Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 882 รับรู้ด้วยตนเอง

　　ชูฮันตกใจอย่างมากเพราะเขาเผลอใช้มันออกไปโดยไม่รู้ตัว ชูฮันรีบดึงขวานซิ่วโหลกลับออกมาและออกตัววิ่งหนีออกไปจากบริเวณอันตรายทันที ในเวลาเดียวกันก็พยายามจะควบคุมระเบิดฟ้าผ่าเอาไว้เพื่อให้มันระเบิดโดนตัวเขาที่ยังไม่พ้นระยะ
　　อย่างที่รู้กันว่าระเบิดฟ้าผ่านั้นเป็นพลังงานที่ไม่สามารถควบคุมได้มันสามารถทำให้ตัวชูฮันเองหรือใครก็ตามที่อยู่ในรัศมีบาดเจ็บได้จากแรงระเบิดอันบ้าคลั่ง อีกทั้งในตอนนี้ชูฮันก็ได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว ถ้าร่างกายของเขาโดนแรงระเบิดเพิ่มเข้าไปอีกละก็ คาดว่าอาจจะถึงชีวิตก็เป็นได้
　　ชูฮันวิ่งอย่างสุดกำลังหวังไคที่ตอบสนองก่อนใครเพื่อน ได้รีบเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในกระเป๋าชูฮันตั้งแต่แรกแล้ว
　　เกาช้าวฮุ่ยเองก็ยืนตะลึงค้างหน้ามึนๆอย่างทำอะไรไม่ถูกเขายกมือขึ้นชี้ไปที่ร่างศพของลูกผสม “มันตายแล้ว ชูฮัน นายจะวิ่งหนีทำไม?”
　　”แม่ง!วิ่งไปก่อน!” ชูฮันหันกลับมองและได้เห็นเกาช้าวฮุ่ยที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากใจกลางระเบิดฟ้าผ่าเท่าไหร่นัก ก็รีบตะโกนบอกเตือน “นายสัมผัสไม่ได้ถึงพลังอัดแน่นมหาศาลเหรอไง?!”
　　พลังงานที่ยังคงเหลืออยู่ของลูกผสมประกอบกับพลังอัดแน่นของระเบิดฟ้าผ่าที่กำลังควบแน่นบีบอัดในอากาศอย่างรุนแรง มันชัดเจนจะตาย ทำไมเกาช้าวฮุ่ยถึงไม่รู้สึก?
　　เกาช้าวฮุ่ยที่เห็นท่าทีกระตือรือล้นวิ่งหนีเอาเป็นเอาตายของชูฮันก็ไม่เข้าใจและถามขึ้น”พลังผันผวนนี่—-”
　　โชคร้ายยังไม่ทันที่เกาช้าวฮุ่ยจะได้ถามจบ มันก็มีเสียงดังขึ้นมา กระโหลกของลูกผสมสั่นสะเทือนอย่างแรง มีคลื่นพลังงานมหาศาลที่บีบแน่นอยู่ข้างในกำลังปะทุอย่างดุเดือด กระโหลกเริ่มแตกร้าวและมีของเหลวปนเลือดไหลย้อยออกมา　　ชูฮันที่มองเห็นก็รีบตะโกนบอกเกาช้าวฮุ่ย”แม่งเอ๊ย! นายนี่มันตัวปัญหาจริงๆ!”
　　และในทันที——-
　　”พรึบ!”
　　แรงอัดแน่นมหาศาลในร่างกายของชูฮันพุ่งขึ้นสูงเขาพยายามจะควบคุมระเบิดฟ้าผ่าที่กำลังจะปะทุอยู่ร่อมร่อ ชูฮันตัดใจและวิ่งเข้ามาที่ร่างของลูกผสมกึ่งปีศาจ
　　ป่ายหวีเนอกลยุทธ์นั้นของเธอ…ฉันจะลองมันอีกครั้ง!
