Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย - ตอนที่ 92 เลือด...

ทางเดินอันมืดมิดเงียบสนิท เสียงเดียวที่ดังคือเสียงเดินของฝีเท้า เหมือนกับที่เดาไว้ตั้งแต่แรกเห็น…มันเป็นโรงงานร้าง บรรยากาศที่เงียบสงัดเกินไปของมันดูมีกลิ่นไอความอันตรายซ่อนอยู่

ชูฮันเดินนำหน้ากลุ่มพร้อมกับไฟฉายในมือ เลาเสี่ยวเสียวและซางจิ่วตี้ยืนอยู่ตรงกลาง ส่วนเฉินช่าวเย่อยู่ข้างหลัง ทั้งโรงงานนั้นเงียบสนิทจนสามารถได้ยินเสียงหอบหายใจของเฉินช่าวเย่ที่ดูเหมือนกับพึ่งวิ่งมาราธอนเสร็จ

แสงจากไฟฉายส่องไปตามทางลาดเผยให้เห็นพื้นที่เต็มไปด้วยเลือดสีดำ เศษเนื้อเน่า และชิ้นส่วนร่างกายกระจัดกระจายไปทั่ว

บางครั้งคราวก็จะมีซอมบี้1-2ตัววิ่งออกมาจากมุม แต่พวกมันก็ถูกชูฮันกำจัด ทำให้มีเลือดและเศษเนื้อเน่าเพิ่มขึ้นไปอีก สถานที่แห่งนี้ดูราวกับขุมนรก

เสียงฝีเท้าที่ปลุกซอมบี้ให้ตื่นขึ้นมาและก็ถูกฆ่าตาย แถมยังมีแสงจากไฟฉาย ทั้งหมดนี่…ยิ่งเพิ่มความลึกลับให้กับสถานที่ขึ้นไปอีก

เฉินช่าวเย่กลืนน้ำลายอึก การหายใจอย่างรุนแรงแสดงให้เห็นว่าเขาขี้ขลาดมากขนาดไหน ประกอบกับท่าทางที่ดูจะตกใจกลัวทุกครั้งที่มีอะไรเกิดขึ้น

พัฟ!
ซอมบี้2ตัวตายหลังจากโดนฟาดด้วยขวานของชูฮัน เลือดสีดำกระจายเปรอะทั่วกำแพง จนเกิดเป็นรูปทรงแปลกๆบนกำแพง เสียงลมหายใจของเฉินช่าวเย่เริ่มรุนแรงมากขึ้น และตัวเขาก็เปียกโชกด้วยเหงื่อเพิ่มหนักขึ้นทุกครั้งที่ชูฮันฆ่าซอมบี้ ปืนที่เขาถืออยู่นั่นสั่นไปมา กวาดตามองไปรอบๆขณะที่เสียงหัวใจเต้นรัวของเขาเหมือนจะดังกว่าเสียงฝีเท้าของทุกคนซะอีก

ทางเดินดูเหมือนจะไม่มีที่สุด พวกเขายังเดินหน้าต่อไป ไม่ได้ดูเวลาที่พวกเขาใช้ไป

“โคตรบ้า!” เสียงของเลาเสี่ยวเสียวที่จู่ๆก็ดังขึ้นมาราวกับเสียงกระดิ่งก้องกังวานไปทั่วสถานที่

“อ๊าก! อ๊าก! อ๊าก! อ๊าก!” เฉินช่าวเย่ช็อคกับเสียงของเลาเสี่ยวเสียวที่อยู่ดีๆก็โพล่งขึ้นมา จนเขาเกือบจะล้มลงไปกองที่พื้น

เสียงร้องของเฉินช่าวเย่ดังมากจนซางจิ่วตี้และชูฮันหันหน้ามามองเขาด้วยสายตาเหยียดๆ

“เจ้าอ้วนเฉิน เดินต่อไปและเลิกกลัวสักที แกหายใจอย่างกับหมู” เลาเสียวเสียวหมุนตัวกลับไปตะโกนใส่เฉินช่าวเย่ “กล้าดียังไงพ่นน้ำลายใส่ฉัน?!”

