขับรถตู้สีขาวอยู่ก็พูดขึ้นมา “หัวหน้าเท่มาก! แม่ง! สงครามวันนี้ทำให้ฉันสั่นจริงๆนะ!”

“ใช่ๆ!” เลาเสียวเสียวดึงที่กั้นระหว่างด้านหน้าและด้านหลังของรถตู้ออก พร้อมกับพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น “พี่ชูยอดเยี่ยมมาก!”

ซางจิ่วตี้อดไม่ได้ที่อมยิ้มออกมา ซึ่งมันยิ่งเพิ่มความเย้ายวนบนใบหน้าเธอเข้าไปอีก

เธอคิดกับตัวเอง ‘คนที่ฉันชอบอย่างน้อยควรจะมีความสามารถแบบนั้นบ้าง’

“อย่างไรก็ตาม ยัยป่ายหวีเนอนี่เป็นปีศาจหรือเปล่า? เธอไม่มีการตอบสนองอะไรแม้แต่นั่งข้างๆหัวหน้าของฉัน” เฉินช่าวเย่บ่นออกมา เขาทั้งตกใจ ตัวสั่นเทิ้ม ตอนที่ได้เจอกับป่ายหวีเนอครั้งแรก และความทรงจำนั้นก็ยังฝังอยู่ในหัวเขา

“แม่ง!” เมื่อพูดถึงป่ายหวีเนอ ตาของเลาเสี่ยวเสียวก็เต็มไปด้วยความขยะแขยง “เธอเป็นแค่ความหายนะและตอนนี้ที่เธอมาอยู่กับพวกเรา มันยิ่งแย่ลงไปอีก มีเพียงแค่พี่ชูฮันเท่านั้นที่คุมเธอได้”

เฉินช่าวเย่สงสัย “เธอหมายถึงอะไร? บอกฉันสิ!”

“ฉันจะหมายถึงอะไรได้อีก? ฉันพูดจริงทุกคำ ไอ้โง่!” เลาเสี่ยวเสียวด่าออกมา จากนั้นก็ดึงแผ่นกั้นขึ้นมาปิด

“แม่ง! เ*ย! ยัยตัวร้าย!” เฉินช่าวเย่รำคาญมาก เขาสบถลั่นออกมาไม่หยุด

ซางจิ่วตี้นิ่งเงียบ คิ้วที่ขมวดแน่นของเธอยังไม่คลายออก มันโอเคมั้ยที่ปล่อยให้ป่ายหวีเนออยู่กับชูฮัน? เธอเป็นเหมือนระเบิดเวลา!

ชูฮันที่กำลังขับG55อยู่ข้างหน้ารถตู้สีขาวของพวกเขา ไม่ได้รู้เลยว่าทั้ง3คนกำลังคุยเรื่องอะไรกัน

เขากำลังอารมณ์ดีเพราะเขามีคะแนนเหลือมากกว่าพันคะแนนหลังจากเปิดความสามารถพิเศษแม่นยำกับพลังไปแล้ว ตอนนี้เขามีความสามารถในการสู้รบมากพอจะอยู่ไปได้อีกพักใหญ่ ส่วนความภักดีนั้น….

แม้จะนับรวมทุกคนที่เคยต่อสู้ร่วมกับเขามากหมด ทว่าความภักดีของเฉินช่าวเย่ก็ยังสูงที่สุดอยู่ดี…มือปืนที่ดีที่สุด หนึ่งใน20อันดับนักล่าของจีนจะมีความภักดีต่อเขาถึง100%ในอีกไม่ช้า