　　ความเร็วของชูฮันนั้นรวดเร็วอย่างมากเขาเคลื่อนไหวราวกับบินได้ และทันใดนั้นชูฮันก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกยอดเยี่ยมบางอย่างที่เกิดขึ้น
　　ดูเหมือนว่าในระยะหนึ่งสสารต่างๆที่สัมผัสกับพลังงานจะเชื่อมโยงราวกับชูฮันสัมผัสด้วยตัวเอง เขาสามารถรู้สึกถึงมันได้อย่างชัดเจน
　　แน่นอนว่ายิ่งตอนที่ชูฮันสัมผัสเข้ากับกระโหลกของลูกผสม สัมผัสนั้นก็ยิ่งเด่นชัดและแปลกเข้าไปอีก
　　ชูฮันประหลาดใจอย่างมากกับสัมผัสที่เขารับรู้ได้และเหนือเกินกว่าความเข้าใจของเขาไม่เหมือนกับความสามารถด้านความแม่นยำหรือประสบการณ์ในการสู้รบที่มี ครั้งนี้มันเป็นเรื่องที่ชูฮันไม่เคยเจอหรือรับรู้มาก่อน
　　มันไม่ใช่สัมผัสทั้งฟ้า
　　มันเป็นเรื่องสุดยอด!
　　ทันใดนั้นชูฮันก็นึกทบทวนตัวเองและปัญหาที่เขาเพิกเฉยมาตลอดไปอย่างสิ้นเชิงก็ผุดขึ้นมาในหัว
　　มันคือการควบคุมพลังขั้นสุดแต่มันก็ต้องมีสื่อกลางด้วยเช่นกัน? เหมือนกับการแพร่กระจายของเสียงที่ต้องใช้สื่อกลาง?
　　ความรู้สึกของความกระจ่างแจ้งปรากฏขึ้นทำให้ชูฮันตระหนักได้ในตอนนี้
　　อย่างนี้นี่เอง…คือสื่อกลางนี่เอง!
　　ความล้มเหลวก่อนหน้านี้ไม่กี่ครั้งที่ผ่านมาเขาได้ปล่อยพลังงานให้มาถึงจุดศูนย์และก็ปล่อยให้มันระเบิดปะทุออกมาด้วยตัวมันเอง…พลังงานที่ตัวเขาไม่สามารถควบคุมได้
　　เขาคิดถึงแต่เรื่องที่ตัวเองขาดการควบคุมแต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาทำผิดครั้งใหญ่!
　　ในความทรงจำของชาติที่แล้วป่ายหวีเนอถูกขานนามว่า…นักฆ่า
　　จำนวนคนที่ป่ายหวีเนอฆ่าไปด้วยน้ำมือเธอนั้นมันมากมายจนนับไม่ถ้วนแต่ภาพลักษณ์ในชุดสีขาวราวกับหญิงสาวผู้บอบบางของเธอนั้นไม่เคยเปลี่ยน ทันใดนั้นชูฮันก็จำรายละเอียดขึ้นมาได้
　　เวลาที่ป่ายหวีเนอใช้กลยุทธ์นี้ตัวของป่ายหวีเนอจะไม่เคยยืนอยู่ไกลเกินสิบเมตร เพราะอะไร?
　　แสดงว่ามันมีสื่อกลาง!
　　ไม่ว่าจะเป็นการเคลื่อนไหวแบบไหนมันก็อยู่ในการควบคุมของป่ายหวีเนอและก็มีแนวโน้มว่าป่ายหวีเนอไม่สามารถออกไปจากระยะได้เพราะการตีย้อนกลับของพลังงาน
　　ดังนั้นการใช้ระเบิดฟ้าผ่าของชูฮันจึงต้องใช้ขวานซิ่วโหลเป็นสื่อกลาง และก็ยังต้องใช้พลังงานผันผวนเท่าเดิมเพื่อควบคุมพลัง
　　ชูฮันที่คิดได้ออกตาโตเป็นประกาย ร่างหยุดชะงักทันที แถมยังใจกล้า เดินหน้าเข้าไปอีกหลายก้าว ในตอนนี้ชูฮันยืนอยู่ห่างจากใจกลางของระเบิดไม่กี่เมตรเท่านั้นเอง
　　หวังไคกลัวจนหัวหดมันตะโกนสุดแรงอยู่ในหัวชูฮัน “ชูฮัน! นายมันบ้าไปแล้ว ทำไมยังไม่วิ่งหนีอีก! นี้มันใกล้เกินไปแล้ว อยากจะพากันตายหมดเหรอไง!”