คำด่าของเลาเสี่ยวเสียวเหมือนจะช่วยบรรเทาความกลัวของเฉินช่าวเย่ลงได้ ทุกคนดูเงียบราวกับหุ่นยนต์จนทำให้เขารู้สึกว่าเขาต้องพาตัวเองก้าวข้ามไปอีกระดับหนึ่งให้ได้ พลางมองตรงไปข้างหน้าและเจอประตูที่เปิดอยู่ ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงสุดทางของทางเดินที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด

เฉินช่าวเย่เช็ดหน้าที่เต็มไปเหงื่อออกและพูดขึ้นอย่างช้าๆ “ฉันไม่ได้พ่นน้ำลายใส่เธอ มันเป็นเหงื่อ”

“แม่ง!” เลาเสี่ยวเสียวไม่ยอมจบ “แกพ่นน้ำลายใส่ฉันแน่ๆ! ฉันรู้สึกได้!”

เลาเสี่ยวเสียวใช้มือเช็ดหลังเธอและแสดงให้เฉินช่าวเย่ดู “ดู! น้ำเยอะขนาดนี้! มันจะเป็นเหงื่อได้ยังไง?

“เฮ้! เฮ้! ฉันขอโทษ บางทีฉันอาจจะไม่รู้ตัวเผลอพ่นน้ำลายใส่เธอก็ได้” เฉินช่าวเย่ขยับมือไปจับหัวพร้อมพูด หากจู่ๆเขาก็ชะงัก ตาเบิ่งกว้างพร้อมแหกปากออกมา “อ๊าก! อ๊าก! อ๊าก!”

“แกจะตะโกนห่าเหวอะไร?!” เลาเสี่ยวเสียวตะโกนใส่เฉินช่าวเย่ หากหลังจากนั้นเธอก็แหกปากตามมา “อ๊ายยยย!”

“เกิดอะไรขึ้น?” ซางจิ่วตี้พุ่งเข้ามาหาเลาเสี่ยวเสียว น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสับสน

“อ๊าก! อ๊าก! อ๊าก! อ๊าก!”

“อ๊ายยยยยยย!”

เฉินช่าวเย่และเลาเสี่ยวเสียวไม่สนใจตอบคำถามของซางจิ่วตี้ พวกเขายังคงแหกปากร้องกันต่อไม่หยุด

“เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้น? บอกฉันสิ!” ซางจิ่วตี้งงมาก

“เลือด! เลือด!” เฉินช่าวเย่พูด เนื้อตัวสั่น

“เลือด? ที่ไหน?” แสงอันเบาบางทำให้ซางจิ่วตี้มองไม่เห็นเลือดที่2คนนั้นบอก เธอหันหน้าไปหาชูฮันที่ยังทำท่าเฉยๆ และสั่งเขา “ชูฮัน ส่องไฟฉายไปทางนั้นที”

ชูฮันไม่ฟังที่ซางจิ่วตี้พูด แต่กลับส่องไฟฉายไปทางฝั่งตรงข้ามประตูแทน “ฉันคิดว่าเธอน่าจะเดินมาหาฉันดีกว่า”

“อะไรนะ?” ซางจิ่วตี้ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงกับเสียงกรี๊ดของเลาเสี่ยวเสียวและเฉินช่าวเย่ หากเนื้อตัวของเธอกลับสั่นเทาด้วยเธอสัมผัสได้ถึงความกลัวเมื่อมองไปที่ตาของชูฮัน

ดวงตาสีดำลึกของเขาให้ความรู้สึกกดดัน มีรังสีสังหารแผ่ออกมาอย่างท่วมท้นในดวงตาดำลึกของเขา!

เธอแทบไม่ค่อยเห็นชูฮันใช้สายตาแบบนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า?
เกิดอะไรขึ้น?