　　ชูฮันแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเขาเพ่งสมาธิทั้งหมดไปที่ลูกระเบิด ยิ่งมันควบคุมมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งมีความรุนแรงมากเท่านั้น
　　เขาต้องการจะลองดู!
　　พลังงานถูกปล่อยออกมาเป็นเส้นตรงไหลออกมาจากกระโหลกของลูกผสม พุ่งเป็นเส้นวิ่งเข้าหาชูฮันที่รอรับอยู่ ชูฮันดื่มด่ำกับการรับรู้ที่แสนจะยอดเยี่ยมในครั้งนี้ เสียงตะโกนของหวังไคนั้นเปล่าประโยชน์ เขาเมินเฉยต่อทุกอย่างรอบตัว
　　เกาช้าวฮุ่ยที่ยืนถัดไปจากชูฮันก็ได้แต่งุนงงเขาพูดต่อประโยคถูกขัดจังหวะไปในตอนแรกออกมา “พลังงานนี้มันไม่ได้ใหญ่อะไรเลย”
　　แต่ทันทีที่เสียงของเกาช้าวฮุ่ยเงียบลงการควบคุมของชูฮันก็ก้าวหน้าไปอย่างมาก พลังงานอัดแน่นมหาศาลที่ก่อตัวขึ้นในกระโหลกของลูกผสมก็เปลี่ยนเป็นอยู่ในระดับที่จำกัด
　　ชูฮันได้ก้าวข้ามไปอีกขั้นแล้ว!
　　เกาช้าวฮุ่ยตะลึงกับการเปลี่ยนแปลงของพลังงานอย่างกระทันหันตรงหน้าสายตาจับจ้องชูฮันไม่วางตา มีความกลัวเกิดขึ้นในแววตาของเกาช้าวฮุ่ยอย่างไม่ปิดบัง
　　นี้มัน…　　หากชูฮันไม่ทันได้เห็นแววตาของเกาช้าวฮุ่ยและถึงแม้เขาจะสังเกตเห็นแต่ก็คงไม่เก็บมาใส่ใจ เพราะในตอนนี้ชูฮันกำลังเพ่งสมาธิทั้งหมดไปที่การควบคุมขั้นสุด เขาไม่สามารถดึงตัวเองออกมาได้
　　พลังงานที่กำลังจะระเบิดปะทุออกมานั้นถูกตีกลับอย่างกระทันหันสัมผัสของความอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้นเปลี่ยนไปทันที มันค่อยๆลดลงเรื่อยๆ หมอกสีดำที่กระจายล้อมรอบอยู่รอบกระโหลกที่แตกร้าวก็สลายตัวลง ความอัดแน่นในอากาสก็เบาบางลงเช่นกัน
　　”แกร๊ก!ปึก!”
　　เกิดเสียงดังแปลกๆขึ้นมาทันที ตามมาด้วยเสียงบีบอัดและการดูดกลืน
　　กระโหลกของลูกผสมกึ่งปีศาจเริ่มหดเล็กลงเรื่อยๆด้วยความเร็วที่มองไม่ทันตาเห็นราวกับถูกบีบอัดด้วยเครื่องบด
　　จากนั้นไม่ใช่แค่กระโหลกทว่าทุกอย่างที่อยู่รอบๆ ทั้งเศษเนื้อ เลือด กระดูก แม้แต่ร่างของลูกผสมเองก็ถูกดูดกลืนอีดแน่นกลับเข้าไปในลูกพลังงานกลมสีดำภายในพริบตา
　　เกาช้าวฮุ่ยตะลึงค้างอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองสีหน้าหลอนราวกับพึ่งเจอผีมาอย่างไรอย่างนั้น…นี้มันกลยุทธ์ที่ถูกฝึกในตระกูลลึกลับเท่านั้นไม่ใช่เหรอ?
　　แล้วชูฮันใช้ได้ยังไง?