ชูฮันค่อยๆลดขวานลงเพราะมันส่องแสงวาบเป็นประกายด้วยเพราะแสงสะท้อนจากไฟฉาย เขาส่งไฟฉายให้ซางจิ่วตี้ พร้อมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “อย่าหันไปมองข้างหลัง เดินมาหาฉันนี่”

ซางจิ่วตี้หรี่ตาลงพร้อมกับกอดเลาเสี่ยวเสียวที่กำลังกลัวไว้พลางเตะไปที่หลังของเฉินช่าวเย่ มันเป็นลูกเตะที่ทรงพลังมากจนสามารถทำให้เจ้าอ้วนที่หนัก200กิโลขยับตัวไปทางประตูได้ จากนั้นซางจิ่วตี้ก็รีบพุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างไวราวกับกระสุน รับไฟฉายที่ชูฮันโยนมาได้ทัน

ต่อมา…เฉินช่าวเย่ เลาเสี่ยวเสียว และซางจิ่วตี้ก็อยู่ตรงประตูแล้ว ขณะที่ซางจิ่วตี้ใช้ไฟฉายเพื่อส่องให้ทั่วบริเวณที่พวกเขายืนอยู่ เผยให้เห็นทางเดินที่พวกเขาดินผ่านมาก่อนหน้านี้

ติ๊ก! ติ๊ก!

เสียงน้ำหยดดังก้องไปทั่วโรงงานร้างที่เงียบสงัด

จากนั้นซางจิ่วตี้ก็ฉายไฟขึ้นไป…มีเลือดสดๆหยดลงมาจากข้างบน เลือดสีแดง มันใช่เลือดสดๆของมนุษย์มั้ย?

ทั้ง3คนที่ยืนอยู่ตรงประตูต่างหน้าซีดกันหมด ตาพวกเขาต่างจ้องมาที่ชูฮันที่ยืนอยู่ข้างหน้าพร้อมกับถือขวานในมือ หลังของชูฮันให้ความรู้สึกถึงความแข็งแกร่งและการป้องกัน

กึกกึกกึกกึก——-

เสียงกัดฟันดังลั่นออกมาไม่หยุด เสียงมันมาจากข้างบนเหนือหัวพวกเขา พวกเขาได้ยินเสียงซอมบี้แต่มองไม่เห็นพวกมัน

เลือดยังคงหยดลงมาจากข้างบนไม่หยุด….

ชูฮันค่อยๆขยับขวานในมือขณะยืนนิ่งเงียบอยู่ที่เดิมไม่ขยับ จิตสังหารของเขาถูกปล่อยออกมาพร้อมกับตาที่ฉายชัดถึงความดุร้าย

พั้ว!
เขาเหวี่ยงขวานขนาดใหญ่ออกไปทันทีโดยไม่ต้องมอง

พัฟ——

เลือดกระเซ็นไปทั่วบริเวณ

เปรี๊ย! เปรี๊ย! เปรี๊ย!
เสียงกระดูกหักดังก้องออกมาก่อนที่มันจะถูกแทนที่ด้วยความเงียบที่น่าขนลุก!

มีร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้นห่างออกไปจากชูฮันราว3เมตร

มันเป็นซอมบี้ที่สวมเครื่องแบบสีน้ำเงินเข้ม น่าจะเป็นหนึ่งในคนงานของโรงกลั่นแห่งนี้ แขนซ้ายของมันหักจากแรงเหวี่ยงขวานของชูฮัน

ตรงกันข้ามกับซอมบี้ที่พวกเขาเคยต่อสู้ด้วยมา แขนที่หักของซอมบี้ตัวนี้ไม่ได้เน่า…

ชูฮันจับขวานในมือตัวเองแน่นขณะท่าทางเริ่มดุดัน จ้องไปที่แขนหักของซอมบี้ มันมีเศษเสื้อผ้าที่ฉีกขาดอยู่ตรงนั้น